Sandro

Er zijn mensen die het nodig vinden om zelfs over zoiets op te scheppen, Adrian.

Belangrijk daarbij is onderscheid tussen intrinsieke en extrinsieke motivatie. Het moet echt vanuit jezelf komen.

Mijn telefoon is ermee opgehouden laatst. Had helemaal geen back ups gemaakt en telefoon zat helemaal vol met van alles. Foto's, filmpjes, notities, logs (o.a over alcoholgebruik). Maar vind ik het erg dat ik die nu kwijt ben? Nee, eigenlijk niet. Begin weer lekker fris opnieuw.

Wat betreft motivatie, ik zat de afgelopen dagen beetje in een dip. Ging nog wel door op dezelfde weg qua niet drinken en blijven sporten, maar de motivatie was er niet meer. Gevaarlijk, wist dat ik er iets aan moest doen. Wat kleine dingetjes veranderd vandaag en gisteren. Stelt allemaal niet veel voor maar zorgt voor net weer een beetje nieuwigheid en dat heeft gewerkt. Af en toe een beetje kalibreren dus

Het gevoel gevangen te zitten in een web waar je niet uit kunt ontsnappen. Alle ellende als gevolg van de drank dan maar voor lief nemend. Triest dat we dat onszelf aan hebben gedaan. Maar jij hebt jezelf bevrijd

Rustig dagje voor mezelf gehad. "The Kalief Browder Story" op Netflix gekeken. Aanrader.

@Gryhe gaat het wel?

Wel grappig net. Mijn jongste zoon is bang dat de centjes op zijn en ik niet genoeg werk om op vakantie te kunnen. Dus hij vroeg of ik klaar ben met werken vandaag. Ik zeg ja. Vraagt ie waar de centjes dan zijn. Op de bank, zeg ik. Loopt hij naar de bank toe. Ehhh, nee, ik bedoel niet die bank. De geldbank. Hij kijkt me glazig aan. Ik waag een nieuwe poging: de centjes staan op de computer. Loopt hij naar het beeldscherm en gaat op de plank erboven zoeken

Maar ik ga niet drinken hoor, niet eens zin in. Even rustig bijkomen.

Wat een k**dag. Sorry, kan het niet anders zeggen. Ben hier thuis aan het werk, mijn vriendin ook. En kinderen van de leeftijd 5 en 8 zijn thuis, want hebben vakantie. Dat op zich is al erg genoeg (zeker na al die maanden thuiswerken, de frustratie van het niet lekker kunnen werken, en geen kant op kunnen, hoopt allemaal op), maar ze vertikken het ook nog eens om gewoon buiten te spelen en zitten alleen maar te klieren en de boel af te breken. Net een stuk hardgelopen, maar ben nog steeds chagrijnig. Moest het ff kwijt.

Als ik iets tijdens mijn studie psychologie geleerd heb, is het wel dat je de uitkomst van één enkel experiment nooit als zoete koek moet slikken: https://www.trouw.nl/nieuws/marshmallows-kunnen-toch-niet-de-toekomst-voorspellen~b7cbe82d/

Hmm ja, vrijwel alles kan als excuus gebruikt worden om te gaan drinken. Stress bijvoorbeeld, maar het andere uiterste, verveling, ook. Vermoeiend is dat he. Vind ik zelf althans. Moet er soms ook nog tegen vechten. Succes!

Dat denk ik ook. In combinatie met de angst dat ik niet goed voor mezelf zou zorgen, terwijl niets juist minder waar is. Maar ik lijk best wel een beetje op mijn vader. En misschien zit ik ook wel in een mlc, alhoewel ik het dan een "midlifeperiod" (mlp) zou noemen Beetje weerstand bieden tegen ouder worden is denk ik wel iets natuurlijks. Ben in ieder geval geenszins van plan om alle schepen achter me te verbranden zoals m'n vader gedaan heeft.

