Dinsdag 27 Mei 2025

[Yvonne]

Goed dat je er toch weer voor gaat @Zbb, succes hoor. 

En fijn dat het hondje nu over een paar dagen komt @rapilos. 
Het verbaast me wel een beetje dat je niet zelf kon aangeven of je een reutje of een teefje wilt en dat je ook niet aan de hand van kennismaken met de puppies een voorkeur mocht uitspreken... 

[Etty]

@bumperjimEens met wat al gezegd is, niets forceren, er zijn. 

Vanuit mijn eigen schade en schande met mijn kinderen wil ik er nog wat aan toevoegen.  Misschien kun je kijken of je dingen kunt doen (meestal laten) die wat meer uitnodigen om over gevoelens te praten, dat als het moment komt, je er open voor staat.  Ik merk dat dit bij mezelf onderzoeken alleen al voor de relatie met mezelf heel fijn is geweest.  Als ze iets uitroepen, delen, klagen, moet ik niet iets gaan zeggen waaruit blijkt dat ze anders moeten denken of voelen. Als ze nou zus of zo denken, dan hoeven ze niet meer verdrietig of ongelukkig te zijn denken wij vanuit onze ervaring en onze behoefte onze kinderen gelukkig te zien, logisch. Maar eigenlijk zeggen we dan: zoals jij je nu voelt, dat is niet oké voor mij.   Ik vind het onnoemelijk moelijk om mezelf te stoppen met fixen maar het gaat steeds beter en als het lukt, als ik hun gevoelens bij hen kan laten en er alleen maar naar kan luisteren, bij hen zijn, niet fixen, dan voel ik me daarna heel vrij. Niet bezwaard door hun gemoedstoestand. En het geeft ook een goed gevoel omdat ik weet dat ik het juiste doe als ouder. Als ik toch heb zitten fixen, en ik deed het gisteren nog bij mijn zoon, dan voel ik me daarna niet echt vrij en tevreden over mijn rol. Ik probeer mezelf dan niet voor mijn kop te slaan, en volgende keer lukt het vast weer wel.  De persoon op wie ik dit het beste kan oefenen ben ik zelf, of mijn partner. Hoe open sta ik ? Ik leer niet direct over mijn eigen gevoelens heenwalsen, wegdrukken, wegdenken, ach, het valt allemaal wel mee etc.  Niet te snel denken: en door....   We voelen alles, ook de ongemakkelijke gevoelens, ze zijn er al, we kunnen ze niet voorkomen. Ze de ruimte geven voelt tegennatuurlijk, dat voelt voor onze generatie als erin blijven hangen. De generatie van onze kinderen is daarin heel anders.   

[Rosee]

Het moeilijke is dat je zo graag iets wil doen om je kind te helpen, maar dat je je kind het beste helpt door niet te doen (het willen fixen, oplossingen aandragen) Dat gaat eigenlijk tegen jezelf in. @bumperjim

[Rosee]

Ik merk het ook met mijn kinderen. Moet mijn tong eraf bijten om niet met adviezen te komen. Voel mezelf zelfs schuldig als ik niet probeer om dingen voor ze te fixen. Terwijl het juist beter voor ze is.

[lady jane]

als je fixen vertaalt met verlichten/lichter maken
dan betekent het eigenlijk meer troosten/er voor je zijn.
zo lees ik de uitleg bij het lied fix you.
en op de uitvaart laatst heb ik de mooiste versie ever gehoord/gezien.
Ik zal eens proberen te achterhalen wie dat waren en op t muziekdraadje zetten

[Spud]

Ha die hoi,

Ik ga verder niet om toestemming vragen, ik pleur mijn beklag hier effe neer en dan ga ik weer vrolijk verder. 

Ik ben nu weer 2 weken aan het werk na mijn gebroken hand. Ik heb mezelf een soort van revalidatie aangemeten waar ik ook mijn complimenten voor gekregen heb. Maar het was allemaal wel een beetje wazig toen ik vertrok zeg maar, de boodschap was niet over je pijngrens gaan maar er tegenaan werken en niet overdrijven. Zodoende dat ik mijn full-time dag gesplitst heb over 2 dagen, kenbaar heb gemaakt waarvan ik dacht dat nog niet ging en wat wel. En daar ook heel fijn begrip en ondersteuning van mijn klanten bij kreeg. En ervaarde dat de dingen ik tegenop zag en mijn manco aangaf eigenlijk beter meevielen dan de dingen waarvan ik dacht dat ik ze wel kon doen. Daar heb ik soms wel mijn koppie aan gestoten.

