Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[lady jane]

[Jannigje]

15 uur geleden zei Reacher:

Dat puntje op de horizon, die kleine glinstering van een ster in de lucht. Uitzicht op liefde, troost, rust. Dat is onontbeerlijk om het vol te houden. 

Ja dat lichtpuntje, het lichtpuntje van mijn “alleen in een bootje ergens op een pikdonker meer zoekend naar dat lichtpuntje metafoor“ 
Ik zie het niet. De zon schijnt uitbundig, ik heb een huis met een tuin, te eten en te drinken, dus je zou zeggen genoeg reden tot dankbaarheid.
Zelfs soms een badderende merel.
Daarvoor ben ik ook wel dankbaar. 
Er zijn hele volksstammen die graag met mij zouden willen ruilen, afgezien van mijn gemoedstoestand dan. 

Maar dat lichtpuntje? Ik zie het nu niet.
Ik benijd Lars, als er nog iets bestaat na de dood dan is hij daar en ik fantaseer dat hij daar liefde , troost en rust gevonden heeft. 
Maar hier voel ik het nu niet. 

Opeens snap ik hoe het zit met die andere ik van mij. Zoals ik me nu voel kan ik niet functioneren in de buitenwereld. Ik zou mensen schrik aanjagen en de meesten zouden mij links laten liggen, logisch ook.
Dus uit nood moet die ander er wel zijn. Die zal ik straks met moeite op moeten roepen want ik heb me aangemeld voor een uurtje spinning. 

Ik wil sorry zeggen tegen jullie omdat ik hiet zo negatief schrijf én tegelijkertijd ook niet. 
Jullie hoeven niet te reageren maar ik merk dat ik er wel behoefte aan heb dat ik ergens dit mag zeggen, kan zeggen. 
 

2 juni 2021 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

En toen was er weer de merel. Scharrelen, kijken, hippen, rennen, kijken, even weg, toch weer dichtbij én jawel, even badderen.
Opeens dacht ik: dit doet Lars! Een seintje van Lars, dat vind ik een mooi idee.
Dus ik noem het Lars.

[Reacher]

2 uur geleden zei Jannigje:

En toen was er weer de merel. Scharrelen, kijken, hippen, rennen, kijken, even weg, toch weer dichtbij én jawel, even badderen.
Opeens dacht ik: dit doet Lars! Een seintje van Lars, dat vind ik een mooi idee.
Dus ik noem het Lars.

Er is volgens mij een overlevering waarbij er over gesproken wordt dat kinderzieltjes in vogeltjes overgaan. Dus ik kan me voorstellen dat die mooie ziel van Lars ook zo’n overstapje heeft gemaakt en jou heeft opgezocht 

Jij kunt inderdaad mooi schrijven. @knakker ook, dus hij kan het weten 

[Lika]

[Artemis]

20 uur geleden zei Jannigje:

Ik wil sorry zeggen tegen jullie omdat ik hiet zo negatief schrijf én tegelijkertijd ook niet. 
Jullie hoeven niet te reageren maar ik merk dat ik er wel behoefte aan heb dat ik ergens dit mag zeggen, kan zeggen. 
 

Ook ik lees je, maar weet niet wat te schrijven, sluit me aan bij vorige reacties. en ook ik heb een merel zoals jij die beschrijft. Sinds ik dat bij jou las denk ik steeds aan jou als mijn merel mij elke dag in mijn tuin opzoekt. Lars ken ik niet, ik las wel zijn draad, omdat anderen daar over schreven. In mijn diepste depressie begon ik met mijn toenmalige tuin sproeien. water heeft het antwoord. de sterren hebben de antwoorden, merels ook 

[Lieke7777]

Geen sorry  hoor  , ik lees je ook.

Als jij slecht  nieuws  krijgt  gaat het niet  om de strekking / inhoud   van het slechte  nieuws  .

Het gaat erom wat het  met jou  doet  en daar schrijf  je over of je verteld  dat  je , je rot voelt over een slecht  nieuws bericht  .

En als je dat  even wilt  zeggen  is dat helemaal  ok.

 

[Quinn]

[Jannigje]

Op 2-6-2021 om 14:36 zei knakker:

En daarnaast: vogeltjes geven troost. 

Ja dat klopt, ik ben elke keer dankbaar als een vogel even komt buurten. Naast de merel, die net weer even kwam drinken, komt er ook regelmatig een roodborstje badderen. Zijn rode borstje was helemaal in de war door het uitschudden an zijn veertjes. 

 

Boven mijn hoofd is nu een ekster-discussie gaande, luidruchtig. Dus denk ik meteen aan @Reacher 
En @Artemis, jij denkt aan mij als je jouw merel ziet, wat leuk. 
Zo heb ik bij veel meer dingen associaties met mensen, niet altijd leuk overigens.

