Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[lady jane]

Even namens Jannigje laten weten dat ze helaas niet op het forum kan komen. Als ze zich aanmeldt ziet ze een groen slotje en de mededeling dat ze geblokkeerd is.(op telefoon)
Het gaat naar omstandigheden redelijk goed maar omdat ze zo geisoleerd is mist ze het fourm extra, want ze kan niet eens meelezen. Ik zal het de mods ook melden, misschien weten die hoe het op te lossen en als jullie tips hebben dan kan ik die ook door-appen. Ik denk iets bij instellingen op haar telefoon?
 

[Gast]

O wat balen voor Jannigje. Helaas heb je aan mij ook niks 

[lady jane]

[Lika]

[Amethist]

Hopelijk kun je snel weer op het forum, hou je taai! 

[lady jane]

heb het gevoel dat je je wat afzijdig houdt Jannigje, hoe gaat het met je nu? houd je taai he meis.

[Jannigje]

 

 

Je hebt gelijk Jane, Ik reageer niet veel, maar lees wel mee. Vaak weet ik niets te zeggen. Ik voel me de laatste tijd nogal labiel, daardoor raken dingen me meer of anders. De sfeer op het forum vind ik regelmatig niet prettig, daardoor houd ik inderdaad meer afstand.

Ik heb heftige weken achter de rug waarin heel veel is gebeurd wat ik nog nauwelijks kan bevatten. Uit mijn lijf is een enorm gezwel gehaald en nu is mijn lijf nog niet van mij, nog niet vanzelfsprekend, voor zover dat kan. Behalve de wond en de pijn is er mijn verandere buik waar nu de organen a.h.w. Herschikt zijn op de plaats waar eerst die enorme tumor zat. De aanvankelijke opluchting is verdwenen er is onzekerheid en verwarring voor in de plaats gekomen. Ik probeer bij de dag te leven en goed te luisteren naar mijn lijf. Dit geheel heeft veel meer tijd nodig dan ik vooraf dacht, dat is wel duidelijk en die tijd zal ik mijzelf geven, ook al vind ik dat niet gemakkelijk.  Niet te streng zijn voor mijzelf.  Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik hier mag zijn, bij vriendinnen.

Ik sta een beetje buiten de wereld voor mijn gevoel, doe niet mee, ik ben de verbinding kwijt. Hopelijk komt dat gevoel weer terug. 

Vergeet ik jullie nog te bedanken voor de gladiolen!  Bij dezen.

 

11 april 2018 bewerkt door Jannigje

[lady jane]

Logisch toch? Zo'n onwezenlijke situatie waar je in zat en nog zit.
Ik kan me er niets bij voorstellen, was al van slag na een valpartij in februari met epileptische aanval erna. Dat was 1malig gelukkig en maakte al zon impact.

En dat lijkt op de verste verte niet op de ingrijpende tijden die jij nu doormaakt.

Ik ben ook niet gelukkig met de strubbelingen op de dagdraadjes; des te fijner hier op eigen draadjes iemand echt een beetje te kunnen volgen. Houd je taai he♥
 

[kruidenthee67]

[Quinn]

Knuffel lieve Jannigje

[Rosee]

Heel veel sterkte en een

[smart]

[Amethist]

Sterkte met het herstel Jannigje, het is niet niks 

[Jannigje]

“En dan drink je niet doe je er alles om een gezonde en sobere levenstijl erop na te houden en dan ga je alsnog dood” dit schreef Lars.

 Het nieuws van jowan houdt mij erg bezig, zoals het velen van ons bezig houdt. Het roept ook allerlei gedachten op die ik niet op de dagdraad wil zetten omdat men het als kwetsend kan ervaren of ongevoelig of dat het onbegrip op kan roepen? Dat wil ik niet voor jowan. Ik moet veel denken aan een goede vriend van mij die bijna twee jaar geleden overleed aan kanker. Hij hield van het leven, hij hield van zijn vrouw en kinderen, hij wilde zo graag bij hen blijven. Een van de laatste keren dat ik hem sprak hadden wij een indringend gesprek. Ik worstelde al lang met het leven en wilde graag dat ik niet meer zou hóeven te leven. ( Tegelijkertijd wil(de) ik niet actief mijn leven beëindigen) De tegenstelling tussen ons had niet groter kunnen zijn! Ik wilde oprecht dat ik mijn leven aan hem had kunnen geven, dat leek me zo mooi! Dan had het allemaal nog heel veel zin gehad, dan kon ik mijn leven geven aan iemand die zo van het leven genoot en zo graag wilde blijven, hoe mooi is dat. Ik zei hem welke gedachten mij bezighielden en hij begreep het, het was heel fijn om er samen zo open over te kunnen praten.

Maar zo gaat het niet. Nou, daar zitten we dan, zei hij. Ja, daar zaten wij dan.

Hij stierf, ik niet. 

Er is geen rechtvaardigheid, geen logica in de dood.

[Gast]

Heel aangrijpend , je bericht. En ja ook ik ben zoals velen ergbezig met jowan. Er is geen enkele logica in de dood. Ik weet het. Mijn man stierf relatief jong, en als er 1 aan het leven hing was hij het wel. Ik weet verder niet zo goed woorden te vinden naar jou, maar wilde wel reageren op je bericht.. Ik zie zo vaak  vooral de laatste jaren die onrechtvaardigheid die zo onbegrijpelijk is. Mijn oude moeder van bijna 92, die superfit was tot voor twee jaar geleden, en nu een compleet kasplantje is op een gesloten afdeling na een paar zeer zware herseninfarcten. Nee geen woorden, maar het houdt mij deze dagen extra bezig, items als ziekte en dood.

