Jannigje

Dit is vast goed denk ik, gezien het gezegde “het jeukt als de neten”. Maar ik ben niet de goede ezel voor het antwoord.

Heb jij iemand in de buurt die een hond/honden heeft? Ik was ook altijd bang voor honden, door slechte ervaringen vroeger. Ik durfde ook bijna niet meer te gaan wandelen. Maar een vriendin kreeg 2 grote honden, en tot mijn eigen verbazing ben ik dikke maatjes geworden met allebei. Dat heeft wel even geduurd overigens, maar het is wel gelukt. Én bovendien ben ik nu een stuk minder bang voor andere honden.

67,5

Wat is er mis met het hondje van @Claudius?

Ik heb het verbeterd

Ik begrijp sowieso de discussie niet . Iets zinnigs heb ik dan ook niet toe te voegen Welterusten voor straks dan maar.

Goedenavond.

Ja! Het was een ojaa! Even opgezocht, kon het niet laten.

Jan janszn Piet pieterszn o.i.D.? Zal wel niet. Het wordt inderdaad een ójaa.

Omdat ik vaak obstipatie heb als ik op vakantie ben heb ik ooit eens een “natuurlijk “ middel gebruikt om mijn stoelgang op gang te houden cq te bevorderen. Ik moest er een paar dagen voor het begin van de reis beginnen. Slecht idee!! Ik kreeg al diarree voor ik ook maar iets in het desbetreffende land had gegeten of gedronken. En toen moest de reis nog beginnen. I.v.M. De aanwezige kinderen zal ik er verder niet over uitweiden.

Dat betwijfel ik ten zeerste, want volgens mij lukt dat niet. Voor even misschien maar op de lange termijn niet.

Nou ja dat voorzag ik ook denk ik. Maar die afgang hè, dat verdroeg ik niet. Dat zegt wel iets over het streng zijn voor mijzelf of misschien eerder mijn angst dat anderen mij zouden veroordelen, want dat zou natúúrlijk gebeuren.

Cola was het wondermiddel tijdens verre (groeps)reizen. Bijna iedereen kreeg de zo goed als onvermijdelijke maag- en darmklachten en dan werkte cola het beste. (Naast of ipv de norit en Imodium)

Goedemiddag. Prachtige foto’s @Yana, zelfs ik zou op deze manier wel wakker willen worden. De ochtend zou gemakkelijker beginnen. Ik stopte ook omdat zich een zeer goede reden aandiende @Kohtje, mijn gezondheid bleek voor mij geen afdoende reden te zijn, erg eigenlijk. Wat dapper dat je al 2 maanden gestopt bent! Toen ik stopte heb ik het niemand verteld, want stel je voor dat het me niet zou lukken! Dat vond ik voor mijzelf dan zo’n afgang. Dat had wel tot gevolg dat ik ook geen steun kreeg natuurlijk. Een collega die ook stopte riep het zowat van de daken: kijk eens ik stop met roken! Iédereen steunde hem, zel dat hij goed bezig was ed. Daar benijdde ik hem wel om, maar ja, eigen schuld. Ik heb dat veel te vaak gedaan: alleen, geen steun vragen. Dat probeer ik nu wel anders te doen.

Nou zeg, dat klinkt helemaal niet goed. Ik ken het niet maar van wat is gelezen heb schrik ik. Ik zou het ook niet doen @Cleo66. Maar ik zit nog op de draad van gisteren dus misschien is dit allang mosterd na de maaltijd.

Asfalt monster

Ja dat weet ik nog @Bor, die handen, wat moet je ermee? Gespannen? Even een shaggie draaien. Blij? Even een shaggie Verdrietig? Idem Altijd was er een reden. Het gekke is dat ik het draaien van een shaggie haast nog meer miste dan het roken zelf. Ik heb nog een tijdje bij iemand gebedeld of ik er een mocht draaien die hij dan vervolgens oprookte. Dat was voor mij dan genoeg. Maar ook dat ging voorbij.

Zet en op @Bor en @haddock!

@Musashi jij hoeft nergens sorry voor te zeggen wat mij betreft. En emo talk? Nee, zo lees ik je niet. Ik lees verdriet, ontgoocheling, verdrietige verontwaardiging, pijn, en eenzaamheid nu. En logisch toch? Het voelt toch ook heel onrechtvaardig? Het akelige is dat die rechtvaardigheid die je zou willen er vaak niet is en dat doet pijn. Het is voor mij vaak hard werken om daarmee om te gaan. Is er echt niemand die je op kan halen uit de kliniek, beter nog die met je mee kan gaan? Sommige dingen zou je niet alleen moeten doen (moet je horen wie het zegt, maar toch). En die verleiding ? Ook heel logisch, net als voor jou @Maja, maar lieve vrouwen het helpt níet, echt níet. En dat weten jullie natuurlijk ook wel, daar gaat het ook niet over. Het gaat over omgaan met de gevoelens die er zijn en de omstandigheden die zich voordoen en die moeilijk zijn. Hoe dat mee om te gaan kan heel lastig zijn, maar één manier helpt zeker niet: dat verleidelijke glas…… Sterkte voor jullie allebei

Mijn huisarts weet het nog niet eens, tenzij ze op de hoogte is gebracht door de kliniek, wat ik niet vermoed. ik heb geen idee, ik heb haar al maanden niet meer gesproken. De psychiater weet van het voornemen maar weet niet dat het inmiddels is gebeurd. Zij heeft wel voor mij gebeld naar de vorige kliniek toen de anesthesist daar mij niet wilde opereren i.v.m. medicatie. Daarna heb ik haar niet meer gesproken, ik spreek haar alleen als er iets is met mijn medicatie. Of als ik om een afspraak vraag misschien. Ik realiseer me nu dat ik er ook niet eens aan heb gedacht om een afspraak te vragen zo ben ik gewend om dingen alleen te doen. Het komt niet eens in me op om aan hen steun te vragen. Daar word ik opeens verdrietig van. Een ander zou ik mogelijk hetzelfde adviseren @Claudius: ga met je huisarts/psycholoog praten, maar voor mijzelf bedenk ik niet dat ik die steun ook mag vragen. Dat voelt al snel als overdreven aandacht vragen. Tjonge, dat zit diep.

Ah, dat scheelt, je bent geroutineerd . Wel fijn, zoveel kamperen

Blijkbaar was het niet te koud @Nun?

Verdrietig als vriendschappen geen stand houden, zeker als je dat wel graag had gewild. Ik heb dat ook wel meegemaakt. Ben je nog actief op de schrijverssite? Sorry misschien heb je dat al eerder verteld maar ik weet dat niet meer.

Australië zou ik graag willen bezoeken, het lijkt mij prachtig om de weidsheid, de ruimte, de natuur daar te zien en te voelen.

Is die erg bitter? ik hou niet zo ban bitter.