[Jannigje]

Op 2-6-2021 om 14:36 zei knakker:

Trouwens: ik klikte net hiernaast de 'popular post' van 30 maart 2016 aan. Over dat je vanuit het perspectief van je balkon (!) een verhaal over jezelf vertelt. Ik vond het heel mooi. En ik bedacht me opeens: zou jij niet een kinderboek willen schrijven? Volgens mij ben jij daar geknipt voor.

Goh, dank je. Er is wel eerder gesuggereerd om de verhaaltjes te bundelen, maar een kinderboek schrijven niet. Dat was ook nog nooit bij me opgekomen. 
Ik heb het zelf ook weer even teruggelezen en ik vond het zelf ook wel mooi, en verrassend. Waarom doe ik dat niet meer? Geen idee.

Op 2-6-2021 om 16:53 zei Reacher:

Jij kunt inderdaad mooi schrijven. @knakker ook, dus hij kan het weten 

Dank je. Ik ken de overlevering waar jij over spreekt niet, maar ik vind het een mooie gedachte .

[Jannigje]

Op 3-6-2021 om 08:08 zei Etty:

Want het gaat ook over mijn wereld.    Maar als iemand het bij zichzelf houdt, zoals ik bij jou het gevoel heb, dan is die strijd er niet.   Ik voel bij jou nooit de behoefte om te mijden, ik lees je graag omdat je al zo duidelijk aangeeft wat de oorzaak is van hoe jij het ziet.   Je houdt het bij jouw ervaring, en wordt niet boos op me als ik het anders ervaar.   

Als jij er helemaal mag zijn zoals jij bent, dan is er ook ruimte voor mij. 

 

Ik vind het heel fijn dat jij dit schrijft @Etty, ik waardeer jouw bijdragen vaak zeer omdat je vaak zo mooi inhoudelijk dingen kunt verwoorden.
Ik vind het fijn om te lezen dat mijn bijdragen bij jou niet leiden tot het mijden van mij, want dat is juist waar ik zo bang voor ben.

Jouw laatste zin is precies waar het om gaat volgens mij. Ik voel dat ook zo, alleen voel ik wel vaak schroom omdat mijn “zijn” vaak niet positief is. Ik ben dan bang dat mijn bijdragen een schaduw werpen op het goede of fijne gevoel van de ander . 
Maar dat hoeft niet zo te zijn als we allebei het gevoel, de beleving van elkaar kunnen zien en accepteren voor wat het is. Zonder daar iets aan af te doen.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen, soms schieten woorden wat tekort. 

[Jannigje]

Op 5-6-2021 om 11:57 zei Quinn:

Fijn dank je wel 

[Reacher]

 

[Jannigje]

Ik voel me leeg en verdrietig. Vandaag heb ik weer gewerkt als vrijwilliger, met 4 anderen. Mensen rondleiden vind ik normaal geen probleem maar wel als er collega’s luisteren, dan voel ik me meteen beperkt, kwetsbaar.
Om 4 uur was ik klaar met de laatste rondleiding, toen bleken de anderen al klaar te zijn voor de borrel. Ze hadden alle 4 wijn en allerlei hapjes meegenomen , maar ik niet. Ik wist van niets. Ze hadden het met z’n vieren afgesproken, maar niet met mij. Dus ik zei goh, ik wist het niet dus ik heb niets bij me. Ik heb niet iedereen gemaild zei een van hen . Nee, duh ..dat was duidelijk. Zij kennen elkaar al langer, maar ik ken hen toch ook al een aantal jaren.
Ik ben wel gebleven, heb nauwelijks iets gegeten want dat voelde niet goed, het was ook wel gezellig maar toch….
Ik voelde me buitengesloten. Het gevoel er niet bij te horen heb ik vaker, maar dit was toch anders.

Ik wilde me er overheen zetten maar nu ik weer thuis merk ik dat me dat niet goed lukt.
Opeens kreeg ik het gevoel van niet mee mogen spelen op het schoolplein en dan het gevoel hebben dat daar bijhoort. Zoiets.

 

[Jannigje]

Gelukkig kwam meneer specht even buurten en dat doet me dan goed. Inderdaad troostend @knakker. Bijzonder hoe het zien van zo’n dier, hippend van tak naar tak, hier en daar op een tak kloppend, goed kan doen.

Nu hoop Ik dat de merel nog even komt badderen. 