Enfin, aangezien ik geen donder weet van een breuk te ervaren en de revalidatie daarna, ben ik toch maar is even gaan vragen of het normaal is dat ik nog zoveel stramheid en een schrijnende pijn ervaar in desbetreffende hand? 

En nu is de boodschap dat dat overbelasting is. Omdat je normaliter na 6 weken gips, niet zelfstandig de werkvloer weer opgestuurd kan worden omdat er een voorzichtig revalidatie traject aan vast zit. 

Ik heb wel een compliment gehad, voor mijn nauwkeurigheid van mijn eigen grenzen aangeven en te oefenen tot aan de pijngrens. Maar verders heb ik te horen gekregen dat mijn hand alsnog overbelast is en dat ik mag rekenen op chronische pijnen. Gelukkig zijn ze niet zo erg.

Maar als nog word ik met een kluitje in het riet gestuurd, omdat ik naar huis gestuurd ben met de boodschap overbelast geen andere ledenmaten en leer je hand anders te gebruiken. Toen ik vroeg, kan ik daar dan begeleiding in krijgen? Omdat ik als onwetende blijkbaar toch teveel gedaan heb terwijl ik het voor mijn gevoel echt heel rustig aandeed. Komt het antwoord erop neer, zoek het lekker zelf uit.

Voelt gewoon een beetje teleurstellend maar ik zet me er wel weer over. Blijkbaar begrijp ik dokters taal niet en tandartstaal wel. Daarom ga ik ook liever naar een tandarts dan een dokter.  Omdat ze in je mond kijken, is het gesprek vaak eenzijdig en kan je dus niet heel veel moeilijke vragen stellen. Bij specialisten is dat heel anders, misschien is dat het verschil wel. Ik zie ze als normale gesprekspartners die ook naar het toilet gaan en toevallig hoger gestudeerd hebben maar ook normale mensen zijn. Dus als ze afkomen met latijnse termen, vraag ik of ze dat in het Nederlands kunnen vertalen omdat ik geen latijn spreek. En volgens mij stopt daar het gesprek een beetje, omdat ze dat niet gewoon zijn. Hun woorden weer terug in het Nederlands te vertalen.

En omdat dat mogelijk teveel werk is, word ik weer met een kluitje in het riet gestuurd en staat heel groot in mijn dossier. Dat is een lastig mens, want ze toont geen respect voor onze medische taal en eist dat we Nederlands spreken. 

 

Fijn dit effe gezegd te kunnen hebben.

[Spud]

15 uur geleden zei bumperjim:

De Stier heeft gisternacht lang met de Vlinder gepraat. Bleek dat het niet haar eerste zelfmoordpoging was. "Oh, wel 30 keer of zo" zei ze. Weet niet of ik me daardoor minder of juist meer bezorgd voel. Anorexia had ze ook gehad. En alcoholisme tijdens de paar maanden dat ze in Canada zat, maar daar is ze nu weer mee gestopt. Roken doet ze dan wel weer, teveel. Drugs niet. Of nou ja, als je een jointje niet meetelt. En haar ex was gewelddadig op diverse manieren.

Ik hoor het aan en raak langzaam verlamd, zo lijkt het wel. Ze is nog maar 20 😢 Wat moet ze jarenlang ongelukkig zijn geweest en hoe veel hebben wij niet gezien en begrepen. En verkeerd gedaan, denk ik er meteen bij, want ik doe weinig goed krijg ik het gevoel, behalve dan het zaakje financieel boven water houden. Waarom zei ze nooit wat?

Adem in adem uit. Maar het ademt heel zwaar vanavond. Ik wil zo graag eens rechtstreeks met haar praten maar het is nooit het moment. 's Nachts slaap ik elke keer 🫤

Straks toch gewoon proberen.

Tjeetje heftig wat je schrijft en tevens mooi en eerlijk ook. Misschien mag je de vlinder dat ook wel laten lezen? Dan hoeft er even niet gesproken te worden? 

Ik heb geen idee in welke vorm ik dit kan plaatsen? Vader, kind gesprek? Vriend, een ander wezen? Iemand die je dierbaar is in ieder geval. Dat jullie in gesprek zijn, is al mooi en winst.

