kruidenthee67

@knakker insgelijks! en dan is het ook nog de verjaardag van mijn oudste...wat een mooie dag! Als je het niet er vindt laat ik de taart even staan...maar neem er een goeie mok thee op! Respect voor jouw pad...en ik zou zeggen, kuier lekker verder....je doet het goed.

Geweldig Knakker!

Hup Ties!

@knakker, @Lika, @Etty Dank jullie wel, voor jullie reacties. Helpend voor mij. Gedeelde smart, halve smart. Toen ik op de sportschool aankwam en de coach vroeg: hoe gaat ie...kon ik ook zeggen..mwah. ' Het leven is geen ponykamp', was haar antwoord...waar ik dan weer vreselijk om kon lachen. En het rondje sporten deed me goed. Er met de fiets naar toe gaan ook. Ik ben een lezer...en dat is niet altijd handig. Want de oplossing zit niet altijd in nog meer weten.. Inmiddels lees ik minder en vertrouw meer op wat er al is. Toch ben ik nu bezig in een boek wat voor mij heel veel helderheid geeft. ' De depressie op zijn kop' van Cathelijne Wildervanck. In hele simpele taal legt ze eea uit over hoe het werkt bij de mens in hoofd en lijf (depressie, angst, somberheid) en wat je heel praktisch kunt doen. Niet schokkend nieuw...maar wel zo beschreven dat het aankomt. Zoiets. Te doen is ook. Niet groots of radicaal. Want dat is natuurlijk wat ik gewend ben, alles of niets. De gedachte aan drank komt nauwelijks op. Dat is fijn. Als ie voorbij komt is het in de trant van, ' dat deed ik ooit' . Het is echt geen optie. Ik kan twijfelen over elke stap die ik zet, alles wat ik doe, in angst en paniek schieten...maar de automatische gedachte aan verdoven met alcohol is er niet meer. Dat geeft me ook wel moed. En de zak paprikachips ook al even geleden. Wat ik me nu al schrijvend realiseer, is dat ik ' het er wel veel over heb' ... met partner...die al heel lang gewend is om dit aan te horen...ons systeem...en wat houdt dat in stand? Niet groter maken en accepteren wat er is. Doen wat werkt. En daar is dat liedje weer: ' het zijn de kleine dingen....'

En ik pik het zonnetje nu mee...ligstoel, vest en boek. Gewoon omdat het kan.

Vallende bladeren? Corona? Hormonen? Wie zal het zeggen...maar fijn waren afgelopen weken niet. Een dekentje over mijn ogen...zo voelt het. Voelde het. Somber, onzekerheid, verdriet...ach het hele scala aan emotie's...why? Heb ik het druk? Als ik mijn agenda bekijk valt het wel mee. Ja, soms een paar dagen wel vol. Maar de drukte zit vooral in mijn hoofd. Ik mediteer, wandel, sport, eet gezond. Gelukkig slaap ik op het moment redelijk goed. Ondertussen vraag ik me wel af...zou het een depressie zijn? Of is het toch mijn persoonlijkheid? Zou medicatie (ooit genoemd door praktijkondersteuner) dan een optie zijn? Structuur, regelmaat...helpend maar niet zo aanwezig in mij. Ook saai...het nieuwe is nodig en tegelijk maakt het bang. Wat wil je nou? En de nieuwe dingen die ik aanga, waar ik dan zo bang voor ben (bang om te falen, af te gaan) die gaan me goed af. En, zegt mijn maatje, als het niet goed gaat, nou en? Ja, dat precies verkondig ik naar anderen...en sta mezelf niet toe. Door het te doen leer ik wel. Te relativeren. Mijn mechanisme, vermijden, de ervaringen niet aangaan helpt me niet. De nuance is onderscheid durven, kunnen maken tussen wat ik wel en niet wil doen. Nee mogen zeggen en dan niet denken dat ik buiten de boot val. En dat wat ik aanneem in proportie zien...mogen onderzoeken en spelen! Ik wil niet meer zoveel met mezelf bezig zijn...het is wel goed. ' Gewoon doen'...het denkknopje een tandje lager. Eigenlijk nog steeds wel bijzonder dat het met drinken lukt, gelukt is. Het besluit dat anders te doen, niet meer te doen. Ik ben er nog niet uit of niet meer zoveel met mezelf bezig zijn ook een besluit kan zijn. Een soort van 'stop'. Steeds terugkerende 'zwaarte' maakt me ook wel bang...heeft te maken ook met wat ik zie bij mijn vader...die letterlijk stil is komen staan, wel leeft maar niet meer in het leven staat. Acceptatie en ' zijn ' Drinken is geen optie en ik ben dankbaar. Juist die emoties, zwaarte, onzekerheid en ga zo maar door waren voor mij aanleiding om te verdoven, niet te willen voelen. Weg, weg van alles, de terugvallen die ik op het laatst had waarin ik me letterlijk lam zoop...nee, dat nooit meer. Het praten over mijn somberheid vind ik lastig. Ja, thuis bij partner kan ik dat. Ik benoem het wel eerder nu naar anderen. Het masker ophouden mag soms..maar hoeft niet altijd. Het hier schrijven lucht eigenlijk ook wel op. Al twijfel ik of ik op de verzendknop ga drukken. Ik lees nog wel mee hier. Reageren doe ik minder. Dat voelt voor mij ook als een logische stap. Bewust ook wel. De wie is wie draadjes kan en wil ik niet meer 'bijhouden'. Ik zie het als een gezonde beweging, voor mezelf..en ook voor het forum...waarin deelnemers elkaar afwisselen en opvolgen...in hun proces en bijdrages... Nou, dat was mijn bezinningsmoment voor vandaag...nu mijn fietske op, naar de sportschool. Niet zo heel veel zin in, maar ik weet dat het me helpt. En die verantwoording neem ik steeds meer. Doen wat helpend is, wat werkt om wat lichter te kunnen leven Fijne dag allemaal en keep up the good work!

