Jannigje

Het bezoek aan mijn vriendin heeft geholpen. Ik heb even vreselijk gehuild en een keer heel hard gevloekt Dat doe ik nooit, tenminste niet waar anderen bij zijn. We dronken thee, de honden wilden geknuffeld worden, en zij luisterde naar mij en begreep het. Daarmee was de stoom van de ketel.

Ik slik al jaren medicatie Claudius. Al jaren lang is het zoeken maar het juiste medicijn en dan ook nog de juist sterkte.

Ja Cleo, dat gevoel ban eenzaamheid, vreselijk. Zeker als je het probeert uit te leggen en het komt dan nog niet over.

Het gaat niet zozeer om de verkeerde dingen zeggen. Jij probeert te begrijpen, zoekt je woorden en vraagt of het klopt. Het si al lastig om mijn eigen gevoelens te begrijpen en dan nog te verwoorden. Dus als je het zelf niet voelt kan het helemaal lastig zijn. Maar samen onderzoeken, aftasten , elkaar proberen te begrijpen is waar het om gaat denk ik. Dan zeg je niet snel iets verkeerd.

Daar hoef je in het geheel niet bang voor te zijn! Echt niet. Ik voel me juist heel erg gezien door jou/jullie. Een vriendin zei ooit tegen mij: ik snap er niks van, maar ik geloof je. (Ik had haar verteld over de boulimia) Zij had mij niet blijer kunnen maken. Ik denk dat jullie me geloven en dat doet me goed, echt.

Je hebt gelijk, dat is natuurlijk waar het over gaat.

Ik reageerde uit frustratie, natuurlijk is het fijn als mensen het goed bedoelen. Misschien gaat het wel meer om de adviezen die als helpend bedoeld zijn. Ik heb een paar over geen kinderen hebben: * Hou jij de baby maar even vast, dan heb jij ook wat (letterlijk zo gezegd) * Jij zou vast een goede moeder zijn geweest, je moet “gewoon” een kind adopteren ! (Ik was al boven de 60) * je moet gewoon een man zoeken die (klein)kinderen heeft, dan heb je toch wat. Ik heb wel regelmatig aangegeven waar ik behoefte aan had, nl mogen vertellen hoe ik mij voel. Dat dat er mag zijn en dat dat genoeg is. Dat ik geen hulp verwacht in de zin van oplossingen, dat dat ook niet kan.

Ik heb het heel sterk gehad, allerlei mogelijkheden overwogen. Nu is het minder, maar nooit weg. Maar de meeste manieren vind ik akelig en dat wil ik niet, ik vind eigenlijk ook dat ik beter verdien. Humaner is een beter woord denk ik. Soms denk ik wel eens dat ik uit koppigheid blijf, omdat ik het niet wil verliezen van de depressies. Ik heb hier wel degelijk iets aan! Er zo over kunnen en mogen praten helpt mij enorm.

Fijn. Ik ga dat nu in de praktijk brengen. Dapper voel ik me niet, maar volgens mijn ander favoriete gezegde ben ik het wel (een beetje in ieder geval) Courage is the willingness to be afraid, but act anyway.

Verkeerde hulp is géén hulp!! Het blijft mij verbazen dat ik/jij het niet vervelend mag vinden als “iemand” ons “helpt”, daarbij heel verkeerde dingen doet, omdat hij / zij het goed bedoelt! “De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen “ (een van mijn favoriete gezegden ) Verder valt het me op dat veel mensen niet vragen? Kan ik je helpen? En zo ja, hoe dan?

Leundag. Mooi.

Ach @nancy, hartverscheurend en dat je dat dan twee keer mee moet maken! En dan nu die twee grafjes adopteren, hoe mooi is dat.

Wat leer je dan? Bedoel je het vragen? Ik durf het alleen bij haar. Vaak wacht ik lang, te lang, wil dan niet (slappeling, kun je het niet zelf?), durf ik niet (moeite om me zwak te toen). Maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, want anders kruip ik nog verder weg. Ik moet opeens aan meneer schildpad van Fleurtje denken: een winterslaap, maanden lang helemaal weg! En dan in het voorjaar weer tevoorschijn komen en hopen dat de wereld er dan anders oogt en voelt. Ik voel me ook minder eenzaam door jullie!

