Even voorstellen

[Lieke7777]

Nope @Descartes33  die vrijdag  middag borrel kan je niet nemen dat is voor jou een vrijbrief  voor een binge  aanval ..   leer die eerste niet  te nemen ' en nee makkelijk  praten heb ik niet ..   je hebt het over zelfverantwoording genomen  '  neem de medeverantwoordelijkheid  om die eerste uit je  leven te bannen ..   

[Maverick]

Onderzoeken wat je voelt, erover praten wat je voelt in wat op dat moment de onrust veroorzaakt kan enorm helpen om de onrust niet tot obsessie te laten uitgroeien Descartes.

Wel in alle eerlijkheid en zonder dubieuze motieven die vaak gevoed worden uit ego, angst of slachtofferrol die verslaafden vaak parten speelt. Mij is ooit geleerd om zo nu en dan mijn eigen gedachtes eens objectief te bekijken, als het ware vanuit buiten mijzelf. Dit klinkt misschien vaag maar hiermee kun je jezelf trainen om uit je eigen put van drama-gedachtes te komen. Ik stel mijzelf dan de vraag waarom denk of voel ik dit, waar komt die onrust vandaan? Graaf dieper! Dit konden dan ook de onderwerpen zijn die ik ook deelde op mijn meeting. Het werkt(e) voor mij als een soort overdrukventiel. Er hoeft niet altijd voor alles een oplossing te zijn of een fix, het onderzoeken en delen alleen al kan voorkomen dat je denkt weer drank nodig te hebben.

Denken dat die vrijdagmiddagborrel wel weer kan zou voor mij een mooi trainingsvoorbeeld zijn in het beoordelen van mijn eigen gedachtes.

Enne,  niet het nuchter zijn maakt je depressief en krachteloos dat doet je drinken voorafgaand aan je nuchtere periode. Bizar eigenlijk hoe dat werkt als je er van een afstand over nadenkt....

Kop op kerel, raap jezelf bijeen en zet het hoofd in de wind. Mijn visioen was ooit om met zwervers op een bank te zitten met de fles in zo’n papieren zak en het zou eindigen met een door de gemeente betaalde begrafenis. Het bizarre was dat het mij toen nog wat leek ook! Zo dwaas kunnen gedachtes worden als je maar genoeg zuipt. 
 

 

 

 

 

 

 

 

[Descartes33]

Dank voor de reacties. Ik heb net even een foto van mezelf genomen om me te herinneren aan hoe ik me voel.

Dat is wijs @Maverick. Ik heb vroeger geleerd om gevoelens met drank te bestrijden. Ik dronk jarenlang elke dag. Ik heb nooit goed over mezelf na kunnen denken. Drie jaar geleden begonnen die binges. Zodra ik nu begin met drinken streef ik alleen maar naar ziek worden. De romantiek is er wel af, ik ben doodsbang geworden voor alcohol. Maar die angst maakt dat ik weer ga drinken. Ik zit er gewoon aan vast. 
Wat me vreselijk dwars zit is dat ik er ook als ik niet drink aan blijf denken. Voortdurend. Ik zit mezelf steeds te overtuigen dat het wel weer kan. Zelfmedelijden, ontkenning, stress. 
 

De ironie is dus dat het probleem ontstaat als ik nuchter ben. Niet zo gek natuurlijk maar daar ligt de oplossing.

Als ik mijn eigen post van Augustus teruglees dan zie ik een vreselijk patroon. Misschien elke dag even teruglezen vanaf nu. Ik zit nu gewoon te janken zo wanhopig ben ik. Dat mag ik herinneren.

13 oktober 2020 bewerkt door Descartes33

[Descartes33]

Ik zit nog na te denken over wat jij zei @Maverick. Dat met die gedachten loslaten is wel raak.

Ik ben in alles manisch, als kind al. Ik was erg gevoelig en het was thuis niet zo leuk. In mijn adolescententijd was ik vreselijk onzeker. En vond ik de drank. Dat was fantastisch was mijn mening. Maar ik bleef wel malen in gedachten.

