Etty

Ik moest ook denk aan het woke verhaal @Musashi. Er lijkt een verschuiving gaande te zijn waarin gevoelens meer aandacht krijgen. Vroeger was de enige manier om met pijnlijke gevoelens om te gaan ze wegdrukken. Niet janken, je bent niet van suiker. We hebben allemaal wel eens wat. Wat ik nu hoor is: we willen serieus genomen worden, we willen worden gehoord. We willen het niet meer oplossen zoals jullie dat hebben gedaan. Good for them. De emancipatie van gevoelens. Maar inderdaad: we hebben ze allemaal, en wie moet er dan rekening houden met wie? Je zou de indruk kunnen krijgen dat de gevoelens van de één meer bijzonder zijn dan die van de ander. Dat kan nooit goed gaan. Ik werkte vroeger in een bedrijf met vooral mannen. De directeur kwam regelmatig met een roodaangelopen hoofd van drift uit zijn hok stormen. Hij riep eerst op bulderende toon iets in het algemeen: wat is hier gvd aan de hand! Wie heeft dit gedaan! Waarop bij iedereen in de kantoortuin het hoofd tussen de schouders verdween. Dat verbaasde me in het begin, al die praatjesmakers waren bang voor die driftkikker! Ik moest mijn lachen inhouden. Totdat ik zelf een keer degene was die 'het gedaan had' en een publieke vernedering kreeg. De baan was heel erg leuk en ik heb ontzettend gelachen met mijn collega's. We vonden de directeur een klootzak, (en een slijmerd, maar dat was vooral tegen mij, pittige meid van 25) maar niemand had het over hoe het voelde om zo vernederd te worden, welk effect het op ons had om in een gespannen sfeer te werken. Ik probeerde mijn tranen van vernedering in te houden todat ik op de wc was en nam mezelf mijn zwakte kwalijk. Is het beter om gevoelens weg te drukken, weg te redeneren, wat we allemaal doen en hebben geleerd? Is het dankzij de generatie jongere mensen die anders met hun gevoelens willen omgaan dat zo'n werksfeer als ik hierboven beschrijf niet meer zo gewoon is?

Misschien helpt het je als je ondersteuning zoekt, iemand die een tijdje met je meekijkt? Drie jonge kinderen is pittig, en als je er middenin zit is het vaak moeilijk om te zien wat je eventueel anders zou kunnen doen. Achteraf gezien had ik graag hulp gezocht voor mezelf. Heb het te weinig gedaan, omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Schaamte. Kinderen drukken op allerlei knoppen waarbij je vol op de automatische piloot gaat volgens patronen waar je misschien in je eentje niet uit komt. Vaak spelen blinde vlekken een rol, en een ander kan je helpen die te leren zien.

Het is denk ik eerder: het beestje bij de naam noemen. De gevoelens waren er altijd al. Maar onze generatie mocht er niets mee. Gauw zand erover, niet miepen. Gevoelens mogen voelen en benoemen is veel belangrijker geworden, wat ook een plezierig effect heeft: je hoeft er niet zo van te schrikken als iemand zegt dat ie iets voelt. Het is veel normaler geworden. Iedereen heeft ze. Ook gevoelens van angst en onveiligheid. Volstrekt normaal. We hoeven er niets mee, alleen maar luisteren. Niet ontkennen, bagatelliseren, relativeren enz. Dat schept alleen maar afstand. Het is wel wennen, want we zijn getraind in zo hard mogelijk wegrennen als het gaat om voelen.

@Reacher Als ik je hoor zeggen: 'het forum is niet veilig', dan klinkt dat als een belangrijk inzicht. Alsof je zegt: zoals ik er naar keek was zoals ik het graag wilde, maar niet zoals het was. En dat je nu nog niet weet hoe je te verhouden tot het forum, wetende dat het je niet de veilige omgeving kan bieden die jij nodig hebt? Misschien was de insteek eerder: hoe kunnen we het forum veiliger maken, maar realiseer je je dat dit niet mogelijk is? In zijn huidige vorm is het forum geen plek waar je je kwetsbaar op kunt stellen zonder de kans aangevallen of afgewezen te worden op die kwetsbaarheid. Behalve als je bewust wilt oefenen met blootstellen, waarom zou je je dan kwetsbaar op willen stellen? Wat valt er dan nog te halen? Ik hoop dat je een modus kan vinden waarin ik je nog regelmatig kan lezen.

