Even voorstellen

[Maverick]

1 uur geleden zei Descartes33:

in het kader van modelbouw ligt de P-47M Thunderbolt op met te wachten..

Wat leuk! Mooie warbird Descartes.

Toen ik stopte met zuipen heb ik het modelbouwen ook weer opgepakt en heb een Spitfire gebouwd met een brandstofmotortje. Dingetje vliegt heel mooi.

Het hobbyen is voor mij een gezonde manier om even in mijn eigen wereldje te kruipen, vroeger deed ik dat met drank, dit is beter en uiteindelijk veel meer voldoening 

Lekker prutsen dan van het weekend!

 

[Kohtje]

Aaahhh.... modelbouw. Bij het woord alleen al krijg ik zin om te beginnen. Ik heb een stapel bouwdozen waar je U tegen zegt.
Maar geen verf, lijm, toebehoren meer. Zelfs een compressortje en airbrushspuitjes zijn lang geleden al allemaal opgedroogd en zoekgeraakt.
Ben meer van de oude auto's en oude bussen. Voor het laatst gewerkt aan een Citroën Traction Avant schaal 1:8. Carrosserie en verder 'plaatwerk'
al keurig gespoten, motorblok zit in elkaar, en toen kwam de klad er in door tijdgebrek. Nu al een kleine dertig jaar.
Had altijd het idee: als ik met pensioen ben, dan...
Dat pensioen is niet meer het beoogde startpunt. 't Is meer dat ik met zoveel dingen tegelijk en door elkaar heen bezig ben dat die
bouwdozen gewoon (nog lang) niet 'aan de beurt zijn'. Kocht er wel nu en dan ééntje bij voor later...

Later. Hmmm... Ik hoop dat ik nog tijd van leven heb.

Die P-47M Thunderbolt komt me bekend voor. Dat was volgens mij m'n allereerste bouwdoosje dat ik van m'n oma kreeg. In één middagje
in elkaar gezet maar zonder verf of wat ook. Alleen die transfers er op. Heeft echt vele, vele jaren ergens op mijn jongenskamertje staan te
verstoffen. En er brak eens in de zoveel tijd wel wat vanaf. Toch op een gegeven moment het restant maar weggegooid. Met pijn in het hart, dat wel.

Goed en lekker bezig, @Descartes33. In de ogen van velen net zo zinloos, maar veel leukere resultaten als met drinken.

[Lika]

Wat fijn je zo te horen. 

[Descartes33]

Nou mijn Thunderbolt is af. Vooral een goeie oefening in planning en geduld. Ik ben altijd het type geweest dat dacht “gewoon gaan en pas kappen als het af is”. Getuige ook mijn manier van drinken, zeker de laatste jaren. Gaan en gaan en gaan en maar zien wat er gebeurt.. 
 

De droom is wel om dit soort knutselwerk wat later in het leven in te zetten in wat zinvoller zaken. Ik zou liefst een oude auto helemaal uit elkaar schroeven en opknappen. Maargoed, bovenwoning en ik denk dat de buurt er niet op zit te wachten. Dus ik ga eerst maar die zes vliegtuigjes ophangen in het washok. 
 

Ik denk de laatste tijd veel na over mijn alcoholgebruik, van een afstand. Door antabuse geef ik mezelf de kans daartoe. 
Het leven is niet makkelijk, dat zie ik om me heen en lees ik hier en voel ik zelf ook. Alcohol was echt een ontdekking om aan dat feit te ontsnappen, totdat het natuurlijk mis ging. 
Ik lees het boek van Olivier Ameisen, de arts die zichzelf na talloze opnames genas van alcoholisme met gebruik van Baclofen. Hij claimt dat verslaving vooral een biologische aandoening is, mensen met een overactief limbisch systeem, voortdurend in staat van vechten of vluchten. 
Ik gebruik het nu, Baclofen, een week of drie en ik merk vooral dat de cravings bijna weg zijn. Dat is een verademing. Het leven wordt niet makkelijker maar ik heb niet meer het idee dat ik voortdurend alles nu moet oplossen. Dat had ik wel altijd, bij de kleinste dingen en grootste dingen ging ik malen en daar kwam ik alleen maar vanaf met alcohol.
 

