Nieuw hier

[Nietmeer]

Is geen zeuren! Ik heb veel aan jou openhartigheid.

[NickyLJ80]

Lieve thee toch, je mag je best een keertje rot voelen hoor. Ook dat mag er zijn. En je mag je er ook even geen raad mee weten. Het behoeft niet altijd een oplossing. En die knuffel krijg je, om wie je bent, niet om hoe je je voelt

De overgang is voor mij nog een heel eind weg denk/verwacht ik, maar ik krijg er steeds minder trek in dankzij jullie verhalen. Thanks ladies

[Rosee]

Dikke knuffel voor jou Thee

[Lika]

En het is volle maan @kruidenthee67....!

[Lika]

Geen idee wat dat dan betekent van die maan. Maar het wordt altijd zo betekenisvol geroepen...

Ik sla een arm om je heen. Het is al goed hè. Alleen soms is er onrust. Geeft niets. Mag best.

Ik lees dat je leert, verandert en je leven ( daarmee al ) betekenis geeft. Ik denk dat transitie en het ‘uitblijven van de GROTE MOMENTEN VAN GlORIE niet altijd  direct vervullend voelen. 

Maar morgen misschien wel helemaal goed genoeg.

you rock girl

Dank dat je er bent

[Lars]

Ik probeer tevreden te zijn niet volmaakt en een geweldig leven. Tevreden zijn is nog een heel ding voor mij dan maar soms zijn het de kleine dingen. Als ik een video krijg dat mijn kleinzoon kan staan of vlak voor het slapen gaan een whatsapp van pap ik hou van je slaap lekker. Maar ik kan ook nog vaak erg ontevreden zijn. Hier proberen ze het altijd om te buigen. Van het lukte vandaag niet om je vlees zelf te snijden maar het lukte wel om zelfstandig de konijnen eten te geven. Ik heb een schriftje waar de verpleging dagelijks in schrijft dit soort dingen en  dat sterkt me wel in de zin dat ik kan zien dat ik ook nog wel eens wat goed doe 

[lady jane]

[kruidenthee67]

Dank je wel @Etty

En ook anderen hoor...het is fijn te schrijven en reacties te krijgen. Ik had mijn 'code rood' gevoel niet gedeeld met man. Wel 's avonds over gesproken. Het was voor mij goed om hem te laten doen waar hij mee bezig was, en het forum te gebruiken om me uit te spreken. Dat stelde hem gerust  Voor mij een nieuwe balans, voor hem ook. Dat heeft voor mij met zelfverantwoordelijkheid te maken.

Overigens, dat 'zeuren'..ik wéét dat het niet zeuren is...dat roep ik ook tegen anderen. Het feit dat er een soort 'oordeel' zit op je uitspreken wanneer je je niet fijn voelt..tja...dus heb ik me voorgenomen dat dus niet meer te doen. Me verontschuldigen bedoel ik.

Om antwoord te geven op je vraag Etty, ik ben goed opgestaan, na een goede nachtrust. Op tijd in bed, op tijd op. Ga zo meteen een uurtje sporten. 

Ja, het is de verwachting, tegen beter weten in, dat deze gevoelens er een keer niet meer zullen zijn. Precies dat. 'Ik doe zo mijn best...niet drinken, werken aan mezelf etc.....' Nou mag de beloning wel volgen. Nu, graag.

En ja, ik heb een paar enge stappen gezet en ben (onbewust) bang voor de gevolgen. 'Ik heb nee gezegd, nu gaan ze me vast  niet meer aardig vinden'. De trots is er even...de angst volgt direct. Hardnekkig patroon. Ook dat zal wellicht nooit in basis veranderen.  Die enge stappen zijn enorm leerzaam. Ook omdat mijn partner me heel goed helpt in het 'analyseren' van wat er gebeurt, me laat zien waar ik vanuit emotie reageer, me weer terug kan brengen naar objectiviteit...allemaal zijn kwaliteiten...die soms gruwelijk in mijn allergie zitten  Maar ook heel helpend zijn.  Ach, we zijn echt twee uitersten....

Soms wil ik er onderuit, mijn lidmaatschap opzeggen. Ik wil al die stappen niet zeggen, moeilijke dingen doen...mijn overleving is vermijden, als ik het niet zie, is het er niet. Dan maar niet werken, geen relatie...me terug trekken. Ik weet dat het niet de oplossing is. De strategie die ik vroeger inzette, verdoven, doe ik niet meer. Wil ik niet meer. Is killing.

Dus die lastige situaties, waarin het gaat om grenzen, accepteren...keuzes maken...bij mezelf blijven, mag ik mee leren dealen. Ik schrijf bewust 'mag', want ik zie het ondanks dat ik me echt bedreigd voel als de situatie's zich voordoen, dat het me ook verder brengt. In mijn ontwikkeling, als mens. En terwijl ik dat dan typ denk ik, pas op Thee, maak er niet een te mooi verhaal van...blijf goed voelen. 

Balans..of beter misschien balanceren...met wat er is...

 

[kruidenthee67]

En ik heb gister maar één bakje paprikachips gegeten 

 

[Gast]

Thee , wat herken ik weer je "gevecht" .

