Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Quinn]

Voor jou, steuntje in de rug. Je zit niet alleen in je trein.

[Artemis]

en deze is voor jou 

 

[Lika]

Even hallo zeggen tegen je. Zomaar. 

[Maja]

@Jannigje

 

[Jannigje]

Op 10-12-2021 om 11:24 zei Oskar:

Als ik nou heel goed viool kon spelen hè? Dan zou ik dit een keer speciaal voor jou willen spelen. Omdat het gaat over licht en over duisternis, over violet en dood. Maar door alles heen over schoonheid. En over Troost.

 

Dank je wel.
Ik heb het vandaag opnieuw beluisterd, zonder te kijken, toen kon ik haar echt horen. (Ik voelde me ongemakkelijk terwijl ik keek, alsof ik in die cirkel zat ipv Ramsey Nasr)

[Reacher]

Ha @Jannigje, ik zag vandaag een heuse vogeltaart bij de drogist en moest aan jou denken. Ik heb er een gekocht. Leuk voor de vogeltjes en leuk om naar te kijken voor de katten die pas na oud en nieuw naar buiten mogen. Je kunt ze ook extra versieren met ander vogelvoer. 
Katten tv. 

[Jannigje]

18 uur geleden zei Reacher:

Ha @Jannigje, ik zag vandaag een heuse vogeltaart bij de drogist en moest aan jou denken. Ik heb er een gekocht. Leuk voor de vogeltjes en leuk om naar te kijken voor de katten die pas na oud en nieuw naar buiten mogen. Je kunt ze ook extra versieren met ander vogelvoer. 
Katten tv. 

Ik heb ze vorig jaar gezien en gekocht. Er is nog eentje over, geen idee of die nog eetbaar is. .

”Mijn” specht was er net weer. Ik moet daar dan bijna van huilen.  
Ik zit weer midden in de hoe-kom-ik-zo-goed-mogelijk-deze-dagen-door modus en in de níet-vergelijken-Jan” gedachte, wat me allemaal niet meevalt, en dan is daar opeens de specht. Die heeft geen idee wat hij voor mij betekent, hij is gewoon een vogel die afkomt op de pindakaaspot.
Maar voor mij is hij bijzonder, troostrijk.
Dus veel voer strooien, vetbollen ophangen en pindakaaspotten ophangen dan komen ze vanzelf, de tortels, duiven (nee níet de stadsduiven), vonkjes, spreeuwen en meesjes. 

[Jannigje]

 Hierin heb ik meegezongen, ik ben een van de mensen die filmpjes heeft ingestuurd. Al die filmpjes zijn samengevoegd en zo ontstond een online-koor.
Geen Messiahconcerten, wel een online Weinachtsoratrorium. 

24 december 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Reacher]

Ik vind het fijn dat de vogeltjes jou hebben en jij hen 

Jouw foto van papa specht met kind is nog steeds de achtergrondfoto op mijn telefoon. 
 

Ik heb tien minuten van de opname bekeken en omdat ik weinig rust heb vooruit gespoeld tot ik een online deel zag: geweldig!
ik vind het zó tof dat je daaraan mee hebt gedaan. 

[Jannigje]

Wat leuk dat je de spechten nog steeds op je telefoon hebt!

Ik vond/vind mijzelf ook wel stoer, ik heb heel wat moeten overwinnen om mee te durven doen.
Want ja, natúúrlijk niet goed genoeg. Ben je mal, dit kun je niet insturen, wat zullen ze wel denken! Dat denk ik dan allemaal .
Maar ja, soms moet je angsten overwinnen om ergens te komen. Ik wilde meedoen en nu eens niet alleen in de kantlijn . Dus…….. filmpjes insturen, 9 in totaal.
En het is gelukt! Niet gezongen in en met mijn eigen koor, maar wel met een enorm online koor. 
Ik had weer de beleving van: JA! Zo was het, zo voelt het! Hoezo níet essentieel!
Van levensbelang: muziek, zang, dans etc.

Dit hoorde ik onderweg in de auto, Stine Jensen haalde Kierkegaard aan:

Durven is even je evenwicht verliezen. Niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen. Soren Kierkegaard.

[Lika]

Wat mooi en stoer van je @Jannigje!

[Yana]

Jannigje wat prachtig! Ik heb er zó van genoten met oortjes in, lopend op het strand. Heb je jezelf ook in beeld voorbij zien komen?

Als er een volgend leven is, dan zou ik graag als zangeres terugkomen, lijkt me heerlijk om voluit te kunnen zingen.

[Jannigje]

Kan ik me alles bij voorstellen @Yana, ik zou ook wel echt mooi willen kunnen zingen.
Zingen is emotie, het kan je raken in je ziel. 
 

