Etty

Als het kalfje niet zou worden doodgemaakt, hoe zou zijn leven dan verlopen denk je?

Ik heb ook hele leuke herinneringen aan liften. Sommige situaties hadden achteraf vreselijk kunnen aflopen, ondanks dat ik het samen met mijn vriend deed. Ik denk dat je kind op heel veel verschillende manieren nare dingen kan tegenkomen, dingen die veel dichter bij huis zijn en waarbij de kans veel groter is. Onze ouderlijke zorgen focussen zich misschien op die paar gevaren zodat we in ieder geval nog af en toe een gezonde nachtrust hebben:). Ik denk dat dit inderdaad zoals @Yana zegt òns probleem is, leren leven met de kans dat je kind iets naars overkomt. Dat we dat niet in de hand hebben. Net als bijna alles in het leven. Voor je het weet ben je alleen maar bezig alles onder controle te houden en de illusie dat dat kan in stand te houden, waardoor het moelijker wordt de gevaren dichterbij huis te zien. Maar een liftende dochter is eigenlijk niet te doen

@bumperjimEens met wat al gezegd is, niets forceren, er zijn. Vanuit mijn eigen schade en schande met mijn kinderen wil ik er nog wat aan toevoegen. Misschien kun je kijken of je dingen kunt doen (meestal laten) die wat meer uitnodigen om over gevoelens te praten, dat als het moment komt, je er open voor staat. Ik merk dat dit bij mezelf onderzoeken alleen al voor de relatie met mezelf heel fijn is geweest. Als ze iets uitroepen, delen, klagen, moet ik niet iets gaan zeggen waaruit blijkt dat ze anders moeten denken of voelen. Als ze nou zus of zo denken, dan hoeven ze niet meer verdrietig of ongelukkig te zijn denken wij vanuit onze ervaring en onze behoefte onze kinderen gelukkig te zien, logisch. Maar eigenlijk zeggen we dan: zoals jij je nu voelt, dat is niet oké voor mij. Ik vind het onnoemelijk moelijk om mezelf te stoppen met fixen maar het gaat steeds beter en als het lukt, als ik hun gevoelens bij hen kan laten en er alleen maar naar kan luisteren, bij hen zijn, niet fixen, dan voel ik me daarna heel vrij. Niet bezwaard door hun gemoedstoestand. En het geeft ook een goed gevoel omdat ik weet dat ik het juiste doe als ouder. Als ik toch heb zitten fixen, en ik deed het gisteren nog bij mijn zoon, dan voel ik me daarna niet echt vrij en tevreden over mijn rol. Ik probeer mezelf dan niet voor mijn kop te slaan, en volgende keer lukt het vast weer wel. De persoon op wie ik dit het beste kan oefenen ben ik zelf, of mijn partner. Hoe open sta ik ? Ik leer niet direct over mijn eigen gevoelens heenwalsen, wegdrukken, wegdenken, ach, het valt allemaal wel mee etc. Niet te snel denken: en door.... We voelen alles, ook de ongemakkelijke gevoelens, ze zijn er al, we kunnen ze niet voorkomen. Ze de ruimte geven voelt tegennatuurlijk, dat voelt voor onze generatie als erin blijven hangen. De generatie van onze kinderen is daarin heel anders.

Ja leuk @Kunsie64, ik zal je op de hoogte houden! Ik heb me opgegeven. Bedankt voor de info:).

Dank. Ik vroeg me af of zoiets vol te houden is, ik lees dat mensen het eentonig vinden. Ik ga me opgeven. Er zit er één op een mooie locatie in de natuur op fietsafstand. Ik verlies langzamerhand meer kracht, ik merk het aan van alles. Neem me steeds voor om thuis oefeningen te doen, maar dat wordt 'm niet. Vroeger ging ik voor de leuke bijkomstigheid als hoofdmoot, en dat motiveerde me niet genoeg om naar de sportschool te gaan, na de eerste fanatieke maand stopte ik er weer mee. Maar geen kracht meer hebben vind ik niks.

Goeiemorgen, Wat ik ervan heb onthouden is dat iedereen droomt, dat het een manier is waarop onze hersenen informatie verwerken en tot nieuwe verbindingen komen, maar dat je je droom beter onthoudt als je wakker wordt tijdens de slaapfase waarin je droomt. Ook als je je doorgaans bewust bent van wat er in je hoofd omgaat zou je je dromen makkelijker onthouden. Ik droomde vannacht over mijn dochter. Ze irriteerde zich aan mijn gezicht als ik op een bepaalde manier lachte. Niet fijn. Ik droom liever avonturen, dat ik steeds ontsnap. Of over huizen, ik droom ook vaak dat ik in een huis ben met heel veel kamers en rare gangen. Er is altijd een bibliotheek met een lekkere luie stoel. @Kunsie64, jij deed toch egym? Doe je dat nog steeds?