@Jannigje 

[Jannigje]

@Lente, je hoeft ook niet te reageren hoor, ik snap heel goed dat je dat lastig vindt. Ik schreef het ook met de nodige aarzeling. Het is niet mijn bedoeling te shockeren of zielig te doen o.i.d. Het is voor mij een realiteit waar ik mee leef en waar ik mee om probeer te gaan. Het is ook niet zo dat ik niet wil leven, ik heb voor mijzelf alleen nog niet de manier gevonden hoe ik minder of geen last meer heb van de somberheid, de depressiviteit.

Wat jij schrijft over je man en je moeder is heel herkenbaar. De echtgenoot van mijn dierbare vriendin stierf 4 jaar geleden op 53 jarige leeftijd op de dag dat mijn vader 96 werd! Haar man wilde niet sterven, weigerde zelfs tot op het laatst na te denken over de dood, die toch onverbiddelijk kwam. Mijn vader had geen doodswens, maar hij was op, hij wilde wel gaan. Maar het was nog niet zijn tijd, hij had nog een half jaar te gaan. Toen is hij gegaan, naar God, mijn moeder, mijn broer en wie er nog maar meer daar op hem wachtten, dat was zijn vaste overtuiging. 

. 

[Gast]

Wat je schrijft over je vader: herkenbaar. Mijn moeder heeft ook die steun van haar geloof en wil graag 

ik vond het niet zozeer lastig  omdat het schokkend zou zijn of zielig. Zo las ik jouw bericht niet. Juist erg dapper zoiets te delen. Ik wilde dus graag reageren maar wist  niet goed woorden te vinden. Ik hoop dat ik me nu beter duidelijk maak. Woorden, soms moeilijk. 

En depressiviteit is heel naar en vaak zo ongrijpbaar. Nogmaals dapper zoiets te delen.

[Jannigje]

Fijn dat je die gevoelens nu niet meer hebt @Francoise, dat lijkt me een opluchting. Ik kan me echter je angst voor terugval ook heel goed voorstellen. Er is nog geen zekerheid, geen vanzelfsprekendheid, lastig he. 

[Quinn]

Lieve Jannigje, zo herkenbaar weer geschreven. Knuffel.

[Reacher]

Ik ben bloemetjes aan het uitdelen 

Deze is voor jou 

 

[Jannigje]

Vandaag is het 10 wkn geleden dat ik ben geopereerd! 10 weken! Dat lijkt lang, is het ook wel, maar tegelijkertijd ook niet. De chirurgen hadden in eerste instantie gezegd dat ik 6 weken niet mocht tillen, dat leek duidelijk. Na 7 weken dacht ik dat ik dus wel iets meer mocht en moest doen om mijn conditie te verbeteren, dus ik ging langer op de hometrainer trainen met meer weerstand en ik ging langer wandelen per dag. Ik kreeg meer pijn, veel meer pijn, maar ik zag niet meteen het verband. Na een week werd ik bang! Er was iets mis, waarom had ik zoveel pijn in mijn buik? Het enige wat ik had veranderd was......... 

Lang verhaal kort, ik ben weer bij de chirurg geweest. (Ik ben er wel trots op dat ik die afspraak heb geregeld en niet heb afgewacht tot ik weer een afspraak heb over VIJF maanden). Zegt die man “ u zou toch pas over 5 maanden komen? Ja, maar ik maak me zorgen omdat ik  veel meer pijn heb.

Wat blijkt??? U weet toch dat u de eerste drie maanden niet mag tillen? Drie maanden? Jullie zeiden zes weken! Nee drie maanden! Heb ik mijzelf overbelast omdat ik  bang was dat ik niet genoeg opschoot en niet genoeg mijn best deed. Shoot! 

Dus niet 6 weken niet tillen en volledig herstel na ongeveer 3 maanden, nee, drie maanden niet tillen, waarna mijn doorgesneden buikspieren nog steeds niet volledig hersteld zullen zijn (90 % dan) en zes tot twaalf maanden duurt het voor ik “volledig” herstel.

Dussss, het duurt allemaal twee maal zo lang, op zijn minst. Dat is op zich niet erg, maar ik had het wel graag  van tevoren geweten, dat had mij een hoop gedoe, stress én pijn gescheeld.

Ze hebben een geweldige klus geklaard met die operatie van mij en daar  en ik dankbaar voor. Maar wéér klopt er iets niet, de informatie die ze gegeven hebben, meerdere malen, klopt dus gewoon niet.En dat nadat ik de verkeerde antibiotica had gekregen, de enige die ik níet mocht hebben.

”Ze”, de dames en heren medici maken het ook makkelijker om hen te vertrouwen! Je moet zelf erg alert blijven, maar ja, wat doe je als je verkeerde informatie krijgt?

Diep ademhalen en opnieuw beginnen en doorgaan maar weer?

@Reacher, meneer en mevrouw ekster trippelen (wel heel voorzichtig)op twee tot drie meter afstand van mij op mijn balkon. . Vind jij vast heel leuk. 

 

[Bob]

"Op geleide van de pijn", heb ik een keer als advies gekregen bij het herstel van een operatie na een enkelbreuk. Die heb ik altijd onthouden. Als je weer meer gaat bewegen na een letsel of operatie is dat denk ik altijd een goed advies: let goed op de signalen die je lichaam zelf afgeeft. 

Wel vervelend inderdaad dat je niet meteen de juiste informatie hebt gekregen van de behandelende artsen. Dan toch maar meer tijd nemen, dus.

[Rosee]

Dat vind ik echt onzorgvuldig van ze Jannigje. Sterkte!

[Lika]

Ik word er boos van Jannigje. Wat enorm rot voor je! En nu moet je weer opnieuw ja. Er zit niets anders op. Heel veel sterkte.  en liefs 

[lady jane]

niks opnieuw meis,
wel met vertraging verder
en dat kun jij♥