Spring naar bijdragen

Aanbevolen berichten

Geplaatst (bewerkt)

De chirurg vanmorgen: hoe gaat het met u? Niet goed, ik verdraag deze onzekerheid nauwelijks. Het uitstel, niet weten waarom, niet weten of het niet nog een keer gebeurt.                                                                         Het probleem blijkt te zijn dat ik geen levensbedreigende aandoening heb. Het is allemaal wel erg, maar ik ga er niet aan dood en dat maakt het blijkbaar “minder urgent”. Maar dokter, dat blijft zo, zo kunnen ze me oneindig vaak opschuiven en uitstellen, dat verdraag ik echt niet! Psychisch verdraag ik dat niet.

Hij bleek niet betrokken te zijn bij het daadwerkelijk plannen, dat deden anderen? Iksnap het niet helemaal, helemaal niet eigenlijk. Want wie bepaalt er dan uiteindelijk? De arts die het hardste roept? Hij wist niet dat het inmiddels twee keer is uitgesteld. 

Afijn, hij zei dat hij er zich nu persoonlijk mee gaat bemoeien en dat hij gaat proberen mij toch op 27 februari te opereren. Als dat lukt, krijgt iemand anders dus het bericht dat zijn of haar operatie niet doorgaat. Of het gaat lukken, weet ik niet. 

bewerkt door Jannigje
Geplaatst (bewerkt)

Het is zover, de tas (bijna) gepakt. Voor het laatst mijn eigen, nu nog ongeschonden, lijf in de spiegel bekeken en ingesmeerd. Het grote avontuur begint. 

Het is erop of eronder, de dood of de gladiolen? 

bewerkt door Jannigje
Geplaatst

Heel veel sterkte Jannigje. 
Ik denk aan je en zal een kaarsje branden. 
En alvast een boeketje sneeuwklokjes  voor op het nachtkastje.. 
Gerelateerde afbeelding

(Sneeuwklokjes staan voor hoop, voor opnieuw...)

 

Geplaatst

Dank jullie wel.

Ik bevind mij in een voor mij (tot nu toe gelukkig) vreemde wereld.  Vandaag allemaal gesprekken ter voorbereiding, morgen is de dag. Ik durf er niet aan te denken, hoeft ook niet, het komt  vanzelf. Ik sta stijf van de spanning, het voelt heel vervreemdend. Ik loop nu nog rond, in gewone kleren. Morgen is het een heel ander  verhaal, dan is wat nu nog min of meer vanzelfsprekend is, lopen, sokken aantrekken, zelf naar de wc gaan, dat niet meer.

wat kan een mens bang en gespannen zijn.!!

Maar zoals de chirurg vanavond zei: we hebben alle andere mogelijkheden geprobeerd, dit is wat ons nog rest.

Dus op naar de gladiolen. 

Daag.

 

 

 

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...