Oskar

Ooit zei een therapeut: jij kunt niet zo goed bij jouw gevoel. Dat vond ik toen nogal merkwaardig want ik vind mijzelf bij uitstek een gevoelsmens. Toch merk ik, jaren later, dat er ook iets in zit. Ik laat niet alles toe. Ik speel de rol van nonchalante flierefluiter inmiddels zo natuurgetrouw dat ik me niet meer bewust ben dat een deel ook toneelspel is. Gisteren zaten we met het gezin in de auto en mijn oudste zoon was flink opstandige. Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust. Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.

Mogge. Terug van een aantal dagen Parijs. We woonden in Montmartre. Wat is het daar toch mooi. Het is de enige stad waar ik nooit klaar ben. Elke keer als ik terugreis heb ik nog een lijst van wat ik ‘eigenlijk ook had willen zien’. Als ik daar zo de Bourgondiër uithang mis ik een enkele keer wel een glas wijn. Of pastis. Maar ik vind het ook kinderachtig om daar in te blijven hangen als er nog zo ongelooflijk veel méér is om te genieten. Koffie op de Place Dauphine. Of Musée d’Orsay. Sommige schilderijen daar vind ik zo mooi dat ik er duizelig van werd. Renoir. Ach. Op de eerste dag Parijs denk ik altijd: hier zou ik best willen wonen. Maar op de laatste dag ben ik de mensenmassa dermate zat dat ik ook blij ben weer naar huis te gaan. Lekker rustig tussen de schapen.

Ik vind opstaan als het buiten nog donker is altijd iets droevigs hebben. Zeker als al je huisgenoten nog slapen. Maar ja. De plicht roept. Met zijn stomme kop. DAGPACT Oskar

Mogge. Op nos.nl lees ik dat volgens wetenschappers een kritieke klimaatcrisis aanbreekt. Veel mensen om mij heen zijn daar verontrust of boos over. Maar doorgaans vinden zij dat de regering dat moet opknappen. Als je voorstelt dat zij zelf toch ook hun (tweede) auto kunnen wegdoen of niet meer elk jaar met het vliegtuig naar Tenerife schudden ze het hoofd. Dat gaat echt niet in onze situatie.

Dat klinkt ook al niet als een plezante huisgenoot @Wendy75, die hou je maar mooi zelf 🙃 Hoewel dat ‘koelkast leeg’ natuurlijk ook wel bepaalde voordelen heeft. @Claudius: pfoe, ik hoop dat die scherpe kantjes er hier wat eerder af zijn. Hoe doen vogels dat ook alweer? Die duwen er gewoon eentje het nest uit meen ik.

Is er hier misschien iemand die - tegen betaling van de verzendkosten - één zoon van mij wil overnemen? Ze zijn allebei zindelijk en ontwormd. Ik word dol van die jongens die elkaar de godganse dag om niks in de haren vliegen. Het scheelt wel dat ik van die binnenshuise stresjes geen zin krijg om een fles te ontkurken. Wel om het weer op een mateloos roken te zetten. Maar ik doe het maar niet.

Way to go @Wendy75 👍

Tja, ik lag wat te tobben in de nacht @Rosee. Daarna wel weer verder geslapen hoor. Stevige aanvaring gehad met mijn oudste zoon gisteravond. De moderne puberproblemen omtrent gamegedrag. Ik zie daarin exact dezelfde patronen als in mijn eigen verslavingsgedrag. Dat baart zorgen. En de eeuwige zoektocht naar de juiste balans tussen begrenzen en loslaten. Lastig als je nog niet weet of jouw 'uitglijder' gewoon een heerlijke avond was of iets om spijt van te hebben. "Je moet het eerst met jezelf eens worden", zegt @bumperjimaltijd zo treffend. Pas daarna kun je gericht voorwaarts denk ik. Grappig als je kind de meisjes ontdekt. Ik kan mij daar nog weinig bij voorstellen. Mijn zoon ook niet trouwens. Maar dat zegt niks. Hij lijkt sprekend op mij. En ik heb zo ongeveer tot op mijn trouwdag mijn interesse in vrouwen tegen de buitenwereld hardnekkig ontkent. Hop maar. Nu fietsen. Frustraties eruit en lekker door de velden waaien.

