Jannigje

74

73

73

Sterkte @Emmy

Wat mooi en bijzonder om te ontdekken. Angsten zijn inderdaad verlammend, daar ben ik me ook weer heftig mee geconfronteerd. Worden je angsten minder omdat je met jezelf uitgaat en op die manier goed voor jezelf zorgt @Lika?

Ook ik ben je niet vergeten @Lars, ook al ben ik te laat.

Men wil de kwaliteit van het koor hoog houden, daarom moeten wij om de zoveel tijd bewijzen dat we nog goed genoeg zijn.

Dat is nou net het probleem: ik kán niet monter verder gaan, want mijn adem en stem blokkeren, letterlijk. Zingen is een van de weinige dingen die ik écht graag doe, maar als het lichaam niet kan omdat de geest panisch is dan gaat het niet. Niet met zingen tenminste. Heb ik gedaan. Heeft niet geholpen Ik kan soms ergens de humor wel van inzien, maar niet hierin. Ik doe veel ondanks de angst, het enige wat dan echt niet lukt is zingen. Zingen is fysiek en zingen is emotie. Misschien kunnen anderen het wel, maar ik niet.

Mijn angst is zeker groter dan mijn zelfvertrouwen. Het tweede deel van je zin weet ik niet wat de beoordelaars betreft.

Nee, helaas niet. Iedereen om mij heen die mij in het koor hoort zingen zegt: jij hoeft je geen zorgen te maken. Dus wel!

Precies @Lika, dat altijd bang zijn blijft je in de weg zitten. Ik ben daar ín therapie erg mee bezig want ik snap(te) het niet. Bij mij blijkt steeds meer dat ik als klein kind me altijd zó onveilig en angstig heb gevoeld!!!! Mijn volwassen ík probeert daar zo goed mogelijk mee om te gaan maar de angst komt door elk kiertje of scheurtje weer naar buiten, niet tegen te houden. Overschreeuwen lukt een tijdje maar dat maakt zo moe en je moet constant op je hoede zijn wanneer het weer de kop op steekt en je weer aan de bak moet met dat overschreeuwen. Het werkt niet, uiteindelijk. Ik ben geschrokken van mijn zoveel omvattende angst!!! Mijn arme kind!!! En ja, we zijn dapper, dat zeg ik niet zo gauw, maar dank voor die opmerking, want het is wél waar. Op de een of andere manier zijn we er nog steeds, proberende, zoekende, struikelende en weer opstaande.

Dagpact: Claudius Fonny 🌞 Kunsie Lika Yana Yvonne Jannigje

Heb ik ook @Lika. Ik had vanmiddag een sterke behoefte om te gaan drinken, of eigenlijk om te verdwijnen, om niet te voelen en dat deed ik altijd met eten of drinken. Soms wist ik niet eens waarom of waarvoor ik wilde verdwijnen, vandaag wel. Ik moest herauditie doen voor mijn koor. Al wéken lang ben ik angstig en gespannen daardoor en daarvoor. Ik was zo bang dat het mis zou gaan dat ik alvast maar zelf op wou stappen, dat bespaarde mij dan de mogelijke vernedering van de afwijzing. Of eigenlijk de vernedering van de mogelijke afwijzing. Dat ging me te ver dus ik ben het aangegaan, maar het ging niet goed, ik kon mijn zenuwen, mijn angsten niet beteugelen met als gevolg dat ik niet heb laten horen wat ik kan. Hoe het verder gaat weet ik nog niet helemaal. Als ik zou wordenafgewezen omdat ik het niet kán zou ik erg vinden maar wel logisch. Maar afgewezen worden ,( op dat moment terecht,) terwijl ik het wél kan maar volledig blokkeer door mijn angsten en daardoor niet uit de verf kom, vind ik vreselijk. Ik schaam me, rationeel gezien niet nodig, ik heb gefaald voor mijn gevoel, zie je wel ik ben niet goed genoeg en nog zowat “fijne” overtuigingen tuimelen in mijn hoofd over elkaar heen. Maar ik ben vooral verdrietig, verdrietig omdat ik nog steeds zo geleid wordt door angst(en),! Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bang en ik heb er zo genoeg van! Dus ik doe allerlei dappere dingen, probeer de angsten te overwinnen,, maar als het er op aankomt blijk ik nergens te zijn. En dat maakt me intens verdrietig en het geeft me op dit moment een machteloos en moedeloos gevoel Ik kwam me eigenlijk alleen even op het dagpact zetten, maar nu weten jullie dus meteen waarom.

73 kg.

Sorry @Yvonne , te laat. 73 kg