Hmmm, ik merk dat mijn familie zich begint af te vragen of het wel helemaal goed met me gaat. Met mijn moeder voorop, altijd bezorgd. Terwijl het juist supergoed gaat. Komt doordat ik er nogal anders begin uit te zien. Mijn lichaam, maar ook mijn gezicht. Ik moet me er niks van aantrekken. Ze begrijpen er gewoon niks van en dat kan ik ze ook eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Maar herkennen jullie dat? Dat je je voor je gevoel bijna moet gaan verdedigen voor juist een hele positieve ontwikkeling?

Stress lijkt me onder de T te vallen. Mentaal moe/uitgeblust.

Lijkt me wel. Niets is zo lonely als onder de mensen zijn waarmee je je niet verbonden voelt op dat moment.

Aanstekelijk deuntje! "I'd rather be drunk but at least I'm alive", verstond ik. Maar kennelijk zingt ze dat niet

Je klinkt goed voorbereid in ieder geval! Dat is al heel wat. Maar inderdaad, ik denk dat iedereen weleens een moeilijk moment zal hebben. Logisch ook, anders hadden we geen probleem om mee te beginnen Zeker wanneer de euforie wegebt inderdaad. Dan komt de volgende fase: lukt het ook om vol te houden als je stemming minder 'up' is en je in het 'nieuwe normaal' komt? (verschrikkelijke mode-uitdrukking, maar ik gebruik hem toch even ). Een keer uitglijden is ook niet erg, kan erg leerzaam zijn. Als je daarna maar weer de draad oppakt. Ik nader nu de drie maanden. Zo ver ben ik nog nooit gekomen en ik wil voor geen goud meer terug.

Daarmee heb je volgens mij juist wilskracht getoond.

Kijk, met jou kan ik praten! Dat is precies ook mijn genre. Films en series interesseren me niet. Maar ik kijk eigenlijk bijna alles op Youtube ipv Netflix. Op Netflix kon ik weinig interessante docu's vinden. Making a murderer vond ik wel leuk op Netflix. Al gezien?

Dankjewel @Gryhe ! Het gaat steeds makkelijker. Ik zag het iemand nog schrijven op de dagdraad vandaag, dat het moment zo rond half 5 nu ongemerkt voorbij gaat. Dat (voorheen heilige) moment is bij mij ook uit het systeem inmiddels. De late middag en avond vul ik nu in met andere gewoontes. Ik heb nu ook regelmatig momenten dat ik me opeens zielsgelukkig voel. Vaak om de kleinste dingen. It keeps getting better. Het is jou ook gegund!

Hier beschrijf je heel kort en bondig wat mij heel erg geholpen heeft de laatste tijd. In plaats van allerlei dingen van mezelf en mijn omgeving te eisen/willen/verwachten, probeer ik te me te verzoenen met onvolkomenheden (die immers toch onvermijdelijk zijn).

Op wilskracht alleen niet nee. Maar zonder wilskracht lukt het ook niet. En zoals hierboven ook al geschreven, het gaat mij meer om "wil" dan "kracht". Er staat een vraagteken.

Hier ook piekperiode in juli. Helaas nog net niet helemaal voorbij (wel bijna). Zal nadenken je echt helpen? Of is het meer een kwestie van wilskracht?

Je eigen problemen met anderen vergelijken is eigenlijk zinloos inderdaad (maar wel heel menselijk). Er zijn altijd mensen die het slechter hebben en ook altijd mensen die het beter hebben (vinden/denken we). Toch kunnen mensen waarvan het van de buitenkant lijkt alsof ze alles hebben de meest ongelukkige mensen zijn, en omgekeerd. Lastig concept eigenlijk, "gelukkig zijn". Ik heb weleens het gevoel dat hoe harder je het wilt, hoe moeilijker het is. Obsessief proberen geluk na te jagen werkt dus niet. Al is het maar omdat het onmogelijk is altijd gelukkig te zijn. Voor mij werkt het veel beter om het bij de basis te houden en verder maar te zien wat er allemaal mogelijk op mijn pad komt. Maar goed, deze laatste paragraaf geheel terzijde.