Ergens is het moment gekomen dat ik daar klaar mee was en toen ben ik echt verslaafd geworden. 
Dit jaar kreeg ik een nieuwe functie met veel verantwoordelijkheid en dat zit me dwars. Het thuiswerken valt me ook zwaar, geen reden meer om fit op kantoor te verschijnen. Ik vind het werk ook niet leuk.

Het lukt me ook maar deels om verantwoordelijkheid te nemen, na twee weken heb ik er steeds genoeg van. Daarom haat ik mezelf maar het is nu tijd om het aan te pakken. Inderdaad gedachten laten zijn en wat meer ontspanning vinden. Ik pik hier wel veel op. Vorige week behandelden we stap 4 bij AA, mijn grootste karakterfout is de neiging om te vluchten. Gewoon de wereld even negeren en drinken. Maar dat werkt niet meer, heeft nooit echt gewerkt.

Sommige mensen vinden het weer tijd voor een opname. Dat vind ik doodeng. Maar als mijn persoonlijkheid me steeds maar weer de drank ik drijft dan moet het misschien maar.

In 2018 was ik in Schotland in de kliniek en dat was traumatisch. Zoveel vreselijke verhalen gehoord, daar denk ik nog steeds aan terug. Ik had toen ook moeite mijn alcoholisme te accepteren, en nog steeds. Die eerst stap van AA lukt maar niet. Maar ik ga het weer proberen. Verantwoordelijkheid nemen en de schoonheid van het leven weer inzien. Accepteren dat de rem kapot is en gezonder gaan leven. Niet mezelf weer vernietigen. En scherp blijven voor over een tijdje. Veel dank voor jullie steun.

14 oktober 2020 bewerkt door Descartes33

[bumperjim]

Er zijn er heel veel hier met die vluchtreflex. Dat is misschien wel verslaafdengedrag bij uitstek, vluchten in iets wat je snel "plezier" oplevert (althans dat deed het in het begin).

Maar betrek het niet teveel op jezelf alsof alles aan jouw persoonlijkheid fout is omdat je verslaafd bent. Het is gewoon een fucking hard drug. Je bent in de val gelopen, dat heb je zelf gedaan natuurlijk, maar nu moet je er weer uit en dat lukt niet als je steeds blijft stilstaan bij hoe fout het was om in de val te lopen. Dat weet je nu wel onderhand  

Wat Maverick zegt, geloof niet alles wat je denkt. Vooruit kijken nu. Sterkte. 

[nancy]

Up...

[Descartes33]

Ha @Cleo66, gaat goed. Ik doorbreek in elke geval die twee weken. Verder niet zoveel te zeggen, na de laatste keer liep ik vooral te balen. Probeer nu heel dicht bij mezelf te blijven en alles “veilig” te houden. 
 Ben wel een beetje somber de hele dag, maar dat hoort erbij, probeer er niet de verkeerde conclusie uit te trekken.

[Lieke7777]

Zet hem op    grote winst voor je om over deze 2 weken heen te komen .. zorg  goed voor jezelf  dit weekend ..

[Yvonne]

up ivm spam

[Descartes33]

Ik ga mijn eigen draadje maar weer eens oppakken.

Vandaag was een nieuwe rock bottom. Volgens mij heb ik voor het eerst alcohol gebruikt om dood te willen. Ik ging meteen Drambuille halen, vroeger begon ik wat matiger. Ik weet niet precies wat ik wilde maar het had iets te maken met de dood.

Maar ik wil natuurlijk niet echt dood, het was een schreeuw om aandacht. Nou die kreeg ik in de vorm van een ambulance.

Misschien had ik in het ziekenhuis moeten blijven. Ze wilden me een nacht ter observatie houden vanwege hoofdtrauma. Maar ik schaamde me zo en wilde alleen zijn. Dus tegen medisch advies lieten ze me gaan. Zo vertrok ik ook ooit uit de kliniek in Schotland.
 