Ik ga er even op door op mijn eigen draadje, anders gaat het hier weer over mij.  

[kruidenthee67]

Bedankt Etty. 

Ik heb een deel van een klus teruggeven, best op een wat laat moment. Gisteren was de aftrap, en ja, er werd best pittig gereageerd. Ik zou me daardoor afgewezen kunnen voelen. Wat ik rationeel kon bedenken was: de reactie van deze mensen is logisch.Zij hebben nu een probleem. En niet direct gericht op mij.  Ik nam in eerste instantie direct angst waar,  en voelde de bekende mechanismen aangaan. Dat kon ik voelen...en er vervolgens naar kijken...en later in het gesprek wat volgde..heel goed zien waar verantwoordelijkheid lag, niet meer bij mij..etc. Voor mij een belangrijk leermoment. Ze moesten eens  weten waar ik doorheen ben gegaan haha! Door het nu aan te gaan, en een keuze te maken, de gevolgen ook te kunnen aanvaarden, denk ik dat ik een volgende keer, want deze momenten gaan meer komen, beter kan voelen,  bij mezelf blijven en keuzes maken. Oei ik groei.

 

[Lika]

[kruidenthee67]

Hoofd, hart en handen.

[kruidenthee67]

Aarzelend rondtasten... dat is zo ja. Dat is die angst. Die diep van binnen zegt dat DiT, juist dit, waarvan ik nu denk dat het ok is, HELEMAAL FOUT is. Hoe kan ik dat nou niet hebben gezien? 

De andere kant, gewoon helemaal NIET nadenken en DOEN (ogen dicht en springen)  is er zeker ook. Zelfde oorsporng. Contraire reactie. 

Ik weet precies waar het vandaan komt. Als ik het door heb kan ik er wat mee. Maar het is ongeveer mijn eerste natuur. Zal nooit helemaal verdwijnen. 

Dus aarzelend rondtasten maar omarmen denk ik. Nadenken en dan doen. En dan ... beseffen dat ik nu leef

 

Ik heb dit van Lika's draad gehaald, omdat ze precies beschrijft waar ik uithang. Ik wilde schrijven: 'wat een worsteling is dit toch...' Maar terwijl ik de woorden in mijn hoofd voorbij zag komen dacht ik ook: nee, ik maak het dramatisch. Ja, het is lastig om hier te zijn. Met name denken dat het helemaal ok is, en dan die angst dat dat 'nep' is, ik mezelf voor de gek hou...pfff, die is inderdaad hardnekkig, en ook voor mij geldt, dat zal nooit helemaal verdwijnen. Kalmte, moed en wijsheid zijn dan zeer van toepassing. 

'Gewoon leven' schrijft Lika ook eerder. Wat is dat voor mij, gewoon leven? Wat doe ik, wat wil ik, wat kan ik, wat mag ik, wat moet ik....? Ik heb verantwoording genomen voor mijn eigen welzijn, door nuchter te willen zijn en graag blijven. Dus voel ik steeds meer verantwoording voor mijzelf...dat is raar, oncomfortabel, maar vooral ook goed. Waar doe IK het allemaal voor? Verbinding kwam vandeweek ook ergens op het scherm. Voor mij geldt dat wanneer ik verantwoording wil dragen voor mijzelf ik in verbinding moet zijn, met mezelf. Weer voelen, ervaren, mijn lijf en hoofd. Vooral ook mijn lijf.

Angst doet rare dingen met de mens...het constant 'aan staan', is destructief. Ik ben daar nog niet uit. Ja, MF is helpend...ben ook gaan sporten. Letterlijk met mijn lijf bezig. Dat doet goed. Momenteel is het druk met allerlei werk wat op mijn weg komt. Wat wil ik, waar gaat het bij mij stromen? Valt potverdikke niet mee, om bij mezelf te zijn en blijven...Doe ik de dingen die ik doe omdat ik er 'goed' in ben, en is dat wel zo? Of omdat ik het wil? Of ben ik toch mezelf aan het bewijzen of zoiets? Die kwam al eerder voorbij. En soms denk ik: doe niet zo moeilijk..doe gewoon. En leef.

Tja...dat heet persoonlijke ontwikkeling geloof ik...

Wat ik terug krijg van partner is dat ik 'rustiger' ben, zelfs in stressvolle situaties. Of deel je minder, vroeg hij lichtelijk argwanend  Minder, nee dat niet...wel anders...minder drama misschien, minder vanuit emotie...ja, die emotie is er, maar mijn bol doet af en toe mee. Relativeren, objectief kijken...accepteren ook.  Dat klinkt saai, maar dat is het zeker niet!

Ik blijf maar gewoon doorgaan. Dag voor dag. In het adb gebeuren. Maar probeer ook 'de rest' wat meer dag voor dag te laten gebeuren.