Proficiat Hub!

@Etty Compassie En durven 'overgeven'.

Nee, de drank laten staan is geen strijd meer...maar echt van mezelf houden...

Mooi Pytje, dat inzicht. Voor mij zijn nog steeds best een aantal zaken in het leven onderhandelbaar, en slaat twijfel regelmatig toe nadat ik beslissingen neem. Behalve over het wel of niet drinken. Dat is voor mij een kei-hard besluit. Geen twijfel over mogelijk. Vanaf dat moment durfde ik het jaarpact aan. Als een bevestiging, versteviging van dat besluit. Het dag voor dag idee zie ik ook zo...niet om elke dag opnieuw de beslissing te nemen, maar de herinnering aan het besluit, en dat betekent dat ik ook vandaag niet drink. Keep up the good work

Mooi @knakker die neem ik mee! Een uitdaging

Je omschrijft het mooi Pytje. Het is enerzijds een proces met bepaalde wetmatigheden en het is een persoonlijk proces. Voor mij duurde de periode tot het definitieve besluit zo'n drie jaar. Waarbij ik wel in mijn achterhoofd wist ik 'moet er definitief mee stoppen, ben verslaafd'. De bekende bodem kwam en ik kon dat besluit nemen. Hoe die bodem eruit ziet is voor iedereen anders. Tot die tijd bleef 'de strijd' ...onderhandeling. Als ik er zo over schrijf...wat was het soms moedeloos...maar blijkbaar wel nodig. Voor mij had het te maken met overgave, durven toegeven aan mezelf dat ik wel degelijk een probleem heb. Erkenning. Maar ook de noodzaak voelen...wetende als ik zo doorga maak ik mezelf en mijn omgeving kapot. Mijn drinken was dan wel niet meer dagelijks, maar als ik dronk meer, sneller en sterker...destructief. Brrr... Ik begrijp wat BJ bedoelt met gewoontes, maar ik denk dat het een stap verder gaat...tenminste voor mij. Het herkennen van niet werkende copingsstrategieen. Dat accepteren en op zoek gaan naar andere manieren om met moeilijke zaken om te gaan. Wat mij ook veel inzicht gaf was toen ik hoorde over 'de pickleline' . Op een gegeven moment ga je met je drinken een lijn over. Een komkommer kan een augurk worden, een augurk kan geen komkommer meer worden. De verslaving gaat niet meer weg. Maar ik heb wel een keuze en mogelijkheden om er mee om te gaan. Toen ik dat kon accepteren kwam er rust. Ik vraag me niet meer af of ik nog wel eens zal, wil gaan drinken. Ik 'weet' dat het voor mij geen optie is. Ik ben een augurk....wel een zoet/zure, met meer zoet dan zuur Keep up the good work Pytje

Dank je Bob, ga gewoon door!