Ik heb mijzelf inderdaad meerdere malen in beeld gezien, dat was wel bijzonder. 
Ik ben echt blij dat ik heb meegedaan, het gaf me een doel.
Iets om mee bezig te zijn in een periode die ik moeilijk vind. Vanaf half november (mijn verjaardag) t/m oud en nieuw blijft het zwoegen.

Gisteren erg mijn best gedaan: lichtjes aan, muziek, alcoholvrije bubbels. Maar mijn gevoel wil niet mee. Het wordt bijna krampachtig, proberen om het in mijn eentje toch ook echt wel leuk te hebben.
Oud en nieuw is voor mij een behoorlijke berg. Dat nieuwe jaar dat sommigen fijn vinden, een onbeschreven blad, nog ongekende (?) mogelijkheden, uitdagingen etc.
Voor mij is dat niet zo, ik zie een groot zwart gat, een moeizaam pad dat weer begaan moet worden. 
Altijd de gedachte: hoe kom ik in vredesnaam dit jaar weer door.

Het was natuurlijk gewoon vrijdag gisteren, en vandaag is het zaterdag, elke dag is een nieuwe, het begin van dat leven dat nog komt.
Maar oud en nieuw is toch een moment waarop er extra aandacht voor is.
En het beangstigend mij, dat nieuwe jaar, soms meer, soms wat minder. Het is erger geweest, deze keer was het niet het donkerst, maar toch.

Nu weer thee, het Weinachtsoratorium, kerstboompje, lichtjes aan, een warm huis, alle ingrediënten voor . Ja voor wat? 

Ik probeer het maar te laten zijn, meer kan ik niet. Niet veroordelen, niet tegen mijzelf zeggen dat ik tekortschiet, ondankbaar ben, dat ik toch echt wel dankbaar moet zijn, of op zijn minst tevreden etc. (Dat ben ik trouwens wel, dankbaar, voor de dingen die er wél zijn)

Gelukkig was het gisteren en vandaag mooi weer, dat scheelt echt.
Gisteren en vandaag een lange wandeling gemaakt.
Meer kan ik niet doen. 
 

Maar wat zou ik graag zin hebben in, mij verheugen op.

 

[Lieke7777]

Wat super gaaf @Jannigje , fijn dat je een drempel overwonnen  hebt ..  ik dacht leuk om te zien omdat je schreef dat je meerdere malen voorbij komt .. maar het zo veeeeelll  te klein 

[Saxofoontjezaandam]

Welkom! 

1 januari 2022 bewerkt door Saxofoontjezaandam

[Jannigje]

1 uur geleden zei Saxofoontjezaandam:

Welkom! 

Hoe/wat bedoel je?

[Yana]

Ik heb je gelezen en vind het zo rot voor je dat je opziet tegen alwéér een nieuw jaar. 

Denk jij dat je je depressief voelt omdat je alleen bent of denk je dat je je binnen een gezinsleven ook zo zou voelen? Ik vond het zelf wel confronterend toen mijn ouders overleden en later m'n lieve zus/vriendin dat er toen niemand meer was die vanzelfsprekend van me houdt en waar ik 'bij hoor'. Maar ik ben samen met m'n lief dus ik ben niet alleen.

Het zal allicht verzachtend zijn als er mensen om je heen staan, al is er in veel (alle?) families ook veel pijn en struggle natuurlijk. En als ik zie hoeveel zorgen mensen zich kunnen maken om hun kinderen dan voel ik me toch ook wel lekker 'los'.

Nou ja, ik klets maar wat. Ik wens je een mooie dag waarin een onverwachte zonnestraal je hart verblijdt.

[Lonster]

17 uur geleden zei Jannigje:

een periode die ik moeilijk vind. Vanaf half november (mijn verjaardag) t/m oud en nieuw blijft het zwoegen.

Nou dat is in elk geval voorbij. 

Wat leuk dat je meedeed met het oratorium en een filmpje instuurde. Ik heb het ook voorbij zien komen in mijn mailbox maar had er het geduld niet voor. Nu ik het zo terug zie, vind ik dat wel jammer. 

[Jannigje]

Nee, ik ben niet depressief omdat ik alleen ben. Het helpt niet, het maakt het lastiger, Maar het is niet de oorzaak. Het is als kind al begonnen, hoewel dat toe (natuurlijk?) niet werd (h)erkend.

Het alleen zijn maakt het moeilijker om bijvoorbeeld tóch in beweging te komen of om structuur in de dag te krijgen.  Er is niemand om me een zetje te geven, om te zeggen kom op joh, we gaan wandelen. Niemand die eens een kopje thee voor me zet of me een aai over de vol geeft.
Niemand om even letterlijk en figuurlijk op te kunnen steunen/leunen.
 

