Etty

Gotspe is brutaliteit, maar niet als in een grote muil opzetten tegen je oma. Het is meer als iemand het ziekenhuis inslaan en dan zeuren dat ie je niet kan helpen verhuizen de volgende dag. Althans, zo heb ik het begrepen.

@Woman dat lijkt me wel heel vervelend dat je pas om half twee naar bed kunt. Ik hoop voor je dat het oplosbaar is met je buurvrouw. Misschien heeft ze de doppen nog niet gekocht. Ik denk dat ik zelf wel mijn best zou doen om mijn buren te helpen geen overlast van mij te hebben. En denk dan maar dat dit voor de meeste anderen ook zal gelden. Ik ben op zoek naar een huis en zal wat je zegt onthouden over een hoekhuis, daar had ik nog niet aan gedacht, dat je op die manier bijna altijd een slaapkamer hebt zonder contactgeluiden van buren. Een hutje op de hei, lijkt me heerlijk @bumperjim maar onbetaalbaar als ik ook nog in de buurt van mijn kinderen wil zijn. En dan zeg jij natuurlijk: moet je maar hierheen komen

Kun je dan wel slapen met die woede? Ik ben dan zo opgefokt dat het me niet lukt. Ik vind ook dat er een verschil zit tussen geluid waar je iets aan kunt veranderen, en waar je niets aan kunt veranderen. Als ik in het filmhuis zit komt het soms voor dat mensen zitten te kletsen of te eten en dat me dat nogal afleidt van de film. Ik heb dan de gedachte : dat snap je toch zelf wel, dat je tijdens een film zonder denderende muziek en geschreeuw niet inhoudelijk duidelijk hoorbaar kan gaan zitten fluisteren pal naast het hoofd van je buurvrouw of een zak borrelnoten laten kraken tussen je tanden? Dat doe je toch ook niet in het theater? Dus denk ik dan verder, als je het doet dan weet je wat je doet en wat het effect is op mensen, en je doet het toch. Dus heb je er schijt aan. Met die redenering creëer ik mijn eigen woede. Door niets te zeggen creer ik mijn eigen machteloosheid ook. Meestal hebben mensen niet door dat ze overlast veroorzaken en zijn ze maar wat graag bereid om zich aan te passen als je het vriendelijk vraagt. In het geval van mijn slaapbehoefte moet ik wel met de buren gaan praten, vanwege die opgefoktheid die er anders zou zijn blijven, plus mijn eigen lafheid niet kunnen en willen acccepteren. Als ze dan zouden zeggen: zeik niet zo, leven en laten leven, dan heb ik een groter probleem, gelukkig nog niet meegemaakt. Maar goed, dan heb ik gedaan wat ik kon, en kan dan altijd nog omarmen hoe het dan is.

Ja, ik ken dat. Van alles accepteren vanuit een soort lafheid onder het mom van radicale acceptatie. Dat is een valkuil. Toch is het handig om eerst te kijken of je het in jezelf kunt oplossen voordat je er een ander mee lastig valt. Zit er een onbewuste aanname hoe dingen horen te zijn die me dwars zit, waar ik niet eens echt achter sta? Zoiets.

Goedemorgen, Vandaag op huizenjacht. Aardig zijn ja, maar het luistert nauw. Het moet niet op manipulatie lijken, geslijm. Zo van: je moet ze gewoon paaien. Dat hebben ze niet door. Of je moet het goed doen, dat het er dik bovenop ligt:

@JacHopelijk een geval van droge humor en niet van droogdrinken ? Dit doet me denken aan pak 'm beet 1973. Ik plakte op 1 april mijn grote mensen voortanden af met stukjes drop zodat mijn moeder zou denken dat ik was gevallen. Alle kinderen uit de buurt deden dat. Leuk joh. Mijn moeder schrok zich dood en begon te huilen, en gaf me een flinke draai om mijn oren toen bleek dat ik haar voor de gek had gehouden. Dat was niet de bedoeling. Maar wat dan wel? Wat dacht ik nou dat mijn moeder zou gaan doen? Wist ik veel, ik voelde me gewoon lekker opgejut door meedoen met de groep kinderen en dacht niet na over degene die de grap moest ondergaan.

Genieten van het feit dat je de fuik uit bent gezwommen, of dat nou per ongeluk was of expres, je bent eruit.

