Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lika]

Thans @lady jane. Waar.

[smart]

Ik lees je!

[kruidenthee67]

Sterkte

[Lars]

[Reacher]

Wat een sukkels zijn dat in dat ziekenhuis . Door die verkeerde informatie heb je je ontzettend veel zorgen gemaakt en extra pijn gehad! Goed van jou dat dat je die afspraak hebt gemaakt, anders had je nu misschien nieuwe blessures rondom de wond opgelopen.

Volgens mij zijn mijn eksters inderdaad ook naar jou toe vertrokken. Yesss! Ik heb wel de rest van alle vogelsoorten in mijn tuin. Binnenkort verwacht ik flamingo’s te zien die over zijn gevlogen om mijn filosofen hun kattenbrokjes te komen proeven. 

Laatst was er een spreeuw die binnenkwam via de achterdeur omdat buiten de brokjes op waren. 

 

[nancy]

Jannigje 

[smart]

Hou vol Jan!! 

[smart]

Hoe is het daar bij jou? Met je gezondheid?

[Jannigje]

Inmiddels is het zes maanden geleden dat ik ben geopereerd, ik had het me anders voorgesteld, voor zover ik me er al een voorstelling van kon maken. Lichamelijk word ik sterker, mijn conditie wordt beter, dus dat is mooi. Daar zou ik blij om moeten (?) zijn, maar ik ben niet blij. Natuurlijk is het fijn om weer sterker te worden, vooral het feit dat ik weer kan fietsen is prettig. Maar dan houdt het op, de blijdschap. Ik heb veel pijn, in mijn rug, billen en benen,  elke dag, vooral als ik zit of lig. Pijn beheerst een groot deel van mijn dag en dat is heel  akelig. Ik ben wel wat gewend,  maar dit ......

Psychisch doet pijn veel met me merk ik. Ik ben al meer vanhet half lege dan het half volle glas, dat lijkt alleen maar meer te worden. Misschien hoort “het” er allemaal wel bij. In het begin was ik alleen maar bezig met overleven, letterlijk deze keer. Maar ik ben nog steeds, of weer steeds meer “alleen maar” aan het overleven. En dat valt me zwaar en het valt me tegen. Misschien hoopte ik op een soort wonder? Misschien hoopte ik dat als ik  verlost zou zijn van de tumor ik me beter zou voelen,  niet alleen lichamelijk maar ook psychisch?

Ja, dat hoopte ik wel. 

 

 

[Reacher]

Lieve Jannigje, natuurlijk ben je verdrietig en somber als je de hele tijd pijn hebt! Dat vreet aan je  Mag en wil je pijnbestrijding? 

[kruidenthee67]

Och Jannigje...wat zwaar lijkt me dat. Ik hoop dat er betere tijden zullen komen...dat er verlichting is op een of andere manier voor je pijn. 

[Lika]

 tuurlijk hoopte je dat.  sterkte

[smart]

Hee daar Jan, hoe is het nu met je?

Is jouw balkon alweer in normale staat? Incl. De lastige vogels? En jouw gezondheid natuurlijk!

En geniet je van het zingen?

Oh, zou daar graag eens bij zijn!!

 

[Jannigje]

Dank je @smart, lief dat je ernaar vraagt.

Ik schrijf al een tijdje nauwelijks, zeker niet hier omdat ik niet steeds negatieve berichten wil plaatsen. Nu kan ik ervoor kiezen om het positieve te melden, maar dat lukt me niet. Want ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb te eten, ik heb geen schulden, ik kan zien en horen. Dus redenen om dankbaar te zijn.

Maar ik voel mij niet (zo) dankbaar, ik voel mij angstig en somber en dat duurt maar voort. Mijn inspanningen tot nu toe om gevoelens te veranderen, lukken niet erg. Andere gedachten zouden leiden tot ander gedrag en andere gevoelens. Of ander gedrag tot andere gevoelens en gedachten. Gedachten, gevoelens en gedrag beïnvloeden elkaar, althans dat is het idee. Ik heb mijn gedrag op een aantal punten veranderd, ik probeer anders te denken, maar mijn gevoel “wil niet mee” en dat baart me zorgen.                                                         Het leven gaat door, maar ik heb het gevoel dat ik er niet echt deel vanuit maak. Overleven ipv leven. 

Mijn lijf is ook nog verre van hersteld, ik heb veel en vaak pijn en dat helpt ook niet natuurlijk. 

In het kort gezegd doen mijn ziel en mijn lijf pijn en dat valt me zwaar. 

Mijn balkon is in een vrij treurige staat. Het hele gebeuren met de schilders heeft meer dan negen maanden geduurd. Alle planten moesten langdurig worden verplaatst, en heel veel hebben dat niet overleefd. Al met al is meer dan de helft van alles weg, daar ben ik wel sneu van. Tot overmaat van ramp werden ook al mijn mooie hortensia’s ziek en die moesten ook weg. Tja...