Het kan me eigenlijk niet schelen als ik er hersenschade aan over hou. Ik heb het verdiend. Misschien heeft die enorme klap op mijn hoofd iets recht gezet, want het klopt al jaren niet. 
Hoe komen we eruit? Ik heb voor het eerst in lange tijd weer last van paniek. Niet zo gek na vandaag. Ik moet steeds denken aan al die artsen. En aan woensdag, toen ik begon.

Ik heb zo mijn best gedaan afgelopen weken. Elke dag een lijstje. Goed peilen hoe ik me voel en wat ik nodig heb. En pats; iets bracht me uit evenwicht. En dan komt dat laffe karakter naar boven. Dan ben ik opeens een klein kind. En dan zit ik op de IC een beetje ruimte in te nemen en de beveiliging moet komen. Ik was zo godvergeten in paniek, ze hadden allemaal infusen in me gestoken. Thiamine, lorazepam, een groot feest. En het allerergste: flirten met de blonde dokter. Wat een eikel ben ik dan. Alleen maar een poging om alles te relativeren. 

Als ik voor mezelf niet kan stoppen dan moet ik het voor anderen doen. Voor mijn vrouw, of misschien zelfs voor die mensen in het ziekenhuis. Of voor jullie.

Dit forum heeft me geholpen om de situatie wat beter in kaart te brengen. Zelfmedelijden, arrogantie. Ik heb het allemaal. En ik wist het ook, afgelopen woensdag. En na de eerste slok wist ik het nog beter en wilde ik dood. Mijn God wat een zinloze ellende. 
Goed vandaag weer dag 1. De ernst zit er weer goed in, ik vrees dat het goed is dat er is gebeurd wat er is gebeurd. En nu weer opstaan. Niet meer naar het ziekenhuis moeten. Dat mijn lief geen 112 meer hoeft te bellen. Dat de buurt geen ambulances met gillende sirenes voor het huis hoeft te zien. Dat ik geen infuus meer hoef, en geen gat in mijn kop val. Dat ik volwassen word en ga leven in plaats van klooien. Ik ga mijn best doen, ik kan meer doen dan ik tot nu toe heb gedaan. 
 

Na de vorige terugval heb ik alles wat ik hier heb geschreven in een document gezet wat ik dagelijks las, dat ging goed. En toch en toch een moment van zwakte en dan die escalatie. 
En nu de paniek. Ik moet moet veranderen maar op het moment kan ik niks. Ik zit gevangen in pijn, wanhoop en machteloosheid. Enige wat ik nu kan is stoppen en gestopt blijven. En een jasje uit doen en weer hoop krijgen. 

1 november 2020 bewerkt door Descartes33

[lady jane]

10 uur geleden zei Descartes33:

Enige wat ik nu kan is stoppen en gestopt blijven. En een jasje uit doen en weer hoop krijgen. 

dat dus

[Jannigje]

@Descartes33 weet jij of je echt dood wilt op de momenten dat je denkt dat je liever dood zou zijn? Want dat kan heel goed.

Of heb je meer het gevoel dat je maar liever dood wilt zijn omdat je dit leven, jouw leven niet meer aankunt, dat jedaarin  vastgelopen

bent?

[Descartes33]

Hoi Jannigje,
Dat is een serieuze vraag. Ik heb nog eens een lijstje gemaakt van de aanloop naar mijn drinken van afgelopen weekend.

Wat nare berichten waarvan ik weet dat het triggers zijn. Mensen van vroeger. Mijn psych die van instelling verandert waardoor we met ons contact moeten stoppen, een psych die me heel erg geholpen heeft. En dan doen alsof het me niks doet (“ik wilde toch al stoppen met therapie”).

Ik kon het toen een paar dagen “tegenhouden” tot ik het opgaf. En toen gaf ik het helemaal op. Ik wist dat ik toch niet uit mezelf kon stoppen dus ik probeerde zo snel mogelijk het punt te bereiken dat ik niet meer verder kon. En toen speelden die doodsgedachten wel een rol.

Eigenlijk had ik vorig jaar na 8 maanden sober door moeten pakken met intensiever therapie want die slechte gedachten (depressies) bleven een rol spelen. Maar therapie bleef in het teken van niet-drinken coaching staan, en bereikte een dood punt.

