Ruwe schetsen

[Oskar]

Weer die dromen. Mijn onderbewuste heeft het er maar druk mee. Een eindafrekening wellicht. In de droom: roken en drinken in extremis. Thema: sociale druk en manipulatie. In de hoofdrol een duistere figuur die mij tegen mijn zin het verkeerde pad op dwong. (Een rol die komisch genoeg vertolkt werd door vriendelijke bijfiguur uit mijn studententijd.) 

In het dagelijks leven intussen eet ik sinaasappels en rijd ik hele stukken op mijn gravelbike. Maar in mijn kop is het blijkbaar nog lang niet klaar.

[Oskar]

De alcohol kwam ooit in mijn leven als de beklinking van een gezellig samenzijn. Het roken daarentegen vooral om mijzelf een houding te geven in ongemakkelijke sociale situaties. Je staat er wat lullig bij en weet eigenlijk niks meer te zeggen, maar met die sigaret erbij  lijkt het nog wat. Ik rook, dus ik ben.

De alcohol heeft veel destructiever huisgehouden. Toch is de behoefte om te roken hardnekkiger. Ik ben dan wel niet meer de stuntelaar van weleer, maar sociaal ongemak is er nog regelmatig. Roken lijkt daar nog steeds een functie te hebben. Lijkt. Want als ik rook sluit ik mijzelf af. Ik merk het ook in rookvrije periodes. Dan begin ik ineens gezellig praatjes te maken bij de bakker enzo. 

Het laten staan van de drank kost minder moeite. Dat wil zeggen: als ik mij eenmaal heb weten te ontworstelen aan de macht van de dwangmatige gewoonte. Ik kan het leven doorgaans best goed vieren en genieten zonder nevels. Sterker nog: veel beter.

Maar de verslavingen gaan hand in hand. Als een duistere tweeling. Beiden moeten weg. Een obsessie die mijzelf de laatste maanden soms parten speelde: als ik mijn laatste sigaret dacht te roken, nam ik daar ineens ook weer drank bij, terwijl ik daar reeds min of meer vanaf was. ‘Dan eindigt het mooi op dezelfde dag.’ Natuurlijk zie ik wel de waanzin daarin, maar zo ligt het soms verankerd in de kop.

19 september bewerkt door Oskar

[Rosee]

[Oskar]

Lange tijd heb ik gedacht dat ik de alcohol gebruikte als balsem voor mijn getourmenteerde leven. Later ontdekte ik dat het juist de veroorzaker daarvan was. En nog steeds vergeet ik dat soms.

20 september bewerkt door Oskar

[MijnGerrit]

Misschien zorgen dat je het niet meer vergeet, Oskar?

[Lika]

Op 19-9-2024 om 05:49 zei Oskar:

Maar de verslavingen gaan hand in hand. Als een duistere tweeling. Beiden moeten weg. Een obsessie die mijzelf de laatste maanden soms parten speelde: als ik mijn laatste sigaret dacht te roken, nam ik daar ineens ook weer drank bij, terwijl ik daar reeds min of meer vanaf was. ‘Dan eindigt het mooi op dezelfde dag.’

Jaren ben ik ook zo in de weer geweest. Ik snap het @Oskar. 

[Oskar]

Ooit zei een therapeut: jij kunt niet zo goed bij jouw gevoel. Dat vond ik toen nogal merkwaardig want ik vind mijzelf bij uitstek een gevoelsmens. Toch merk ik, jaren later, dat er ook iets in zit. Ik laat niet alles toe. Ik speel de rol van nonchalante flierefluiter inmiddels zo natuurgetrouw dat ik me niet meer bewust ben dat een deel ook toneelspel is. 
     Gisteren zaten we met het gezin in de auto en mijn oudste zoon was flink opstandige. Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust.

Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.

[JamesM]

Bedoel je opgekropte spanningen als gevolg van het drinken of juist andersom? Ik merk bij mijzelf dat sinds ik niet meer drink ik nauwelijks meer geïrriteerd ben naar de kids; ik kan altijd rustig blijven. Aan mijn vrouw echter merk ik altijd als zij de avond ervoor gedronken heeft. Dan is zij zeer kortaf en ook zwaar geïrriteerd/boos naar de kids toe.

Maar ook het omgekeerde herken ik. De onrust en prikkels die ik van de kids en mijn vrouw kreeg dronk ik weg. Nu ik niet meer drink merk ik dat ik daar gewoon niet zo goed tegen kan. 

[Lonster1]

Voordat ik er wat meer bewust van werd en er iets aan ging doen, kon ik mijn boosheid niet uiten. Als ik boos werd, sloot ik me af of ging ik huilen. Of alles weg-relativeren. Cynische grappen maken. Een psycholoog die ik sprak (toen ik overspannen was) kon ik verbaal goed om de tuin leiden. Om maar niet te hoeven voelen. Voelen en emoties uiten vond ik eng, dat voelde veel te kwetsbaar. 

Mensen zijn wel eens jaloers op mijn pokerface of beheersing. En ik ben jaloers op mensen die hun emoties duidelijk tonen door gezichtsuitdrukking of blozen. Die zijn veel meer in contact met hun emoties.