Nieuw hier

[huttula]

En ik leer van iedereen

[kruidenthee67]

[kruidenthee67]

Goh...in mijn hoofd steeds maar 'dinsdag sta ik drie jaar droog'...zie ik gisteravond op het jaarpact dat het vandaag is. Ik was ook even een soort van teleurgesteld want op die dinsdag stond er alweer van alles gepland...door mijn huisgenoten...'zie je wel, niemand denkt aan mijn dag'...haha..precies dat 'oude gedrag'...gezien willen worden, onuitgesproken verwachtingen...de teleurstellingen...Aan de ene kant wil ik die dag 'vieren', het uitroepen...en aan de andere kant is het 'normaal'...en voor een 'leek' al helemaal geen issue.  

Ik heb mijn laatste updates nog eens terug gelezen. En heb er niet zo veel nieuws aan toe te voegen. 

Na het definitieve stoppen (yes I know...just for today, maar toch) kon 'alles' landen.  Ik realiseerde me ook dat dat het moment is geweest waarop ik in werk giga  veranderingen ben aangegaan. Op dat moment me niet zo bewust van de impact..van dat werk en het stoppen. Achteraf...maar dat is achteraf wijsheid,  niet zo heel handig...in ieder geval 'heftig'. In alle opzichten.  Met een enorme drive om 'het goed te doen'...Gezien te willen worden, te doen waar ik blij van wordt...en dat in een zoektocht...reset...grenzen voelen en aangeven. Sjonge...

Blijkbaar moest het zo gaan. Corona heeft bij mij 'de pas op de plaats' knop aangezet. Van de één op de andere dag stopte mijn werk en bezigheden...ik ging in mijn cocon...'thuis' moet goed, veilig zijn...en bezinning.  Het 'willen voldoen'...'goedkeuring van de ander',  de ander op een voetstuk zetten...en vooral ook 'leven vanuit mijn hoofd'...dat is heel helder geworden, niet werkend.  En ik meer dat ik daarin nu stappen heb gezet en kan zetten. Ook hierin voel ik soms schaamte...zoals bij het drinken...want het voelt als 'fout' gedrag. Nee, het was zoals ik het deed...en ik begrijp hoe het werkt.

Nu zie ik, ik hoef mezelf niet te veranderen, ik ben goed zoals ik ben. Ik kan wel bepaald gedrag veranderen, dingen anders doen. Omdat dat voor mij fijner is.  Dat, heb ik ontdekt, is voor mij de lastige stap, die bij de coach heel helder werd. Patronen, angst vooral ook. Angst, oerangst...die mij mijn hele leven heeft belemmerd te 'durven doen'.  Ervaringen niet aangaan, maar alles liefst vermijden, geen verantwoordelijkheid kunnen, willen, durven nemen...waarbij drank natuurlijk een steeds 'logischer' middel werd...

Het is prachtig om het allemaal te weten, ik kan het ook heel goed tegen anderen vertellen, schijn zelfs heel goed te zijn in motiveren, inspireren, confronteren en ga maar door. Voor een ander. Zelf vind ik het doodeng om controle los te laten,  nieuwe ervaringen aan te gaan...Was ik een op en top vermijder...was...en ben....want ook dat zal wellicht blijven...maar ik heb een keuze. Om ja of nee te zeggen. En dat moet ik zelf doen.  Mag ik, kan ik niemand anders laten doen. Zoals ik in het verleden wel deed.  Dat is nog echt een leerweg...mijn eigen grenzen kennen, voelen en er naar handelen...vanuit rust.

Niet drinken is voor mij absoluut niet onderhandelbaar, zoals ik al eerder schreef, daarin ben en blijf ik zwart/wit. En gedisciplineerd. Veranderingen vragen ook discipline...hebben tijd en oefening nodig om in te slijpen...er is geen short cut.  Leren dealen met wat er voorbij komt, flexibel leven. Dat heb ik weer mogen ervaren tijdens de vakantie. Met het tentje achterop door het land fietsen..zonder vooropgestelde route, wel een richting. Niet weten waar je 's avonds slaapt. Ik heb er enorm van genoten...en ook weer heel goed gevoeld wat 'in het hier en nu zijn' is...buiten, in de natuur, doen,  niet te ver vooruit kijken,  nieuwsgierigheidsknop aan...hoofd, hart en handen in verbinding.  Genieten van het 'minimalistische'...en daarmee tevreden kunnen zijn. 

