Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Daar heb je wel gelijk in @Maja, het zijn inderdaad wel overwinningen. Dat zal ik vaker tegen mijzelf zeggen: proberen minder te balen van de moeilijke start en tevreden zijn met de overwinning, met dat het me toch weer gelukt is iets van de dag te maken.

Dank je wel. 

[Maja]

Ik overzie vaak bij het wakker worden in gedachten de dag die voor mij ligt en bedenk bij de hobbels die ik verwacht/vaak over struikel alvast hoe ik deze ga tackelen zodat deze keer mijn dag daardoor niet gehinderd wordt, met inbegrip van gedachten die mijzelf naar beneden halen. Het geeft mij vaak rust en kracht, meer regie over dat wat ik niet of anders wil. 

[Maja]

En slaap lekker zo, @Jannigje. Met tevreden en trotse gedachten 

[Lika]

Ik probeer van alles te tikken, maar het klopt niet met wat ik onder woorden wil brengen. We weten dat ‘levensvreugd’ niet vanzelfsprekend is. Heel erg jammer. Is het ook genetisch bij jou? Als ik kijk naar mijn ouders dan zie ik een moeder die altijd graag de dag begon. En een vader die het liefst niet begon. Helaas lijk ik wat dat betreft op hem. 
 

ik heb gemerkt dat een vaste routine voor mezelf in de ochtend (zoals gaan zwemmen in de ochtend) mij dagelijks een gevoel van overwinning geven. Een voorsprong op de dag . Zo’n gevoel. Alsof ik mijn achterstand kon inlopen. Nu het niet kon door corona kwam het oude gevoel terug. Ik ga het na de vakantie dus echt weer oppakken. Noodzaak.
 

Misschien is er iets waardoor jij de dag te slim af kunt zijn? 
 

( en ik zeg niet dat je het nu niet al doet he? Moeilijk om mijn woorden te vinden. Ik geloof dat ik iets vasts bedoel, zodat je er niet elke keer over na hoeft te denken wat dan? Zoiets) 

25 juli 2021 bewerkt door Lika

[Lonster]

14 uur geleden zei Jannigje:

Doorgaan is het enige wat werkt

Precies, in beweging blijven. Ook al is het moeilijk opstarten, ergens beginnen en doen.

[Jannigje]

@Majahet gaat vaak niet eens om concrete hobbels. De dag is mijn hobbel, soms zijn er ook wel doe-hobbel-dingen,  maar de hele dag is de berg die voor die dag bedwongen moet worden. En er is altijd die berg, het is nooit vlak. De ene keer is de berg hoger dan de ander, maar een mooie vallei is er nooit.
Ik weet dat er (veel?) mensen zijn die de dag graag beginnen @Lika, ik heb het nooit.
Er is zeker een genetische component,  van moeders zijde. Mijn moeder was depressief alleen “wisten” we dat niet want het gewoon zo was, daarvoor ging je niet naar een dokter. En iedereen dacht dat het door het verdriet om mijn overleden broertje ging, haar lievelingskind.

Een vaste routine heb ik geprobeerd maar dat lukt me niet alleen. Als ik ergens heen moet dan ben ik er wel, want ik ben plichtsgetrouw. Vandaar bv mijn vrijwilligerswerk en sporten.
Ik kan het een poosje op wilskracht, maar dat is zo vermoeiend, en de zwaarte wint het regelmatig van de wilskracht. 
 Maar andersom dus ook. 

 In dat opzicht had ik graag meer op mijn vader geleken , die heeft zijn hele leven de regelmaat van werken op het land aangehouden, zonder probleem. En hij ging de dag ook wel graag aan.
Ik lijk helaas op mijn moeder.

25 juli 2021 bewerkt door Jannigje
Toevoeging

[Jannigje]

Deze dag is het weer gelukt, ik zit nu in de deuropening van mijn schuurtje te luisteren naar de regen. Met thee, de krant, een boek en de iPad.

[Lika]

[Maja]

Terwijl het hier onweert en klettert van de regen: ik word stil van jouw antwoord @Jannigje. Het lijkt mij peilloos diep: iedere dag de dag moeten bevechten, met meer of minder succes. Dat is zwaar, heel zwaar. Ik begrijp dat ‘verplichtingen’ als vrijwilligerswerk en sporten je helpen om de dag aan te gaan. 
Zo kom je je huis uit en onder de mensen. Haal je ook plezier uit sociale contacten? Of voel jij je prettiger bij dieren? Zou het in dat geval niet iets kunnen zijn om vrijwilligerswerk in die richting te zoeken? Of een hulphond in opleiding een tijdelijk thuis geven?

ik snap dat dit slechts pleisters op de wond zijn.

Van een oud-collega weet ik dat zij, omdat medicijnen en de psychiater niet hielpen, uiteindelijk gekozen heeft voor shock-therapie en dat het haar zeker geholpen heeft. 
 

Ik wens je een omslag toe 

 

[Lieke7777]

Wat een bergen voor je jannigje  , gun je zoveel beter .

Hoe genetisch  dingen dan toch doorgegeven  kunnen  worden hé  .

