Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[karin123]

Ben het helemaal met Quinn eens.

[Jannigje]

1 uur geleden zei Lieke7777:

Wat lief jannigje  dat je op deze manier iemand  kon helpen  maar ook je eigen  behoefte  kon bevredigen  . 

Hierbij  heb  je niet jezelf opgeofferd  je had tijd  je vond het leuk . 

Zo lees ik het .

Lees geen willoze inschikkelijk  iemand  zoals het  in schema  therapie  beschreven  wordt .

Je leest het goed. Ik vond het ook leuk. En inderdaad, hoe leuk is het een ander te helpen en er dan zelf ook een goed gevoel aan over te houden.

1 uur geleden zei Quinn:

Weet je, geheel belangeloos iemand helpen, een puur altruïstische goede daad verrichten, het bestaat volgens mij helemaal niet. Alleen al omdat je er een goed gevoel van zou kunnen krijgen. Maar als je dat omdraait, is een goede daad doen voor een ander, tegelijkertijd een goede daad doen voor jezelf. Dus een dubbele goede daad. Naast dat je ook nog eens iemand in staat stelt om jou een goede daad te laten doen. Prachtig toch? Allemaal goede dingen bij elkaar, mooier en beter kan haast niet. 

Een goede daad is niet alleen dan een goede daad wanneer je daarbij jezelf moet pijnigen.

Dat denk ik ook, er is altijd een reden. 
En ja, het was ook iets goed voor mijzelf. 

Ik heb heel vaak dingen gedaan vanuit redenen die ik hier boven al schreef, maar ik vergat de belangrijkste: aardig gevonden willen worden, hopen dat ik mag blijven en niet word afgewezen, weggestuurd.

Nu gauw naar de sportschool.

[Quinn]

Weet je @Jannigje, eigenlijk wil iedereen graag aardig gevonden worden. Heus niet door iedereen, maar toch wel door iemand. Heel menselijk is dat. 

[Jannigje]

1 uur geleden zei Quinn:

Weet je @Jannigje, eigenlijk wil iedereen graag aardig gevonden worden. Heus niet door iedereen, maar toch wel door iemand. Heel menselijk is dat. 

Dat is ook zo, dat denk ik ook, daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, maar bij mij was “aardig” zijn/doen vaak gekoppeld aan “anders houden ze niet van me en dan moet ik weg” , dus aan angst. En daardoor heb ik denk ik vaak gemist dat mensen mij écht aardig vonden. 
 

[Jannigje]

Op 23-10-2020 om 16:53 zei Jannigje:

Een vrouw met wie ik nu een paar jaar bevriend ben en die ik als vriendin beschouwde heeft onze vriendschap “op pauze gezet”, of hoe zeg je dat. Zij is iemand met wie ik het contact anders ben begonnen, op voet van gelijkheid. Met haar deelde ik vrij veel, en zij met mij.
Maar nu wil zij afstand tijdelijk of permanent dat weet ik niet. Want zij kan mijn “zwaarte” er niet bij hebben, zij heeft behoefte aan “licht”.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder.
Vanmiddag belde ik haar om een afspraak te maken om eens te praten, kijken waar we staan en wat er nou eigenlijk aan de hand was/is (want dat is mij nog steeds niet duidelijk) en bezien of wij nog vriendinnen kunnen zijn en samen verder kunnen.
 

Die afspraak komt er niet.
Ik hoorde het al aan haar stem. Op het gesprek ga ik verder niet in want dat doet er eigenlijk niet zo toe.

Wat mij oprecht verbaast is dat zij nog steeds alles bij mij legt, mij de schuld geeft, en geen enkele ruimte heeft voor een gesprek, zij heeft weer haar mening geventileerd en dat was het. Blijkbaar vindt zij dat zij totaal geen aandeel in het gebeuren heeft.
Ik ben geneigd om alles bij mijzelf te leggen, wat heb ik allemaal fout gedaan. Zij schuift alles naar mij, geen enkele zelfreflectie, daar kan ik niet bij.

