Klassement

Vandaag een jaar gestopt. En wat een reis is het afgelopen jaar geweest. Uiteraard heb ik (vooral de eerste periode) de nodige cravings gehad. Gelukkig kon ik vrij snel beginnen met mijn behandeling en heeft het forum mij enorm geholpen in moeilijke periodes. Vanuit mijn burn-out en als gevolg van het stoppen met drinken ben ik actief aan de slag gegaan met een naar het bleek onverwerkt jeugdtrauma. Daar ligt ook de basis voor mijn alcoholverslaving en in het verleden drugsmisbruik. En mijn burn-out. Om dat onverdoofd aan te gaan, dat vond ik het moeilijkste. En nog steeds. Onlangs heb ik voor het eerst echt over ‘de rand’ van de afgrond gekeken en een serieuze craving ervaren waarbij het bijna misging. Dat heeft me weer scherp gehouden. Want eerlijk is eerlijk: ik dacht de laatste tijd wel dat het bijna te makkelijk ging. Met groot gevaar voor een terugval. Ik weet nu wel waar mijn grootste valkuil ligt: de combinatie van eenzaamheid/me in de steek gelaten voelen, boosheid en moeheid. Om mijzelf scherp te houden heb ik mij aangemeld voor mijn eerste AA meeting vanavond. Als dat goed bevalt dan volgen er meer. Ik heb het al eerder gezegd: stoppen met alcohol is het grootste cadeau wat ik mijzelf heb kunnen geven. Al die voordelen die ik eerder op mijn draadje heb beschreven, zowel lichamelijk als geestelijk. De eigenwaarde die ik terug heb. De echte connectie die ik met mensen maak, en niet in de laatste plaats met mijzelf en mijn eigen gezin. De aandacht die ik voor mijn kids heb in plaats van alleen maar aanwezig zijn. De rust en vrijheid die ik nu ervaar. Zijn er dan helemaal geen nadelen? Zo ervaar ik het inderdaad. Soms denk ik wel eens terug aan hoe fijn het was om mijn hoofd stil te zetten, even rust te ervaren. Of gek te doen met vrienden. Maar daar zijn andere, gezonde alternatieven voor. Feit is nou eenmaal dat een glas voor mij niet bestaat, ik denk in flessen. En die 655 flessen van afgelopen jaar, die zijn het bewijs dat mijn rem kapot is. Ik weet een ding zeker: daar wil ik nooit meer naar terug. Op naar het volgende jaar, en vandaag drink ik in ieder geval niet!

Dankjewel Bob! Ik ben er zeker van plan nog een jaar aan vast te knopen, meerdere zelfs. Later vandaag schrijf ik nog wel op mijn draadje. Een bijzonder moment, en afgelopen jaar heeft me alleen maar hele mooie nieuwe inzichten en ervaringen gegeven. Jij ook gefeliciteerd

James gefeliciteerd, je basis staat als een huis nu. Goed gedaan! En maatje Bob mag er ook eentje

Even een reactie op mijn berichtje van gisteren, Een schildklioer zit in je keel, en is een vlindervormig orgaan. Die zorgt voor een hormoon. Als ie te snel werkt krijg je last van hartkloppingen zweten, koorts, temp. wisselingen, of veel onrust. Door toendertijd veel alc. werd ik rustiger. Wat ze gaan doen is kijken welk medicijn ik moet gaan slikken. Dat medicijn maakt het lichaam normaal gesproken zelf aan . Waar ik last van heb is onrust, slecht slapen door de onrust en gauw erg warm zeker in bed.Als het niet helpt moet hij er uit. Ik maak me nog niet druk, heb zoiets van "we kijken wel". Dank voor jullie reactie, erg lief.

Hartelijk gefeliciteerd @JamesM. Je hebt het jaar volgemaakt. Respect! Hoe voelt dat nu? En ben je van plan om er nog een jaar aan vast te knopen? Laat het ons maar weten. Zelf heb ik ook weer een maand erbij.