Als ik nuchter ben zoals nu, of toen, dan neem ik een bepaalde attitude aan, een soort positieve opgeruimdheid, ontkenning van emotionele zwaktes, heel rationeel doen, enorme werkdiscipline (als ik dat van mezelf mag zeggen). Een soort aangeleerd gedrag van vrolijke bemoediging aan iedereen om me heen. 

Die houding is wel oprecht bedoeld maar eigenlijk niet helemaal oprecht, het gaat namelijk eigenlijk nooit zo goed. Objectief wel, relatie, werk, ik heb best wat bereikt zelfs dit jaar. Maar het ontwikkelen van trots en zelfvertrouwen of vreugde op basis daarvan lukt niet.
Mensen van vroeger (vrienden, ouders) brengen me nog steeds uit evenwicht, daar zit nog “teveel” van mijn kant. 
Die struggle (en dan natuurlijk gecombineerd met de enorme zelfhaat en schaamte van het alcoholmisbruik) maken me wel heel verdrietig, soms tot het punt van echt opgeven aan. 
En drinken is dan een laffe manier om een beetje dood te gaan. Of bijna helemaal, als het dit weekend iets ongelukkiger was afgelopen. Alcoholisme is heel complex en heel simpel tegelijk. En mijn psych (en velen hier) vinden dat de oorzaak van het drinken niks te maken heeft met de oplossing, de oplossing is simpelweg niet te drinken. En dat klopt ook en toch zit er zoveel achter en daarom lukt het mensen (mij) zo moeilijk dat besluit door te voeren om nooit meer te drinken. 
Ik probeer nu maar mijn zegeningen wat vaker te tellen als wapen tegen dat depressieve gevoel. Vorige week was dat heel sterk. Maandag begon het. Dinsdag was echt zwart. Woensdag ook nog totdat ik donderdag met alle kennis van dien opgaf. 
Dankjewel voor je bericht, heeft mij aanleiding gegeven om dit eens goed voor mezelf te formuleren. Veel liefs.

[Descartes33]

Ha @Cleo66. Nou ik bleef tegen dingen aanlopen. 
 Het idee was toen dat ik na een lange tijd (die maanden dus) met Refusal zou stoppen, ik moest dat niet te lang gebruiken. Althans dat zei de arts en ik kon me daar wel in vinden. Toen bleek al snel dat dat het enige was wat me echt tegenhield. 
Het idee is volgens mij dat als je stopt je iets belangrijks leert en dat niet meer loslaat. Dat lees ik bij jou (o.a.) sterk terug. Maar ik had alleen maar lopen worstelen, lopen twijfelen over de Refusal. En belangrijker: het idee dat het niet beter ging zonder alcohol. In sommige opzichten vanzelfsprekend wel, fysiek, minder drama, geen debacles zoals ik hier de afgelopen maanden heb genoteerd. 
Maar ik maakte de dingen te groot, de gevoelens.

Misschien was het de neiging om toch weer om aandacht te gaan schreeuwen, dat men niet zag hoe het echt ging. Dat is dus het jasje dat uit moet. Want het is kinderlijk gedrag, huilen omdat je je zin niet krijgt. 

En die laatste zin over dat gedrag is typerend voor me. Want ik weet het wel en ik kan er heel rationeel over praten maar die grondhouding, gewoon normaal doen, je gevoelens niet te groot maken, als je iets dwarszit dat gewoon even zeggen, die kan ik in mijn hart niet vinden. En die wetenschap maakt me inderdaad een beetje suïcidaal af en toe. Ik vind mezelf zo vermoeiend, dat ik ergens op een bepaalde leeftijd ben blijven hangen en de stap daaruit nog steeds niet kan zetten. 
Ik voel heel vaak mensen denken “wat een k-viool, dat gezever de hele dag over hoe hij zichzelf wel niet doorheeft en wat hij allemaal moet doen maar hij doet het toch niet het is een klein kind en we zitten ermee opgescheept”. 