Ik vroeg of ik kon reageren op wat ze meedeelde. Ja maar ik blijf bij mijn standpunt.
Prima, ik ga je niet proberen om te praten, maar ik wil wel een paar dingen zeggen.
Ik vind het jammer dat je geen gesprek meer wilt, ik vind het jammer dat ik niet de kans krijg om mijn kant van het verhaal te laten horen. 

Daar had ze geen behoefte aan.
Mijn kalmte verraste mij.  Ik voelde ook wel wat opluchting, dit gedoe hoeft niet meer, ik hoef niet meer op eieren te lopen en me elke keer af te vragen of ik “het wel goed doe, of “het” niet te zwaar is” ed.

Wat mij het meest verbaast is het volgende:
Zij zegt dingen over mij die M.i. Niet kloppen en dat vind ik rot. Omdat zij geen gesprek wil kan ik daar niet op in gaan. Meestal vind ik dat héél erg omdat ik nauwelijks kan verdragen dat zij zo =negatief over mij denkt en ik wil mij dan verdedigen, gaan  rechtvaardigen.

Maar ik denk nu: ik heb hier helemaal geen zin in, ik ga mij niet verdedigen. Ik weet heel goed welk stuk bij mij zit en wat haar aandeel is, in mijn ogen dan. 
Ik moet verdragen dat zij een onjuist beeld van mij heeft, mij beschuldigt van dingen die niet kloppen.
Dat kon ik nooit. Maar nu (= vandaag) wel geloof ik. Ik weet het nog niet zeker, maar ik denk nu: ik weet hoe het zit en dat is genoeg. Wonderlijk, ik ben benieuwd of dit zo blijft. Het zal me veel stress en eindeloze verdedigende gedachten besparen.

Inmiddels heb ik een paar uur gesport, alles is een beetje bezonken.
Ik voel me nu ook wel leeg en verdrietig.

[Reacher]

Het is ook heel raar om dat onterechte beeld dat die vriendin van jou heeft niet te kunnen weerleggen maar jouw kracht zit hem er inderdaad in dat je zelf weet dat jij niet alles aan jezelf hoeft te wijten.

Ze wilde jou graag helpen en helen. Daarmee plaatst ze zich boven jou. Maar jij hebt een vriendin nodig. Gelijkwaardigheid.

Dat er soms geen sprake van afwijzing is maar van verschillende behoeftes leerde ik op een ander draadje van een wijs man. 

25 juni 2021 bewerkt door Reacher
Toevoeging

[Bob]

Je vindt nu de kalmte om te accepteren wat je in dit opzicht niet kunt veranderen. Je hebt het geprobeerd, ze wil er niet mee verder, dat is dan haar keuze en niet meer jouw probleem inderdaad. Zo iets blijft moeilijk om te accepteren, maar het is toch het beste. KMW.

[lady jane]

wat een proces Jannigje
mooi en verdrietig, samen
en wat leer jij nog veel
aan het leven

[Jannigje]

Op 25-6-2021 om 22:19 zei Reacher:

Dat er soms geen sprake van afwijzing is maar van verschillende behoeftes leerde ik op een ander draadje van een wijs man.

Daar heb je helemaal gelijk in. Ik probeer er ook zo naar te kijken.
Het zou fijn zijn geweest als we het daarover hadden kunnen hebben, behoeftes en verwachtingen, dat had veel kunnen voorkomen. Hoewel, misschien ook niet.

Ik heb duidelijk niet aan haar verwachtingen voldaan. Maar ja, ik bleek die ook niet te kennen. 
Waar ik moeite mee heb zijn de beschuldigingen en de feitelijke onjuistheden. Daardoor was het voor mij nodeloos kwetsend.

Maar ze kon het blijkbaar niet op een andere manier. 