Oude helden sterven. Nu is Johan Neeskens ook al dood. Van de basis van 1974 is de helft niet meer in leven. De Dood vreet zich onverzadigbaar steeds verder in jouw richting. Intussen houden we de moed er gewoon in. Een dag vrij vandaag. Een dag met kansen, mogelijkheden en dat soort dingen. Warm en droog. We gaan de gravelbike er weer eens bij pakken. Het Kanon. Een nieuwe hobby.

Mogge. Oh, het is nog niet eens mogge. Maar ik lig wakker. Als ik nou zorgen had was er een reden. Maar het is die stomme dwangmatige gewoonte om meteen op je telefoon te gaan koekeloeren als je even wakker bent. Als de boel is geactiveerd is er geen wiegen meer aan. Vanaf morgen mag de mobiel niet meer op het nachtkastje. Vanuit het holst dan maar: DAGPACT Oskar

Leuk om te lezen dat jij ook bent gegrepen door het Waddenvirus Rosie. Het maakt mij wel nieuwsgierig welk eiland jouw favoriet is. Het mijne Schiermonnikoog. Die rust die je daar vind als je over het onmetelijke strand langs de onmetelijke zee loopt… Heimwee. Van daaruit aan drank gaan denken zou eigenlijk ook heel raar en onnatuurlijk zijn.

Mijn zoon spaart de dierenplaatjes van de Albert Heijn en vermaakt zich met de geluidjes die je daaruit te voorschijn kunt toveren. Vroeg in de ochtend reeds komen de meest wonderlijke dierengeluiden uit zijn kamer. Hij is nu vooral gefascineerd door het prairiehondje. Ik nu ook.

Verhuizing als een spannend avontuur, en stap op weg naar vrijheid: dat klinkt prettig @Etty. Als ik op vakantie ben en we een paar weken in zo'n piepklein huisje vertoeven geniet ik altijd enorm van hoe overzichtelijk het leven dan is. Het is jammer dat we het onszelf zo moeilijk maken door alles torenhoog vol te stapelen met meuk, die nooit meer weggegooid mag worden omdat het 'misschien nog eens van pas komt'. Ik zal thuis ook eens zo'n Zweedse Dood voorstellen, dat lijkt mij een verademing.

‘Moeder,’ zei hij. ‘Ja, muis,’ antwoordde ze. ‘Moeder,’ zei hij, ‘het geeft niet, maar het is geen wijn.’ ‘Geen wijn?’ vroeg ze, zich omdraaiend. ‘Die man zegt: ‘Appel-bessen, vruchtenwijn. Wijn, zegt die man.’ ’Ja,’ dacht Frits, ‘die man zegt: Appel-bessen, wijn. Het is trouwens Bessen-appel. O, zie ons. Grijp in.’

Mogge. Ik heb gisteren de slaapkamer van mijn zoon geschilderd. Ik verbaas mij er wederom over wat een bevredigend werk dat is. Na afloop ben ik apetrots op het resultaat en ga ik steeds weer kijken hoe mooi het is geworden. Lange tijd heb ik gedacht dat ik vanwege mijn opleiding een complexe baan nodig had om gelukkig te kunnen worden. Maar pas sinds ik op tamelijk ongeschoold niveau in de zorg werk ben ik dat daadwerkelijk. Ik steek verassend eenvoudiger in elkaar. Gisteravond een etentje met vrienden waarbij de flessen wijn over tafel gingen. En ik zat daar tussen, dapper lurkend aan mijn glaasje appelvlierbessensap.