Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Myle]

2 uur geleden zei Jannigje:

En omdat veel bij mij niet direct alcohol gerelateerd is schreef ik ook maar niet. Allerlei redenen om niet te schrijven. Maar toch. Er zijn ook redenen om wel te schrijven.

Ik ben blij dat je nu toch geschreven hebt. En ik heb niet de neiging om voor iemand anders iets op te lossen. Want dat ligt aan de persoon zelf. En het is soms wel lastig omdat ik denk redelijk iets te weten maar het in de praktijk niet toe pas. Ik wil en wil. Maar het resultaat is altijd nog een soort van 'bewijs'  willen en moeten leveren. Ik weet niet hoe dat nu is voor jou. 

Ik ga expres niet de moeite doen om je beter te laten voelen. Want dat is denk ik echt wat uit jou. jezelf zou moeten komen. En het maakt daarin volgens mij niet uit hoe lang iemand clean/sober is. Ik wens je wel alle goeds en het beste wat je er (overal) uit kan halen.

Wees sterk. 

[Smaragd]

[nancy]

[lady jane]

[kruidenthee67]

[Penny]

[Tine]

[Jannigje]

Dank jullie wel lieve mensen.

Door het op te schrijven, ben ik er weer meer mee bezig geweest de laatste dagen. Ook over mijn eigen aandeel in het geheel, mijn eigen zwijgen. Ik weet me werkelijk niet goed raad met de situatie, nogmaals, ik wil (groot)ouders niet het gevoel geven dat ik hen hun geluk misgun, tegelijkertijd wil ik zelf ook graag gezien en gehoord worden. Maar hoe doe ik dat?

Ik wil  jullie vragen om hierin met me mee te denken. Hebben jullie suggesties? 

[Penny]

Hoi Jannigje, zoals ik het lees wil je graag dat de mensen in je omgeving/je familie weet van het verdriet dat je hebt door het gemis aan kinderen. Dit zodat je erover kunt praten en je gevoelens kunt delen. Ik denk dat deze mensen het heel fijn zouden vinden om te weten dat je hier zo een verdriet om hebt. Ik zou je dus adviseren het hen te vertellen. Ik weet zeker dat ze blij zullen zijn dat je het verteld. Veel sterkte. 

13 december 2019 bewerkt door Penny
Foutje

[Yana]

Ik ben ook geen moeder en herken je verdriet maar heb er denk ik minder moeite mee dan jij. Ik praat er wel over en dat heb ik altijd gedaan, zeker met de mensen die me na staan. Dan vertelde ik van mijn verdriet, kreeg een warme knuffel en huilde even lekker uit. Ieder gevoel wat er niet mag zijn wordt volgens mij steeds groter. 

Kun je niet tegen je broer en anderen vertellen wat je ons hier ook vertelt? Iedereen zal dat toch begrijpen?

Mag ik je vragen hoe het komt dat je geen kinderen hebt terwijl je dat wel graag had gewild?

[Lika]

Ik denk wel mee @Jannigje. Ik kom er op terug.

[Jannigje]

20 uur geleden zei Penny:

Hoi Jannigje, zoals ik het lees wil je graag dat de mensen in je omgeving/je familie weet van het verdriet dat je hebt door het gemis aan kinderen. Dit zodat je erover kunt praten en je gevoelens kunt delen. Ik denk dat deze mensen het heel fijn zouden vinden om te weten dat je hier zo een verdriet om hebt. Ik zou je dus adviseren het hen te vertellen. Ik weet zeker dat ze blij zullen zijn dat je het verteld. Veel sterkte. 

Misschien heb je gelijk, maar met mijn familie weet ik dus echt niet hoe. Ik kom uit een familie waar niet/nauwelijks gepraat wordt. Kinderen waren altijd het onderwerp van gesprek, ze waren ook een soort bindmiddel of niet-in-gesprek-over-onszelf-hoeven-gaan middel, zeker de kleinkinderen. 

[Jannigje]

Ik heb geleerd over veel dingen niet te praten, daardoor heb ik veel alleen moeten doen/gedaan. Daar zit een hele opvoeding en familiedynamiek achter waar ik nog steeds hard mee aan het werk ben.
Maar inderdaad @Yana, gevoelens die er niet mogen zijn, worden niet minder, in tegendeel. 
 

Op de vraag waarom ik geen kinderen heb, kan ik niet een eenvoudig antwoord geven. Mijn verhaal hier opschrijven doe ik nu liever niet.