Mijn rustige gevoel is niet gebleven, ik heb er een paar nachten slecht van geslapen.
 Aan een kant heb ik nog steeds zoiets van laat maar, ik heb niet de behoefte om me te verdedigen. (Daar zou trouwens geen beginnen aan zijn.)

Aan de andere kant voel ik me toch wel weer onzeker. Wat doe ik verkeerd, ben ik te negatief? Al de oude onzekerheden.

Het gekke is, of misschien beter het opvallende,  dat ik volledig bereid was om het uit te praten, van vrouw tot vrouw, luisteren, voelen en proberen te begrijpen. Ik hoopte dat we dat allebei zouden kunnen, in gelijkwaardigheid.
Ik was wel nerveus, maar wilde ook echt mijn aandeel onderzoeken.
Ik voelde me niet meteen degene die het natuurlijk allemaal fout heeft gedaan, aan wie het natuurlijk ligt.
Die kans heb ik niet gekregen, maar ik was er wel toe bereid en ik had het wel gekund en dat is winst. (Denk ik)

 

[Jannigje]

Op 26-6-2021 om 15:04 zei jopie:

En... Iedereen heeft behoefte aan waardering, lief gevonden willen worden??? Ik ben er van overtuigd dat het veel fundamenteler is dan dat. Dat de mens, als soort, er van nature behoefte aan heeft goed te zijn (!) voor een ander, een bijdrage te leveren. 

Het speelt allebei denk ik.
Misschien ligt de behoefte die jij beschrijft inderdaad ten grondslag aan het handelen van de mens. Ik wil het ook wel graag geloven, maar doe dat niet altijd.

[Jannigje]

19 uur geleden zei Jannigje:

Die kans heb ik niet gekregen, maar ik was er wel toe bereid en ik had het wel gekund en dat is winst. (Denk ik)
 

Ik word opeens zo ongelofelijk pissig! 
Ik heb geluisterd, niet moeilijk gedaan, wel een paar dingen gezegd, maar verder gerespecteerd wat zíj wilde.
Het had ook geen zin om tegen iemand die niet wil luisteren, die daar helemaal geen ruimte voor heeft, te zeggen wat ik wel had willen zeggen. Dat realiseer ik me ook wel.
Maar verdomme nog aan toe (mag dat eigenlijk of wordt dit een strafpunt), ik heb weer de kans niet gekregen om te zeggen wat ik belangrijk vind, hoe het voor mij was en is!. 
Bah! 

Rationeel is het waarschijnlijk het beste, maar ik heb nu toch echt de pest in. 
Hoe kan ik (een volgende keer) voorkomen dat ik weer alleen de “ontvangende partij” ben die aanhoort, redelijk blijft, begrip heeft, niet moeilijk wil doen, het niet op de spits wil drijven  en zwijgt?
(De boosheid van nu heeft veel te maken met het gedoe met mijn zus waarin al decennia hetzelfde speelt.)
 

 

28 juni 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Jannigje]

Hoe bedoel je? 
Niet meer doen wat ik altijd doe/deed? 

[Jannigje]

28 minuten geleden zei jopie:

Wat zocht je in dat gesprek: een hernieuwing van de vriendschap? Ruimte om je eigen verhaal te doen? Een afsluiting? Oplossen van onrecht...... Weet je dat? wat je er oprecht echt diep in zocht? 

Ik wilde een gesprek met haar om te horen wat er nou toch aan de hand was en het daarover hebben. In dat gesprek wilde ik de kans krijgen om ook mijn kant van het verhaal te laten horen.
Of er daarna nog een hernieuwing of voortzetting van de vriendschap mogelijk was hield ik nog open. 
En ja, ik verwachtte eerlijk gezegd die kans, of beter ik wilde die kans. Voor mij was dat wel een voorwaarde om als vrienden verder te kunnen. Ik had haar alle ruimte gegeven die ze wilde en nodig had maar nu wilde ik ook de ruimte om mijn kant te laten horen. 
Toen die ruimte er niet bleek te zijn had ik niet de behoefte om dan nog moeite te doen om de vriendschap te herstellen. 
 

