Nieuw hier

[Rosee]

Mooi verhaal. Sterk ben je.

[kruidenthee67]

O, Francoise, dat is een valkuil....

'Jij?'....en natuurlijk heb ik ook lang gedacht, ik ben geen alcoholist...dat accepteren..poehe...in de groep is me heel duidelijk geworden dat het wel zo is.  Alcohol was mij echt de baas. De herkenning, de dingen die je doet om aan je middel te komen, ik wist het natuurlijk al, maar vanaf toen kon ik er ook niet meer onderuit.  Al veel langer dan ik wilde, geen controle met de laatste jaren een snel grimmig verloop....meer, sneller, sterker, in situaties waar het niet kan...ik kan en durf nog steeds niet alles te delen, dat komt nog ooit...

 

Maar..ik voel me nu 'sterk', niet euforisch..maar het heeft te maken met dat ik me weer 'zeker' durf te voelen. Er weer een mate van zelfvertrouwen groeit. In mijzelf. Het blijft opletten en alert zijn. Contact houden met lotgenoten en naar mijn groep gaan. Soms kan ik het bijna niet geloven...maar het is goed zo. En ik weet ook heus dat er weer minder fijne tijden zullen aanbreken... het zit ook in de aard van het beestje...maar dan ga ik er vanuit dat ik daar mee kan omgaan op een goede manier.

We zijn allemaal sterk en krachtig. Maar dat zit m voor mij niet in de strijd, maar juist de compassie en overgave. En dat is een weg waar nog veel te leren valt, maar ook veel oplevert. 

 

 

[Lika]

Dank Thee. Zit er even midden in. Dit helpt. Het zit hem niet in de strijd. Was ik toch weer even aan het strijden! Dank je....

[Pytje]

@kruidenthee67Bedankt voor het delen. Die compassie, waar je het over hebt, is zo voelbaar in wat je schrijft over je eigen weg en in je reacties op verhalen van anderen hier. Als ik me voorstel dat we met z'n allen hier op een donker pad lopen en vaak niet weten waar we onze voeten moeten neerzetten, zie ik jou met een lantaarntje voorop lopen. Nogmaals dank

[kruidenthee67]

Dank je wel Lika en Pytje.

Ik geloof dat ik op mijn schrijfstoel zit. 

 

Bumperjim schrijft ergens:

Drinken is zoiets als een helling af fietsen. Hoe verder je daalt des te meer snelheid krijg je en des te minder controle en zo wordt het steeds moeilijker om te stoppen. Bovenaan de helling dwz voor het eerste glas is het het makkelijkst om nee te zeggen.

Wat een geweldige metafoor. Die vertegenwoordigt voor mij wat ik schrijf als sneller, meer, sterker spul, grimmiger.  Ik hoef die helling niet meer af te fietsen, kan een andere route kiezen. Dat is eigenlijk wat er gebeurt is. Wat nog steeds gebeurt. Door te accepteren dat er geen controle is, de overgave komt er ruimte voor keuze. En verandering. Dat veranderen wat ik kan veranderen. Accepteren wat ik niet kan veranderen. En wijsheid...tussen deze twee het onderscheid te maken. Waren dat in het begin zinnetjes die ik mee uitsprak, zonder te beseffen wat ze betekenen, voel ik nu waarom ze zo belangrijk zijn. De wereld is niet maakbaar, ik heb geen controle. Acceptatie en dealen met wat er komt. 

Ik zie nu ook dat ik in het beginstadium van het ADB proces hier op het forum heel hard aan het werk was om anderen te 'redden'. Daarmee mezelf een soort van buiten schot laten, nog niet zien hoe mezelf te helpen, wel een drang om iets te doen. Nu weet, ervaar en voel ik dat ik mezelf mag 'redden'. En dat kan voorleven. Zelfverantwoordelijkheid. Wat een ander gevoel geeft dit...onwennig. Mijn mechanisme was: de ander, om er zelf iets voor terug te krijgen. Onbewust hoor...overleving. (Lees Jan Geurtz, verslaafd aan liefde).

Ook ik 'keek op' tegen oudgedienden...'als ik daar eens ooit kom'...ze inspireerden mij, en nog steeds! Ik herken de stappen die ze zetten...het proces. En weet ook dat we allemaal kwetsbaar blijven als het om drank gaat.Of je nou een dag of tien jaar droog staat.  Dat het werken blijft. Laten we vooral elkaar inspireren. En niet opgeven.

Dealen met een verslaving is *. Dat ga ik niet mooier maken. Maar, door al het geworstel ben ik nu op een punt dat het me ook oplevert. Acceptatie en compassie in mijn leven, waardoor ik op alle fronten andere keuzes kan en mag maken. Waardoor mijn zelfrespect groeit. En zo zal ieder mens 'iets' op zijn pad tegen komen waar hij mee moet dealen. Maar heb je echt de bereidheid om het het anders te doen? It's life. Met ups en downs. 