Maar gelukkig is het koor er nog. Zingen is nog wel wat lastig, ik wist natuurlijk wel dat het een erg fysieke aangelegenheid is, maar nu merk ik pas hoeveel je buikspieren moeten werken tijdens het zingen. En mijn buik is nog niet hersteld, maar goed ik ben weer begonnen. En de Messia’s komen er weer aan. Ik moet een beetje smokkelen en wat vaker ademhalen, dat is te doen, de pijn is minder.  Maar ik hoop dat ik volgend jaar weer “als van ouds” mee kan doen. Als van ouds is trouwens totaal geen vanzelfsprekendheid meer, voor zover dat het al was. 

[lady jane]

[lady jane]

woorden schieten te kort hier Jannigje
das lastig op een forum, maar ik denk dat dat voor jou nog meer geldt♥

[Rosee]

[kruidenthee67]

[Jannigje]

Dank jullie wel 

Woorden zijn ook lastig, hoeven ook niet. Ik zou zelf ook moeilijk vinden om te reageren met woorden. Maar sterkte en hartjes zijn altijd welkom!

[kruidenthee67]

Vangen....

[Lika]

[smart]

[Jannigje]

Het is meer dan een jaar geleden dat ik iets op mijn eigen draadje schreef. Ik wilde eerder schrijven, maar dan wilde ik graag positieve dingen kunnen melden, van miraculeus herstel na de operatie, hervonden levensmoed ed, maar dat viel nogal tegen, dus ik wachtte. En omdat veel bij mij niet direct alcohol gerelateerd is schreef ik ook maar niet. Allerlei redenen om niet te schrijven. Maar toch. Er zijn ook redenen om wel te schrijven.

Vandaag zag ik de documentaire “Heb je kinderen?” Ik verwachtte wel dat die me niet mee zou vallen en dat klopte. Ik heb gehuild van verdriet, van rouw, van gemis. Er wordt weinig over gesproken, ook in mijn leven. Mijn broers hebben kinderen, de oudste ook kleinkinderen, daar wordt heel vaak over gesproken, en ik praat mee, ik vraag, ik leef mee. Maar niemand vraagt hoe het eigenlijk voor mij is. En ik praat er ook niet over, want ik wil niet anderen het gevoel geven dat ik hen hun geluk misgun. Als mijn broer trots iets vertelt over zijn zoon durf ik niet te zeggen dat ik ook wel heel graag een zoon zou willen hebben. Dus ik zwijg ook.

Bij bijna elk nieuw contact word gevraagd of je kinderen hebt, dat blijf ik moeilijk vinden.
Op de sportschool is een meisje van een jaar of 14, zij is verstandelijk iets beperkt. Zij is mijn vriendinnetje, we kijken naar elkaar uit. Zij vroeg laatst “hebt u kinderen?”, blijkbaar in de stellige overtuiging dat ik ja zou zeggen. Zij was totaal verbijsterd toen ik nee zei, want dat kan toch niet, een vrouw van mijn leeftijd, ouder dan haar oma? Hoe kan dat nou zei ze. Ja wat zeg je dan?

Het wordt niet minder, het verdriet, het lijkt wel meer te worden. Eerst had ik “alleen” nog maar geen kinderen, nu ben ik in de volgende fase, nu heb ik geen kinderen en daarom ook geen kleinkinderen. 

 

 

10 december 2019 bewerkt door Jannigje
Spelfout

[Myle]

Hey

Het voelt een beetje onwennig om hier nu te schrijven. Als iemand die nog niet super lang lid is en ook in een andere levensfase zit.

Maar ik meen oprecht dat wat je schrijft me iets doet. Die documentaire heb ik bewust niet gekeken terwijl ik wist dat die zo zou beginnen. Het leek me (te) confronterend. 

Ik lees veel pijn en ook gemis. Dat gun ik niemand. 

Ik kan je niet opbeuren of je beter laten voelen. Dat idee heb ik niet. Maar wilde je wel even laten weten dat je verhaal een is wat me niet koud laat. En waarover ik nadenk. 

En vooral gun ik je een sprankje geluk want dat heb je wel zeker verdiend. En nodig misschien. 

Sterkte met alles. Liefs 

[Jannigje]

Dank voor je reactie @Myle, vooral ook dat je niet probeert me op te beuren of me beter te .laten voelen, daar gaat het niet om voor mij. Ik vind het fijn dat je me leest en mij serieus neemt in wat ik voel en beschrijf. Ik lees meevoelen en meedenken bij je en dat doet me goed. De oordelen en de goede raad, hoe goed bedoeld ook, kunnen juist zo hard en liefdeloos binnenkomen. Juist dan kan ik me zo alleen en onbegrepen voelen.

Dus dank voor hoe en wat je schrijft