Ja, het leven gebeurt eigenlijk gewoon, ook het leren van wat er gebeurt. Volledige overgave daaraan lijkt me heerlijk. Therapie en lezen heeft wel bijgedragen. Ik vind mensen die vinden dat ze mij iets te leren hebben en dat nu dus gaan doen eng, zeker in groepsverband want dan zijn er altijd medestanders, en dat is er wat mij betreft minstens één te veel. Dus heftige groepssessies zal ik niet gauw opzoeken. Heb jij daar ervaring mee?

Het volgde uit opmerken wat er is, welke gevoelens, en welke oordelen ik er op plak. Gevoelens die wel en niet mogen, absurd als je het gaat zien. Want ze zijn er gewoon, of je nu wilt of niet, je gaat er niet over. Zo ben ik ook gaan zien welke grenzen ik laat overschrijden, en welke smoezen ik altijd had om dat te laten gebeuren en niet te erkennen hoe ik me eronder voelde. Eigenlijk is het geen werk, het gaat allemaal vanzelf.

Het gaat me om het kleine succesje mbt grenzen, het was trouwens een klant en fijn dat ik ‘m heb opgenomen:)

Goedemorgen, Gisteren ging mijn telefoon, het was een onbekend nummer. Ik nam zomaar op zonder dat het een spannend gevoel gaf dat ik zo goed ken van mezelf: de angst om overvallen te worden en niet weten hoe te reageren. Om over mijn grenzen te moeten gaan en ja zeggen tegen een voorstel. Vanwege dat gevoel liet ik hem altijd gaan, en verkocht dat aan mezelf met: als het belangrijk is spreken ze wel wat in of sturen een bericht. Wat natuurlijk ook zo is, maar hiermee duwde ik de angst weg en hij kwam steeds weer op. De afgelopen jaren ben ik serieus werk gaan maken van mijn grenzen voelen en als ik dat wil ook aangeven, en kennelijk kan ik er nu als vanzelfsprekend op vertrouwen dat ik me niet laat overvallen. Ik heb niet speciaal aandacht besteed aan gebeld worden, gebeld worden is sowieso niet meer zo'n ding tegenwordig toch, maar grappig dat dat dan kennelijk is meegelift met het 'grenzenwerk'.

Ik herken het ook @Rosee, behoefte aan stilte en meer aandacht voor mijn introverte kant. Ik vind het fijn en wil er zoveel mogelijk aan toegeven. Dat heb ik nog nooit gedaan en ik ben nieuwsgierig wat daar uit komt. Al komt wel vaak dat stemmetje opzetten, dat het wil veroordelen. Extravert zijn lijkt mijn norm te zijn geweest tot nu toe. Drukte.

Goedemorgen, Zit een beetje bij te lezen op een hotelkamer, was al vroeg wakker. Mijn maag knort. Ik verheug me op het ontbijtbuffet, als dat goed wordt gedaan word ik daar kinderlijk blij van. Van alles wat op mijn bord. Twee dagen Pieterpad. En daarna nog drie en dan is het klaar.

@bumperjim Ik las het nieuws over je Vlinder, wat erg. Ik hoop dat je je weg vindt in hoe er te zijn voor je dochters(s), maar bovenal ook voor jezelf. Take care:)

Oh ja geduld en tuinen. De klim kiwi van de vorige bewoners begint uit te lopen en die heeft zag ik bij de aankoop prachtig blad. Verder is het niet veel soeps in de tuin. Ook ff kijken hoeveel zon er is en wanneer. Ik maak nu een plannetje en dat zal dan volgend jaar zijn vruchten afwerpen. Geduld dus. Maar met moestuinieren in potten kan ik alvast beginnen, dat vind ik echt superleuk om te doen en ziet er al snel prachtig uit. Snijbiet, indische kers, kruiden enz.

Zelfde hier, in mijn nieuwe huisje wil ik graag aan de slag met de voor en achtertuin. Ik vroeg in het tuincentrum om gifvrije planten. Ze kregen er steeds meer vraag naar zei de medewerker. Alls wat eetbaar was voor ons was al biologisch. Ik ga ook op zoek naar biologische kwekerijen, die zijn er zag ik al wel in de omgeving. Minder makkelijk dan het tuincentrum, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn bakken te vullen met mooie bloemen waarmee ik bijen en vlinders naar mijn tuin lok, en dat ze dan daardoor sterven.