We volgen allemaal ons eigen pad in het ADB proces. Inmiddels herken en zie ik wetmatigheden en patronen in dit proces...doorzie ze ook. Bij mezelf en de ander .En ja, dat stemt soms moedeloos...ik heb een tijd gehad dat ik het wilde schreeuwen...zie je dan niet wat je aan het doen bent? Nee, dat zie je dus niet als je er midden in zit. Wil je ook niet zien. Als het deurtje nog op een kier staat. Als je je nog niet hebt kunnen overgeven aan het feit verslaafd te zijn. Een keer komt dat moment. Of niet. Ik kan het voor een ander niet ' oplossen'. Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken. Het spiegelen, durven benoemen van de patronen die een ander laat zien vind ik dapper en helpend in het proces tot bewustwording. Confronterend vond ik het zelf destijds..en niet altijd ' leuk' maar wel helpend. Ervaringen en wijsheden van wat langer gestopten inspirerend en motiverend. Maar ook de verhalen van terugval en toch nog proberen...zijn ook helpend. Ervaringen delen met ervaringsdeskundigen...en daarvan 'leren' Elke dag weer, de eerste niet.

Och lieve Jannigje, niet bedenken, maar zeggen hoe je je voelt...dat mag toch gewoon?

Hoi Bridget, Welkom en een goeie stap zet je. Stoppen met drinken moet je zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Het forum kan een goeie ondersteuning zijn. Succes!

De combi verslavingszorg en AA (en mijn maatje niet te vergeten) was mijn redding. Waar ben je bang voor en wat heb je te verliezen?

Ja, snap ik...ik vond het vooral confronterend. Want altijd gedacht dat het ' wel mee viel'. Ook als wist ik inmiddels dondersgoed dat dat niet was...ontkenning ja. Maar uiteindelijk was het ook een enorme opluchting, mensen die mij begrepen...en waar ik na een tijd meeluisteren ook echt alles op tafel kon leggen.

@Descartes33 Ben je al eens naar een meeting geweest?

Hoi Descartes, Ergens lees ik, volgens mij op de dagdraad, iets in de trant van dat je eigenlijk nog niet echt erkent dat je een probleem hebt. Misschien interpreteer ik dat verkeerd. En ik lees over drama en veel redeneringen waarom en zo...ik lees goeie adviezen van anderen, bemoediging. Herkenning...ook van mijn kant. Met name ook het kunnen stoppen voor een paar weken en dan weer de terugval, steeds destructiever. De angst en moedeloosheid, en vooral zelfafwijzing. Achteraf zie ik het als een soort van grens opzoeken...de bodem. Het ging de goede kant op toen ik daadwerkelijk kon erkennen dat ik een probleem had (heb) met alcohol, verslaafd. Mijn ogen gingen open door een grens die mijn partner aangaf. En misschien nog wel belangrijker, mijn bezoeken aan de AA. Confronterend, maar ook helpend. Toen kon ik me 'overgeven'. Het forum was mijn eerste stap...in RL de groep een belangrijke volgende. En de dagen werden weken, de weken maanden, de maanden jaren.... Ook ik heb veel gedaan aan ' persoonljke ontwikkeling', therapie, hulp in allerlei vormen. Maar het is pas echt betekenisvol geworden toen ik langer nuchter kon zijn. Voor mij bleek de verslaving aanpakken, heel simpel, niet meer drinken echt de belangrijkste stap te zijn. Sommige issues verdwenen, anderen werden juist helder...ik ook helder en daardoor in staat dingen aan te pakken...no more drama Ja, het blijft af en toe struggelen ' met het leven ' . En vooral met mezelf...maar nuchter is dat toch van een andere orde...niet perse makkelijker...maar wel constructief. Ik wens je, dat je de moed vindt, in jezelf, om er echt voor te gaan. Je moet het zelluf doen, maar niet alleen.... Wens je kalmte, moed en wijsheid

Als je ergens open kunt zijn, je niet hoeft te schamen...jezelf zijn met alle shit van het moment dan is t onder lotgenoten.

Goeiemorgen En van harte alle jarigen!

Wow.....van harte Rudy..

Welkom terug en succes. Dag voor dag...volhouden.

Goeiemorgen