Mijn uitdaging is voor komend jaar niet zo zeer het nuchter blijven...dat voelt stevig. Het 'durven doen'...echt op eigen benen...mijn stappen zetten...en dan in ontspanning.  Vanuit mijn 'waarde'...

Ik bedank 'het forum'. 

 

En mijn maatje voor de onvoorwaardelijke steun en vertrouwen.

 

 

Keep up the good work

 

 

 

[Lonster]

Mooi hoor, en herkenbaar wat dat vermijden betreft. 

Gefeliciteerd met je drie jaar! 

[kruidenthee67]

Vallende bladeren? Corona? Hormonen?

Wie zal het zeggen...maar fijn waren afgelopen weken niet.

Een dekentje over mijn ogen...zo voelt het.  Voelde het.

Somber, onzekerheid, verdriet...ach het hele scala aan emotie's...why?

Heb ik het druk? Als ik mijn agenda bekijk valt het wel mee. Ja, soms een paar dagen wel vol. Maar de drukte zit vooral in mijn hoofd.

Ik mediteer, wandel, sport, eet gezond. Gelukkig slaap ik op het moment redelijk goed.

Ondertussen vraag ik me wel af...zou het een depressie zijn? Of is het toch mijn persoonlijkheid? Zou medicatie (ooit genoemd door praktijkondersteuner) dan een optie zijn? 

 

Structuur, regelmaat...helpend maar niet zo aanwezig in mij. Ook saai...het nieuwe is nodig en tegelijk maakt het bang. Wat wil je nou? En de nieuwe dingen die ik aanga, waar ik dan zo bang voor ben (bang om te falen, af te gaan) die gaan me goed af. En, zegt mijn maatje, als het niet goed gaat, nou en? Ja, dat precies verkondig ik naar anderen...en sta mezelf niet toe. 

Door het te doen leer ik wel. Te relativeren. Mijn mechanisme, vermijden, de ervaringen niet aangaan helpt me niet.  De nuance is onderscheid durven, kunnen maken tussen wat ik wel en niet wil doen. Nee mogen zeggen en dan niet denken dat ik buiten de boot val.  En dat wat ik aanneem in proportie zien...mogen onderzoeken en spelen!

Ik wil niet meer zoveel met mezelf bezig zijn...het is wel goed. ' Gewoon doen'...het denkknopje een tandje lager.

Eigenlijk nog steeds wel bijzonder dat het met drinken lukt, gelukt is. Het besluit dat anders te doen, niet meer te doen.  Ik ben er nog niet uit of niet meer zoveel met mezelf bezig zijn ook een besluit kan zijn. Een soort van 'stop'. 

Steeds terugkerende 'zwaarte'  maakt me ook wel bang...heeft te maken ook met wat ik zie bij mijn vader...die letterlijk stil is komen staan, wel leeft maar niet meer in het leven staat.

 

Acceptatie en ' zijn ' 

 

Drinken is geen optie en ik ben dankbaar.  Juist die emoties, zwaarte, onzekerheid  en ga zo maar door waren voor mij aanleiding om te verdoven, niet te willen voelen.  Weg, weg van alles, de terugvallen die ik op het laatst had waarin ik me letterlijk lam zoop...nee, dat nooit meer.  

 

Het praten over mijn somberheid vind ik lastig. Ja, thuis bij partner kan ik dat. Ik benoem het wel eerder nu naar anderen. Het masker ophouden mag soms..maar hoeft niet altijd. Het hier schrijven lucht eigenlijk ook wel op. Al twijfel ik of ik op de verzendknop ga drukken.