Maar daarmee geef je jezelf echt geen kans. Als ik mezelf teruglees vanaf augustus hier dan zie ik hoe gevangen ik was. Al die binges en dan weer een paar weken stoppen, je bungelt gewoon aan een draadje, ook als je niet drinkt. Dat herken ik ook in het verhaal van deze Ameisen. Vechten, vechten, doodsbang langs de drankschappen in de winkel lopen, en dat om nuchter te blijven.

Dat is volgens mij ook een gemene deler bij verslaving: het gevoel dat je alles moet oplossen, dat alles goed moet zijn, perfectionisme, maar vooral ook dat je alles zelf moet oplossen. En dan onoverkomelijk intussen maar de schone schijn ophouden, voortdurend over jezelf nadenken, jezelf verontschuldigen, excuses maken voor alles. Als dat er al jong in zit dan blijft dat. 
Dat ik mijn ouders nu niet zie is een verademing, dat bracht alles steeds terug. Maar mijn psychiater is minder optimistisch. Niet drinken en normaal doen is niet genoeg, zegt hij, over een tijd moet je je gevoelens toch eens gaan uiten, praten met anderen, vooral ook met andere verslaafden. Om te merken dat je er niet alleen voor staat, dat anderen ook twijfelen en ongelukkig kunnen zijn. 
Nou dat brengen we rustig. Nu een weekendje naar zee. 

[Maverick]

Mooie post @Descartes33 herkenbaar wat je schrijft.

Voor mij was het gewonnen geven met name ook hulp aanvaarden. Hey, ik ben verdwaald, verstrikt geraakt. Help mij, vertel mij wat wijsheid is, ik zal luisteren en daarbij proberen het toe te passen. Teveel alles zelf willen doen, denken dat alleen mijn gedachtengoed  klopte, te weinig vertrouwen in de expertise van een ander.

Stoppen met het gevecht is soms ook gewoon toegeven dat je iets niet kan of wil, zonder allerlei verontschuldigingen.

Mooie inzichten, dit zijn de “kadootjes van herstel” vind ik.

En nu dan maar een Spitfire bouwen? 

 

 

 

 

 

 

26 november 2020 bewerkt door Maverick
Woordje

[Descartes33]

Haha die staat er al, die Spitfire. Heb een paar weken geleden mezelf de Battle of Brittain 80th Anniversary cadeau gedaan met daarin een Hurricane, een Spitfire en twee Duitse Junckers. De Britten zijn al klaar, de nationaal-socialisten doe ik in december, die zitten wat complexer in elkaar. 

[Smaragd]

Ja ik vind het ook heel fijn om @Descartes33 te lezen, doet mijzelf ook goed. Veel plezier aan zee!

[brazer]

@Descartes33goed bezig jongen.

Je hebt je goed herpakt, voor mij ook beter te lezen dan al die dramatekst  dat stootte mij toch een beetje af.

Over de Baclofen; je krijgt het voorgeschreven, begrijp ik.. welke dosering?

[brazer]

misschien eens een modelbouwdraadje?

[Lieke7777]

Een goed weekend gehad aan zee @Descartes33 ?

[Descartes33]

Ja was een succes @Lieke7777. Veel gewandeld. Beetje koud als je nergens ff binnen kunt gaan zitten maar we hebben het overleefd.

@brazer ik gebruik 30mg per dag. Dat is de gebruikelijke dosis maar wel laag. We zijn aan het uitproberen, inderdaad met de arts.
Intussen lees ik dus dat boek van Olivier Ameisen. Vooral interessant vind ik dat hij stelt dat de craving naar alcohol eigenlijk het belangrijkste symptoom van alcoholisme is, en dat alcoholisme typisch een ziekte is waarbij de ziekte de symptomen zijn. Dus als je geen last hebt van craving hoef je ook niet meer te drinken en ben je dus geen alcoholist meer. En Baclofen helpt daarbij. De passende dosis verschilt wel per persoon/verslaving, dat zijn mijn arts en ik nu aan het uitproberen. Maar de resultaten zijn goed. Maandje droog nu. Wel blij dat ik ook de Antabuse nog gebruik want ik ben dan wel zo’n type dat ook zonder craving het een goed idee kan vinden om er een open te trekken.

