Jannigje

Ik ben erg somber. Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. Ik zit het uit. Ik ben erg somber, maanden van onzekerheid, spanning, angst. Dat zou ik allemaal kunnen verdragen als de uitkomst daarna positief zou zijn, maar dat is niet zo, althans voor een belangrijk deel. Ik moet geduld hebben en vertrouwen. Beide heb ik niet meer. Vorige week zou ik een gesprek hebben met een psycholoog, kon ik eindelijk mijn verhaal doen en spreken over mijn onzekerheid en angst, maar helaas, ze was ziek. En blijkbaar nog steeds. Vandaag zou ik een vriendin naar een kliniek ik Rotterdam brengen, maar dat gaat ook niet door. Zij kan toch alleen gaan. Ik heb al dagen niemand gezien en gesproken, niets nieuws voor mij, maar nu is dat niet goed, ik zink weg in het drijfzand. Ik moet dit een halt toeroepen, dus ik heb gevraagd of ik later even langs mag komen. Misschien kom ik dan weer in beweging en uit mijn akelige groef. Zij heeft honden en die hebben niets met somber en depressief, die willen aangehaald worden en brokjes krijgen en uitgelaten worden. Gedachten aan er niet meer willen zijn heb ik weer veel, dagelijks. Niet meer altijd maar weer moeten knokken, niet meer altijd weer angst, nooit meer vechten tegen de somberheid, de zwaarte. Een fijn vooruitzicht. Maar die gedachten helpen me niet, dus die probeer ik weer tegen te gaan. Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. Ik zit het uit.

Ja, eenzaamheid zit in jezelf en kan volledig losstaan van omstandigheden, wel of geen mensen in je omgeving etc. Wat zal die vader een machteloos gevoel hebben, uit alle macht proberen en haar dan toch verliezen. Vreselijk, moeilijk te dragen ook denk ik.

Dat is het ook en dat blijft het ook. Maar het is precies zoals @Quinnhet hieronder zegt. Het is er allebei, tegelijk. En dat kan/zal altijd weer gebeuren. Weet je, voor mij is het vaak al genoeg dat ik weet dat de ander zich beseft dat het voor mij moeilijk kan zijn. Dat hoeft ook niet elke keer benoemd te worden. Als mijn verdriet, mijn pijn er ook mag zijn dan kan ik de vreugde van de ander hebben. Dan kan ik ook echt meeleven. Als ik zie hoe blij mijn broer is met zijn kleinkind! Stel je voor dat ik daarvoor weg zou lopen, dan zou ik heel veel missen. Ik weet dat jij weet van mij en dat is genoeg, echt waar. Dus ajb, blijf schrijven en fotootjes plaatsen, want daar geniet ik ook van. (ik hoop dat ik het goed heb verwoord)

Ja inderdaad.

Voor @niks

Wat je schrijft is héél herkenbaar voor mij en je hebt gelijk. Je kunt (en ik kan) je niet onttrekken aan de realiteit, althans in mijn optiek. Want hoe moet je dan leven? Bij Elke kinderwagen een blokje om? Iedere zwangere vrouw ontwijken? Etc. Dat is geen leven. Het doet pijn, het is verdrietig, voor jou, voor mij. En tegelijkertijd is er de vreugde, de rijkdom bij heel veel anderen. En gunnen van het geluk aan anderen en zelf het gemis voelen blijken ook samen te kunnen gaan is mijn ervaring. Maar soms vind ik dat heel moeilijk en soms niet zo. .

Verdrietig nieuws Claudius , of het door de drank kwam of zelfgekozen is. In beide gevallen vind ik het triest, het lijkt me ook zo vreselijk eenzaam.

Trigonimé

Dan wachten we nog even.

Ja, maar dit is @knakkerhumor, toch? Een omdenkvraag.

Dank je. Ik ben er oom echt heel blij mee. Gisteren kwam een vrij grote hond opmij afrennen, maar ik heb een beetje “honds” leren begrijpen, dus ik zag de kwispelende staart. (zou me vroeger niet opgevallen zijn denk ik) Ah, spelen? Nieuwsgierig? Maar in ieder geval niet bedreigend. Dat is zo fijn! Ik ga steeds meer ontspannen wandelen.

Dit is vast goed denk ik, gezien het gezegde “het jeukt als de neten”. Maar ik ben niet de goede ezel voor het antwoord.

Heb jij iemand in de buurt die een hond/honden heeft? Ik was ook altijd bang voor honden, door slechte ervaringen vroeger. Ik durfde ook bijna niet meer te gaan wandelen. Maar een vriendin kreeg 2 grote honden, en tot mijn eigen verbazing ben ik dikke maatjes geworden met allebei. Dat heeft wel even geduurd overigens, maar het is wel gelukt. Én bovendien ben ik nu een stuk minder bang voor andere honden.

67,5

Wat is er mis met het hondje van @Claudius?

Ik heb het verbeterd

Ik begrijp sowieso de discussie niet . Iets zinnigs heb ik dan ook niet toe te voegen Welterusten voor straks dan maar.

Goedenavond.

Ja! Het was een ojaa! Even opgezocht, kon het niet laten.

Jan janszn Piet pieterszn o.i.D.? Zal wel niet. Het wordt inderdaad een ójaa.

Omdat ik vaak obstipatie heb als ik op vakantie ben heb ik ooit eens een “natuurlijk “ middel gebruikt om mijn stoelgang op gang te houden cq te bevorderen. Ik moest er een paar dagen voor het begin van de reis beginnen. Slecht idee!! Ik kreeg al diarree voor ik ook maar iets in het desbetreffende land had gegeten of gedronken. En toen moest de reis nog beginnen. I.v.M. De aanwezige kinderen zal ik er verder niet over uitweiden.

Dat betwijfel ik ten zeerste, want volgens mij lukt dat niet. Voor even misschien maar op de lange termijn niet.

Nou ja dat voorzag ik ook denk ik. Maar die afgang hè, dat verdroeg ik niet. Dat zegt wel iets over het streng zijn voor mijzelf of misschien eerder mijn angst dat anderen mij zouden veroordelen, want dat zou natúúrlijk gebeuren.

Cola was het wondermiddel tijdens verre (groeps)reizen. Bijna iedereen kreeg de zo goed als onvermijdelijke maag- en darmklachten en dan werkte cola het beste. (Naast of ipv de norit en Imodium)