Bert1953

Ik wil graag even kwijt, dat ik diep onder de indruk ben van de persoonlijke verhalen hier vandaag. En vooral ook hoe die ervaringen met respect voor de kijk van de ander worden gedeeld. Groet, Bert

Dag BizzyBee, Wat betreft het afbouwen van antidepressiva, je hebt waarschijnlijk forse onttrekkingsverschijnselen, daar hebben veel mensen die afbouwen last van. Succes met het stoppen met alcohol. Groet, Bert

Wikipedia geeft ook informatie

Als de knop om is wil dat niet zeggen dat vanaf nu alles geweldig gaat toch? Het is eerder een flinke stap om een nog betere versie van jezelf te worden. Het is nog steeds flink werken maar dat is geen straf meer maar waardevol. Het valt me overigens ook op dat je hier vaker en veel uitgebreider schrijft.

Hallo Jannigje, Zou het kunnen zijn dat er bij jou nu ook een knop omgegaan is? We hadden het hierover laatst. Een simpel voorbeeld van mijn kant. Een tijdje nadat bij mij de knop was omgegaan begon me iets op te vallen. Als ik op mijn scooter rond reed glimlachte tegenliggers naar me als ik passeerde, gebeurde daarvoor niet. Een andere uitstraling? Ook bij mij gebeurt nu wat jij hier boven schrijft. In tegenstelling tot vroeger nemen mensen mij nu serieus, mijn houding is veranderd, Goed bezig Jannigje! Groet, Bert

Kijk eens op depressie-forum.nl Groet, Bert

Hallo Jannigje, Ikzelf ben er redelijk zeker van dat de basis voor mijn depressies in mijn jeugd liggen. Ik heb mij onveilig gevoeld in het gezin en ben daar erg onzeker van geworden. Had ook het gevoel dat ik anders was dan anderen en er ook niet bij hoorde. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op school. Ik ken mijzelf als zeven jarige met sombere periodes door dit alles. Dat lijkt me erg moeilijk je hele leven met angst. Hoe uitte zich dit bij jou? Het was bij mij meer een grote voortdurende onzekerheid in combinatie met veel stress. Ik had wel de neiging volledig dicht te slaan tijdens examens. We komen helaas uit een tijdsperiode dat men op school absoluut geen kennis had over dit soort zaken. Groet, Bert

Hallo Jannigje, Echt boos worden vind ik ook wel lastig. Ik ben nu wel zo ver dat ik het kan uiten als ik het ergens niet mee eens ben, ook als een ander daar niet blij mee is. Assertiever zeg maar. Dat ik de samenhang ben gaan zien van een voor mij onveilige jeugd, hoe ik daardoor in het leven heb gestaan als volwassene, dat ik daardoor depressies ben gaan opbouwen. Depressie als helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van zo kun je niet in het leven blijven staan. Die ontdekking was een keerpunt in mijn leven. Hoe zie jij jouw depressie en angst? Op een gegeven moment kon ik gaan voelen dat ik eigenlijk toch niet zo'n beroerde kerel was. Volgens mij ligt daar voor mij de kern, het omslagpunt. Mensen vragen mij wel van hoe heb je dat dan gedaan? Ik kan het niet uitleggen, het begin was er ineens. Natuurlijk zijn er daarna hulpmiddelen zoals mindfulness. Maar ik kon pas ander gedrag gaan uitproberen nadat ik het gevoel had ontwikkeld dat ik de moeite waard was. Ben jij daar mee bezig, een manier vinden om jezelf echt de moeite waard te vinden? Blijven proberen en oefenen is inderdaad belangrijk en zeker niet gemakkelijk. In het begin bonsde mijn hart in mijn keel als ik , bijna als een puber, nieuw gedrag ging uitproberen. Groet, Bert

