Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

3 uur geleden zei Lika:

Ik lees je @Jannigje

Fijn @Lika 

[Jannigje]

3 uur geleden zei Cleo66:

Jee Jannigje , wat kan je goed verwoorden hoe je overlevingstechnieken werken. Je weet dus heel goed wat je doet en hoe het zou moeten , maar het lukt niet om het anders te doen . Is er geen therapie die je hierbij zou kunnen helpen . Ik herken wel wat in wat je schrijft . Mijn masker zit ook vastgeklonken aan mijn hoofd.  Na een leven lang imiteren en camoufleren , had ik geen idee wat ik zelf wil of wens , wie ben ik überhaupt.  Met babystapjes gaat het vooruit sinds ik nuchter ben en met behulp van ambulante begeleiding,  waardoor ik inzicht krijg in mijn gedrag.  Ook het werken aan mijn eigenwaarde is een grote hobbel . 

Zoek gepaste hulp meid,  je hoeft het niet alleen te doen 

Ik behoor tot een groep mensen bij wie therapie werkt, maar bij wie de depressies ed niet overgaan. M.b.v. Therapie bleef ik op de been zeg maar.
Bij de GGZ is therapie gericht op herstel en aangezien ik niet herstel in de zin van beter worden, vinden ze behandelen niet meer zinvol. De therapie is daar dus gestopt. Ik ben nog bij hen ivm medicatie (psychiater), daardoor kan ik niet elders therapie krijgen. (Verzekerings kwestie) Bij een vrijgevestigde therapeut kan ik waarschijnlijk wel terecht , maar dus niet nu.

 

[lady jane]

[Rosee]

Lieve Jannigje, ben blij dat je het hier deelt. En fijn dat het hier kan. Knuffel

[Gryhe]

@Jannigje ik weet niet zo goed wat ik op jouw situatie kan zeggen. Waarom ik toch íets opmerk is om en signaal naar je te uiten dat je er ook mag zijn.

Voor jouw komt de zon ook zodra op. Het wil dat je van het én warmte energie opdoet. De wolken zorgen dat gedoseerd gaat. Wellicht heb je vandaag een goeie dag, probeer naar buiten te gaan en iets moois te ontdekken.

Anyway, blijf schrijven, ik waardeer je draadje enorm. 

[Jannigje]

 

Op 15-7-2020 om 22:51 zei knakker:

 Goed dat jij het hier uit. Misschien ook onder vrienden iets meer gaan doen? Jij lijkt steeds te denken dat je geen aandacht mag vragen en dat je je leed beter voor je kunt houden. Dat mag best. Het lucht jou op, en ik vind het fijn meer over jou te lezen. Ik mag jou wel, denk ik. Kop op hoor.

 

Dank je, ik mag jou ook wel!

Wat ik zo moeilijk vind is een balans vinden. Als ik altijd/meestal zou zeggen hoe ik me voel, ben ik bang dat ik mensen afschrik. Het is niet zo dat ik me zo nu en dan eens zo voel, het is bijna altijd zo. En dat is lastig. Als het tijdelijk is, is het makkelijker om het te zeggen, want het gaat weer over en het is ook makkelijker om te horen want het gaat weer over,  Maar als het blijft dan is het een ander verhaal. Horen dat iemand blij is met zijn of haar leven, dat het hem of haar goed gaat is over het algemeen fijn om te horen. We hoeven ons dan geen zorgen te maken, we hoeven niets te doen, geen raad te geven. Het geeft geen ongemakkelijk gevoel, tenzij je jaloers bent natuurlijk. Het evenwicht wordt niet verstoord. Dit alles er van uitgaande dat we zelf ook goed tot redelijk goed in ons vel zitten.

Maar als het niet goed gaat hebben we het gevoel dat we iets moeten, moeten helpen, raad moeten geven, het lijden verzachten.  En als dat niet kan, kun je je gemakkelijk machteloosheid  voelen of wrevel zelfs, zeker als het lang duurt. Het is naar als het met iemand uit je omgeving niet goed gaat, zeker als die persoon je na staat. (Mijn invulling, mijn woorden)

Het is voor mij de kunst om te zeggen hoe ik me voel op een manier die behapbaar is denk ik.  En op een manier waarmee we samen weer verder kunnen. (Ik mis LARS nog heel vaak, mede omdat hij beschreef dat hij niet meer kon en wilde, ik begreep dat helemaal. En ik wist dat hij dat van mij begreep.  Ik kan nog wel, dus ik ben er nog.)