[brazer]

4 uur geleden zei Descartes33:

want ik ben wel zo’n type dat ook zonder craving het een goed idee kan vinden om er een open te trekken.

Dat is meteen het bezwaar van die middelen.

Ook zonder die spullen moet het absoluut een no go zijn. 

30 mg per dag is laag, volgens Ameisen misschien wel heel laag?

maar hoe dan ook is een maand een mooi resultaat.

[Descartes33]

Mja dat weet ik dat het sowieso een no go moet zijn maar de praktijk wees helaas uit dat dat nu geen optie is. Met name die Antanbuse is de hefboom die ik nu blijkbaar nodig heb. 
 

Mja 30mg is laag, te laag voor in elk geval Ameisen zelf (toen hij nog leefde). Maar voor mij neemt het al een heleboel ellende weg. 
 

Heb jij dat boek gelezen? Ik vond het met name heel interessant wat hij als arts zegt over de medische professie. Het winstbejag van de farmacie natuurlijk, maar ook dat veel (huis)artsen zich tegengehouden voelen om de diagnose verslaving te stellen omdat de ziekte als ongeneeslijk geldt, m.a.w. dat ze niks kunnen doen. 
Of dat veel personeel op de Eerste Hulp alcoholisten vaak wat onaardig bejegent. Sommigen hebben er gewoon een hekel aan maar hetzelfde besef: niks echt kunnen doen behalve vitamine b en wat benzo’s voor de eerste afkick.

Ik heb beide ervaringen (een onwillige huisarts en toch vrij neerbuigende zorgverleners) meegemaakt maar door dit gelezen te hebben voelt het veel begrijpelijker, logisch bijna.

Ik ben trouwens van mening dat medicatie alleen maar helpt als je al echt goed naar de bodem bent gegaan, al heel wat fases bent doorgegaan, wil je het medicijn goed gebruiken en laten werken. Ze zijn niet heilig. Maar ze helpen soms. 

30 november 2020 bewerkt door Descartes33

[brazer]

11 uur geleden zei Descartes33:

Heb jij dat boek gelezen? Ik vond het met name heel interessant wat hij als arts zegt over de medische professie. Het winstbejag van de farmacie natuurlijk, maar ook dat veel (huis)artsen zich tegengehouden voelen om de diagnose verslaving te stellen omdat de ziekte als ongeneeslijk geldt, m.a.w. dat ze niks kunnen doen. 
Of dat veel personeel op de Eerste Hulp alcoholisten vaak wat onaardig bejegent. Sommigen hebben er gewoon een hekel aan maar hetzelfde besef: niks echt kunnen doen behalve vitamine b en wat benzo’s voor de eerste afkick.

nee ik heb het niet gelezen, misschien maar eens doen.

Het boek  is kennelijk meer dan alleen het Baclofen verhaal.

De onaardige bejegening door zorgpersoneel, inderdaad,  nooit zo bewust bij stil gestaan, maar het is zeker iets  dat speelt.

Zal niet ook niet steeds meevallen om de balans te bewaren tussen, aan de ene kant begrip tonen , maar ook op  hetzelfde moment bij de verslaafde verantwoordelijkheid laten.