 

[Jannigje]

Ja @Lieke7777 soms heb je pech en dan heb je al een (mogelijke) achterstand voordat je begint. En de omstandigheden waarin je opgroeit dragen er natuurlijk ook voor een groot deel aan bij, dus dat is dan dubbel pech.

[Jannigje]

@Maja er is wel gesproken over ECT, maar ik durf niet, ik vind het zo eng en ben bang voor de gevolgen. Er is geen garantie dat het helpt en ik ben bang voor de bijwerkingen. 
 

Op 25-7-2021 om 17:31 zei Maja:

Het lijkt mij peilloos diep: iedere dag de dag moeten bevechten, met meer of minder succes. Dat is zwaar, heel zwaar. Ik begrijp dat ‘verplichtingen’ als vrijwilligerswerk en sporten je helpen om de dag aan te gaan. 

Het is ook zwaar, en ik kan er soms/vaak verdrietig of boos om worden, of vreselijk moedeloos en daarin wegzakken, maar dat helpt niet. Daar moet ik dan weer uit klauteren. Het is er en ik moet het er mee doen. Dus ik probeer er het beste van te maken. 

Gisteren vroeg ik aan een oud collega na dat etentje, onderweg op de fiets hoe hij ‘s ochtends opstaat. Hij blijkt meestal zin in de dag te hebben en blij te zijn dat hij leeft. Zin in de dag! Wat lijkt me dat fijn! 
Maar ja, het is er niet

[Jannigje]

Vandaag was ik weer in het museum. Weer neemt een collega afscheid, vandaag was zijn laatste dag.
Binnen een jaar zijn 10!!! mensen ontslagen of zelf weggegaan. Volgende maand gaat de laatste, nr 11. Met deze mensen heb ik bijna 6 jaar gewerkt, met 9 redelijk intensief, met de andere twee nauwelijks. Ik heb zo mijn best gedaan, echt geïnvesteerd in die contacten, om een plekje te veroveren en dat was gelukt. Ik hoorde erbij, zelfs als ik dat niet kon voelen merkte ik toch wel weer regelmatig dat het wel zo was. Ik maakte ergens deel vanuit, voelde me veilig bij die mensen.

Nu zijn al die mensen weg! Er komen nieuwe vrijwilligers en ik kan ze wel wegkijken! Ik wil hen niet, ik wil de anderen terug. Dat gebeurt natuurlijk niet, maar ik voel echt weerstand. Ik heb helemaal geen zin om die nieuwe mensen weer te leren kennen, weer helemaal opnieuw te moeten beginnen, weer zoveel energie in hen te investeren. 

Het was een beetje zo:
“Sometimes you wanna go
Where everybody knows your name
And they're always glad you came
You wanna be where you can see (ah-ah)
Our troubles are all the same (ah-ah)
You wanna be where everybody knows your name”

En dat is nu helemaal weg.

Dus, diep diep ademhalen en eieren voor mijn geld kiezen: weggaan óf opnieuw mijn best doen om er wat van te maken.

28 juli 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Lonster]

Het is heel fijn om bij een groep te horen. Ik had zo'n 10 jaar geleden een vriendengroep die als familie voelde, meer als Friends dan als Cheers trouwens. Maar het warme gevoel is hetzelfde. 

Je kunt het aankijken, met die nieuwe vrijwilligers of het wat wordt. Als het werk zelf je nog steeds aan staat. En als het niet meer bevalt, ga je een andere plek zoeken. Het is sowieso opnieuw beginnen inderdaad.  

[IJsvogel]

Ik herken ook zo veel bij wat je beschrijft.  Kan mensen wel echt benijden die vanzelf de lichtheid hebben,  schijnbaar vanzelf alles doen.  Soms kom ik niet uit de startblokken, heb dit al van jongs af aan. Heb altijd gedacht dat er wat mis was met mij,  dat ik geen discipline heb. Maar inderdaad wat jij zei: doorgaan is het enige dat helpt,  trots zijn op wat ik op goede dagen doe.  

[Jannigje]

@Cleo66, ik snap best dat je weg wilt blijven van wat ik schrijf, zeker als je jezelf wiebelig voelt. Doe dat dan ook maar hoor, bescherm jezelf maar want dat is belangrijk.

Ja @Lonster, het is zo wie zo opnieuw beginnen. Daarbij hebben ze de werkzaamheden ook veranderd, ik moet nu ook aan de kassa zitten, en dat vind ik niet leuk. Ik ben altijd blij geweest dat ik dat niet hoefde, maar nu de vaste krachten weg zijn mogen/moeten de vrijwilligers opeens wel. 
Ik ga het allemaal maar aan en zie wel wat het wordt. Er is genoeg vrijwilligerswerk, maar ik wil echt alleen maar iets doen wat ik leuk en interessant vind. Nou ja, afwachten maar.

Ja @IJsvogel, precies dat: jezelf kwalijk nemen dat je geen discipline hebt. Dat deed ik ook altijd, en soms nog. Terwijl het daar vaak helemaal niet mee te maken heeft.
Want uit de startblokken komen gaat een stuk makkelijker als je niet eerst je benen uit de (diepe) blubber moet zien te trekken.