Ik kende een oudere mevrouw bij wie ik regelmatig op bezoek ging, het viel me elke keer zwaar. Waarom? Niet zozeer omdat ze het altijd moeilijk had maar meer de manier waarop ze dat communiceerde denk ik. Het was zo zwaar, altijd. Het duurde lang voordat we door die zwaarte waren en over andere dingen konden praten. Ik zag er steeds meer tegenop om naar haar toe te gaan.                                            Dat wil ik dus absoluut voorkomen!!!                                                                                                                                                                               Een andere dame was behoorlijk beperkt en had veel pijn door reuma (RA). Zij had het ook moeilijk, maar naar haar ging ik graag en ik deed van alles en nog wat voor haar. Zij had het moeilijk maar was geen slachtoffer denk ik. Misschien zit daar wel het verschil. 
Ik weet denk ik niet goed hoe ik aan kan geven hoe ik mij echt voel, hoe ik daar aandacht voor kan vragen omdat ik bang ben om slachtofferig te zijn en dat wil ik absoluut niet.  Bovendien vind ik het lastig om te zeggen dat ik me bijvoorbeeld vreselijk somber en angstig voel en dan vervolgens over te gaan tot de orde van de dag. Terwijl dat wél is wat ik graag wil. Ik wil het vaak alleen maar kunnen en mógen zeggen!!
Ben jij blij? Fijn voor je.     Ik niet, ik ben bang en somber. En dan door of zo. Want dan kan ik ook wel weer mee in jouw blij-zijn, want ook al kan ik het niet, voel ik het niet, ik wil het wel graag van jou weten.

Dan kan het allebei bestaan, dan wordt het allebei gezien.  (Ik weet precies wat ik hiermee bedoel, maar ik heb geen idee of jullie het begrijpen) 

Adciezen en goede raad helpen bijna nooit, het geeft mij vaak alleen een machteloos gevoel. Luisteren helpt wel. En me soms gewoon meeslepen: Komop Jan, we gaan wandelen of zo.

“Ik lees je Jannigje” was fijn @Lika

 

 

 

 

 

25 juli 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

Ik lees je @Jannigje en wellicht meer: ik denk het te begrijpen. 

Ik wil dat je weet dat ik het kan handelen om te horen ' bang en somber' en door. Ik kan het aan om te horen dat je geen behoefte hebt aan advies of bevraging als ik daar inschiet. Want dat doen we :ja. Bijna vanzelf.

Wat had ik graag gewild dat ik bang en somber mocht zijn toen ik dat met grote regelmaat was. Gewoon bang en somber bij de rest mogen zijn. Er gewoon welkom mee zijn. 

Je bent welkom. Ik lees je.

Lika

[Lonster]

Goed omschreven, fijn dat je zo uitgebreid je ideeën hierover opschrijft Jannigje. Dat kan ik ook handelen. En de meeste mensen wel, die de moeite nemen om jouw toelichting te lezen.

De mensen die jouw verhaal niet kennen zullen inderdaad inde troostende of adviserende rol schieten, dat gaat zo makkelijk.

[nancy]

Jannigje   ,  even een bloemetje voor jou van mij. 

[Jannigje]

52 minuten geleden zei Lika:

Ik lees je @Jannigje en wellicht meer: ik denk het te begrijpen. 

Ik wil dat je weet dat ik het kan handelen om te horen ' bang en somber' en door. Ik kan het aan om te horen dat je geen behoefte hebt aan advies of bevraging als ik daar inschiet. Want dat doen we :ja. Bijna vanzelf. Ik moet daar zelf ook mee oppassen hoor, want ik heb zelf de neiging ook, al ben ik me er nu veel meer bewust van.

Wat had ik graag gewild dat ik bang en somber mocht zijn toen ik dat met grote regelmaat was. Gewoon bang en somber bij de rest mogen zijn. Er gewoon welkom mee zijn. : Hier schiet ik helemaal vol van, want precies dat is wat ik vaak alleen maar wil.Er “gewoon” bij mogen zijn. Zonder iets te moeten, zonder  uit te moeten leggen of me te verantwoorden.

Je bent welkom. Ik lees je.

Lika

[Jannigje]

50 minuten geleden zei Lonster:

Goed omschreven, fijn dat je zo uitgebreid je ideeën hierover opschrijft Jannigje. Dat kan ik ook handelen. En de meeste mensen wel, die de moeite nemen om jouw toelichting te lezen.

De mensen die jouw verhaal niet kennen zullen inderdaad inde troostende of adviserende rol schieten, dat gaat zo makkelijk.

Wat ik net ook al schreef bij Lika, ik moet er zelf ook op letten. Onze behoefte is ook om te helpen, Het is ook bijna altijd goed bedoeld dat weet ik ook.