Hallo Jannigje, Ik schrijf hier niet zo vaak, maar ik vind de situatie die je schetst zo herkenbaar dat ik nu wel wil reageren. Je schrijft: Want oud is: bang dat ik niet mag blijven, dat ze me niet meer aardig vindtNieuw is: ik wil me niet meer altijd in allerlei bochten moeten wringen, dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat wil ik niet meer. Hoe eng ook! Maar durf ik dat? Een aantal jaren geleden zat in hetzelfde schuitje. Altijd behoorlijk krampachtig in het leven gestaan, veel stress en het erg belangrijk vinden wat anderen van mij vonden. Gevolg mijzelf jaar na jaar voorbij gelopen. Resultaat een aantal depressies en een alcoholverslaving. Zes jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt waar alle emoties die ik maar kon bedenken door mijn hoofd en lijf raasde. Uiteindelijk heb ik het thuis uitgeroepen: Nooit meer! Nooit meer zal ik angstige krampachtige man zijn. Ik kan je natuurlijk niet adviseren, want iedere situatie is verschillend. Maar voor mijzelf hielp boosheid wel, ik werd uiteindelijk zo boos (op mijzelf) dat ik ergens door heen brak. Vanaf dat moment kon ik bij mijzelf naar binnen, naar dat deel waar mijn eigenwaarde zit. Voelen en voeden dat ik het vanaf nu anders in het leven zou gaan staan en dat is gelukt. Het leren niets meer te moeten en te ontdekken wat ik zelf belangrijk vind in het leven. Het eerste jaar zat bijna elke dag in mijn stoel te voelen hoe het voelde daar van binnen. Het ander gedrag laten zien kwam pas een tijdje later, toen ik op basis van een wat betere versie van mijzelf piep kleine doelen ging stellen in contact met anderen. Daar wil ik het voor nu bij laten, want het is jouw draadje en het moet hier over jou gaan. Ik ben wel benieuwd of je er iets in herkent. Groet, Bert

Ik zag toevallig gisteravond op TV dat ongeveer 75% van de ouderen gevaccineerd zijn. Dus 25% nog niet. Men vertelde dat dit o.a. te maken heeft met angst voor de gevolgen van de vaccinatie, o.a. door berichtgeving in de media. Ook schijnt fake nieuws een rol te spelen.

Hoi @Lieke7777, Lijkt me een mooie mijlpaal voor je, je hebt toch maar mooi in het openbaar je verhaal verteld! De eerste keer dat ik mijn verhaal voor publiek vertelde, barstte ik midden in mijn verhaal in huilen uit. Iedereen in paniek, of ik een pauze wilde inlassen, of ik een glaasje water wilde, poeh dan voel je jezelf wel opgelaten op zo'n moment. Dus heb ik hen uitgelegd dat ik niet moest huilen door verdriet, maar juist omdat het nu al zoveel beter ging met me. Het af en toe vertellen van mijn verhaal heeft mij sterker gemaakt. Het open worden naar je omgeving, geen geheimen meer. Petje af Lieke!

Het is al eerder gezegd, het is keihard werken om de alcohol de baas te worden. Voor mij was dit vooral de onderliggende reden waarom ik dronk aan te pakken. Dat was veel meer "werken" dan het stoppen met drinken. Het is een proces wat je leven lang duurt, voor mij is het tegenwoordig "onderhoud" van het door mij gekozen nieuwe pad. Dat onderhoud kan tegenwoordig zelfs fijn aanvoelen.

Hoi @Rudy, Zoals ik al schreef drink ik 3 of 4 bier per dag. Ik heb toen uitgezocht welke soort alcohol het beste bij mijn verslaving zou passen. Rare zin. Een glas wijn inschenken bijvoorbeeld betekende voor mij dat de fles leeg ging, viel dus af. Het is dus bier geworden. Ik schenk rond 22.00 uur het eerste biertje in en na de derde voelt het als een mooie tijd om te gaan slapen, heb dan ook een vol gevoel. Nu in deze corona tijd ga ik een stuk later naar bed en schenk ik dus soms een vierde in. Nogmaals niet meer maar ook niet minder! Dit patroon is er nu dus vijf jaar. Maar laten we hier verder niet over mijn hoeveelheden hebben, ik kan me voorstellen dat dit voor forumleden ongemakkelijk kan zijn. Veel belangrijker vind ik zelf hoe je op een leuke manier leert leven. Bij mij bijvoorbeeld omgaan met emoties en die ook voelen, herkennen van emoties en het omgaan met tegenslag. Een beetje goede maatjes met jezelf worden en blijven. Minder moeten en meer stil staan bij wat wil ik graag. Of activiteiten vinden waarbij ik het gevoel heb dat ik er toe doe, die krenten uit de pap vinden. Nogmaals ik zie mijzelf als actief verslaafd en zeker niet als voorbeeld voor anderen, ik ben een gewone heikneuter die een beetje waardevol probeert te leven.