Heel herkenbaar. Mijn zoon is na de middelbare school 6 keer gestopt met een opleiding. Uiteindelijk werd hij oud en volwassen genoeg om het roer om te gooien. Baan , huis, vrouw, kind. En ook als ze zo'n leven hebben kan er van alles mis gaan, waar je je als ouders weer net zo druk over kunt maken. Als het goed gaat moet het zo blijven, als het mis dreigt te gaan komen we met onze oplossingen. Dochter heeft besloten dat ze een tijdje geen contact wil, dan kun je helemaal niks meer met je ouderlijke helpdrang, daarmee knalde ik keihard tegen een muur. Pijnlijk maar heel leerzaam kan ik je zeggen. Noodgedwongen is mijn leven een oefening in loslaten geworden, en daar zijn wel wat lichtpuntjes in te vinden. "en nu wil ik heel graag dat ze iets begint en dan ook echt afmaakt. Maar dat ze nu diepongelukkig en helemaal de weg kwijt is, dat is voor mij het ergste." Het grappige is dat we ons als ouders behoorlijk ongelukkig voelen door te rumineren over de toekomst van onze kinderen, en dat dat blijkbaar geen punt is voor ons. Maar zij mogen niet ongelukkig zijn (waarom wij wel en zij niet?), terwijl het leven gewoon shit is af en toe of vaak. We gaan het fixen zodat wij ons geen zorgen meer hoeven maken. Dit gaat over onszelf, daarvan ben ik overtuigd inmiddels. Een studie afmaken geeft geen garantie tot geluk. Ik heb een studie gekozen die niet bij me paste, en heb na het afronden ervan een jaar in de bijstand gezeten, ik kwam niet eerder dan drie uur in de middag mijn bed uit. Mijn partner (toen een soort surrogaatvader denk ik) vroeg elke dag of ik al naar het uitzendbureau was geweest, en ik nam me elke dag voor om dat morgen te doen. Ik vond die vraag vreselijk, en denk dat het mijn lijdensweg alleen maar verlengde. Had hij me in mijn eigen sop laten gaarkoken, dan had ik mezelf bij de kladden moeten pakken. Maar ik kreeg daarvoor geen kans. Mijn probleem toen, en dat is het nog steeds maar veeeel minder, is dat ik vooral keek naar de verwachtingen van anderen. Ik vind het wondelijk hoe weinig je maar hoeft te doen als ouders van volwassen kinderen. En hoeveel het voor ze kan betekenen als je dat kunt. Niets verwachten, ze zijn precies goed zoals ze zijn. En als dat niet lukt, dan direct de focus op jezelf en weg van hen, omdat je ze weer aan het fixen bent. Als ze iets nodig hebben dan vragen ze het, of je kunt het aanbieden. Het is gewoon te eenvoudig, en één van de moelijkste dingen om te snappen. Steeds als ik het snap ontspan ik.

Dank je @Rosee! Het gaat oke. Zat in mijn schulp, maar kruip er weer een beetje uit:)

Goedemorgen, @Dune Ik wist niets van deze regel. Ik ben op mijn 58ste aan het ontdekken dat ik mijn hele leven aan het voorkomen ben dat ik ongeschreven regels overtreed. En dat dit niet de bedoeling is van leven. Mensen zullen altijd zeggen dat iets raar is wat ik doe, omdat het voor hen raar is. Dat zegt alles over hen. Niets over mij. Iedereen weet hoe je het bedoelde, maar je woordkeus viel verkeerd bij iemand. Die jou dan vervolgens gaat vertellen dat het hier niet zo werkt, niet namens zichzelf, wat wellicht ook wel een beetje gestoken had, maar namens iedereen. Wat ik wel geinig vind, want wat hij jou verwijt lijkt hij zelf ook te doen. Het is wachten op iemand die valt over 'goedemorgen', omdat dit kwetsend is voor de mensen die een ochtenhumeur hebben of een rotleven.

Ik zeg af. Ik ben morgen jarig en wilde er eerst niks aan doen, maar doe het toch maar wel. Eeuwige twijfelkont. Dacht nog even de meeting te combineren maar het is daarvoor te ver van huis. Sorry! Een fijne meeting jullie x

Zij is net zo verantwoordelijk voor de gezelligheid tussen jullie als jij hè. Haal de druk eraf. Gaat het om het creëren van een sfeer van ( emotionele) intimiteit? Wees openhartig. Zeg dat je het lastig vindt, betrek haar. Vraag hoe het met haar gaat, wat houdt haar bezig, luister, vertel wat jou bezighoudt. Voor mijn partner was alcohol spraakwater, en ik merk wel dat sommige mensen bepaalde onderwerpen makkelijker aansnijden als ze wat gedronken hebben. Het kan ook zonder, met wat meer moeite, en als je dan eenmaal bezig bent gaat het makkelijker. Je moet er wel allebei zin in hebben, als dat niet zo is kun je natuurlijk ook iets anders gaan doen. Filmpje opzetten kan ook. Ik heb geen tips over drankjes die net zo werken als alcohol. Die zijn er niet volgens mij.

Ik moest even wat plannen aanpassen en dat is gelukt, ik kom ook, vond het heel leuk de laatste keer! Het is de verjaardag van mijn laatste drinkgelag 2 jaar geleden, ik was zo dronken dat ik vanuit het niets voorover viel, met mij hoofd rakelings langs de houtkachel.

@Oskar het klinkt als een geslaagd experiment. Ik hoop dat je mildheid hebt voor jezelf, zeker als je omgeving verwacht dat je het boetekleed een tijdje draagt. Peuteren aan het waarom heb ik wel afgeleerd geloof ik (diverse pogingen tot gezelligheid, nu weer twee jaar nuchter). Voor ik het weet heb ik later weer een reden waardoor ik denk niet meer vatbaar te zijn voor drankdrama's. Omdat ik eraan heb gewerkt. Dan ligt het oude gedrag zogenaamd in het verleden. Dat het een goed idee lijkt om lam te worden gaat buiten mijn bewuste hersendelen om, net als het kloppen van mijn hart en het stromen van mijn bloed. Het heeft mij ook diverse keren verbaasd, hoe je (iha) iets pertinent niet wilt en het dan toch doet. Ik kom tot geen andere conclusie dan dat ik er geen vat op heb. Wel op de keuze om niet te drinken. Het is mijn verzekering. Het helpt mij niet om mezelf ziek of zwak te noemen, integendeel. Ziek kan ik nog inkomen, maar zwak, dat impliceert weer dat je ook sterk kunt zijn. Of sterker kunt worden. Rondom alcohol is dat een grote valkuil, het zorgt er elke keer weer voor dat we denken: ééntje moet toch kunnen.

Succes @Wijnos!