Ik dacht dat de vriendschap gelijkwaardig was en ook oprecht. Maar bij haar speelden blijkbaar verwachtingen die ik niet kende, ik realiseerde me totaal niet dat haar “hulp” voor haar betekende dat ik vervolgens dan wel moest doen wat zij vond dat ik moest doen. Bijvoorbeeld een therapeute die zij voorstelde bleek geen suggestie maar bijna een eis. Toen dat voor mij om verschillende redenen niet werkte voelde zij zich persoonlijk aangevallen en tekort gedaan. (Mijn interpretatie)

Want oud is: bang dat ik niet mag blijven, dat ze me niet meer aardig vindt
Nieuw is: ik wil me niet meer altijd in allerlei bochten moeten wringen, dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat wil ik niet meer. Hoe eng ook! Maar durf ik dat?

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Ik schrijf hier niet zo vaak, maar ik vind de situatie die je schetst zo herkenbaar dat ik nu wel wil reageren.

Je schrijft: Want oud is: bang dat ik niet mag blijven, dat ze me niet meer aardig vindt
Nieuw is: ik wil me niet meer altijd in allerlei bochten moeten wringen, dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat wil ik niet meer. Hoe eng ook! Maar durf ik dat? 

Een aantal jaren geleden zat in hetzelfde schuitje. Altijd behoorlijk krampachtig in het leven gestaan, veel stress en het erg belangrijk vinden wat anderen van mij vonden. Gevolg mijzelf jaar na jaar voorbij gelopen. Resultaat een aantal depressies en een alcoholverslaving. Zes jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt waar alle emoties die ik maar kon bedenken door mijn hoofd en lijf raasde. Uiteindelijk heb ik het thuis uitgeroepen: Nooit meer! Nooit meer zal ik angstige krampachtige man zijn. 

Ik kan je natuurlijk niet adviseren, want iedere situatie is verschillend. Maar voor mijzelf hielp boosheid wel, ik werd uiteindelijk zo boos (op mijzelf) dat ik ergens door heen brak. Vanaf dat moment kon ik bij mijzelf naar binnen, naar dat deel waar mijn eigenwaarde zit. Voelen en voeden dat ik het vanaf nu anders in het leven zou gaan staan en dat is gelukt. Het leren niets meer te moeten en te ontdekken wat ik zelf belangrijk vind in het leven. Het eerste jaar zat bijna elke dag in mijn stoel te voelen hoe het voelde daar van binnen. Het ander gedrag laten zien kwam pas een tijdje later, toen ik op basis van een wat betere versie van mijzelf piep kleine doelen ging stellen in contact met anderen.

Daar wil ik het voor nu bij laten, want het is jouw draadje en het moet hier over jou gaan. Ik ben wel benieuwd of je er iets in herkent.

Groet, Bert

 

 

[Jannigje]

Dank je voor je bericht @Bert1953, ik ben er al dagen op aan het kauwen, erover aan het nadenken. Ik reageer nog op een ander moment, ik heb de rust nu niet. 

[Jannigje]

Op 30-6-2021 om 00:16 zei Bert1953:

Maar voor mijzelf hielp boosheid wel, ik werd uiteindelijk zo boos (op mijzelf) dat ik ergens door heen brak. Vanaf dat moment kon ik bij mijzelf naar binnen, naar dat deel waar mijn eigenwaarde zit. Voelen en voeden dat ik het vanaf nu anders in het leven zou gaan staan en dat is gelukt. Het leren niets meer te moeten en te ontdekken wat ik zelf belangrijk vind in het leven

Bijzonder dat het jou op deze manier is gelukt. 
Boosheid is voor mij nog heel lastig. Althans boos zijn op een ander, openlijk boos zijn bedoel ik dan.
Tot een doorbraak is het bij mij niet gekomen, ik probeer wel kleine kleine stapjes met ander gedrag, maar mijn angsten blijken zeer hardnekkig.
Toch is ook voor mij het blijven proberen de enige manier.