Hallo @Rudy, Dank voor je reactie. Je schrijft: "Ik denk dat je karakter moet hebben om het vol te houden". Ik voel dat anders deze zin zou kunnen suggereren dat je dan niet sterk genoeg bent. Ik geloof daar zelf niet in. Bij mij was er eerst de diep gevoelde keuze na een crisis dat ik nooit meer die krampachtige, stressvolle man zou zijn. En ben juist daar intensief mee aan de slag gegaan. Dat was vanaf dat moment leidend. Daarnaast heb ik toen met mijzelf afgesproken dat ik een jaar niet zou drinken. Het eerste half jaar ging dit prima, maar langzaam aan begon dat bekende stemmetje in mijn hoofd weer wat terrein te winnen. Na 11 maanden niet drinken heb ik toch het besluit genomen die eerste weer in te schenken. Ik heb dat jaar dus niet vol gemaakt en dit leidde er toe dat ik moest erkennen dat ik nog steeds actief verslaafd was. Maar voor dat ik die eerste in schonk ben ik eerst met een schrijfblok in mijn luie stoel gaan zitten. Ik ben gaan opschrijven waar mijn leven aan moest blijven voldoen en wat ik concreet wilde gaan ondernemen in mijn leventje. Ook de keuze om geregeld even stil te staan hoe het bij mij voelt daar van binnen. Harde ankers die vandaag nog steeds leidend zijn in mijn leven. Voor mij is het dus niet zozeer het volhouden maar meer het (voor het eerst) echt leren leven. Groet, Bert

Daar heb je wel een punt @Bob. Ik drink nu al weer vijf jaar "gecontroleerd" een betere term heb ik nog niet gevonden. Maar ik zie mijzelf nog steeds als actief verslaafd. Ik drink dagelijks 3 of 4 pijpjes bier 5 procent, niet meer, maar het punt is ook niet minder! Ik wil niet een paar dagen of een maand niet drinken en ik moet altijd voldoende alcohol in huis hebben anders wordt ik erg onrustig. Ik lijd daar niet zwaar onder maar het blijft mij wel bezig houden. Aan de andere kant, het is me dan weer wel gelukt om een betere versie van mijzelf te worden. Van een onzekere, wat angstige krampachtige man naar een heikneuter die meer innerlijke rust kent, als het nodig is geen blad voor de mond neemt en als vrijwilliger (men noemt dat ervaringsdeskundige) ook anderen wat tot steun ben. Die onderliggende laag die mij deed drinken, lees niet te hoeven voelen, is grondig aangepakt maar vraagt nog steeds onderhoud. Ik zelf vind dat je eigenlijk niet in de groepen wel, niet, weinig drinken kunt groeperen. De onderliggende laag waardoor je bent gaan drinken is uniek en is niet in een groep te vangen. Groet, Bert

Hallo Musashi, Mooie overwegingen vind ik, jezelf onder de loep nemen. Ik herken ook vooral jouw twee laatste zinnen, het niet terug vallen in mijn oude gedachten wereld wat dan uitmondde in gedrag. Ik heb mijzelf aangeleerd om met een zekere regelmaat mijn gevoelswereld te onderzoeken vanuit mijn luie stoel. Voelen hoe het voelt daar van binnen. In het begin was er altijd een soort van tweegesprek in mijn hoofd tussen de zichzelf veroordelende, onzekere en wat angstige man. Mijn gesprekspartner was de stem van de man die in alle eerlijkheid goede maatjes wilde worden, met mildheid en acceptatie. Die twee stemmen waren geregeld in conflict met elkaar. Na verloop van tijd is die milde stem met acceptatie het gaan winnen. Dat heeft er ook toe geleid dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik kan nu wel goede vriendjes met mijzelf zijn, waardoor ik mij ook anders voel en gedraag in contact met anderen. Nu na 5 jaar zit ik nog steeds af en toe in mijn luie stoel en voel hoe het voelt daar van binnen. Groet, Bert