Goed even back to basics nu moet ik werken, dat is gelukkig een stuk makkelijker. ❤️

[bumperjim]

Ja das gewoon de verslaving, das heel klassiek die tweestrijd.

[Pytje]

Descartes, ik lees heel vaak dat je jezelf afwijst omdat het kleine kind in jou maar niet volwassen wil worden. Misschien moet je leren te accepteren dat dat kind onderdeel is van jouw hele wezen nu. Dan hoef je er niet tegen te strijden, maar kun je het misschien een beetje koesteren en er voor zorgen. Klinkt misschien wat zweverig, maar het komt heel sterk bij mij boven als ik jou lees. 

[Pascalle]

Nou ik heb het even gelezen allemaal. En ik heb eigenlijk een vraag. Heb je wel de juiste psycholoog/psychiater? Ik heb diverse zo voor de gek gehouden tijdens mijn burnout en dan was ik weer snel klaar. Deze man van tactus denkt daar heel erg anders over en prikt overal doorheen. Ben namelijk erg goed in weglachen en sarcasme, maar hij zet mij wel terug op mijn plek. Hij heeft mij de eerste sessie al aan het huilen gekregen, wat de rest niet is gelukt

[lady jane]

Ik denk dat je de spijker op de kop slaat Pascalle
een verslavingsarts kan door de meeste verslaafden de
achterliggende angsten zien, zeker als het een ervaringsdeskundige is.

De meeste "gewone" hulpverleners snappen niet veel van verslavingen.
Hoe lief/betrokken ook, soms missen ze net een gezonde dosis alertzijn
op sjoemel/verzwijg gedrag en leugens soms ook.

5 november 2020 bewerkt door lady jane

[Pascalle]

5 minuten geleden zei lady jane:

Ik denk dat je de spijker op de kop slaat Pascalle
een verslavingsarts kan door de meeste verslaafden de
achterliggende angsten zien, zeker als het een ervaringsdeskundige is.

De meeste "gewone" hulpverleners snappen niet veel van verslavingen.
Hoe lief/betrokken ook, soms missen ze net een gezonde dosis alertzijn
op sjoemel/verzwijg gedrag en leugens soms ook.

Toen ik mijn burnout terechtkwam dronk ik nog niet. Heb sinds vorig jaar oktober de zware drankbuien als ik alleen ben. Niemand had het ook door, doordat ik 2 buurvrouwen in de straat heb die het nodig vonden om mijn ex in te lichten. Je lacht je ook slap als je ziet wat ze in de gaten hielden. (Stond als bewijs in de papieren van de advocaat van mijn ex) zelfs wanneer ik schoonmaakte werd bijgehouden en visite. En volgens hen was ik weer in de auto gestart dronken. Terwijl de auto in Enschede bij mijn vriend stond en ik geen rijbewijs had. Ik vind het nu heftig en zwaar, heb 2 terugvallen gehad sinds augustus. Eentje vorige week nog(duurde zowaar "maar" 1 dag) maar mijn psycholoog heeft erg goed op geanticipeerd 

[Smaragd]

Hoe gaat het het met je, je bent zo stil, zal een goed of slecht teken zijn? Denk goed, althans dat hoop ik. De opbouw naar voorvoel ik dan alweer, dat heb je als je Hsper bent sorry.

[Descartes33]

Gaat goed, niet zoveel te delen. Probeer de rust een beetje te vinden.

Goed dat je gestart bent met Antanbuse, @Smaragd. Ik doe al een week met je mee. Ik neem het nu de avonds, dan ben ik kalmer dan ‘s ochtends en weet ik beter wat goed voor me is. We komen er wel. 

[Descartes33]

Thanks Cleo. Trots op niet-drinken ben ik al lang niet meer, daarvoor ben ik te vaak teruggevallen. Maar thanks dat jij het bent ;).

Gaat goed hier zeg. Het begon na dat laatste debacle. Ik merkte dat ik elke avond rond 20:00 opgelucht was dat ik geen drank meer kon halen, ik voelde me dan vrolijk en een beetje vrij. Toen dacht ik opeens ‘dit is het moment op de dag om die pil te nemen (de Antabuse) want nu sta ik erachter. Dat doe ik nu elke avond. 