Blijven fietsen...alleen kies ik niet meer voor de helling af racen.

Ook vandaag neem ik de eerste niet. Dat is uiteindelijk de essentie.

 

 

[kruidenthee67]

Dit dus:

Pas wanneer je het besluit neemt
niet meer te strijden voor of tegen,
komt er energie vrij om te accepteren.

Doordat je de strijd 
nergens meer mee aangaat,
stopt ook het strijden tegen jou.
En vind je vele andere manieren 
om te communiceren.

Lichtflits

[Lika]

Ja. Heel mooi Thee. Heel waar. Dank je.

2 maart 2018 bewerkt door Lika

[kruidenthee67]

Goh..leermoment, gisteravond. 

Ik reageerde op Spirit, die aangaf een trekmoment te hebben, na schoonouderbezoek. En niet wist waar het vandaan kwam toen ik vroeg of ze ergens door getriggerd werd. Ik wist het oprecht ook niet. Kohtje wel. Ik zet m hier neer. Het was een spiegel voor mij.

Zou het kunnen zijn dat je je in dit bericht groter/sterker/vergevingsgezinder doet voorkomen dan werkelijk het geval is?
Ik hoop dat je werkelijk vrede kunt leren hebben met je schoonfamilie. Je blijft er toch mee te maken hebben. Ik zou het knap vinden
als je de realiteit als feit kunt gaan leren zien waarmee je sowieso moet leven en niet meer als vijand waartegen je in verzet moet of,
in het ergste geval, voor moet vluchten (in drank).. 

Mijn reactie op Spirit was oprecht nieuwsgierig, maar ergens voelde het niet lekker. 'Onbestemd'. Al wat later op de avond. Iedereen weer naar huis na feestje jongste en mijn partner nog weg om muziek te maken. En...jawel....in de koelkast een fles. Open. Normaal ruimt partner die op (lees in kast met slot). Dat was ie vergeten. En 'het' zat in mijn hoofd. Ik heb mijn maatje geappt. En benoemd. 'Weggooien'. Ja, dat had ik ook bedacht en meteen gedaan. Zo...klaar. De acute dreiging verdwenen. Heb daarna wel de resten stokbrood met moddervette knoflookmayonaise weggeknaagd. Want er was wel 'iets'. Dat maakte het bericht van Koh wel duidelijk voor mij. Met name de eerste en de laatste zin. In de 2e zin mag je schoonfamilie vervangen met 'situatie' wat het dan ook is waar je mee te maken hebt.

Er is hier erg veel gebeurd in ruim een week. Ik schreef al over mantelzorg in een dagdraad. Van de één op de andere dag zijn de rollen hier compleet omgekeerd. Dat is pittig. Confronterend. Kost tijd, emotie's, gedachten, af en toe wat gepieker.  Ik zegde er mijn AA avond voor af, kon niet anders. Gister een bericht over schoonouders waar ook wat aan de hand is, medisch...wat nogal wat gevolgen kan gaan hebben. 

Het positieve is dat voor het eerst van mijn leven ik echt 'communiceer', me uitspreek, dat ook kan. Ook helpend en ondersteunend. Naar mijn eigen ouders. Die dat niet kunnen. Ik heb daarin ontzettend veel geleerd (soort van mijn vak van gemaakt..goh, gek he?). In plaats van vermijden, weglopen, negeren van de situatie of in drama vervallen kan ik constructief iets doen. Dat is ontzettend waardevol, echt. Dat meen ik uit de grond van mijn hart. Dat ik deze stap in dit leven heb kunnen zetten.

Maar........

Zou het kunnen zijn dat je groter en sterker doet voorkomen dan werkelijk het geval is?

Dat zou zomaar kunnen...en ik had het niet in de gaten totdat ik reageerde op het berichtje van Spirit. 

Ik doe me niet grote en sterker voor dan het geval is. Maar ik mag wel oppassen dat ik mezelf niet voorbij loop in deze situatie. En heel erg alert blijf. En zuiver naar mezelf kijk. De signalen oppik. Ook hier weer...zelluf doen, niet alleen.

Mijn maatje benoemde dat het 2e half jaar 'gevaarlijk' kan zijn...in het ADB proces. Ja, dat snap ik. Het is ook 'nieuw'. Dat eerste half jaar was vertrouwd. Dat kende ik. Alles wat nu gebeurt, niet  Ik sta anders in mijn leven...oogst van de zaadjes die afgelopen jaren geplant zijn. Maar het blijft dus opletten en leren. Alert zijn en naar binnen kijken. Niet negeren van signalen. Onbewust...want ik wil ze niet negeren. 

