Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Dank je voor je bericht @Bert1953, ik ben er al dagen op aan het kauwen, erover aan het nadenken. Ik reageer nog op een ander moment, ik heb de rust nu niet. 

[Jannigje]

Op 30-6-2021 om 00:16 zei Bert1953:

Maar voor mijzelf hielp boosheid wel, ik werd uiteindelijk zo boos (op mijzelf) dat ik ergens door heen brak. Vanaf dat moment kon ik bij mijzelf naar binnen, naar dat deel waar mijn eigenwaarde zit. Voelen en voeden dat ik het vanaf nu anders in het leven zou gaan staan en dat is gelukt. Het leren niets meer te moeten en te ontdekken wat ik zelf belangrijk vind in het leven

Bijzonder dat het jou op deze manier is gelukt. 
Boosheid is voor mij nog heel lastig. Althans boos zijn op een ander, openlijk boos zijn bedoel ik dan.
Tot een doorbraak is het bij mij niet gekomen, ik probeer wel kleine kleine stapjes met ander gedrag, maar mijn angsten blijken zeer hardnekkig.
Toch is ook voor mij het blijven proberen de enige manier.

En als mensen afhaken is het voor mij belangrijk om dat niet (teveel) te zien als een tekortkoming van mijzelf, het kan heel goed zijn dat de ander op een heel ander spoor is gekomen en dat het niet meer past. Dat het niet gaat om schuld of geen schuld. De kunst is denk ik om dat uit de communicatie te houden. Het lijkt/is makkelijker om de ander de schuld te geven
Ik ben al beter geworden in niet alle verantwoordelijkheid bij mijzelf te leggen, maar dat blijft lastig. Ook dat blijft voor mij oefenen, oefenen, oefenen.

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Echt boos worden vind ik ook wel lastig. Ik ben nu wel zo ver dat ik het kan uiten als ik het ergens niet mee eens ben, ook als een ander daar niet blij mee is. Assertiever zeg maar. Dat ik de samenhang ben gaan zien van een voor mij onveilige jeugd, hoe ik daardoor in het leven heb gestaan als volwassene, dat ik daardoor depressies ben gaan opbouwen. Depressie als helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van zo kun je niet in het leven blijven staan. Die ontdekking was een keerpunt in mijn leven. Hoe zie jij jouw depressie en angst?

Op een gegeven moment kon ik gaan voelen dat ik eigenlijk toch niet zo'n beroerde kerel was. Volgens mij ligt daar voor mij de kern, het omslagpunt. Mensen vragen mij wel van hoe heb je dat dan gedaan? Ik kan het niet uitleggen, het begin was er ineens. Natuurlijk zijn er daarna hulpmiddelen zoals mindfulness. Maar ik kon pas ander gedrag gaan uitproberen nadat ik het gevoel had ontwikkeld dat ik de moeite waard was.  Ben jij daar mee bezig, een manier vinden om jezelf echt de moeite waard te vinden? Blijven proberen en oefenen is inderdaad belangrijk en zeker niet gemakkelijk. In het begin bonsde mijn hart in mijn keel als ik , bijna als een puber, nieuw gedrag ging uitproberen.

Groet, Bert 

 

[Jannigje]

15 uur geleden zei Bert1953:

Depressie als helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van zo kun je niet in het leven blijven staan. Die ontdekking was een keerpunt in mijn leven. Hoe zie jij jouw depressie en angst?

Deze vraag vind ik moeilijk te beantwoorden. Er zijn duidelijke oorzaken en verbanden met mijn jeugd te leggen.  Maar Ik had als kind al sombere buien,  vanaf de kleuterschool. Kwamen die uit mijzelf of waren ze gevolg van? Of een combinatie?
Dat weet ik niet.