Ik heb het weer teruggezet, dank @Reacher. En @Claudiusen @Quinn. Ik voel me wel vreselijk alleen @Quinn. Maar ik ben wel blij dat ik het even met jullie mag delen. Tranen zijn beter dan constante buikpijn en zo’n steen in mijn lijf die maar niet weg wil gaan. Ik wil het soms wel uitschreeuwen: het leven is vaak helemaal niet mooi, niet de moeite waard, het is een gevecht, een voortdurende strijd om maar niet op te geven. Om er toch maar weer het beste van te maken voor zover dat lukt. Ik ben echt jaloers op mensen die het leven mooi vinden!

Hallo

Ik ben erg somber. Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. Ik zit het uit. Ik ben erg somber, maanden van onzekerheid, spanning, angst. Dat zou ik allemaal kunnen verdragen als de uitkomst daarna positief zou zijn, maar dat is niet zo, althans voor een belangrijk deel. Ik moet geduld hebben en vertrouwen. Beide heb ik niet meer. Vorige week zou ik een gesprek hebben met een psycholoog, kon ik eindelijk mijn verhaal doen en spreken over mijn onzekerheid en angst, maar helaas, ze was ziek. En blijkbaar nog steeds. Vandaag zou ik een vriendin naar een kliniek ik Rotterdam brengen, maar dat gaat ook niet door. Zij kan toch alleen gaan. Ik heb al dagen niemand gezien en gesproken, niets nieuws voor mij, maar nu is dat niet goed, ik zink weg in het drijfzand. Ik moet dit een halt toeroepen, dus ik heb gevraagd of ik later even langs mag komen. Misschien kom ik dan weer in beweging en uit mijn akelige groef. Zij heeft honden en die hebben niets met somber en depressief, die willen aangehaald worden en brokjes krijgen en uitgelaten worden. Gedachten aan er niet meer willen zijn heb ik weer veel, dagelijks. Niet meer altijd maar weer moeten knokken, niet meer altijd weer angst, nooit meer vechten tegen de somberheid, de zwaarte. Een fijn vooruitzicht. Maar die gedachten helpen me niet, dus die probeer ik weer tegen te gaan. Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. Ik zit het uit.

Ja, eenzaamheid zit in jezelf en kan volledig losstaan van omstandigheden, wel of geen mensen in je omgeving etc. Wat zal die vader een machteloos gevoel hebben, uit alle macht proberen en haar dan toch verliezen. Vreselijk, moeilijk te dragen ook denk ik.

Dat is het ook en dat blijft het ook. Maar het is precies zoals @Quinnhet hieronder zegt. Het is er allebei, tegelijk. En dat kan/zal altijd weer gebeuren. Weet je, voor mij is het vaak al genoeg dat ik weet dat de ander zich beseft dat het voor mij moeilijk kan zijn. Dat hoeft ook niet elke keer benoemd te worden. Als mijn verdriet, mijn pijn er ook mag zijn dan kan ik de vreugde van de ander hebben. Dan kan ik ook echt meeleven. Als ik zie hoe blij mijn broer is met zijn kleinkind! Stel je voor dat ik daarvoor weg zou lopen, dan zou ik heel veel missen. Ik weet dat jij weet van mij en dat is genoeg, echt waar. Dus ajb, blijf schrijven en fotootjes plaatsen, want daar geniet ik ook van. (ik hoop dat ik het goed heb verwoord)

Ja inderdaad.

Voor @niks

Wat je schrijft is héél herkenbaar voor mij en je hebt gelijk. Je kunt (en ik kan) je niet onttrekken aan de realiteit, althans in mijn optiek. Want hoe moet je dan leven? Bij Elke kinderwagen een blokje om? Iedere zwangere vrouw ontwijken? Etc. Dat is geen leven. Het doet pijn, het is verdrietig, voor jou, voor mij. En tegelijkertijd is er de vreugde, de rijkdom bij heel veel anderen. En gunnen van het geluk aan anderen en zelf het gemis voelen blijken ook samen te kunnen gaan is mijn ervaring. Maar soms vind ik dat heel moeilijk en soms niet zo. .

Verdrietig nieuws Claudius , of het door de drank kwam of zelfgekozen is. In beide gevallen vind ik het triest, het lijkt me ook zo vreselijk eenzaam.

Trigonimé