Doe ik me sterker voor dan het geval is? Nee...dat zou wel zijn...als ik niet in de spiegel zou hebben gekeken die me gister hier werd voor gehouden. 

 

Dus Spirit bedankt, Koh bedankt...maatje bedankt. 

 

Dag voor dag...ook vandaag neem ik de eerste niet. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

11 maart 2018 bewerkt door kruidenthee67
typfout

[Lika]

Het is precisiewerk bij jezelf blijven. Niet uit de weg gaan,  zodat je kunt toepassen wat je hebt geleerd. Op tijd op de plaats rust houden. Het luistert nauw. Sowieso.

En dan een grote nieuwe beweging erbij. Dan komt het er nog meer op aan. Goed dat je het kon zien gisteren. 

[bumperjim]

[lady jane]

mooi Thee
voor mij ook een spiegel voor mijn forumverslaving☺ thnx

[smart]

[kruidenthee67]

Het ging over 'schrijven' op de dagdraad.

Zie nu ik hierboven mijn eigen bericht lees dat het belangrijk is om af en toe te schrijven.

Afgelopen weekend een heftige gebeurtenis hier in huize Thee. Wil niet in details, maar het gaat om gezondheid partner en acute dreiging. Jee...dan word je met een smak in het hier en nu geworpen, moet je handelen. Dankbaar dat ik dat vanuit nuchterheid heb kunnen doen. Brrr...moet er niet aan denken.....als.....dan...

'Alochol' komt wel even voorbij. Omdat ik me ervan bewust ben dat dit de momenten waren dat ik vroeg of laat de drank gebruikte om te ontspannen, mijn gedachten uit te schakelen. Die behoefte is er niet geweest. Dat is fijn. Heel fijn. Te ervaren dat ik die lastige situaties aankan. Samen aankunnen. 

Alcohol associeer ik ook niet met gezelligheid. Het mooie weer is voor mij geen trigger. Is het eigenlijk nooit geweest volgens mij. Wel het niet kunnen dealen met gedachtes en emoties. Kan ik dan nu met die gedachtes en emoties dealen? Ja, beter. Stukken beter. Niet altijd en overal. En als het niet lukt...tja, dan hebben we hier soms een woordenwisseling...om sneller dan vroeger daar weer uit te stappen.  Val ik in oude mechanismen. Om ze ook snel te herkennen. Allemaal winst. En soms...tja, dan vreet ik een zak chips leeg, of een blok chocola. En herken ik het verslavingsmechanisme, het willen vullen van een gat, het verdoven. 

En benoem het ook. Bij partner. 

Wat ik nog niet heb kunnen uitspreken, is hoe en wat en wanneer ik dronk. Het kwam voorbij in mijn groep. Ik merk dat ik ook daar me niet durf uit te spreken over dat stuk. Mijn groepsleden zijn daarin heel open, gelukkig. Want er is zoveel herkenning. Maar iets weerhoudt mij. Dat heb ik uitgesproken. Poe...was een confronterend moment voor mijzelf. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet.Het is niet de groep of de mensen. Ik heb me voorgenomen daarover te schrijven. Op te schrijven welke dingen ik in mijn drinkperiode deed.  Zonder lading, de balans opmaken zoals dat in stap vier heet. En wie weet kan ik dat dan gebruiken om te delen. Want ergens blijf ik dat meenemen...ben ik niet helemaal 'open'.  Blijft schaamte me nog parten spelen...ik ga maar eens schrijven.

 

[Bob]

Ja, schrijven kan helpen voor jezelf meer duidelijkheid te krijgen. Zo werkt het bij mij in elk geval. En al teruglezend en weer verder schrijvend herken je grote lijnen die anders misschien verborgen waren gebleven en kun je daar dan weer mee verder gaan. 

[Loekie]

Jij hebt geen fijn weekend gehad :-(  Heel fijn dat je merkt dat alcohol dan geen rol meer speelt!

Met schrijven heb ik altijd moeite. Het staat dan zo zwart op wit, mocht mij wat gebeuren dan gaan anderen het lezen bedenk ik me altijd. En wat dan nog? Dat zou eigenlijk ook geen probleem moeten zijn.... Ik vind t lastig

[NickyLJ80]

Alleen even een  en een knuffel voor jou thee

[Lika]

Thee 

Als je iets vertelt of opschrijft is het ook wel heel echt gebeurd? Is het zoiets? Zet mij ook aan het denken. 

Sterkte in huize Thee.