[Nietmeer]

Goed dat je wat meer met je lijf bezig bent. Kan erg helpen bij denken en voelen bij elkaar te brengen. En je kunt dan mooi oefenen met jezelf aan en uit zetten op een fysieke manier. En je grenzen daarin aftasten. Het helpt mij erg bij het uit mijn hoofd gaan. Ik doe het wel op een andere manier dan vroeger. Meer bewust en niet alleen volle kracht vooruit maar juist meer variatie en concentratie. Doe af en toe mijn ogen dicht en dan voelt het allemaal heel anders. In een volle zaal met pratende mensen en vaak ook muziek toch naar mezelf blijven luisteren en oefenen om me af te sluiten voor alle prikkels. Ik hoop voor je dat je dat ook kunt ervaren.

[Lika]

We live and we learn.  En de angst dat je het niet bij het rechte eind hebt... ook die...’ach, geeft niets. Mag best’

[kruidenthee67]

Tja...want zelfs als ik het niet bij t rechte eind zou hebben....wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? 

Las net een mooi artikel. Ff kort door de bocht: angst = weerstand, niet angst = flow.

'mag best'

[lady jane]

ik had m altijd andersom; weerstand = angst  en geen angst = vertrouwen

[kruidenthee67]

Ja natuurlijk @lady jane ! Bedankt!

 

[lady jane]

Omdenken en het is net zo waar he. Kom ik steeds vaker tegen.

[kruidenthee67]

'Leven is een stuk leuker wanneer je deelneemt aan/in je omgeving.'

Dit schrijft Klaas ergens...bij mij kwam ie binnen. 

Ja, het leven is veel leuker wanneer ik in contact ben met mijn omgeving. Deelneem.

Zo lang als ik me kan heugen heb geprobeerd me te 'ontrekken' aan 'het leven'. Niet altijd bewust, maar zie nu wat ik deed, uit angst. En aan de buitenkant maar vrolijk, en gezellig. Wat vermoeiend toch..en uiteindelijk niet vol te houden...het word me zo veel meer duidelijk. Dat jaar nuchter was nodig...om een beetje tot mezelf te komen.  Soort van reset of zo...vertrouwen ook gaan voelen, in mezelf...mijn omgeving in mij.

De laatste weken flink op en neer gewiebeld...en ja, steeds die angst voelend...stress...niet reëel, maar wel aanwezig. Ongezond, dus ik 'moet' er vanaf...tja helaas...zo werkt het niet.  Vandaag rust...niks moet...en ik kan daar ook echt nu van genieten. Het mag.  Zie mijn oudste kind....praat met haar..zo in het nu is die meid....

Wat ben je evenwichtig zei mijn man vanochtend...ja, dat is zo. Vandaag, klopt..en meteen de angst....want dat evenwicht is zó ook weer onderuit...en dat voelt als een terugval....zo automatisch die doem gedachten. Terugvallen zijn vermoeiend....op de lange termijn niet te doen....maar dit is ook mindset.....mag er wat mee.

En toch gaat het goed, beter....de weg nuchter is hoe dan ook een weg vooruit. En ik neem deel van harte....nu nog op mijn grenzen passen  Nog genoeg te doen.

 

 

 

[Lika]

.....maar het zal wel weer niet goed gaan straks en dat komt omdat je het nu niet goed doet?.....

Maar ik ook niet, je man niet, je kinderen niet, de bakker niet, mijnheer De Boer (geen idee wie dat is) ook niet. OMDAT er geen goed en fout is. Ik praat meer tegen mezelf geloof ik. Ik herken het helemaal. Helemaal. 

En toch ... die weg nuchter maakt dat we iets kunnen zien. Evenwicht kunnen ervaren. kunnen zien dat het ook soms anders is en (!) weer terug kunnen veren. YES. Vertrouwen ook.

Lieve Kruid, we komen er wel uit.

 

[Rosee]

@kruidenthee67 @Cleo66 en @Lika dappere vrouwen dikke hug

[kruidenthee67]

@RoseeHug terug 

[kruidenthee67]

We zijn allemaal dapper, die dit adb proces instappen...omdat we inzien dat het niet werkt, anders 'moet', kan en mag. Willen ook. Dat vooral. Willen en besluiten.

@Cleo66, het monster geeft niet op....maar als je het lang genoeg volhoudt om niet te drinken, kunt accepteren dat je drinken niet meer wilt, minder strijden, echt dan wordt dat makkelijker. Realiseer je dat gedachten aan drank, misschien fysiek trek ervaren zullen blijven komen, maar jij hebt de keuze. En hoe vaker je kunt kiezen voor jezelf, hoe sterker jij wordt. Ik hoop dat je het 'gevecht' kunt opgeven...wat zou je dat rust geven...en ruimte. Je bent geen slachtoffer, dat is inderdaad een rol. Ja, je bent slachtoffer van iets wat jou is aangedaan. Maar je hebt zelf de mogelijkheid hoe er mee om te gaan. I know..niet simpel om oude vertrouwde automatische patronen te doorbreken. Maar het kan...stapje je voor stapje...en vooral nuchter.

@Lika Ja, het is allemaal zo enorm herkenbaar, ook wat jij beschrijft. 

 

We komen er zeker uit.  Niet bang zijn

Ergens ervaar ik dat ik er al uit ben..niet meer in de ban van drank. Of eigenlijk verdoving. Ook de paprikachips is verdwenen