[Descartes33]

Ik vond het wel een verhelderend boek, hij schrijft erg evenwichtig (maar wel erg enthousiast over Baclofen). 
“Verantwoordelijkheid” is een sleutelwoord bij verslaving. Ameisen geeft heel overtuigend aan dat veel mensen gewoon niet anders kunnen. Verslaving wakkert een overlevingsinstinct aan waarin je grijpt naar wat je denkt wat je gaat redden. Hoe hoger de druk op dat instinct wordt hoe krachtiger alcohol zich aandient. 
Maar eindstand moet je het zelf doen, welke hulp je ook krijgt. Dat is de essentie van wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, je kunt allerlei therapie krijgen en die is in potentie helpend en misschien wel voorwaardelijk maar eindstand moet je het zelf doen. 

1 december 2020 bewerkt door Descartes33

[brazer]

1 uur geleden zei Descartes33:

Maar eindstand moet je het zelf doen, welke hulp je ook krijgt.

zeker, en dat houdt in dat je,  zeker in het begin,  het nodige ongemak voor lief moet nemen.

maar dat is voor veel mensen al een probleem.

Men gaat steeds maar weer op zoek naar comfort, en mijdt de acceptatie en de confrontatie met welk ongemak dan ook.

Daarom wordt de gezondheidzorg zo langzamerhand onbetaalbaar.

Ín dat verband erger ik me aan de reclames, dat je nog even een gratis bril kan 'krijgen' als je eigen risico is gebruikt is voor dit jaar.

of je die nieuwe bril nu nodig hebt of niet.

maar goed dat is een andere discussie. 

 

 

 

 

[Descartes33]

Ik ben weer voor de bijl gegaan. Moet dat even melden op mijn eigen draadje. 
Twee maanden ging het goed, elke avond antabuse. In de kerstvakantie was ik depressief. Ik ging weer aan alcohol denken als verlossing. 
Ik wil er geen dramatekst van maken. Maar dat wordt het wel. Ik moest van een aantal gevoelens af. Het lukte me niet om erover te praten. 
Ik ben achter een aantal dingen gekomen. Het lukt me niet om te leven. 
Gister dronk ik vier zwaar bier, een fles wit, een fles rood en een fles Port. Tussendoor braakte ik. Nu begint het zweten. Ik heb een vreselijke werkdag op de planning staan. Mensen gaan op me rekenen. Ik moet nog steeds van mijn gevoelens af. 
Koste wat kost moet ik voorkomen dat ik weer naar het ziekenhuis moet. Ik voel aan mezelf dat ik wil opgeven. Ik ga hier weer meer schrijven. Ik moet het oplossen, kan niet meer zo. “Jasje uit” zei ik in oktober. Nu moet er een nieuw jasje uit. Ik moet gaan praten over mijn gevoelens in plaats van alles maar te negeren. 
 

Nou het eerste gevoel: doodsbang voor de dood. Toen ik nog nuchter was in december zei mijn lief ‘maar ik ga ook ooit dood’. Ik kon dat niet verdragen, ik bleef erover nadenken. Alles is een leugen. Ik moet toegeven dat ik vreselijk bang ben. En ik probeer het te confronteren door mezelf ziek te drinken. En te roken. 40 sigaretten per dag. En 60mg Baclofen. Daar schaam Ik me voor. Je kunt daar dus gewoon doorheen drinken. En ik was pas een dag gestopt met antabuse. Het kon me gewoon niet schelen, ik heb er eerder doorheen gedronken dus ik weet wat het is. Alles was beter dan me voelen zoals ik me voelde. 
 

ik word 34 binnenkort. Als ik zo doorga haal ik de 40 niet. Ik ben bang, vreselijk bang.

[bumperjim]

Waar ben je bang voor dan? Als je dood ben merk je verder niks meer.

[Descartes33]

Nee dat is de nuchtere kijk erop Jim. Maar angst is iets ongrijpbaars, ik had het als kind al. Het overvalt me dus. 
 

En die gevoelens moet ik dan onderdrukken. Het is ook een fysiek iets, dat beklemmende van angst. Daarom drink ik, niet omdat het zo lekker is. Ben er nu weer uit maar leuk is het niet. Ik accepteer dit soort terugvallen gewoon lijkt het wel. Alsof ik die zelfhaat nodig heb.

