Klassement

Ik ga het vast nog moeilijk krijgen, dat denk ik zeker wel. Bepaalde mensen die ik liever niet zie, die hou ik nu op afstand. Heb een feestje binnenkort, waar ik niet heen ga. Ik probeer het mezelf nu een beetje makkelijker te maken.

Heel goed, ben inmiddels bijna 2 weken verder. Heb er tot nog toe weinig last van, hoop dat het zo blijft.

Ja, volop zon. We gaan in een kayak zitten vandaag. Spannend, maar uit het hoofd en in het lichaam. Ik ben vooral zo dankbaar voor de ervaring hier met mijn gezin.

Triest.

Vanmiddag, na mijn dagelijks rondje fietsen & fitness, wat later vanwege de buurtbloemenboer, die altijd rond elf uur komt, maar soms om twaalf uur, viel mijn oog op iets in een container in de buurt: een voorgesnoeide hortensia en drie euonymussen met kluit. Die staan nu tijdelijk in mijn keuken.

Woensdag 23 februari 2022 voor ons allemaal

Vanochtend had de buurtbloemenboer vijf azalea's voor mij meegebracht. Vier deed hij in mijn twee grote tassen, de vijfde paste daar niet meer in. Volgens google is het nog te koud om ze buiten te zetten, ze staan dus tijdelijk in mijn vensterbank. Zijn laatste zeven stronkjes witlof heb ik ook meegenomen, weten jullie gelijk wat ik vandaag gegeten heb. Met twee hard gekookte eitjes en een baby avocado, daar zaten wat bruine plekjes aan om precies te zijn. Kosten voor al dit genot: 7 euro.

@Lika: zet het openstellen voor genieten door en wees niet te streng voor jezelf. Ik hoop dat je de batterij weer op kunt laden en je je letterlijk warmt in de zon

Miss Joplin

Thx

Hi @Roosje41 Ik vind het leven moeilijk om dit moment. Door het chronische slaaptekort merk ik dat ik somber ga denken. De glans van het leven is er wel vanaf. Maar ik geef niet op hoor! Een aantal afspraken heb ik gehad. Het gesprek met mijn werkgever was positief. Ik mag nadenken over hoe zij mij kunnen helpen in mijn herstel. De verjaardag van mijn man was veels te druk voor mij. Veel te veel prikkels. Nu nog het sweet sixteen feestje van mijn dochter volgende week. Deze week heb ik nog een afspraak bij de gynaecoloog om te kijken of het mijn hormonen zijn die me uit mijn slaap houden en ik heb mijn eerste afspraak bij de slaapoefentherapeut. Niet dat ik er veel van verwacht… De huisarts heeft me quetiapine voorgeschreven. Maar dat heb ik nog niet genomen omdat ik niet durf. Maar superfijn voor jou dat je een volle nacht hebt gehad! @bolletje ongelooflijk.. het klokje rond geslapen! Wat zalig!

Goedemorgen Bol, nee, geen reden.... 'Colaatje speciaal' dan maar @Maja

Goedemorgen @Maja en goedemorgen frummers. Och Maja, wat ik kan ik me goed voorstellen dat je dt bord wel eens naar een ander zou willen doorschuiven. Maar in plaats daarvan lijkt er een nieuwe extra zware lading op te komen liggen. Ik hoop van harte dat je echt hulp zult vinden die veel van jou over gaat nemen want dit kán gewoon niet meer zo. Voor nu een extra lekker bakje even en een dikke knuffel. En voor iedereen uiteraard:

Nee, vooral niet testen!

Zeker, een hele mooie nuchtere 2 maanden.

Hallo beste stoppers! Ja Gek genoeg is het me gelukt om gek te blijven en dat zonder 11 jaar alcohol te nuttigen! Uiteraard was het in het begin moeilijk maar nu denk ik er niet eens aan. Ja af en toe als ik een ander veel zie drinken (dat moet hij zelf weten niet iedereen heeft er zelf last van) maar als hij dan ook nog eens achter het stuur kruipt.... Mmm dan denk ik toch wel; wat heb ik het goed gedaan ik kan altijd auto rijden! En ja er zijn plus en min punten. Min dat ik door mijn alc gebruik geen contact meer heb met mijn zoon. Hij zegt dat anderen hadden kunnen ingrijpen. Dat hij in een onveilige leefomgeving zat. Wat heb ik een spijt dat ik niet eerder kon stoppen! Maar gedane zaken nemen geen keer. Wel heb ik op mijn oude dag haha ha weer verschillende opleidingen gedaan. En nu ben ik bezig met; ERVARINGSDESKUNDIGE. Je raad nooit met welke ervaring..... Ik dacht laat ik van een negatief aspect van mijn leven dit ombuigen naar een positief aspect! Dus wie weet komt alles toch nog weer goed! Wens ik jullie een voorspoedige reis naar herstel, en door herstel.