[Reacher]

[Lika]

Hoe is het Jannigje?

[Jannigje]

Op zich gaat gaat het redelijk goed @Lika, al is het nu moeilijk te beoordelen voor me. Ik verkeer in een constante spanning die de komende weken ook nog aan zal houden. Ik leg dat later nog wel uit.
Ergens in de afgelopen maanden heb ik een aantal beslissingen genomen waarvan de consequenties opeens allemaal in september duidelijk worden. Dat betekent dat ik een paar heel erg spannende dingen op mijn programma heb die ik eigenlijk niet durf, waarvan ik bang ben dat ik het niet aankan, of dat ik niet goed genoeg ben etc etc.
Allemaal oude angsten.
Dat is de reden dat ik deze keer Ja heb gezegd, omdat ik genoeg had van altijd bang zijn en daarom dingen niet doen.
Maar die dingen komen opeens samen in deze maand en dat is nogal heftig en nogal veel.

Het eerste heb ik inmiddels achter de rug: mijn eerste rondleiding met een groep mensen op een nieuwe plek. Veel informatie, veel te zien, binnen en buiten en daar dan een goed verhaal van maken en daar 1,5 uur mee vullen.
Heel spannend!! Maar het ging goed, de kop is eraf.

 

[Lika]

Wat dapper! En wat fijn dat de eerste testcase goed ging. Wat zul je moe worden van die langdurende stress. Maar…. Misschien leiden goede ervaringen tot minder stress? Dat wens ik voor je.

[Jannigje]

Op 19-5-2021 om 17:59 zei Jannigje:

Na jaren heb ik eindelijk de moed opgevat om een operatie die voor mij belangrijk is aan te gaan. Wat, hoe en waarom doen nu niet terzake, dat vertel ik misschien nog wel, maar niet nu.

Afijn, ik heb een chirurg gezocht én gevonden, in een privékliniek, een afspraak gemaakt en er vorige week heengegaan. Die man was echt geweldig: hij luisterde, snapte mij en kon een oplossing bieden. Dus ik heb ingestemd met een operatie, spannend! Bang, jazeker, maar ook opgelucht. Éindelijk de moed, eindelijk actie. Een heel grote stap voor mij. 

 

Op 19-5-2021 om 17:59 zei Jannigje:

Ik heb eindelijk de moed gehad, iemand gevonden en nu kan het niet. Nu moet ik blijkbaar opnieuw beginnen

Inmiddels is het eind september en is er e.e.A. gebeurd t.a.v. “De operatie”. Eind mei was ik moedeloos en ook nogal in paniek, want wat moest ik nu doen?
Afijn, opnieuw begonnen, een andere arts gezocht, afspraak gemaakt……

En toen belde chirurg nummer 1: hij vond het zo akelig dat hij me niet kon helpen, maar hij had een mogelijke oplossing.
Lang verhaal kort: hij heeft naast de kliniek waar hij al werkt een andere kliniek gevonden waar de belemmeringen van de eerste kliniek niet zijn en daar wilde hij mij wel opereren.

En nu is het bijna zover: vrijdagochtend om 8.00 uur!
Ik ben heel bang, voel me enorm kwetsbaar maar ook opgelucht. (De mens lijdt immers het meest aan het lijden dat hij vreest etc.)

Dit is dus het engste wat ik bedoelde @Reacher.
Maar iets wonderlijks doet zich nu voor: het afgelopen weekend vond ik vooraf doodeng!!
Ik durf niet
Ik kan vast niet
Ze vinden me vast ………..(vul maar in)

Maar ik kon het wél!!
Het ging heel goed!!

Ik kan dus wél (weer) in een groep functioneren! En dit keer zelfs zonder mij geheel te verliezen in me aanpassen, opofferen, teveel mijn best doen om aardig gevonden te worden.
Ik durf het bijna niet op te schrijven,  maar het is wél zo.

Ik was anders, ik was “zelf”?
Angst, eenzaamheid bij tijd en wijle, onzekerheid, verveling, vermoeidheid, ik kon het hebben, ik kon het aan.

Dus dit kan ik ook aan dacht ik daarna. Drie jaar geleden heb ik een heel zware operatie ondergaan en dat is ook gelukt.

Dus: ik ben bang, ik vind het doodeng, maar ik wil het wel.
(gisteren kreeg ik een mailtje van de chirurg dat hij goed voor mij zou zorgen, hoe aardig is dat! (Wel nadat hij me eerst had gemeld dat ik écht eerst moest betalen. Dat was ik in alle spanning helemaal vergeten ))

Dus lieve mensen duim ajb voor me.

Na de operatie blijf ik 5 dagen in een hotel om bij te komen, dus van daaruit meld ik me weer.

[Lika]

Wat vind ik dit fijn voor je! 

[Rosee]

Wat mooi Jannigje

[Bob]

Wat fijn dat het nu toch kan. Ik zal voor je duimen.

[Maja]

Ik duim mijn vingers stuk voor je @Jannigje. Wat een grote stappen neem je!