Goeiemorgen Iedereen Dagpact Claudius

Donderdag 31 oktober 2024 voor ons allemaal

Sterkte @Spuden @bolletjeook! Ik ken dat, alle mogelijke paden in je gedachten bewandelen. En dan met name hoe de ander dan zou reageren, soms wel handig om erachter te komen of je iets wel of niet zou benoemen.. Vaak klopt er niets van... Want vaak kun je niet voor een ander denken. Ik ga hopelijk leren met ACT (acceptance & commitment) therapie in de toekomst als ik weer meer energie heb, dat ik de gedachten niet ben. Ik ben de trek niet, ik ben de emotie niet.. Ja ok.. Dat is een gevoel, geen gedachte.. gemiddeld worden er 60.000 gedachten per dag gegenereerd. En dat gaat vanzelf, maar je identificeerd je met je eigen gedachte. Van.. Ja dat ben ik.. Nee dat wordt voor je gegeneerd. Dat ben je niet, er wordt namelijk een hoop onzin gegeneerd door je brein. Gelukkig ben ik dat ook niet. Aan mij de keuze wat je er mee doet, dat los koppelen lijkt me echt fantastisch. Je hoeft er niet naar te handelen, maar soms... De onbedwingbare trek.. Dat los kunnen koppelen, ik weet niet of dat mogelijk is, als het zo sterk is.. Waarschijnlijk handel ik al te lang op een bepaalde manier dat ik in mijn binnenste er van overtuigd ben dat het te sterk voor mij, omdat het keer op keer zo is gegaan. Gelukkig is het niet elke keer zo sterk. Er worden 2 dingen bij mij verweven, overspannen & verslaafd. Gelukkig wordt de ACT therapie ook gegeven door psychologen die ervaring hebben met verslaafdheid. Ik luister Evelien Aarten podcast over burn out.. Nu in het hier en nu

Wauw super mooi om te lezen en een jaar av daar mag je zeker trots op zijn!

♥️

Daar beginnen de meetings waar ik naartoe ga ook altijd mee , voorlezen uit een boek en dan word dat herhaald. ""dat je de wens hebt om met alcohol te stoppen.""

Dat is meestal ook mijn motto Claudius. Het gaat om vandaag.

Goedemorgen @BrassByte, welkom op dit forum. Voor de goede orde: ik ben geen naaste, ik heb zelf veel gedronken en ben ruim 10 jaar “ droog”. Dit onderdeel van het forum is voor naasten `zoals jij. Het leeft hier niet echt, dus ik weet niet of je hier een maatje gaat vinden. Als je hier wat leest, zijn er nog niet zo heel lang geleden een paar deelnemers geweest die elkaar leken te gaan ondersteunen. Ik weet niet of en hoe dat is afgelopen. Je zou een van hen een persoonlijke boodschap kunnen sturen (envelopje rechtsboven als je ingelogd bent hier). Een partner in ontkenning is een hele lastige. Zo iemand moet gaan inzien dat het zo niet langer kan, dat er echt sprake is van een probleem. Als partner van een verslaafde kun je vaak weinig doen. Maar je hebt er wel last van, op allerlei manieren. In je eigen omgeving ga je waarschijnlijk ook niet de steun vinden, die je nodig heb. Omgaan met een verslaafde leer je niet op school, het zit niet in je opvoeding en is geen algemeen onderwerp van gesprek. Veel mensen zullen ook niet goed begrijpen waar je het over hebt, wat overigens ook de ervaring is van veel verslaafden. Misschien is het deelnemen aan een Al-Anon groep toch niet zo’n gek idee voor je, mocht het hier niet lukken een maatje te vinden. Je vindt daar in ieder geval herkenning en hebt in een klap waarschijnlijk meerdere maatjes. Dan krijg je ook meerdere verhalen, meningen, adviezen en dat is waardevol. Het verplicht je tot niets, dus je kunt altijd eens gaan kijken. Mijn advies is dan wel om niet na één bezoekje te zeggen dat het niets voor je is, maar ga minstens drie maal en liefst wat vaker, voordat je besluit om wel of niet verder deel te gaan nemen. In het oosten van Nederland zitten een aantal Intact zelfhulpgroepen, waar verslaafden en naasten in de groepen aanwezig (kunnen) zijn. Dat zijn dan overigens geen partners van elkaar. En Intact verzorgt cursussen voor naasten, die helpen om zelf sterk te blijven en een basis kunnen bieden in het omgaan met je verslaafde partner / kind / … Volgens mij zijn er meer instelling (buiten Tactus) die wat aanbieden voor naasten. Voor zover ik weet is dat echter steeds in combinatie met de behandeling van een verslaafde en dan heb jij er nu niets aan. Misschien kun je nog wat andere opties vinden, als je zoekt in je eigen omgeving. Je kunt ook nog eens op de MIND atlas kijken of je daar iets kunt vinden. Hou je goed.