Herman Finkers verwoordde het eens heel mooi. Hij had bekend gemaakt dat hij aan een chronische vorm van leukemie leed, nou dat heeft hij geweten. Uit alle hoeken van het land kreeg hij van alles en nog wat opgestuurd, allemaal goedbedoelde goede raad en adviezen, diëten, behandelingen regulier of alternatief, die soms ook lijnrecht tegen elkaar ingingen overigens. Hij heeft toen tijdens een show de mensen bedankt voor hun goede intenties en ze gelijk gevraagd om het niet meer te doen. Hij deed dat zo waardig en met respect en toch heel duidelijk, mooi vond ik dat. Ik heb vaak de juiste woorden niet of ben bang iemand te kwetsen. Want ik vind het best lastig om tegen iemand te zeggen: ik weet dat je het goed bedoelt, maar toch heb ik het liever niet.

[Jannigje]

37 minuten geleden zei nancy:

Jannigje   ,  even een bloemetje voor jou van mij. 

Dank je lieve Nancy.

Ik las in eerste instantie: een bloemetje voor jou én mij. Ja dacht ik, Nancy kan ook wel een bloemetje gebruiken.

Dus:  en  ( mag je zelf kiezen) voor jou.

Gaat het wel met je?

[Yana]

Tjee zeg Jannigje, wat schrijf je dat allemaal helder op. Ik kan me goed voorstellen dat je er gewoon wilt mogen zijn met jouw gevoel en ervaring. Lijkt me zo lastig dat iedereen dan gaat proberen om het goed te maken.

Ik denk dat veel mensen moeite hebben met neerslachtigheid en angst, laat staan met gedachten aan de dood. We zijn zo gewend om alles wat moeilijk lijkt te ontlopen en zeker niet aan de buitenwereld te laten zien, we vinden dat we falen als we niet gelukkig zijn.

Zoals jij het hier schrijft vind ik heel mooi, je vertelt gewoon hoe het voor je is, ik vind dat iets heel anders dan klagen of je gedragen als slachtoffer.

 

[kruidenthee67]

[Jannigje]

7 uur geleden zei GewoonDoen:

Ik lees dit nu pas. Ik deed gister hetzelfde. Adviseren...

Ik begrijp het en herken het denk ik. Het nummer "laat me" komt bij me naar boven.

 

Weet je, adviseren is op zich niet erg. Het gebeurt heel vaak, zoals ik al zei, ik moet er zelf ook voor oppassen. Misschien reageer ik mede daarom vaak niet op berichten omdat ik bang ben voor “wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet”.

Het wordt echt vervelend als mensen blijven aandringen, blijven herhalen. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen. Gaat het nog stééds niet goed met je?  Want er is mij toch (regelmatig) een hulpmiddel aangereikt, waarom doe ik daar dan niets of onvoldoende mee? Want als ik de raad op zou volgen zou het echt wel beter met me gaan. 
wat voor mij zo moeilijk is, is dat ik niet uit kan leggen dat ik iets niet of wel doe omdat ik er te lui, lamlendig, onverschillig etc ben, maar Omdat ik het dan niet kán. Omdat ik bijvoorbeeld te somber of te angstig ben, omdat ik al mijn energie al heb besteed aan zo goed mogelijk door de dag te komen, omdat ik bv tóch de telefoon heb opgenomen terwijl alles in mij roept “niet doen”. (Dat doe ik tegenover wel, de telefoon opnemen. Dat heb ik jaren niet gedaan) Of omdat ik zélf iemand heb gebeld. 

Elke dag moet ik de strijd aan, mezelf dwingen . Het muntje kan beide kanten opvallen: het lukt vandaag betekent: ik ga sporten, ik ga naar het museum, ik ga en doe..... Maar soms lukt het niet en valt het muntje de andere kant op, en dan doe en ga/durf/kan ik niet ......., dan probeer ik de dag te overleven, zo goed mogelijk. En dan hoop ik dat het de volgende dag beter gaat, dat ik het muntje de goede kant op krijg.

Gelukkig speelt drank geen rol meer in dit verhaal. Drank (en eten en roken) bedekte alleen de problemen en verving alleen maar tijdelijk alles wat eronder zat. Maar ja, ze hebben geduld, ze wachten rustig af, hun tijd komt wel weer. Ze boeten niet aan kracht in.

Ik hoop dat je begrijpt dat ik dit schrijf in het algemeen, zeker niet gericht op jou. Al nadenkend over jouw bericht komt dit allemaal naar boven. 

[Jannigje]

8 uur geleden zei Yana:

Tjee zeg Jannigje, wat schrijf je dat allemaal helder op. Ik kan me goed voorstellen dat je er gewoon wilt mogen zijn met jouw gevoel en ervaring. Lijkt me zo lastig dat iedereen dan gaat proberen om het goed te maken.