 

Ik lees nog wel mee hier. Reageren doe ik minder. Dat voelt voor mij ook als een logische stap. Bewust ook wel. De wie is wie draadjes kan en wil ik niet meer 'bijhouden'.  Ik zie het als een gezonde beweging, voor mezelf..en ook voor het forum...waarin deelnemers elkaar afwisselen en opvolgen...in hun proces en bijdrages...

 

Nou,  dat was mijn bezinningsmoment voor vandaag...nu mijn fietske op, naar de sportschool. Niet zo heel veel zin in, maar ik weet dat het me helpt. En die verantwoording neem ik steeds meer. Doen wat helpend is, wat werkt om wat lichter te kunnen leven

 

Fijne dag allemaal en keep up the good work!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Rosee]

[Lika]

Lieve @kruidenthee67, het zal je niet verbazen ik herken veel wat je zegt. 

Mijn somberheid, depressie en angst zijn met elkaar verweven. Ik slik pillen. Lang verhaal. Soms zoals nu het druk is en met de onzekerheid over het huis, schiet ik 'er' weer in. 

Mij helpt het ontzettend om ipv daarop te focussen , de momenten te benoemen dat ik me vrij voel. "Het" niet heb. Soms schrijf ik ze zelfs op in het boekje dat ik meedraag. 

De wetenschap dat het momenten (soms lange) zijn, maakt me lichter. Ik ben niet mijn angst, ik ben meer. De angst is ook mijn helper. Een teken. Rustiger aan doen. Verbinding houden met anderen. Delen. 

Dank je @kruidenthee67voor de inzichten en het delen van je weg. We gaan door....

[kruidenthee67]

@knakker, @Lika, @Etty

Dank jullie wel, voor jullie reacties. Helpend voor mij.  Gedeelde smart, halve smart.

Toen ik op de sportschool aankwam en de coach vroeg: hoe gaat ie...kon ik ook zeggen..mwah. ' Het leven is geen ponykamp', was haar antwoord...waar ik dan weer vreselijk om kon lachen.  En het rondje sporten deed me goed. Er met de fiets naar toe gaan ook. 

Ik ben een lezer...en dat is niet altijd handig. Want de oplossing zit niet altijd in nog meer weten.. Inmiddels lees ik minder en vertrouw meer op wat er al is.  Toch ben ik nu bezig in een boek wat voor mij heel veel helderheid geeft. ' De depressie op zijn kop' van Cathelijne Wildervanck.  In hele simpele taal legt ze eea uit over hoe het werkt bij de mens  in hoofd en lijf (depressie, angst, somberheid) en wat je heel praktisch kunt doen.  Niet schokkend nieuw...maar wel zo beschreven dat het aankomt. Zoiets. Te doen is ook.  Niet groots of radicaal.  Want dat is natuurlijk wat ik gewend ben, alles of niets. 

De gedachte aan drank komt nauwelijks op.  Dat is fijn. Als ie voorbij komt is het in de trant van, ' dat deed ik ooit' .  Het is echt geen optie. Ik kan twijfelen over elke stap die ik zet, alles wat ik doe, in angst en paniek schieten...maar de automatische gedachte aan verdoven met alcohol is er niet meer. Dat geeft me ook wel moed. En de zak paprikachips ook al even geleden. Wat ik me nu al schrijvend realiseer, is dat ik ' het er wel veel over heb' ... met partner...die al heel lang gewend is om dit aan te horen...ons systeem...en wat houdt dat in stand?

Niet groter maken en accepteren wat er is.  

Doen wat werkt.

En daar is dat liedje weer: ' het zijn de kleine dingen....' 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Yvonne]

up ivm spam

[kruidenthee67]

Dinsdagochtend, 5 januari...het jaar gaat gewoon door...gelukkig maar. Niks 'nieuws', frisse start, voornemens...of ja gewoon? Dat nou ook weer niet. Corona, lockdown...beperkingen en vrijheid tegelijk. Raar, oncomfortabel...ook fijn...dubbel. Zoals alles twee kanten heeft in het leven.  Door het sluiten van de scholen is mijn verwachtte drukke agenda plots relatief leeg. 