Het kan ook een hardnekkige gewoonte zijn om altijd iets aan jezelf te moeten verbeteren. Daar heb ik lang last van gehad. Dat lijkt ook op een verslaving. Ik was niet in staat het huidige moment te beleven zonder 'iets erbij' . Zonder in gedachten bezig te zijn met anderen, of een betere versie te worden van mezelf in relatie tot anderen. Een illusie van controle. Om een andere illusie af te dekken: dat ik niet goed genoeg ben zoals ik nu ben. Als een middel of een gewoonte in mijn brein het label: 'fout/moet ik mee stoppen' had gekregen, dan werd het een ding. Dan kon ik er ook niet meer van genieten. Mocht er van mezelf niet meer van genieten. En er was altijd wel iets waarmee ik aan het worstelen was, aan het stoppen.

Ik heb een kat van 18 en een half die dementeert. Als ze er niet meer is wil ik geen andere meer. Zeg ik nu.

Net iets ingewikkelds zitten doen en het lukt. Ik word er steeds beter in, wat fijn is dat toch, leren. @Spiritwat ben je toch een lieverd

Ik denk dat als je dat doet, je je zelf vaak direct buitensluit. Voor mannen is de sfeer net zo giftig als voor vrouwen. Ik denk dat er ook veel mannen zijn die maar een beetje meelachen, maar het helemaal niet leuk vinden om zo met vrouwen om te gaan.

Hoe vonden jullie Tár @lady jane?

Ik vroeg het hem en hij zei : alledrie:)

Je houdt het makkelijker voor jezelf als het duidelijk is waar de grens ligt. Je kunt iemand op zijn bek willen slaan omdat je woedend (ook een sterk gevoel) bent, maar als je je baan niet kwijt wilt koel je af op de plee. Een jonge mooie vrouw voor je neus is best te doen maar we maken het met z'n allen moelijker dan nodig. Interessant thema. Ik kijk veel (filmhuis) films en je ziet de vrouw vaak voorgeschoteld als lekker hapje, muze, vaak veel te mooi en te jong voor haar mannelijke tegenspeler. Ze gaat bloot op de bespottelijkse momenten. Het verhaal stopt even als de camera haar ziet zodat we ff een flink beeld krijgen van haar schoonheid. Gaap. Er is een ontwikkeling van jonge filmmakers (vaak vrouwen maar ook mannen) die de 'male gaze' vermijden en dat levert veel fijnere films op. Ik heb samen met mijn partner een cursus gevolgd over seksualiteit in de cinema en daar ging het ook vaak over het vrouwbeeld. Mijn partner is aan de hand daarvan heel anders gaan kijken.

Ja door die trailer dacht ik iets psychedelisch terecht te komen, maar het is gewoon een redelijk samenhangend verhaal. Valt me wel op dat dat vaker gebeurt met trailers. Ik dacht een keer aan de hand van een trailer dat Isabelle Hupert haar man bij het oud vuil zou zetten nadat ze er achter kwam dat hij een dubbelleven had (of ziets) , maar ze kwijnde alleen maar zielig en pathetisch weg. Ik vond Tár wel een aardige film maar niet om zo lyrisch over te worden als in de pers. Over Tár las ik dat er vanuit 'het wereldje' nogal wat commentaar was op de dirigeerkwaliteiten van Blachett en dat haar vrouw in de film ook al niet echt viool kon spelen. En dat zoals de machtsstructuren in de klassieke muziekscene worden weergeveven ook niet klopt. Als je er verstand van hebt en er veel om geeft dat iets echt de werkelijkheid weergeeft, dan irriteert dat misschien.

Goedemorgen, Ik heb iets waar ik al een tijd over liep te peinzen op papier gezet gisteren en het werd daarna oorverdovend stil in mijn hoofd. Voor het eerst in tijden goed geslapen. Het is nog steeds stil. Fijn. Vandaag iemand verhuizen, hopelijk tussen de buien door dan.

@kruidenthee67 ik ook. Ik vertelde het aan mijn zus, en ze zei huh? Ik dacht dat jij altijd zo in contact was met je gevoel. Misschien dacht ik dat omdat ik kan huilen. Dat is toch wat anders. Dat is afgeleid, in tweede instantie of zo. @Lonster1 het vraagt inderdaad wel aandacht, maar als vanzelf komt dan weer die behoefte aan een reminder, inspiratie, oh ja... Het is niet fijn om zo geïdentificeerd te zijn met sores en afkeuring in je kop. Dat gaat toch steeds meer knellen. Steeds meer herkenbaar. Het zal neem ik aan vanzelf minder worden.

Zijn er dingen die je zou willen doen maar die je nu niet doet? Drinken kan allerlei verlangens afdekken en zolang we drinken hoef je er niets mee. Maar als je gestopt bent gaat dat niet meer. Je klinkt wat afwachtend, klopt dat?