En als mensen afhaken is het voor mij belangrijk om dat niet (teveel) te zien als een tekortkoming van mijzelf, het kan heel goed zijn dat de ander op een heel ander spoor is gekomen en dat het niet meer past. Dat het niet gaat om schuld of geen schuld. De kunst is denk ik om dat uit de communicatie te houden. Het lijkt/is makkelijker om de ander de schuld te geven
Ik ben al beter geworden in niet alle verantwoordelijkheid bij mijzelf te leggen, maar dat blijft lastig. Ook dat blijft voor mij oefenen, oefenen, oefenen.

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Echt boos worden vind ik ook wel lastig. Ik ben nu wel zo ver dat ik het kan uiten als ik het ergens niet mee eens ben, ook als een ander daar niet blij mee is. Assertiever zeg maar. Dat ik de samenhang ben gaan zien van een voor mij onveilige jeugd, hoe ik daardoor in het leven heb gestaan als volwassene, dat ik daardoor depressies ben gaan opbouwen. Depressie als helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van zo kun je niet in het leven blijven staan. Die ontdekking was een keerpunt in mijn leven. Hoe zie jij jouw depressie en angst?

Op een gegeven moment kon ik gaan voelen dat ik eigenlijk toch niet zo'n beroerde kerel was. Volgens mij ligt daar voor mij de kern, het omslagpunt. Mensen vragen mij wel van hoe heb je dat dan gedaan? Ik kan het niet uitleggen, het begin was er ineens. Natuurlijk zijn er daarna hulpmiddelen zoals mindfulness. Maar ik kon pas ander gedrag gaan uitproberen nadat ik het gevoel had ontwikkeld dat ik de moeite waard was.  Ben jij daar mee bezig, een manier vinden om jezelf echt de moeite waard te vinden? Blijven proberen en oefenen is inderdaad belangrijk en zeker niet gemakkelijk. In het begin bonsde mijn hart in mijn keel als ik , bijna als een puber, nieuw gedrag ging uitproberen.

Groet, Bert 

 

[Jannigje]

15 uur geleden zei Bert1953:

Depressie als helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van zo kun je niet in het leven blijven staan. Die ontdekking was een keerpunt in mijn leven. Hoe zie jij jouw depressie en angst?

Deze vraag vind ik moeilijk te beantwoorden. Er zijn duidelijke oorzaken en verbanden met mijn jeugd te leggen.  Maar Ik had als kind al sombere buien,  vanaf de kleuterschool. Kwamen die uit mijzelf of waren ze gevolg van? Of een combinatie?
Dat weet ik niet.

Ik denk dat ik mijn leven lang geleefd heb met angst, alleen werd dat niet herkend/benoemd, niet door mijzelf, niet door mijn omgeving.
 Mijn gebrek aan zelfvertrouwen werd voor het eerst benoemd op de dag dat ik mijn diploma van de middelbare school moest tekenen.
Ik hoor het de leraar nog zeggen: “ Jan” tekent niet, want zij gelooft het niet”.
Ik voelde me op een wonderlijke manier betrapt.
Maar hoe bang ik was wist niemand. De paar keer dat ik om hulp vroeg (op de middelbare school) werd er totaal niet adequaat op gereageerd. Ik moet zeggen dat ik zelf niet kon benoemen wat mijn hulpvraag eigenlijk was. Ik kwam niet verder dan “ik kan het niet”.
Omdat er alleen naar mijn cijfers werd gekeken zei men dat dat onzin was, want mijn cijfers waren goed tot zeer goed, dus waar klaagde ik over.


 

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Ikzelf ben er redelijk zeker van dat de basis voor mijn depressies in mijn jeugd liggen. Ik heb mij onveilig gevoeld in het gezin en ben daar erg onzeker van geworden. Had ook het gevoel dat ik anders was dan anderen en er ook niet bij hoorde. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op school. Ik ken mijzelf als zeven jarige met sombere periodes door dit alles. 