[Manou]

Ik herken het Jannigje.

Heb ook "zo'n familie".

Voel me nu tamelijk rot omdat mijn  broer en zijn vrouw vanmorgen langskwamen.Dan probeer ik iets te delen en zitten ze alleen glazig te kijken.Was de laatste keer geloof ik.O en een paar rare reacties meestal.

Ik wil je verdriet niet wegnemen, maar ik ben zelf bekend met depressie en angsten en heb dit pakketje in een wat andere vorm wel doorgegeven aan mijn dochter.Makkelijk is dit niet al had ik haar in mijn leven ook niet willen missen.

Ik heb ook veel alleen moeten doen,omdat mijn depressie en angst er eigenlijk niet mogen zijn.

Wens je alle goeds

[Jannigje]

Dank @Manou,  terug.

Ook ik lijd aan depressies en angsten en dat is inderdaad ook iets wat moeilijk te delen blijkt.

Het lijkt me voor jou heel naar om het besef te hebben dat je een pakketje aan je dochter hebt doorgegeven, daar moet jij op de een of andere manier mee leven en dat lijkt me moeilijk.

De angst voor “het doorgeven van” heeft in mijn leven ook een grote rol gespeeld, al ging het bij om de angst dat ik zou lijken op mijn moeder.

[Manou]

Zit op dit moment in een mindere periode wat angsten en depressie betreft en moet dan ook nog vaak mijn dochter opvangen.Wat zwaar is.

Had vroeger het idee dat het vooral "nurture" was dat mijn klachten veroorzaakt had.Maar er is ook nog "nature" ,genen.

Ik heb mijn dochter dus heel anders opgevoed dan dat ik zelf opgevoed ben,hoewel ik zeker geen ideale moeder ben geweest.

[Yana]

1 uur geleden zei Jopie:

Om over het richtinggevende aspect in je leven maar te zwijgen. 90% hoef je niet meer in te vullen. Dat is de kinderen. 

Echt waar 90%? Je bedoelt toen ze klein waren, of nu nog steeds?

[Jannigje]

Helemaal mee eens @Jopie.

 

[Penny]

Op 14-12-2019 om 17:05 zei Jannigje:

Misschien heb je gelijk, maar met mijn familie weet ik dus echt niet hoe. Ik kom uit een familie waar niet/nauwelijks gepraat wordt. Kinderen waren altijd het onderwerp van gesprek, ze waren ook een soort bindmiddel of niet-in-gesprek-over-onszelf-hoeven-gaan middel, zeker de kleinkinderen. 

Misschien juist omdat de kinderen vaak het onderwerp van gesprek zijn is het bruggetje naar het benoemen wat eenvoudiger? Als jullie het over de kinderen hebben, zou je dan niet kunnen zeggen; “weet je, ik zou zelf ook graag kinderen hebben gehad, het doet me vaak verdriet dat het niet zo is”.  Klinkt natuurlijk gemakkelijk als ik het zo neerschrijf. Maar je wilt graag dat ze het weten en dit zou een manier kunnen zijn om het onderwerp bespreekbaar te maken. In ieder geval een uitnodiging naar hen om met jou hierover te praten. Het zal hen waarschijnlijk verbazen, maar hoevaak zeggen mensen niet, dat wist ik niet, waarom heb je het nooit verteld. En van nature willen mensen graag tot steun zijn, dus ik verwacht dat je er dan met hen over kunt praten. 

[Jannigje]

Misschien heb je wel gelijk @Penny, maar ik doe dat juist niet. Ik snap dat je het als aanknopingspunt ziet,  en dat klimt ook logisch, maar toch doe ik het niet. Ik ben bang om er aandacht voor te vragen, zeker op momenten dat “ze” over de (klein)kinderen vertellen, alsof ik dan aandacht vraag op een negatieve manier, alsof ik hen hun verhalen af wil nemen of zo. Alsof ik daarmee zeg dat ik hun verhalen niet wil horen, dat ze me pijn doen. Ik weet dat dit rationeel nergens op slaat. Ik kan eigenlijk ook niet verwoorden wat ik bedoel, weet niet eens zeker of ik het zelf wel duidelijk heb.

Het komt neer op “geen aandacht durven vragen voor mijzelf”. Opeens moet ik aan mijn zus denken die heel erg in slachtoffer gedrag kon schieten en zo alle aandacht naar zich toe kon trekken, op een nare manier, dat (o.a.) leerde mij ook mijn mond te houden.