Ik denk dat ik een motto van een mede AA lid ga proberen over te nemen. "Ik weet niet of ik morgen drink, maar vandaag drink ik niet"

Dank voor je uitleg @bolletje. Ik begrijp het en goedemorgen!

Goeie morgen harde strijders,

@Wendyy welkom. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie dat doen: als je mensen ziet drinken, hoe gaan jullie daar mee om? Hoe weersta je de drang om niet ook een glas erbij te zetten? Wat als je zucht hebt, en het is binnen handbereik.” Misschien helpt het om het de eerste tijd even te mijden, totdat je je wat steviger voelt? Misschien voel je je dan wat meer gemotiveerd door een helderder hoofd, een fitter lichaam, betere slaap, optimistischer, dat soort dingen. Dan valt er iets concreets te verliezen. Dat helpt mij. Je zou dan wel medewerking nodig hebben van je man, dat hij geen fles wijn opentrekt voor jouw neus. Misschien is het nog niet tot hem doorgedrongen en zou je tegen hem kunnen zeggen: ‘ik heb een serieus probleem en je mag niet zeggen dat het wel meevalt. Dat is lief maar het helpt mij niet. Ik heb je hulp nodig’. Voor mij is het sociale ook een enorme aanjager en trigger, deep down is er bij mij een angst om er buiten vallen en ik ben er nog steeds gevoelig voor. Hoe ik dat ook probeer af te serveren als kinderachtig. Met betrekking tot alcohol kom ik dan in een klem te zitten: stoppen roept de angst op dat mensen me dan niet meer leuk vinden en me gaan mijden, blijven drinken brengt me in allerlei situaties waardoor ik me wezenloos schaam of schuldig voel en ik me pas weer ok voel als ik iedereen onder ogen ben gekomen en ze me nog oké vinden. Dat wordt dan een vicieuze cirkel waarin ik helemaal verdwijn, machteloosheid voel en mijn gedachten volledig gericht zijn op wat de ander van mij zal vinden. Herkenbaar? En ik schaam me ervoor, want ik zie mezelf graag als iemand die op eigen benen staat. En die zichzelf niet onder de bus gooit om erbij te horen. Ik zie de angst bij mezelf niet als een smoes om te drinken, ik zie alcohol als een middel om de angst voor verlating, eenzaamheid of wat daar ook onder moge liggen niet te voelen. Als ik daar aandacht aan besteed (dat heb ik echt moeten leren) en die angst niet onder het kleed veeg als ie opkomt, dan voel ik me stevig. Dan lost een verlangen dat opkomt na een eventuele trigger binnen no time op. Dan zie ik dwars door de gedachten heen(mijn ervaring is dat die niet stoppen maar dat hoeft ook niet ). Dan kun je voor mijn neus een glas wijn drinken en me proberen wijs te maken dat ik iets bijzonders mis. Haha. Dan mag je me ook chanteren en zeggen dat ik ongezellig ben. Haha. Als ik de aandacht voor mijn gevoelens verlies, dan neig ik tot terugvallen, en ben ik zo weer driekwart jaar aan het rommelen. Rationeel weet ik heus wel dat niemand mij in de steek gaat laten omdat ik anders doe, en zo wel, toedeloe dan maar. De angst is kinderlijk, stamt uit een tijd waarin ik echt afhankelijk was. En ik alles deed om de ander niet te verliezen. Het onderdrukken van de angst vermomt zich op allerlei manieren die heel volwassen aandoen en zich meestal in mijn blinde vlekken-gebied blijft bevinden totdat iemand me erop wijst. Psychologen of andere ter zake kundige hulpverleners kunnen dat. Als je nog geen hulp hebt, zou ik je dat zeker aanraden. Dan nog moet je zelf aan de bak, maar dat is een stuk makkelijker met wat meer inzicht in waarom we ons leven blijven uithollen. Wat ons tegenhoudt om ermee te stoppen. Sterkte en succes!