Ik heb ook een tic (linea recta overgenomen van moeder) om eindeloos te controleren of ramen en deuren dicht zijn. Dat geeft me een gevoel van veiligheid en rust. Tegenwoordig voor het slapengaan denk ik dan aan de metaforische deur naar drank, wetende dat die dicht zit zolang ik goed voor mezelf blijf zorgen.

Een paar dagen geleden sprak ik de verslavingsarts. Hij zei ‘je denkt dat je volmaakt in controle bent maar dat ben je absoluut niet.’ Hij heeft me Baclofen voorgeschreven, hij zei het is geen wondermiddel maar bij sommige individuen zijn de resultaten fantastisch. Mooie pilletjes hoor, moeilijke gedachten zijn beter te handelen. Spanning is weg, ik ben opeens een beetje luchtig naar alles.

Dus er kan veel veranderen in twee weken. Nu vasthouden, jasje uitgedaan en niet meer aantrekken.

24 juli 2021 bewerkt door Descartes33
Te privé

[kruidenthee67]

6 uur geleden zei Descartes33:

Trots op niet-drinken ben ik al lang niet meer, daarvoor ben ik te vaak teruggevallen.

Terugvallen is klote. Maar er komt een keer dat je opstaat en niet meer terugvalt. Trots, is misschien niet het goede woord, maar bagatelliseer het niet,  het opstaan, weer oppakken, doorgaan.  Doorgaan, en vertrouwen hebben...dan komt 'trots'. Ben ik trots, op drie jaar nuchter? Als mensen zeggen, wow, wat knap, wuifde ik het weg. Nu denk ik, trots dat ik mezelf hierin heel serieus heb genomen en niet heb opgegeven. Ja, dat voelt wel als trots...met gevoel van dankbaarheid...dat ik dat dus kan.

6 uur geleden zei Descartes33:

Tegenwoordig voor het slapengaan denk ik dan aan de metaforische deur naar drank, wetende dat die dicht zit zolang ik goed voor mezelf blijf zorgen.

En andersom werkt ie ook...als jij die drank kunt laten...dat was voor mij de ultieme stap naar goede zelfzorg. 

 

Zorg voor jezelf, niemand anders kan het voor je doen. Jouw besluit...maar je hoeft het niet alleen te doen.

 

 

 

[Lieke7777]

Hoe gaat het met  je @Descartes33

[Descartes33]

Ja gaat lekker. Beetje moeilijk met een paar dingen deze week maar ik ben er weer doorheen, weekend. 
 

Geen drang naar drank, ik heb te helder in mijn hoofd waar het toe leidt. Het voelt allemaal nog vers als ik aan drank denk. Die moedeloze tochtjes naar beneden om de 20 minuten, ook ‘s nachts, voor een slok en een peuk. En daar dan na een paar dagen zo’n schijtgenoeg van krijgen dat je enorme glazen achterover werkt, waardoor je weer van de trap sodemietert. Als ik daaraan denk dat is de frustratie van nuchter leven maar klein.

En mijn medicatie helpt ook wel. Sowieso elke avond Antabuse. 
Ik maak daar een momentje van in mijn eentje. Voelt als noodzakelijk onderhoud maar wel iets wat je veel oplevert.
 

Ik heb er de laatste tijd ook geen moment spijt van, of tegenzin bij het nemen. Het is een sleutel om de nuchtere dagen aan elkaar te rijgen. En mezelf een beetje bezighouden met goeie dingen. Heb wat mooie boeken klaarliggen, Bach op de piano aan het spelen, in het kader van modelbouw ligt de P-47M Thunderbolt op met te wachten.. als ik zuip dan doe ik vrijwel niks..

Nou goed dat wist ik allemaal al langer. Als ik niet zo strak aan die Antabuse zat zou het stemmetje er waarschijnlijk wel zijn. Dus zolang ik die neem ben ik veilig.