Ik denk dat veel mensen moeite hebben met neerslachtigheid en angst, laat staan met gedachten aan de dood. We zijn zo gewend om alles wat moeilijk lijkt te ontlopen en zeker niet aan de buitenwereld te laten zien, we vinden dat we falen als we niet gelukkig zijn.

Zoals jij het hier schrijft vind ik heel mooi, je vertelt gewoon hoe het voor je is, ik vind dat iets heel anders dan klagen of je gedragen als slachtoffer.

 

Klopt helemaal @Yana. Het wrange is dat de beste manier om het goed te maken is: mij laten zeggen dat ik het moeilijk heb, dat ik het leven vreselijk moeilijk vind. En daarna gaan we de honden uitlaten of de muur schilderen of wat dan ook. En dan kan ik alle geluk van de ander aan. Want dan ben ik er ook. Dit hoeft natuurlijk niet elke dag, we hoeven het er echt niet elke keer te hebben.

Gedachten over de dood zijn voor de meeste mensen onvoorstelbaar en inderdaad vaak onbespreekbaar. Dat doe ik dus ook zelden irl. Daarom was therapie voor mij zo belangrijk, daar uitte ik al die dingen wel en dan kon ik de wereld weer in.

 

[Jannigje]

Vanmiddag was ik opeens iemands heldin. Tja dat hoor ik niet elke dag. Sterker nog er zijn decennia waarin ik het niet hoor. Nu had ik niets heldhaftigs gedaan, maar toch vond zij mij een held. You are my Hero of the day. Ik heb haar daar nadrukkelijk voor bedankt.

Je kunt blijkbaar al een held zijn als je iets kleins voor iemand doet. Als het voor die persoon maar belangrijk is. En het was belangrijk, het ging om bramen. Zij had ze al vaak zien hangen, wilde ze graag plukken maar deed dat niet omdat haar man bang was dat ze giftig waren. Zij zag mij bezig en vroeg in het Engels met een zwaar Italiaans accent of ze veilig waren. Ik kon haar met een gerust hart verzekeren dat dat het geval was. Ze was zo blij! Ze kon bramen gaan plukken!

You are my Hero!

Ik was haar Hero! 

[bumperjim]

Het was in zekere zin een zaak van leven of dood! Mooie opsteker  

[Rosee]

Jannigje wat mooi om te lezen. Dat zijn toch eigenlijk de waardevolle dingen in het leven? Hoe klein het ook lijkt. 

[Jannigje]

Ja, wie het kleine niet eert etc. Dus (ondanks alles) ook de goede dingen blijven zien. Niet groot en meeslepend, maar klein en waardevol. Anders kijken, echt kijken, kijken zonder vooroordeel, zonder oordeel? 

[Rosee]

Ik kom er steeds meer achter dat het grootse en meeslepende in het kleine te vinden is.

[Jannigje]

Ja, misschien wel, of eerder waarschijnlijk wel. Als ik de oordelen uit kan zetten, lukt het me beter om dat te zien. 

[Lika]

Wat zijn die venijnig en alom aanwezig die oordelen. Of ze gewoon zien Jannigje. En zien dat het een oordeel is. Als je dat ziet, zie.je dus ook dát wat er ook oordeelloos is.

30 juli 2020 bewerkt door Lika

[Jannigje]

Vanmorgen hoorde ik een gesprek op de radio waarin het erover ging wat je in je leven hebt bereikt en wat je na laat als je er niet meer bent.  Dan vliegen de oordelen mij meteen weer om de oren en denk ik meteen weer te groot vrees ik. Want ja, wat laat ík na, wat beteken ik, wat heb ik betekend? De vraag “wat laat ik na” vind ik trouwens een beter vraag dan “wat heb ik bereikt” realiseer ik me nu. 
Er is geen brug naar me vernoemd, maar ik hoop toch wel dat ik iets nalaat. 

Het is zo wie zo moeilijk om dat van jezelf te zeggen denk ik, voor een ander vind ik het gemakkelijker. Ik heb de neiging om te kijken naar wat ik níet heb bereikt of gedaan. Weer die oordelen.

Al peinzend landt er opeens een dagpauwoog op mijn knie. De kleine dingen Jan, de kleine dingen. 

[Pytje]

Wat mooi, die dagpauwoog! Wat je nalaat zul je nooit weten, tenslotte ben je er dan niet meer. En wat je hebt bereikt verdwijnt ook heel snel na je vertrek hier. Die dagpauwoog is nu, meer hoeft soms niet toch?

Even by the way: het is "dat oog", dus misschien ook wel "dat dagpauwoog"?