Ik denk dat ik mijn leven lang geleefd heb met angst, alleen werd dat niet herkend/benoemd, niet door mijzelf, niet door mijn omgeving.
 Mijn gebrek aan zelfvertrouwen werd voor het eerst benoemd op de dag dat ik mijn diploma van de middelbare school moest tekenen.
Ik hoor het de leraar nog zeggen: “ Jan” tekent niet, want zij gelooft het niet”.
Ik voelde me op een wonderlijke manier betrapt.
Maar hoe bang ik was wist niemand. De paar keer dat ik om hulp vroeg (op de middelbare school) werd er totaal niet adequaat op gereageerd. Ik moet zeggen dat ik zelf niet kon benoemen wat mijn hulpvraag eigenlijk was. Ik kwam niet verder dan “ik kan het niet”.
Omdat er alleen naar mijn cijfers werd gekeken zei men dat dat onzin was, want mijn cijfers waren goed tot zeer goed, dus waar klaagde ik over.


 

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Ikzelf ben er redelijk zeker van dat de basis voor mijn depressies in mijn jeugd liggen. Ik heb mij onveilig gevoeld in het gezin en ben daar erg onzeker van geworden. Had ook het gevoel dat ik anders was dan anderen en er ook niet bij hoorde. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op school. Ik ken mijzelf als zeven jarige met sombere periodes door dit alles. 

Dat lijkt me erg moeilijk je hele leven met angst. Hoe uitte zich dit bij jou? Het was bij mij meer een grote voortdurende onzekerheid in combinatie met veel stress. Ik had wel de neiging volledig dicht te slaan tijdens examens. We komen helaas uit een tijdsperiode dat men op school absoluut geen kennis had over dit soort zaken. 

Groet, Bert

[Jannigje]

Even Boodschappen doen:
Bij een klein winkeltje waar maar 3 mensen tegelijk in mogen, wachtte ik netjes bij de deur. Een jongen liep om mij heen en wilde naar binnen.
Wacht even zei ik, ik sta te wachten, je bent na mij.
De blik van die jongen! Zo denigrerend!
Je moet niet tegen mij schreeuwen.
Schreeuwen? Ik schreeuw niet, ik zeg gewoon dat je na mij bent.
Weer die vreselijke blik en een wegwerpgebaar. En nog een keer Je moet niet tegen me schreeuwen.
En opeens werd ik zó ongelofelijk kwaad!! Zo boos, ik schrok ervan, het deed pijn in mijn borst.
Ademen, ademen, ademen, niets zeggen.
Gelukkig kon ik naar binnen.

Daarna de supermarkt, een beetje van slag nog, door mijn eigen boosheid. Want wat zou er gebeuren als ik zou doen wat er in me was opgekomen? Hetzou totaal uit de hand kunnen lopen en waarom? Om iets simpels dat opeens zo groot voelde. Het raakte aan iets ouds.

 

 

[lady jane]

onrecht ook Jannigje, jij had recht om boos te zijn
er zit misschien meer opgekropte boosheid? Die zou
dan onterecht bij die jongen terecht gekomen zijn,
zoals zijn onterechte houding bij jou terecht kwam.

[bumperjim]

Ja dan ben je even heel boos. En het is onrechtvaardig. En je hebt een paar minuten langer moeten wachten. Maar uiteindelijk maakt het niks uit. Je kan het niet altijd zo krijgen als je t zelf wilt. Er lopen een hoop asocialen rond. Je kan ze niet allemaal recht slaan helaas.

Shake it off  nieuwe dag nieuwe kansen. 

17 juli 2021 bewerkt door bumperjim

[Yana]

Allemaal waar maar zo erg is het toch ook niet om eens flink kwaad te worden op zo'n gastje? 

16 uur geleden zei Jannigje:

Want wat zou er gebeuren als ik zou doen wat er in me was opgekomen? Hetzou totaal uit de hand kunnen lopen...

Wat zou er kunnen gebeuren dan? Ik doe ook graag schouderophalend een stapje opzij maar een enkele keer word ik kwaad en zeg ik tegen zo'n figuur dat 'ie moet optiefen met z'n debiele gedrag. Een vrouw van middelbare leeftijd die boos op hem wordt, daar heeft zo'n jongen niet van terug  

Ze doen wel stoer maar in hun hart zijn die gastjes volgens mij vaak erg onzeker, ze hebben nog wel een beetje opvoeding nodig.