Het gevoel nergens meer bij te horen herken ik heel sterk. Het gekke is dat ik vroeger thuis eigenlijk ook niet het gevoel had erbij te horen, gezien te worden, maar toch was er een gezin, hoezeer het ook tekortschoot wat mijn behoeften betrof.
Toen was er nog een lange tijd een schoonfamilie die na mijn scheiding opeens ook verdween.

 

[Jannigje]

Zojuist zei Lonster:

Nou dat is in elk geval voorbij. 

Wat leuk dat je meedeed met het oratorium en een filmpje instuurde. Ik heb het ook voorbij zien komen in mijn mailbox maar had er het geduld niet voor. Nu ik het zo terug zie, vind ik dat wel jammer. 

Het vergde inderdaad veel tijd, maar voor mij was het heel goed. Ik had een doel, iets te doen met muziek in de tijd die anders in het teken van de Messiah concerten zou staan. 
Dat was belangrijk voor me en daarbij het durven doen. Durven filmpjes in te sturen waarin ik zing, dat voelde heel kwetsbaar,  de innerlijke criticus maakte overuren.
Maar ik heb het toch gedaan en dat is een overwinning. Een positief stukje in die verder lastige tijd.

[Jannigje]

Even een bericht van mij. 
Jullie weten dat ik (het) leven ingewikkeld vind, de eerste weken van januari vond ik ronduit zwaar.
Maar nu kan er weer meer, dus kan ik weer meer buiten de deur doen.

Gisteren had ik zo’n dag die we allemaal wel eens hebben: alles gaat “verkeerd”, niet wereldschokkend maar wel vervelend.
Afijn, ik weer naar de apotheek omdat er voor de zoveelste keer iets was misgegaan. 

Ik stond daar met een mondkapje en een totaal beslagen bril. Hoor ik opeens een kinderstemmetje.: ze zei iets tegen me maar dat weet ik niet meer. Want opeens kwam ze op me af en sloeg haar beide armpjes om mijn benen heen!
Zo ongelofelijk, en zó welkom. 
Ach meisje zei ik jij maakt mijn hele dag weer goed. Ik kon wel huilen, zo spontaan, zo lief. 

 

[Maja]

Hartverwarmend en puur @Jannigje!

[Jannigje]

Het stormt buiten, ik vind het fijn.
Verder geen geluiden, alleen de wind.
Niemand buiten, dat is goed.Geen Mensen buiten, die op weg zijn naar iets of iemand, maar niet naar mij.
Dat kan nu ook niet, ik kan nu geen mensen zien of spreken. Terwijl ik juist zo graag deel wil uitmaken van, ergens bij wil horen, bij iemand horen voor wie ik er ook toe doe. Die mij ook nodig heeft. 

Vorige week was ik een week weg met een vriendin. Van te voren ben ik gespannen, zal ik “het” kunnen? Zal het goed gaan? 
Het lukte, we hadden het goed.
Samenzijn, structuur, actief op een rustige manier. Lopen in de natuur, ook in de regen, museum, rondleiding.

Maar dan, naar huis.
Ik weet wat er kan gebeuren, maar hoopte dat het anders zou gaan.
Het maar ondergaan, geen oordeel vellen, rustig aan maar.
Maandag ging het wel, het voelde raar, alleen.
In mijn eigen huis dat niet als thuis voelt, nog steeds niet.

Gisteren naar het museum, dat was goed, de deur uit, de dingen van hier weer oppakken. Het gewone leven hier weer aangaan.
Het ging moeizaam maar het lukte.

Maar de bodem voelde zo dun.
Weer terug: een boek, thee, muziek. Kalm maar, het went wel weer.
De bodem kraakte, vertoonde scheuren.
Gisteravond  zakte ik er weer doorheen, ik kon het niet tegenhouden, omdenken was volkomen onmogelijk.
en dan is het weer zo donker, zo alleen.
De wanhoop plooit zich om mij heen, heeft me weer te pakken.
Ik probeer kalm te worden, het gaat weer voorbij zeg ik tegen mijzelf.

Maar oh wat is het weer moeilijk.

Als ik niet weg was geweest was dit nu niet gebeurd, maar ja, dan had ik ook geen dassenburcht gevonden, of het spoor van een ree. Geen sperwer, grauwe kiekendief, buizerd en valkje gezien.
Niet even het gevoel gehad van  samenzijn .

Gelukkig stormt het , de regen slaat tegen de ramen.
De bamboe zwiept heen en weer, ruist, buigt alle kanten op maar breekt niet.
 

[Reacher]

Moeilijk @Jannigje. Terug in een leeg huis wat nog niet jouw thuis is.
Maar fijn dat je hier weer bent op het forum. En je schrijft zo mooi… 

[Yvonne]

Oei, wat moeilijk Jannigje, wat een strijd toch. 
Ik gun het jou zo anders....