En het is maar net aan welke kant ik 'wil' zijn. Ja, wil zijn...ik kan kiezen.  Of ik mee ga in mijn drama. Of ik moeilijke dingen uit de weg ga, of ze juist aan ga om er van te leren.  En soms ook nee te zeggen om van te leren  Met een gezonde dosis nieuwsgierigheid, lef...euh....vertrouwen.

Ook wat discipline, want zonder 'oefenen' gaat het allemaal niet gebeuren...blijven doen wat vertrouwd is gaat automatisch, ook de manieren die niet meer werken.  Nieuwe acties vragen aandacht en ja, discipline. En overgave.  En nuchterheid.  Langere tijd ook. Dat is voor mij geen discussie. En komt op alle fronten terug...in persoonlijke ontwikkeling, relaties, werk...Drank, verdoven (in welke vorm dan ook) vertroebelt.  En dramatiseert. Laat je in denkcirkels blijven die niet kloppen en destructief zijn. Ik ben niet perfect. Ik maak fouten. Ik weet het niet altijd.  En dat is oké.  

Vind ik dat altijd oké? Nee hoor! Regelmatig hang ik nog uit in die negatieve cirkel. Die me belemmert om licht en voluit te leven. En schiet ik van positief naar negatief of andersom.  Maar...over de hele lijn zie ik ook dat ik er mee kan dealen...er minder lang in blijf hangen. Eerder aan de bel trek. Hulp zoek. En toepas wat ik al weet. Wat helpend is. Verantwoording neem voor mijn eigen welzijn. 

Dat is winst, pure winst.  

Een proces, weg, pad. Nooit klaar.  Nieuwsgierig naar de uitzichten die nog komen. De zijwegen die ik kan inslaan. En ja, ook bang. Voor het nieuwe. Bang om geen controle te hebben.  En dan kijk ik naar mijn kinderen, hoe zij nog steeds onbevangen en nieuwsgierig hun pad opgaan. En dat ik mee mag lopen. Soms aan de hand, maar steeds meer aan de zijlijn. Met vertrouwen. Ze inspireren me. En spiegelen.  

'Nuances' komt bij me op. De grijstinten waarnemen. Niet als saai...maar als 'rust'.  En kunnen bewegen, van zwart naar wit...door het landschap met zijn vele gradaties in grijs...onderzoekend.  Dat voelt wel soms saai. En dan realiseer ik me ook dat dat in feite ook een verslavingsgedachte is...'een kick' willen, zwart of wit...maakt niet uit, kick is kick, negatief of positief. En nu zit ik hier achter mijn pc...in een kleur grijs....saai? Dat is dus helemaal aan mijzelf...ik voel rust in mijn hoofd en lijf nu...is dat saai? Nee, dat is fijn. Ik kijk naar buiten en zie vogels, wel 10 mussen die bezig zijn broodkruimels op te pikken...kan er uren naar kijken....saai? Nee....aanwezig. Dat is het...op mijn plek. Met aandacht.  'Thuis', zo heb ik het onlangs voor mezelf opgeschreven. En thuis is het fijn. 

 

Ik wens iedereen voor dit jaar 'thuis'.  En als je even weg bent van 'thuis'  dat je de weg terug weer vindt.

Zelluf doen, niet alleen...keep up the good work.

 

 

 

 

[Lika]

Dank @kruidenthee67. 

[kruidenthee67]

Vanochtend werd ik geraakt door de post van Etty. 

Over 'schuld en kinderen'.

Toen ik dronk dacht ik dat ik het kon verbergen, dat ze het niet in de gaten hadden.

Toen ik net gestopt was dacht ik dat ze het wel zouden vergeten en het vooral fijn zouden vinden.

Nu ik langere tijd gestopt ben weet ik wel beter...