[lady jane]

en ze hebben grenzeloos ontzag voor hun moeder vaak.
Een vrouw uit mijn straat werd ook een keer midden in de nacht zo aangesproken
door gastjes. Ze kwam uit het buurthuis waarin ze, juist voor jongelui als hen, veel vrije tijd
stopt. Nou dat hebben ze geweten, toen die losbarstte. Ze boden van schrik excuses aan.

[Quinn]

Je hoeft het jezelf niet kwalijk te nemen als je boos wordt, niet als je uitvalt en niet als een ander daarvan schrikt. Jouw boosheid heeft evenveel bestaansrecht als je inschikkelijkheid.

En volgens mij is jouw lontje sowieso veel en veel langer dan gemiddeld, en wel honderd keer zo lang als de mijne.

[Jannigje]

@knakker, Dat is waar ik van schrik. Ik wilde hem inderdaad slaan! Opeens zo klaar met onredelijkheid, met slechte manieren, minachting. Zo geen zin meer in altijd maar alles slikken, met redelijk zijn en bescheiden en beschaafd. Bah!

Dit voorval stond natuurlijk niet op zichzelf, het raakte aan al die keren dat ik mijn mond hield terwijl ik wel had willen reageren, maar het niet deed omdat…… Het niet mocht, ik het niet durfde, ik dan niet aardig was, dan niet aardig werd gevonden, ik dan misschien onredelijk zou zijn etc.

Een leven lang beleefd, correct, netjes, bescheiden en niet alleen omdat ik ook wel zo ben. Misschien wel veel minder dan ik denk of zou willen zijn.
Aangeleerd, Vanuit angst. 
 

@Yana ik ben denk ik bang voor controleverlies. 
En ook voor het enorme schuldgevoel dat ik daarna ongetwijfeld ga krijgen.

Nu wil ik de buurvrouw slaan die weer een sigaret opsteekt ongeveer tegen de schutting aan. Ik ga maar even naar de Praxis, een plant kopen of zo. Ik ben even niet te genieten. Maar wel in stilte natuurlijk, stel je voor. 

 

[Lika]

Oh Jannigje, ik heb mijn bui per ongeluk overgedragen aan jou geloof ik….

Geef hem maar weer terug hoor! Of zullen we samen een knokploeg gaan vormen ?? Twee zogenaamd aardige vrouwtjes…

[Jannigje]

Ik kies de knokploeg.  
Misschien zijn er nog meer gegadigden. 

[Lieke7777]

Ik voel het ook wel eens een opkomende  woede alsof het diep van binnen opeens wil exploderen.

Het is goed dat je weet waar dit vandaan kan komen en dan een manier vinden om hier mee om te gaan en jezelf  afleiden. 

Gaat het nu weer een beetje?

[Quinn]

Soms is exploderen en iets kapot gooien heel goed voor je. De woede eruit smijten. 

[Jannigje]

Ja hoor @Lieke7777de woede is weer over, maar ik weet dat het toch dicht aan de oppervlakte zit.

Als ontlading kan het vast goed werken om te exploderen @Quinn, maar voor ik zover ben.

En ik heb nu een stuk minder glas om in de glasbak te mikken, dus dat stukgooien schiet ook niet op.

[Jannigje]

@Rosee, jij vroeg toch laatst naar jaloers zijn? Of iemand dat gevoel herkende?

Ik was vandaag bij een vriendin. Zij woont ineen prachtig oud huis, met grote tuin, heeft een man, kinderen en kleinkinderen. Ik zag de familiefoto in hun woonkamer hangen en dat sneed even door mijn ziel.
Auw, echt auw! 
Wat benijdde ik haar! 

Ik misgun het haar niet, absoluut niet, maar ik wil ook!!
En dat kan niet, nooit.

De heftigheid van mijn gevoel heb ik niet verteld, maar onderweg, al lopende heb ik het wel ter sprake gebracht. Met haar kan dat gelukkig, zij begrijpt het.

Maar dan onderweg naar huis. Het requiem van Mozart aan en meezingen. En ondertussen mijn gedachten terug proberen te brengen naar mijn eigen zegeningen. Dat was/is  hard werken en duurt vaak wel een paar dagen.