Ik ben zelf stier en ondanks de intense gesprekken die ik met vlinders mocht voeren, heb ik ze wel moeten laten vliegen op een dag. Omdat ik soms ook niet wist wat te zeggen of wist wat goed was. 

Zelf heb ik ook wat pogingen gedaan en wat ik daaruit heb geleerd als iemand dat met je delen wil  en vertellen, luister hoe erg ook wat je te horen krijgt. Het is een stukje van de eenzame trauma verwerking wat iemand doormaakt. Heel veel sterkte!

[bumperjim]

13 minuten geleden zei Spud:

Tjeetje heftig wat je schrijft en tevens mooi en eerlijk ook. Misschien mag je de vlinder dat ook wel laten lezen? Dan hoeft er even niet gesproken te worden? 

Ik heb geen idee in welke vorm ik dit kan plaatsen? Vader, kind gesprek? Vriend, een ander wezen? Iemand die je dierbaar is in ieder geval. Dat jullie in gesprek zijn, is al mooi en winst.

Ik ben zelf stier en ondanks de intense gesprekken die ik met vlinders mocht voeren, heb ik ze wel moeten laten vliegen op een dag. Omdat ik soms ook niet wist wat te zeggen of wist wat goed was. 

Zelf heb ik ook wat pogingen gedaan en wat ik daaruit heb geleerd als iemand dat met je delen wil  en vertellen, luister hoe erg ook wat je te horen krijgt. Het is een stukje van de eenzame trauma verwerking wat iemand doormaakt. Heel veel sterkte!

Ja, vader-kind

[karin123]

@bumperjim

Als ik dit lees doet het mij terugdenken aan mijn jeugd en dat ik nooit iets vertelde aan mijn ouders. Ik deed dat niet omdat ik hun niet lastig wilde vallen met mijn problemen. Ik wilde niet dat ze zich zorgen over mij maakten!

Ik weet niet of dat bij Vlinder ook speelt.

 

 

[Spud]

1 uur geleden zei bumperjim:

Ja, vader-kind

Hoe pijnlijk en verwarrend ook, je kind vertrouwd je en daarmee haal je haar gevoelens die ze nu denkt niet weg, maar als je blijft luisteren voelt ze zich vertrouwd. Je uitzichtloos voelen is zo ingewikkeld, en is dan fijn als iemand gewoon luistert en zijn of haar onkunde aangeeft. Bijvoorbeeld, dat iemand gewoon zegt ik ben geraakt door je verhaal en voel me schuldig.

Het is open staan voor het verhaal van je kind en de nadruk ligt op het te willen lossen.

Mijn pa die Leeuw was, vond dat ik maar normaal moest doen. En had me fijngeknepen als vlinder. Omdat ik daardoor teveel op mijn moeder leek.

Uit eigen ervaring kan ik wel zeggen als je depressief bent als kind, is het juist fijn als iemand het wantrouwen en de bezorgdheid aan de kant zet maar als de ouder gewoon naar je luistert en jou ziet. En waardeert zonder consequenties.

Wat je schreef over de vlinder en de stier, juist dat doet deugt. Gewoon het gevoel er laten zijn en geen aanpassingen zoeken of oplossingen durf gewoon dat wat niet in de maatschappij mag bestaan te laten bestaan.

Als ik zo een vader gehad had zoals jou, die me aan wilde horen, was dat qua vertrouwens band zo heel erg fijn kunnen zijn. Ondanks de pijn die je nu voelt, dan kan het op een dag gedeeld verdriet zijn en trots zijn op de stappen die behaald zijn. 

Volgens mij zoekt je dochter dat en daarom deelt ze dingen met je die je als vader machteloos maken. De kunst is dan niet willen oplossen en niet te verdrinken in het leed. Gewoon zeggen wat je voelt, en luisteren. Een mens te worden, waar je alles mee kan delen, zonder consequenties.

 

Dat had mij geholpen, dus ik weet niet of het waar is. Maar ik denk wel dat kinderen daar behoefte aan hebben. Vragen stellen dus en contact  houden. Niet kijken naar wat voor leed het al gehad heeft. En vooral jezelf niet de schuld geven. In het hier en nu blijven.

 

[bumperjim]

3 uur geleden zei karin123:

@bumperjim

Als ik dit lees doet het mij terugdenken aan mijn jeugd en dat ik nooit iets vertelde aan mijn ouders. Ik deed dat niet omdat ik hun niet lastig wilde vallen met mijn problemen. Ik wilde niet dat ze zich zorgen over mij maakten!