Ze wisten het haarfijn, ja, ze zijn blij dat ik al lange tijd nuchter ben. En inmiddels kom ik steeds meer te weten over de impact van deze periode.  Dat is fijn maar ook enorm confronterend.  Ik heb me lang schuldig gevoeld en geschaamd. De schaamte is voorbij. Dat was nodig om met de rest verder te kunnen. Schaamte was echt destructief.

Mijn drie meiden zijn heel verschillend. En hebben ook alle drie anders gereageerd. En ook nu nog.

Ik kan met alle drie bij tijd en wijle over deze periode spreken. Met enige voorzichtigheid, aftastend. Want ik wil zorgvuldig zijn en ze niet belasten.  Het doet pijn.  Om te horen dat 'ik een periode van 3 jaar geblokt heb. Niet geschreven in mijn dagboek. ' Of: 'mama, dan lagen we samen te huilen in bed'. Of: 'ik werd uit de klas gepikt omdat ik in de vragenlijst ja heb geantwoord op de vraag of er sprake is van drugsgebruik'. En zo kan ik nog wel even doorgaan.  Ja, de eerste keer dat ik deze dingen terug kreeg kon ik wel door de grond zakken. 

Ook zie ik dat het goed is dat we het er over kunnen hebben. Waarbij ik voorzichtig ben en waakzaam dat ik ze niet nog een keer belast, maar ruimte geef voor hun vragen.  En verdriet soms ook. 

Ik kan het niet terugdraaien. Wel heb ik een keuze. De keuze om het nu anders te doen. En dat is niet drinken. En er zijn. Voor mezelf en mijn gezin, mijn kinderen.  Voor nu 'doen ze het goed'. En ja, het zal ze gevormd hebben.  Zoals ook ik en wij allemaal gevormd zijn door onze opvoeders.  

Eén ding wil ik kwijt. Denk niet dat kinderen het niet meekrijgen of niet merken als je je best doet je alcoholisme te verbergen. En bedenk ook dat ze onvoorwaardelijk loyaal zijn.  Ik ben voor mezelf gestopt.  Omdat ik diep vanbinnen heb gevoeld dat dat mijn drive is om het te kunnen. Maar ik hoef maar even op te kijken om te weten wat het me opgeleverd heeft. Dat wil ik nooit meer kwijt. Met het vertrouwen dat ook mijn kinderen gaan dealen met de shit die zij tegen komen hun leven. 

[kruidenthee67]

Wat ik nu anders doe....bedenk ik me...is dat ik niet mezelf zo centraal zet...hoe leg ik dat uit...tot nog niet zo heel lang geleden 'draaide het allemaal om mezelf'...was ik heel hard aan het werk daarmee...in het verkrijgen van goedkeuring, aandacht, slachtoffer, redder...uiteindelijk allemaal om 'iets te krijgen'.  Gepaard gaande met veel 'drama'.

Daar is ergens een kantelpunt gekomen.  Ik merk dat ik het niet goed kan verwoorden.  Maar het heeft te maken met 'verbinding'.  En mezelf op een andere manier centraal zetten.  Dat is een heel ander perspectief. 

[Maverick]

Wat een herkenning @kruidenthee67, en zo mooi omschreven.

Verstrikt raken in een verslaving was het laatste wat ik wilde als ouder en toch is het gebeurd. Verslaving is gewoon meedogenloos.

Mijn zoon en dochter praten en vragen er niet meer zoveel over, ze hebben de periode voor zichzelf wel afgesloten schat ik in. Langzamerhand is het vertrouwen terugkomen en gaat het goed tussen ons. Ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.

Mijn dochter heeft mij ooit een brief geschreven waarin ze heeft aangeven dat ik niet echt een papa-papa ben geweest. Een voorzichtige korte beoordeling waarin ze mijn tekortkomingen heeft benoemd. Daar tegenover een onvoorwaardelijke houden van en dat ze trots op me is mbt de verandering die ik heb ingezet. 

Mijn gezin heeft in mijn ogen een ongelofelijke veerkracht laten zien waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. 
“Elk nadeel heeft z’n voordeel”  zei Cruijf, mijn kinderen zijn heel voorzichtig met alcohol. Ze hebben 1e rang gezien wat het aanricht als je erin verstrikt raakt.