[Pytje]

@kruidenthee67, sterkte met alles. Geen fijne tijd..Maar je groeit wel weer lees ik. Ergens naar toe. Neem je tijd en bewandel, zoals je anderen adviseert, je eigen pad

[Kohtje]

19 uur geleden zei Loekie:

Met schrijven heb ik altijd moeite. Het staat dan zo zwart op wit, mocht mij wat gebeuren dan gaan anderen het lezen bedenk ik me altijd. En wat dan nog? Dat zou eigenlijk ook geen probleem moeten zijn.... Ik vind t lastig

Denk eens aan het meest gelezen dagboek ter wereld, dat van Anne Frank. Het is nooit haar bedoeling geweest dat anderen het zouden lezen.
Maar wát een erfenis heeft ze nagelaten.

[kruidenthee67]

Ik denk het Lika...het is toch nog een stukje verstoppen, uit de weg gaan, vermijden..denk ik.  Ook me kwetsbaar opstellen. De naakte waarheid....het is goed zo, blij dat ik het zie.Dat het voorbij kwam op de groep. En dat ik het daar wel kon uitspreken. Dan kan ik er ook wat mee. En dat hoeft niet meteen, maar komt wel, op de wandeling op mijn pad.

[Reacher]

Ik heb zomaar zin om bloemetjes uit te delen 

[kruidenthee67]

Och wat ben je toch een schatje...dank je wel. heel erg mooi...en fijn Reacher

[Reacher]

[kruidenthee67]

Zo, ik heb me uitgesproken.

Ik had al benoemd aan man dat ik het moeilijk vond om open te zijn over hoe en wat. Gelukkig is hij erg geduldig. En kon het bij mij laten.

Vandeweek deed het moment zich voor. En heb ik kunnen vertellen welke dingen ik deed om aan 'het middel' te komen, in welke situaties ik terecht kwam. Wat de kinderen wel en niet mee hebben gekregen...poe he...maar wat een opluchting. Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. Weer een stap gezet, de vierde. Ik ben blij met de stappen van AA. Van nature reageer ik met weerstand en veel poeha op regels en structuur. Ik hou er niet van om dingen te moeten doen die een ander me zegt. Maar inmiddels weet ik heel goed dat het juist de dingen zijn die me helpen. Overgave en acceptatie...nederigheid. Er was tijd en zelfreflectie voor nodig. En is. Want dit blijft een proces.

Ik lees ook hier vaak weerstand, verhalen, excuses, verzachting, nog open deurtjes, worstelingen. Dat vind ik soms moeilijk. Dan wil ik roepen: zie je nou niet wat je aan het doen bent?! Dat het zo niet werkt? Een spiegel dus...waarin ik zie hoe mijn proces verliep. Tot waar ik nu ben. Ook ik kan niet in de toekomst kijken. En ik ben 'er' niet. Dat zijn we geen van allen. Maar ik weet wel dat 'nooit meer' een andere betekenis heeft gekregen. Schreef ik op de draad van Etty. Zat daarin vroeger nog iets van zelfmedelijden (och wat zielig dat ik geen alcohol mag), verlangen ook naar de roes...of het samen een beetje aangeschoten zijn..denken dat het misschien ooit wel weer mogelijk is om....Nee, dat is weg. Kan niet meer en wil ik niet meer. 

Een aantal heftige maanden ben ik droog doorgekomen. Zonder strijd (mbt alcohol). Dat heeft me heel duidelijk gemaakt hoe ik het voorheen deed en hoe destructief dat was.Voor mezelf en ook voor de omgeving. Wist ik al, maar nu ervaren, echt gevoeld. Alles gevoeld. Dat is niet simpel. De euforie van stoppen is er niet, zoals de allereerste keer. Het ongeloof, soort naïeve  blijheid van dat het lukt om niet te drinken.Halleluja! Geen opgewekte ochtenden.  Ik slaap slecht, ervaar stress, loop tegen patronen van mezelf aan.  Vind communiceren op geweldloze manier nog steeds lastig. Maar, er is ook groei en ontwikkeling. Juist omdat ik die 'negatieve zaken' echt voel, ruimte geef, en uiteindelijk kan zien als leermomenten. En in plaats van wegstoppen zoek naar verandering.  Waarbij kalmte, moed en wijsheid steeds vaker voorbij komen. 

Ik neig in het reageren vaak naar 'betweterigheid'...daar ben ik me van bewust. Toch willen dat de ander niet die ellendige ruim drie jaren door moet. En tegelijk wetend dat het niet anders kan. Ieder zijn proces. Daarbij probeer ik compassie te voelen, maar ook de nederigheid...wie ben ik om te denken dat ik het weet? Iets met ego...en dan moet ik glimlachen en denk aan jowan. En zijn wijze woorden. 

Tot zover...vandaag. Want dat is de dag die telt. En vandaag neem ik de eerste niet.

 

10 mei 2018 bewerkt door kruidenthee67

[Lika]

Dank je Thee. Mooi pad waarop je gaat.