Was bij mij maar alles zo makkelijk oplosbaar. Een pilletje nemen en alle problemen zijn verdwenen. Nee zoiets als anta buse of Selincro komt bij mij door de psyhater niet eens meer te sprake. Selincro is bij mij onmogelijk door de nevenwerkingen. Maar Antabuse ga ik toch nog eens voorzichtig vragen. De vorige keer had het helaas geen enkel effect bij mij.

Goed bezig, @Gekko. Volhouden @Wendy75. Het gáát wennen.

Maandag, bus genomen!

Ik pas het vanavond aan, @Wendy75. Mooi dat je het niet opgeeft.

Dankjewel @billy1981, het was een zeer geslaagd weekend! Ik ga er weer helemaal voor!

Tja @herman0167 dat is natuurlijk altijd lastig invullen voor anderen. Maar de ervaring leert en ook als we naar onszelf kijken en ervaringen in het verleden etc en meer bladiebla :-) Maar zet hem op weer @Wendy75! En er is natuurlijk ook een dagpact en volgens mij een weekpact? Niet te veel balen en er weer/nog steeds voor gaan! En hopelijk was het een geslaagd romantisch uitstapje!

@Wendy75, jammer maar wat dat jaarpact betreft vond ik al dat je wel erg hard van stapel ging met je stoppoging, doe eerst zoals de meesten hier voorstellen het dag voor dag bekijken

Helaas voor mij een nieuwe stopdatum, 27 oktober. Ik ben gezwicht tijdens een romantisch weekendje weg voor ons 27 jaar samen zijn. Nu weer met frisse moed er tegenaan!

pfff, ik heb een uitstrijkje laten doen, na een oproep van het bevolkingsregister, was gratis dus zou me in mijn overgang wel geruststellen... Maar nu hebben ze iets gevonden bij mij en willen het verder onderzoeken. Op mijn kosten. En ik wieber al zo aan wat ik uit wil geven. In de eerste instantie wilde ik het laten gaan, omdat ik mijn huisdieren belangrijker vindt maar kwam toch tot het besef dat ik ze beter verzorg door mezelf beter te laten te onderzoeken. En misschien gewoon mijn grootste angst aan te gaan, kwetsbaar zijn. Wat nu kan komen is, dat ze preventief mijn eierstokken en baarmoeder verwijderen, waar ik al om vroeg op mijn 30ste. Maar het kan ook gewoon niks zijn. En zorgen over niks. Waar ik vroeger overweldigd over was, vrienden die voor je klaarstaan en je opvangen mis ik dat nu. En mis dat. Dus als nu mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd worden heb ik geen hele groep rond mij die me verzorgd. En mijn katten dus ook niet. Maar er is nog niks aan de hand, ze willen het alleen maar nog verder uitzoeken. Dus ik panikeer al om niks. Maar ik heb besloten om het wel verder uit te laten zoeken, hoe spannend ook, ik kan mijn kop wel in het zand steken maar daardoor kan ik zieker worden waardoor ik mijn katten niet meer kan verzorgen en moet wegdoen. En dat is angstiger dan nog eens met je billen bloot en verder onderzoek. Dan weet je gewoon zeker en maak je jezelf niet zieker dan je al bent. Wel even 40 euro weg waarvan ik liever goede kattenbrokken had gekocht. Maar het is beter voorkomen dan genezen en revalideren. En verder als eindelijk alles weggehaald wordt en ik even niet mag tillen, ik heb lichtgewicht kattenbak vulling dus het kan wel. Mijn geduld is alleen lastig. Maar zover zijn we nog niet, ik moet alleen nog nader onderzocht worden en ik maak er nu al een ramp van. Stom! En gewoon grappig!