[Jannigje]

Weet je @knakker, met een aantal mensen heb ik het er wel over gehad, maar het is vaak een eenmalig gebeuren. Zo nu en dan probeer ik er wel iets over te zeggen, maar inderdaad niet vaak.

Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die één kleinkind heeft, zij past elke week een dag op en ziet haar kleinkind dus vaak, ook daar tussendoor nog wel. Zij maakt veel mee, ze vertelt er vaak over en stuurt mij regelmatig foto’s en filmpjes. Ik vind het prima dat zij dat doet, maar tegelijkertijd confronteert mij dat met mijn eigen gevoelens van verdriet en rouw, zeker de laatste maanden, maar dat vertel ik dus niet, of nauwelijks. 
Ik probeer iets uit te leggen, maar ik heb de woorden niet. Ik voel van alles, maar ik kan het niet vertalen naar tekst.

Dank voor al jullie reacties, ik luister  en overweeg.  

[Jannigje]

·Afgelopen maandag zongen wij de  Messiah in het concertgebouw van Amsterdam, dat is altijd een bijzondere gebeurtenis. Ik zong al beter dan tijdens het vorige concert, maar toch ging het niet echt lekker, ik was nog zeker niet fit. 
Op de achterste rij hoor je de andere alten niet, het is alsof je alleen zingt en dat is heel vermoeiend. Ook had ik last van allerlei lichamelijke ongemakken: slijm, prikkelhoest, moe, licht in mijn hoofd, ongemakkelijk zitten, opvliegers. Ik zat mijn tijd uit. Dat gebeurt niet vaak. Ik vergeleek het met bijvoorbeeld 10 jaar geleden, toen was het aantal ongemakken beduidend minder. Ik vond dat geen prettige constatering, maar het was wat het was, Jammer, erg jammer, maar ja….. Ik kan alleen maar hopen dat het weer de andere, beter kant op gaat.

 Toch was er ook iets van: “het hoeft niet echt leuk te zijn, de verwachting mag (iets) lager zijn. Dat scheelde wel, want daardoor viel het Op de een of andere manier minder tegen. Ik wil graag dat het mooi en bijzonder is, maar dat is een hoop, een verwachting. Als dat niet lukt of gebeurt, valt het tegen. Doordat ik veel hoop/verwacht is de tegenvaller ook groot, en de teleurstelling ook. Maar toen ik bedacht dat het niet leuk hoefde te zijn, dat ik alleen maar zo goed mogelijk mijn best hoefde te doen en dat het voorbij ging, werd het gemakkelijker. I.p.v. erg teleurgesteld te zijn  dacht ik regelmatig: straks is het voorbij en mag je op de fiets naar huis. Het geeft niet, het is niet erg, er komen andere concerten, de wereld vergaat niet etc . Wonderlijk! Het was wat het was, jammer maar zonder allerlei oordelen. 
 

En het publiek? Dat was reuze enthousiast, zij vonden het prachtig, we kregen een lange staande ovatie! Dus die missie was zeker geslaagd.

 

[Manou]

Goed van je dat je "de lat lager hebt gelegt".

Het is zoals het is.

Moet ik ook vaak doen nu.Weinig energie door overgang.

[Mootje]

Heej Jannigje,

ik heb je al even niet meer gelezen en vraag me af hoe het met je is.

Ik ervaar deze tijd als moeilijk en vooral eenzaam. De behoefte aan een knuffel is groot en juist dat is uit den boze. Ik vind vaak herkenning in jouw berichten, dat maakt dat ik nu extra aan je denk. 

Ik hoop dat het goed met je gaat! 
Liefs

[Jannigje]

Ha @Mootje, wat lief dat je een bericht hebt geschreven. Het ging niet goed met me daarom was ik niet aanwezig. Bij mij is geen bericht vaak niet goed bericht.

Ik had net een stuk geschreven dat ik hier wilde plaatsen (ik kon mijn draad niet vinden), dat ga ik zo doen. Het wonderlijke feit doet zich voor dat ik nu meer mensen zie dan voor de crisis, zeker in mijn huis. Dat is over twee weken weer afgelopen, dus ik ben erg benieuwd hoe het me dan zal vergaan. 
Dit wordt erg cryptisch zo, ik ga mijn stuk zoeken en plaatsen, dat verduidelijkt veel denk ik.