 

[Lonster]

Wat fijn, dat je dat kunt vertellen. Het klinkt ook heerlijk, een mooi huis, een man, kinderen en kleinkinderen. Als dat allemaal goed zit, lijkt me dat ook een heel erg bevredigend en weldadig gevoel. Een soort natuurlijk gevoel, hoe het zou moeten zijn in het leven. 

Zelf heb ik bewust gekozen om geen kinderen te hebben. Als ik zo'n voorbeeld ziet hoe het zou kunnen zijn, kan dat bij mij een gevoel opleveren dat ik de boot gemist heb. Als vriendinnen over hun kinderen vertellen. Echt veel van die goede voorbeelden heb ik dan ook weer niet, in veel families zijn allerlei crises. En dan kan ik ook weer blij zijn dat ik dat niet heb, al die zorgen om je kind bijvoorbeeld. 

Jezelf vergelijken met anderen is meestal niet zo best, maar ja. Soms kan het wringen inderdaad.

 

[Rosee]

@Jannigje mooi dat je het deelt. Ik begrijp dat zo'n gevoel je ineens kan overweldigen.  Ik kom er wel steeds meer achter dat het ideaalplaatje gewoon echt niet bestaat. Of maar voor weinigen weggelegd. Er is altijd wel wat.  Ik had eigenlijk best een offday vandaag. Laat ik er niet over uitwijden. Ik had vreselijk zin om 'uit te staan.' Gelukkig wel productieve werkdag gehad en nog gesport. Het is maar gewoon even wat het is. 

[Rosee]

Leuk om jou ook weer eens te lezen @Lonster. 

[Rosee]

Oh, ik zie nu pas dat ik op jouw draadje zit Jannigje! Dacht dat ik op de dagdraad zat. Sorry

[Jannigje]

Op 20-7-2021 om 20:29 zei Lonster:

Zelf heb ik bewust gekozen om geen kinderen te hebben. Als ik zo'n voorbeeld ziet hoe het zou kunnen zijn, kan dat bij mij een gevoel opleveren dat ik de boot gemist heb. Als vriendinnen over hun kinderen vertellen. Echt veel van die goede voorbeelden heb ik dan ook weer niet, in veel families zijn allerlei crises. En dan kan ik ook weer blij zijn dat ik dat niet heb, al die zorgen om je kind bijvoorbeeld. 

Jezelf vergelijken met anderen is meestal niet zo best, maar ja. Soms kan het wringen inderdaad.

 

Nee dat vergelijken is niet goed, héél ondermijnend ook . En toch doe ik het heel vaak, bijna automatisch. Ik moet alert blijven en mijzelf steeds tot de orde roepen. 

Op 20-7-2021 om 21:21 zei Rosee:

@Jannigje mooi dat je het deelt. Ik begrijp dat zo'n gevoel je ineens kan overweldigen.  Ik kom er wel steeds meer achter dat het ideaalplaatje gewoon echt niet bestaat. Of maar voor weinigen weggelegd.

Je hebt gelijk wat het ideaalplaatje betreft, dat weet ik ook. Mijn vriendin heeft héél veel te stellen gehad met haar kinderen, het is een wonder dat ze toch goed terecht zijn gekomen. Juist daarom vind ik het zo speciaal en fijn voor haar.
Maar dat weten helpt niet als het over mijn gevoel gaat.

[Jannigje]

Gisteren had ik een goede dag, althans vanaf de middag. Ik hoop dan zo dat ik iets van dat gevoel mee kan nemen naar de volgende dag, maar dat lukt niet. 
Dus weer akelig opgestaan en opnieuw beginnen. Het is weer gelukt door te sporten, in de Buurttuin te werken, de auto te wassen. Deze dag heb ik ook weer te pakken.
Doorgaan is het enige wat werkt. Doorgaan en proberen niet boos en opstandig te zijn dat het zo moet.

Maar goed, vandaag is het gelukt. 

[Maja]

Op alle overwinningen kan je trots zijn @Jannigje. Die steek je ondanks alles toch maar mooi in je zak!