Sinds maart dit jaar leef ik in een soort bubbel. Het ontmoeten van mensen werd steeds minder, mensen ontmoeten deed ik op mijn manier. Met dat mooie weer lange ritten maken op mijn scooter. Mensen op afstand ontmoeten door even stil te staan bij een ijssalon waar mensen op 1 1/2 meter afstand van elkaar in een lange rij stonden te wachten op hun ijsje. Rare gewaarwording.Ik werd bijna geheel op mijzelf terug geworpen, dat was wel even wennen als alleenstaande. Vandaag is dit eigenlijk nog steeds het geval. Ik heb een nieuw levensritme gevonden. Lang uitslapen en laat naar bed, veel lui hangen voor de TV, dagelijks lezen en schrijven op een paar forums. Verder buiten weinig meer dan af en toe boodschappen doen. Een enkele keer nog een "zoom" overleg, verder is er van mijn vrijwilligerswerk weinig over gebleven.Ook in zekere zin een riskante periode, waar mijn kwetsbaarheden zomaar flink de kop op kunnen gaan steken. Het risico op een terugkerende depressie of terugvallen in alcoholmisbruik om dat soms verveelde gevoel maar niet te voelen. Zoals nu tijdens de jaarwisseling, waar altijd teveel alcohol een rol speelde.Mijn zus vroeg mij van de week "hoe gaat het nu met jou"? Die vraag deed mij even in verbazing stil staan. Want ik maak geen depressie door en ook mijn alcoholgebruik is geen probleem. Mijn stemming is niet optimaal, maar dat voelt als "normaal" in deze periode en dat zal zeker voor veel mensen gelden.Veel energie heb ik ook niet, maar ja ik heb ook bijna geen afspraken meer en dus is leven in mijn bubbel ook het vinden van een nieuw soort balans.Ondanks het feit dat alle omstandigheden vandaag voor mij een risico in houden stel ik tot mijn verbazing vast dat het goed genoeg met mij gaat. Er is een soort van balans die aardig goed voelt, natuurlijk is er de verveling op zijn tijd en heb ik er last van dat ik haast niemand meer echt ontmoet. Maar er is ook regelmatig een gevoel van innerlijke rust en acceptatie, zelfs in deze toch lastige levensomstandigheden. Vandaar mijn verbazing tijdens deze jaarwisseling die ik even met jullie wilde delen.Groet, Bert

Hallo Smaragd, Het gaat goed met me. Ik ben bijna elke dag online en lees nog steeds mee.

Inderdaad zijn deze reactie voorspelbaar maar ze zijn naar mijn mening een leerpunt voor diegenen. De reactie waren namelijk wel persoonlijk, gericht aan Penny. Het wordt tijd dat men zich realiseert en accepteert dat voor een groep mensen beperkt drinken mogelijk is. Dat men zonder oordeel leert lezen en schrijven. dat zou ik iedereen willen toe wensen. Groet, Bert

Jammer dat je besluit deze opmerking als citaat opnieuw te gebruiken. Onnodig en ongewenst Erizo wat mij betreft. Lees het antwoord van Clare nog eens goed en leer er van.

Ik heb Clare een vraag gesteld en kreeg een waardevol en eerlijk antwoord in mijn ogen. Ik vind jullie antwoorden en insinuaties misplaatst. Misschien is het wel een goed idee dat jullie zelf ook in je stoel gaan zitten om na te denken over de vraag die ik Clare ook stelde.

Hoi Clare, Waar komt dit ineens vandaan? Misschien maar even rustig in je stoel gaan zitten met de vraag "waarom schrijf ik dit in hemelsnaam"?

Het heeft me al heel veel tijd en inspanning gekost om ook maar in de buurt te komen van mijn gevoelsleven. Gewoon voelen wat je voelt was voor mij al bijna een brug te ver. Maar voelen zonder oordeel (lees oordeel over mijzelf) is nog iets wat me bijna dagelijks bezig houdt.

Misschien reageer ik wat nuchter of wat naïef. Als de boel gehackt is, moet een iter er mee aan de slag, kwestie van tijd en deze site grondig onder de loep nemen. Wel jammer dat de beheerder niet even aangeeft we zijn er mee bezig. Ik voel me door deze situatie niet onveilig. Wat mij betreft zal ik hier gewoon af en toe mijn bijdrage leveren.

Inderdaad @jopie zo werkt een dergelijk systeem. Je kunt jezelf alleen beschermen door totaal niet te reageren. Men is op zoek naar slachtoffers dit dit wel doen.