Dat lijkt me erg moeilijk je hele leven met angst. Hoe uitte zich dit bij jou? Het was bij mij meer een grote voortdurende onzekerheid in combinatie met veel stress. Ik had wel de neiging volledig dicht te slaan tijdens examens. We komen helaas uit een tijdsperiode dat men op school absoluut geen kennis had over dit soort zaken. 

Groet, Bert

[Jannigje]

Even Boodschappen doen:
Bij een klein winkeltje waar maar 3 mensen tegelijk in mogen, wachtte ik netjes bij de deur. Een jongen liep om mij heen en wilde naar binnen.
Wacht even zei ik, ik sta te wachten, je bent na mij.
De blik van die jongen! Zo denigrerend!
Je moet niet tegen mij schreeuwen.
Schreeuwen? Ik schreeuw niet, ik zeg gewoon dat je na mij bent.
Weer die vreselijke blik en een wegwerpgebaar. En nog een keer Je moet niet tegen me schreeuwen.
En opeens werd ik zó ongelofelijk kwaad!! Zo boos, ik schrok ervan, het deed pijn in mijn borst.
Ademen, ademen, ademen, niets zeggen.
Gelukkig kon ik naar binnen.

Daarna de supermarkt, een beetje van slag nog, door mijn eigen boosheid. Want wat zou er gebeuren als ik zou doen wat er in me was opgekomen? Hetzou totaal uit de hand kunnen lopen en waarom? Om iets simpels dat opeens zo groot voelde. Het raakte aan iets ouds.

 

 

[lady jane]

onrecht ook Jannigje, jij had recht om boos te zijn
er zit misschien meer opgekropte boosheid? Die zou
dan onterecht bij die jongen terecht gekomen zijn,
zoals zijn onterechte houding bij jou terecht kwam.

[bumperjim]

Ja dan ben je even heel boos. En het is onrechtvaardig. En je hebt een paar minuten langer moeten wachten. Maar uiteindelijk maakt het niks uit. Je kan het niet altijd zo krijgen als je t zelf wilt. Er lopen een hoop asocialen rond. Je kan ze niet allemaal recht slaan helaas.

Shake it off  nieuwe dag nieuwe kansen. 

17 juli 2021 bewerkt door bumperjim

[Yana]

Allemaal waar maar zo erg is het toch ook niet om eens flink kwaad te worden op zo'n gastje? 

16 uur geleden zei Jannigje:

Want wat zou er gebeuren als ik zou doen wat er in me was opgekomen? Hetzou totaal uit de hand kunnen lopen...

Wat zou er kunnen gebeuren dan? Ik doe ook graag schouderophalend een stapje opzij maar een enkele keer word ik kwaad en zeg ik tegen zo'n figuur dat 'ie moet optiefen met z'n debiele gedrag. Een vrouw van middelbare leeftijd die boos op hem wordt, daar heeft zo'n jongen niet van terug  

Ze doen wel stoer maar in hun hart zijn die gastjes volgens mij vaak erg onzeker, ze hebben nog wel een beetje opvoeding nodig.

[lady jane]

en ze hebben grenzeloos ontzag voor hun moeder vaak.
Een vrouw uit mijn straat werd ook een keer midden in de nacht zo aangesproken
door gastjes. Ze kwam uit het buurthuis waarin ze, juist voor jongelui als hen, veel vrije tijd
stopt. Nou dat hebben ze geweten, toen die losbarstte. Ze boden van schrik excuses aan.

[Quinn]

Je hoeft het jezelf niet kwalijk te nemen als je boos wordt, niet als je uitvalt en niet als een ander daarvan schrikt. Jouw boosheid heeft evenveel bestaansrecht als je inschikkelijkheid.

En volgens mij is jouw lontje sowieso veel en veel langer dan gemiddeld, en wel honderd keer zo lang als de mijne.