Het is wat je schrijft, terugdraaien kan niet meer en dat geeft mij nog wel eens een gevoel van spijt. Gek genoeg is dat gevoel dan ook weer mede de motivator om door te gaan op mijn ingeslagen weg.

Dank voor je post, het maakte bovenstaande bij mij weer los 

 

[kruidenthee67]

Ja, een heel ander perspectief.

Up en down....twee stappen voor uit, één stap terug...weer een laagje, weer een stapje....?

Kleine stapjes:

https://www.happinez.nl/groei/laat-gedachten-los-vijf-seconden/

 

Keep up the good work zei ze tegen zichzelf, zelluf doen niet alleen. 

 

[kruidenthee67]

Toch maar op mijn eigen draadje.

Het forum houdt me bezig. Social media houdt me bezig. Als verslavingsgevoelig mens beweeg ik met veel zaken tussen de uitersten. Alles of niets.

In het begin dagelijks,  lezen, lezen....daarna voorzichtig zelf meeschrijvend. Het was mijn houvast.  Mensen van het forum in RL ontmoeten, andere hulp durven vragen voor de verslaving,  AA. En dat alles door de eerste stap, me aanmelden op dit forum. 

Ik zie en ervaar dat het forum voor mij een oefenplek was. Vaardigheden die ik in het echte leven moeilijk vind hier kunnen afkijken en oefenen.  Me uitspreken, grenzen aangeven, juist niets zeggen, afstand nemen, contact maken etc....ik kan me nog de eerste keer herinneren dat ik de eerste kritische opmerking terugkreeg op een schrijven...ik was helemaal van de wap.

De laatste tijd lukt het me niet meer zo goed om alles te volgen. En ik merk dat ik dat ook niet meer wil. Simpelweg omdat ik 'het' in RL wil 'doen'.  

Ik word ook een beetje 'moe' van dagdraden zoals afgelopen periode...daarop reageer ik niet meer (of nauwelijks). Dat is een welbewuste keuze.  Ik voel me ergens nog wel betrokken, maar meer op afstand.  Begrens mezelf in wat voor mij goed en helpend is.

Achter al die namen zitten echte mensen :-) dat realiseer ik me heel goed. En soms denk ik nu, als er weer zo n verhitte draden zijn, mensen weg gaan...of werkelijk de hele dag hier actief zijn...get a real life! Om dan meteen te voelen, dat ik dat ook deed, toen het nodig was. Het de plek was waar ik alles kon ventileren over de verslaving en onderliggende problematiek en kon 'oefenen'. Het bericht van Quin heeft maar weer eens duidelijk gemaakt hoe belangrijk dit medium kan zijn...en dat raakt me ook.

Drank is voor mij geen optie meer.  De eerste stap zette ik hier. Het forum niet meer 'noodzakelijk'...en ik zoek naar een manier die voor mij 'gezond' is om er mee om te gaan. En voor nu is dat wel lezen, niet te veel reageren. En dat is oké. 

 

 

 

 

[Lonster]

14 minuten geleden zei kruidenthee67:

De laatste tijd lukt het me niet meer zo goed om alles te volgen. En ik merk dat ik dat ook niet meer wil. Simpelweg omdat ik 'het' in RL wil 'doen'.  

Ook zo. Het kan een energieslurper zijn, om te reageren. Of om alles te willen volgen en terug te gaan lezen. Als ik bij mezelf merk dat het uit irritatie is, de reactie die ik wil geven, ga ik op mijn handen zitten. Dat is ook een goede oefening. En gewoon een tijdje níet meelezen en reageren. Of alleen op de draadjes waar je je wel betrokken wil voelen.