Ik weet niet of dat bij Vlinder ook speelt.

 

 

Maar ja, ik maak me ook zorgen als ze niks vertelt 😁

[bumperjim]

Beetje leuker onderwerp nu. Vorige week ging ik ff kijken bij een opvangadres voor de hond. Hemelsbreed lag het op 21 km. Maar hier in de buurt ben je dan al gauw een uurtje bezig om er te komen. Zeker als je iemand tegenkomt want dan moet er eentje heel lang achteruit.

Zeiden ze ook nog, het laatste stuk van de weg is afgelopen winter ingestort dus daar moet je stoppen en dan de laatste 400 meter lopen. OK.... 🤪

Ik ben niet gauw bang dat ik een ravijn inlazer maar dat instortingsverhaal hadden ze me beter niet kunnen vertellen 😱

%s om %s bewerkt door bumperjim

[Woman]

Ik weet nog goed, toen ik eind 20 was, dat het me een goed idee leek om te gaan liften in Frankrijk. In mn eentje. Naar de Mont Blanc. 
Ik vertelde dat aan mijn vader. 
Hij liet me gaan, gaf me een kaart mee met stations waar ik op de trein kon stappen. Zwaaide me uit toen ik vertrok met mijn rugzak naar het station. 
De heenweg met de trein, de terugweg liften. Laatste stukje wel weer ov. 

Echt joh. Als ik nu een dochter zou hebben van die leeftijd en ze kwam met dat "geweldige" plan??? 
Ik weet niet of ik haar zo zou kunnen laten gaan. 

%s om %s bewerkt door Woman

[bumperjim]

Haha echt niet 🤣 op zn minst met zn tweeën, en dan nog...

Heel soms komt ik een liftmeisje tegen, of twee, dan neem ik ze altijd mee om te voorkomen dat ze bij een erger iemand in de auto stappen 😁

[Bob]

Nou zeg, eind 20 ben je toch geen kind meer. Hoe oud moet je dan zijn om wel zoiets zelf te kunnen doen? 80? Dan moet ik nog even wachten...

[bumperjim]

Nou ja ik geef mn mening maar op 20 jarige leeftijd luisteren ze niet meer 😂

Feit blijft dat ik het voor een vrouw alleen geen geweldig idee vind. Zelfs eentje van 80 😁

[Claudius]

Luisteren ze nog als ze 14 zijn ? 

[Bob]

19 uur geleden zei bumperjim:

Nou ja ik geef mn mening maar op 20 jarige leeftijd luisteren ze niet meer 😂

@Woman schreef "eind 20", dus tegen de dertig.

 

19 uur geleden zei bumperjim:

Feit blijft dat ik het voor een vrouw alleen geen geweldig idee vind. Zelfs eentje van 80 😁

Ja, daar heb je wel een punt.

%s om %s bewerkt door Bob

[Spud]

Ik ben nu 48 jaar inmiddels  en mijn pa en ma zijn overleden. Ondanks hun bezorgdheid lieten ze mij wel de wereld ontdekken. En was er een zekerheid tussen alle nieuwe dingen die ik ging ontdekken dat ik terug kon vallen op hen.

Liften lijkt een uitgestorven bestaan inmiddels, heb dat dus ook nooit kunnen meemaken. Want dan waren er mijn ma of pa, die me een eindje op weg hielpen in het openbaar vervoer of brachten naar waar ik wilde zijn. Daarvan heb ik wel geleerd, dat je op ze kan terugvallen en dat geeft ruimte om dingen toch te ontdekken  want op de terugreis had ik de vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan. En als ik vastliep kon ik hen voor advies bellen.

Je hebt hier een oudere man, die zijn moeder graag bezoekt in het rusthuis. Hij lift nog wel, ik heb hem weleens meegenomen terug naar Nederland en de verhalen die je dan hoort zijn bijzonder. Wat het liften betreft. 

Ook van hem begrijp ik dat er meer achterdocht is dan vroeger, maar dat het nog wel kan en mogelijk is zet me wel aan het denken om het ook te willen en durven doen zonder veilige thuishaven waar ik op terug kan vallen. Jammer maar helaas ben ik inmiddels een te oud vel dat niet op haar mondje gevallen is dat is best onhandig wat liften betreft. Maar misschien ooit weet ik de juiste snaar wel te raken. Zodat ik ook kan proeven van het liften bestaan, in plaats van andere mensen op te pikken en enkel de verhalen te horen en iets onverwachts te doen zoals ze gewoon aan hun voordeur af te leveren. Ook leuk! Maar leuker is om het zelf eens te mogen ervaren.