Ik heb sinds vorige week dinsdagavond niks meer aangeraakt. Bij de huisarts ging goed wel een beetje ongemakkelijk bij de eerste zinnen uitspreken. Maar ik voelde me wel op mijn gemak later, viel mee. Er is een verwijsbrief gestuurd naar Tactus en wordt ik binnen een paar dagen gebeld v.intake. Het enige ding waar ik last van heb nu is slecht slapen, maar ach, dat voelt alsnog beter dan een kater.

Ik ben even met een korte sabbatical. Tot snel.

Hoi, wat lief dat jullie nog aan me denken! Ik kreeg gisteren een berichtje van Bob, anders had ik er zelf niet eens aan gedacht En wat leuk om hier nog bekenden te lezen die lekker zo doorgaan! En ja ik sta nog steeds op de nullijn! Lekker helder! De corona tijden goed doorstaan, bezig met nieuwe loopbaan en opstarten eigen bedrijfje, pfff. Dit had ik niet zo gekund in vroeger tijden, zullen we maar zeggen. AL lijkt dat een ander leven nu, het staat zo ver van me af. En toch had ik dit jaar 1 moment dat ik dacht: hoe zou het smaken. Maar dat was maar heel even. En dan? zei ik tegen mezelf. Het zou als zo'n achteruitgang voelen. Ik ben nog altijd erg blij met mijn beslissing om helemaal te stoppen, het levert me zoveel op. Dit geef ik niet meer op! -soms is ergens mee stoppen de beste beslissing- Liefs en houd moed! Kate

Duimpje omhoog voor @wimmelt, @Amethist en @Thei. Jullie doen het hem dan toch maar mooi.

Mijn moeder had een ellendige jeugd. Mijn vader ook. Ik hoorde onlangs dat ze zich hadden voorgenomen om het samen beter te doen. Dat is een lief idee. Postnatale depressies, psychoses, bovenop die jeugdtrauma’s: Mijn moeder ging in en uit psychiatrische inrichtingen. Mijn vader raakte in een diepe depressie. Mijn ouders werden mensen die door omstandigheden buiten hen om niet langer voor ons konden zorgen. Er is geen moment geweest dat ik daar niet van doordrongen was, als kind, later als volwassene. Mijn zus en ik kwamen heel jong in de jeugdhulpverlening molen terecht. En wat er uiteindelijk gebeurde is onnavolgbaar, absurd. Schrijnend. Zo, zo ontzettend pijnlijk. Ik was zeven, zij was twaalf. We hadden toen al samen in vele gezinnen gezeten en in twee kindertehuizen. We werden uit elkaar gehaald. Ik maakte opnieuw kennis met mijn ouders toen ik volwassen werd. Ze waren boos. Het was niet mogelijk om contact met hen te krijgen, het waren kinderen gebleven, volkomen verstrikt en verstikt in hun schuldgevoel, onder al die boosheid op anderen . Over het verleden kon niet gepraat worden, want dat deed hen teveel pijn. Er was geen toekomst mogelijk want ze waren bitter, zuur, ze waren zelfdestructief. Ze werden verachtelijk in mijn ogen. Ze hadden nooit kinderen moeten krijgen. Soms is dat gewoon de essentie. Geen eerste, maar zéker geen tweede. En dat had ik hen graag willen vergeven. Ongelofelijk maar waar: ondanks dat alles wilde ik me ook voortplanten. Toen dat niet op mijn weg lag nam ik een pleegzoon onder mijn hoede. Ik zou ik het wel even goed doen. Sukkel die ik was En God vergeve me, Ik kon alleen maar herhalen wat ik meekreeg van de beste pleegouders die ik had: alles wat hij wilde aan materie kwam er, alle activiteiten die er waren waardoor hij bij mij uit de buurt was waren prima. Met alle gevolgen van dien. Een fout van Jeugdzorg om hem bij mij te plaatsen? Mijn fout. De mijne. Niemand anders die die verantwoordelijkheid van mij mag afpakken. Ík deed dat. De band die hij met zijn ouders had was er één van gezamenlijke boosheid op de instanties, op mij. Hij vergroeide mee in de bitterheid. Zag zijn ouders ten onder gaan. Machteloos, want immers hij was de bron, de herinnering, en toen het slecht met hem begon te gaan was hij een constante bevestiging van al die schuld. Als mensen zichzelf niet kunnen vergeven, zich inkapselen in (zelf)haat en liever anderen pijn doen dan zelf nog pijn te voelen dan zijn ze gif. Ik heb geen vergiffenis meer in me, geen genade, geen mildheid. Maar ik heb liefde. De ouders op dit forum hebben mij verder gebracht. Ik las de strijd die het hen kost om er te blijven zijn, om het beter te doen. En daar dank ik hen voor. Vergeef jezelf. Leer voor jezelf te zorgen, geef dat goede voorbeeld. Biedt je verontschuldiging aan voor het aangedane leed. incasseer de boosheid van je kind op jou, want natuurlijk is je kind boos, ook al wás het niet jouw schuld. Geef het de ruimte om al dat verdriet en die misère bij jou uit te braken. Dwing het niet om dat weg te stoppen om jou te ontzien. Grow up. En genees. Ik denk dat ik nu wel kan slapen.