[Claudius]

8 minuten geleden zei Jannigje:

Ik voel me leeg en verdrietig. Vandaag heb ik weer gewerkt als vrijwilliger, met 4 anderen. Mensen rondleiden vind ik normaal geen probleem maar wel als er collega’s luisteren, dan voel ik me meteen beperkt, kwetsbaar.
Om 4 uur was ik klaar met de laatste rondleiding, toen bleken de anderen al klaar te zijn voor de borrel. Ze hadden alle 4 wijn en allerlei hapjes meegenomen , maar ik niet. Ik wist van niets. Ze hadden het met z’n vieren afgesproken, maar niet met mij. Dus ik zei goh, ik wist het niet dus ik heb niets bij me. Ik heb niet iedereen gemaild zei een van hen . Nee, duh ..dat was duidelijk. Zij kennen elkaar al langer, maar ik ken hen toch ook al een aantal jaren.
Ik ben wel gebleven, heb nauwelijks iets gegeten want dat voelde niet goed, het was ook wel gezellig maar toch….
Ik voelde me buitengesloten. Het gevoel er niet bij te horen heb ik vaker, maar dit was toch anders.

Ik wilde me er overheen zetten maar nu ik weer thuis merk ik dat me dat niet goed lukt.
Opeens kreeg ik het gevoel van niet mee mogen spelen op het schoolplein en dan het gevoel hebben dat daar bijhoort. Zoiets.

 

Zijn je gevoelens met die mensen steeds zo? Of werk je niet steeds met hun? 

[Jannigje]

Nee, ik werk steeds met anderen, maar met alle 4 heb ik al meerdere keren gewerkt. 

[Quinn]

Dat is zeker rot zo @Jannigje snap dat het je zeer doet. Hoop dat merel nog even gedag komt zeggen 

[lady jane]

[karin123]

[Jannigje]

2 uur geleden zei knakker:

Maar als je al onzeker bent zie je soms zelf ook misschien te snel bevestigd wat je vreest. 

Dat is zeker waar, dat weet ik ook van mezelf en probeer mijzelf daar ook in te corrigeren. Maar in dit geval kan ik het toch echt niet mooier maken dan het is. Ze hadden met elkaar contact gehad en besproken wie wat mee zou nemen. Als ik een vreemde was geweest had ik het beter begrepen. Je gaat niet meteen iemand die je niet kent vragen om iets mee te nemen voor de borrel, maar zij kennen mij allemaal. 
Maar goed, ik wil het niet groter maken dan het is.

Ik voel me niet beter vandaag, ik worstel. Bovenkomen lukt niet erg. Ik voelde het gisteren ook heel duidelijk, het was zwoegen voor me.  VAak kan ik wel even opgaan in wat ik doe als ik rondleidingen geef, even de zwaarte niet voelen, even wat lucht hebben, maar gisteren lukte dat niet. Vorige week ook niet en daar schrik ik dan van. Het is een veeg teken. 
Aan de buitenkant ziet het er nog steeds wel overtuigend uit, maar ik voel me ahw gevangen. 

Zandzakken voor de deur in de hoop dat ik het water tegen kan houden, en dan het gevoel hebben dat ik te weinig zakken of te weinig handen hebt. Proberen, blijven proberen in de hoop dat het lukt om het water tóch tegen te houden. Om dan vervolgens te merken dat het niet helemaal lukt, het sijpelt er op verschillende plekken toch doorheen.

[nancy]

[Reacher]

Ik vind het vooral ook erg bot van die mensen van het museum. 
 

Gelukkig hoor je voor 200% bij ons en wij zijn leuker. 

Dat sijpelen is niet ok lieve @Jannigje, hoe lang is de wachtlijst nog voor de hulpverlening? 

[Claudius]

Buitengesloten worden bij vrijwilligerswerk? Erg. Ik begrijp je op dat vlak goed. 

[Jannigje]

Op 14-6-2021 om 15:38 zei Reacher:

Gelukkig hoor je voor 200% bij ons en wij zijn leuker. 

Dat sijpelen is niet ok lieve @Jannigje, hoe lang is de wachtlijst nog voor de hulpverlening? 

Dank je , jullie zijn inderdaad leuker, de meesten dan hè?

Ik ga een aantal gesprekken hebben met een psycholoog om te kijken of er een mogelijkheid is in een van de groepen die ze hebben. Het zal mij benieuwen, ze kwam bij de kennismaking niet geweldig over. 
Maar goed, niet meteen m’n oordeel klaar hebben, afwachten maar.

Inmiddels heb ik een haptotherapeute gevonden met wie ik wel een klik heb. Het probleem is alleen dat het prijzig is, mijn verzekering betaald wel iets, maar het gaat in de papieren lopen. Tenminste als ik zo vaak als ik zou willen zou gaan.
Dat moet ik nog bekijken.

Gisteren was ik bij haar. 
Zij vroeg mij van alles , ik vertelde, met enige tegenzin. Niet omdat ik haar niet vertrouw maar omdat ik er eigenlijk niet over wilde praten, over vroeger.
Opeens zei ze: ik word helemaal misselijk van wat je me nu vertelt.
Dat had ik niet verwacht, het deed me op een wonderlijke manier goed. 
Ik ben gewend aan mijn eigen verhaal, maar zij kende het (nog) niet.