En ja, mijn ouders hadden koppijn gekregen van mijn avontuurlijkheid maar dat hadden ze ook vlak na mijn geboorte. Hun deal was, zoek het lekker uit maar als je hulp nodig hebt trek aan de bel. De reactie was niet altijd even leuk, maar ze waren er wel voor mij.                     

[Rosee]

Oh ja, dat liften! Dat heb ik ook gedaan, was 17 destijds. Mijn ouders vertelde ik niks, die kwamen er pas achteraf achter. Ik vond het soms leuk om niet te weten waar ik heen zou gaan en kijken waar ik uit zou komen als ik gewoon dezelfde weg ging als de auto (als me werd gevraagd waar ik heen ging, zei ik dat ik daar toevallig ook heen moest) totaal onverantwoordelijk, maar gelukkig is het altijd goed afgelopen. 

[bumperjim]

Ja meestal gaat het wel goed natuurlijk, maar ja de zorgen hè 😁

[Yana]

Ik ben toen ik 18, 19 was Europa doorgelift in m'n eentje en heb daarbij de mooiste ervaringen opgedaan en ben de liefste mensen tegengekomen en 1 klootzak. Ik heb toen o.a. geleerd dat ik een goede intuïtie heb en dat ik daar maar beter naar kan handelen.

M'n moeder was doodbezorgd maar dat vond ik haar probleem.

[Freekie]

Ik ga daar ook mee aan de slag @Etty je omschrijft het mooi. Ook ik ben een fixer. Ik weeg nog van vroeger dat de oplossingen van mijn pa, ik daar niets aan had.. De dingen die hij zei, die durfde ik niet en daarbij achteraf praten hoe je had kunnen reageren, dat werkt toch niet, want hij was er niet bij geweest.. Ja en hij had zijn woordje zogenaamd altijd klaar staan, ik niet.. Ik wind me namelijk ook niet zo vreselijk snel op als hij dat kan.

Als mijn dochter (12) en ik ruzie hebben en ze vliegt naar boven, dan hebben we 1 regel. Je meld het als je van huis gaat, ze loopt dan graag buiten met haar rugzak. Ze zei, ja dan ga ik even afkoelen en op een bankje op de geluidswal zitten hier in de buurt. Ik zei tegen haar, terwijl ik ondertussen de linker en rechterarm om 2 onzichtbare mensen heen sloeg alsof ze beide naast me stonden.. Ja en dat zit je daar even met gevoel 1 en gevoel 2,waarschijnlijk boos en verdriet.. En dat mag, boos en verdriet mag. 

En dan moet ze lachen, ze heeft het ook al tegen haar vriendinnen gezegd, ja zegt ze, terwijl ze de 1 arm om de nek van een onzichtbaar iemand slaat, dat is gevoel 1 en dat is gevoel 2

%s om %s bewerkt door Freekie

[Kunsie64]

Ik heb ook een keer gelift, goed beschonken en 's avonds in het donker. Ik moest naar het station in Zaandam maar de man reed helemaal de stad uit en het werd al donkerder om me heen. Gelukkig kon ik eruit stappen bij een stoplicht. Het had heel anders kunnen aflopen. Nooit meer gelift daarna. 

[Etty]

Ik heb ook hele leuke herinneringen aan liften. Sommige situaties hadden achteraf vreselijk kunnen aflopen, ondanks dat ik het samen met mijn vriend deed.  Ik denk dat je kind op heel veel verschillende manieren nare dingen kan tegenkomen, dingen die veel dichter bij huis zijn en waarbij de kans veel groter is.   Onze ouderlijke zorgen focussen zich misschien op die paar gevaren zodat we in ieder geval nog af en toe een gezonde nachtrust hebben:). Ik denk dat dit inderdaad zoals @Yana zegt òns probleem is, leren leven met de kans dat je kind iets naars overkomt. Dat we dat niet in de hand hebben.  Net als bijna alles in het leven. Voor je het weet ben je alleen maar bezig alles onder controle te houden en de illusie dat dat kan in stand te houden, waardoor het moelijker wordt de gevaren dichterbij huis te zien.  Maar een liftende dochter is eigenlijk niet te doen