[Yvonne]

Als je inderdaad zo bang voor de dood bent zit er echt maar 1 ding op nu: 
Stoppen met drinken, stoppen met roken en stoppen met pillen slikken... 
Gezond gaan eten, gezond gaan bewegen, zorgen dat je je rust krijgt. 
Enz enz enz 
Het klinkt heel lullig nu, maar iets anders zit er niet op. 
Pas als dat in orde is, het zijn in feite de allereerste levensbehoeftes, kun je gaan werken aan de rest. 
Sorry Descartes, maar je bent gewoon bezig met jezelf dusdanig te saboteren dat datgene waar je bang voor bent gaat gebeuren... 

[Descartes33]

Ik weet het. Het is ook sabotage. Kom er steeds meer achter dat ik drink om mezelf uit te schakelen. Daar heb ik het ook over met mijn psycholoog. Ik was goed aan mezelf aan het werken. Maar ik had alweer een terugval gepland. Sorry ik kan mezelf nog niet zo goed uitdrukken. Ik heb het gevoel dat ik moet drinken. Alsof dit nodig is. Ik ben mezelf totaal kwijt.

[Descartes33]

Dankje Pinkman. Zal proberen het drama beperkt te houden. 
Het doet me wel goed om te delen. Ik ben voornemens om vanaf nu alleen nog maar goede dingen te delen.

[lady jane]

Des, ik lees maar één angst:
angst om te leven

[kruidenthee67]

40 minuten geleden zei Descartes33:

Het doet me wel goed om te delen. Ik ben voornemens om vanaf nu alleen nog maar goede dingen te delen.

Delen is helen...maar dan wel 'alles'. 

Zelluf doen, niet alleen. 'Drama, angst, schaamte en schuld'. Er is maar 1 weg te bewandelen...nuchter. En dat weet je ook wel...maar o, wat is het beangstigend...om je daar echt aan over te geven.  Maar het kan.  Ik hoop dat je je goeie hulp kunt vinden...en de moed om het aan te gaan, het besluit te nemen.  KMW wens ik je.

En ik dapper ben je om hier weer te zijn, je uit te spreken, de draad weer op te pakken!

 

[Johan55]

Hoi Descartes(mooie forumnaam overigens) 

Ik heb 6 pagina's van je draad gelezen en nu even naar de laatste geklikt. Wat mij opvalt in je betoog is dat je al heel ver bent in gedachten over wat er allemaal gaat gebeuren en wat je gaat meemaken. Is 1 dag per keer niet genoeg? Ik ben een heel andere verslaafde dan jou, maar dat maakt het niet anders dan dat je vandaag niet zal drinken. Ik heb ook periodes gehad dat ik zeer somber was en nergens de meerwaarde in kon vinden. Bij jou zie ik dat je zeer betrokken bent bij je werk. Zorg dan dat je je werk goed kan doen. Ontwikkel een systeem waar men kan samenwerken ipv alleen. Ook zeg je bang te zijn voor de dood. Ik denk eerder voor het doodgaan op zich? Als je gewoon wilt leven waarom geen opname? Ben je te slim om je te laten behandelen of laat de alcohol jouw geniale geest zich in allerlei bochten wringen om toch maar de drank in te nemen? Ik wist niet wat ik las dat je psych akkoord ging met de antabuse stop. Was dat echt zo of heb je er zelf een slinger aan gegeven. En gebruik je nu door de antabuse heen als je zieke geest daar zin in heeft? Ik heb vroeger de keuze gemaakt om te stoppen met leven. Het is mislukt en daar ben ik nog steeds blij om, al zal de ene dag beter zijn als de andere. Het is menselijk. Het is ons leven. Volgens mij heb jij hulp nodig van iemand die je in je nekvel grijpt en een schop geeft als je weer doordraaft in je toekomstdenken. En als je echt niet wil dan is het jouw keus, maar dan wel nuchter. Want je weet zelf ook wel dat je nu jezelf niet bent. Al aan een opname gedacht?   My  2 cents. 

Als ik het kan, kan jij het ook!