13 mei 2021 bewerkt door Lonster

[Artemis]

Hoi @kruidenthee67

Ik lees je en wil graag reageren, ik ken je nog van 2015, ik had toen een andere nickname, katey, later katy, en je hebt mij toen veel geholpen. daar wil ik je nu naar 6 jaar voor bedanken. Eind 2015 ging ik weer drinken en was terug bij af. Dit jaar ben ik opnieuw op AdB begonnen, terug bij de jaardraad. Het oude account was ik eerst kwijt, later heb ik het teruggevonden, openlijk gepost dat ik hier eerder was en nu is die oude draad met dat account verwijderd. 

Wat ik zeggen wil, ik heb heel veel aan jouw post gehad toen en dat zit nu nog in mijn achterhoofd. Ik vond je terug op de jaardraad. Ik ben blij dat je al zo lang droog staat. samen met iedereen op de jaardraad ben je een van de soberheid voorbeelden. dank. 

Fijne dag 

[Rosee]

Oeh Kruidje, heel herkenbaar allemaal. Ook wat Etty,  Knakker en Lonster schrijven. Stof tot nadenken. Ook ik heb moeite de balans te vinden op het forum.

[Lika]

@kruidenthee67 ! 
 

Herkenbaar hoor. Ik ben wat aan het experimenteren met mijn aanwezigheid hier. Heb het minder nodig, maar voel me wel verbonden en onderdeel van. Zoiets.

[Quinn]

7 uur geleden zei kruidenthee67:

en ik zoek naar een manier die voor mij 'gezond' is om er mee om te gaan

Denk dat je daar de kern wel hebt ja. En dat kan soms per week verschillen.

[kruidenthee67]

Dank allemaal voor jullie reacties. 

Ik lees jullie ook graag 

En uiteindelijk gaat het er om dat je op één of andere manier ADB wordt, blijft...de voorwaarde wat mij betreft, voor ontwikkeling. Wat dat dan ook moge zijn.

@Artemis even speciaal voor jou. Ik heb ook ongelofelijk veel steun gevoeld van 'lang gestopten'.  Keek er in het begin tegenop...en kon steeds meer zien hoe hun pad was verlopen, de  wetmatigheden die er in zitten...en dat ook ik het zou kunnen. Als ik me openstelde, erkennen van het probleem en durven 'aangaan'.  De discussie tussen 'nieuwe en oude frummers' vond ik daarin ook 'naar'...maar ook begrijpelijk...want de essentie...Je kunt van alles roepen en willen, maar je moet het uiteindelijk 'gewoon doen'...en dat doen lang gestopten...die drinken niet meer, hebben de deurtjes definitief dichtgemaakt...en dat wil je niet altijd horen als je daar nog niet aan toe bent.  

Fijn om te horen dat wat ik schreef bijdraagt aan het proces van een ander. En andersom dus ook. Dat is en blijft de kracht van dit forum...en is ook de kracht van bijvoorbeeld een AA groep, of contact met een maatje, met lotgenoten, ervaringsdeskundigen. Ja, contact, verbinding...zelluf doen, niet alleen.

 

Keep up the good work allemaal!

[Artemis]

[kruidenthee67]

Vier jaar sober. Of ik dat ga verlengen met een vijfde is geen vraag. 

'Nooit meer' was ooit bedreigend, nu is het een gegeven. 

 

Echt heel lekker loopt het even niet. Met mij. In het gezin...kleine kinderen, kleine zorgen....

Ik hoopte ook dat met het stoppen met drinken er een aantal zaken 'opgelost' zouden worden...dat is niet zo.  En daar mee dealen, poeh....Chaos en angst. Onzekerheid, labiel zijn....twijfel...ik lees het vaker hier. 

'Vertrouwen' dat is waar het steeds om draait, vertrouwen en veiligheid...durven loslaten en overgeven...Accepteren, compassie en verantwoordelijkheid nemen.' 

 

Allemaal mooie woorden, het 'doen'...blijft de uitdaging.  Niet bang zijn....KMW

 

 

 

 

[Artemis]

gefeliciteerd  en natuurlijk wordt het nier gemakkelijker, maar je bent wel nuchter en je bent er bij. Je mag ook bang zijn, als je er maar voor jezelf bent  KMW