Even voorstellen

[lady jane]

Het is ook niet te snappen soms, want ook mijn gedachten en
soms oordelen zelfs, gaan op en neer.
Over die antabus, ik kan daar niets over zeggen, want heb er geen
ervaring mee. Stel, er is een onbewuste doodswens, dan kan
het gevaarlijk zijn het te gebruiken. Aan de andere kant, is mijn ervaring
dat pas, na het stoppen met drinken, de kwartjes over de therapie
gingen vallen. Alsof mijn psyche pas kon integreren, nadat ik de keus definitief
had gemaakt, niet meer te gaan drinken.
 

[lady jane]

iets van het verschil, tussen proberen en doen, snap je?

[Descartes33]

Ja dat snap ik. Ergens kan ik niet accepteren dat ik zo’n probleem heb. Misschien zit er wel iets achter.

Vroeger dronk ik heel vrolijk. Na elke terugval gaat het weken goed en dan lijkt het probleem te verdwijnen. En met eerste slok is depressie weer daar.

Het voelt goed om dit uit te spreken. Drank is een vijand geworden.

[lady jane]

het verlangen naar die vrolijkheid van vroeger
daar kun je wat mee!
anders dan drinken en de weg daar naartoe afsluiten.

[Descartes33]

Het is lastig hoe drank verweven is met mijn omgeving. Ik wil normaal zijn maar dat ben ik niet. Dat komt neer op een heel ander leven.

De motivatie is er nu wel en goed dat ik dat hier kan delen. Het is mooi om te lezen hier dat het wel kan, stoppen, of in mijn geval niet meer beginnen.

[Descartes33]

Op 3-9-2020 om 11:05 zei knakker:

Wel een moment om nu extra goed op jezelf te letten. Bij mij riep het net gestopt zijn met die pillen onvermijdelijk (ook als ik echt wel besefte hoe stom het zou zijn) een gevoel op van: ha, nu kan het weer. Daarbij de somberte die het middel heeft gegenereerd: een dubbele trigger. Op je hoede zijn dus. Maar als je je sterk genoeg voelt kun je het ook positief aangrijpen. Weer even op eigen benen staan in de strijd. Kleine voorzichtige pasjes voorwaarts maken. Of gewoon stil blijven staan, waarom ook niet. Het enige dat nu telt is dat het kurkje in de fles blijft. Laat het leven maar even rot zijn, dat komt wel weer in orde. (Als het leven geen zin heeft, dan máákt het maar zin ) Hou je taai.

Je hebt gelijk gekregen @knakker. Had ik maar geluisterd. Het was geen feest trouwens. Nu ben ik stevig ziek, en vooral bang voor de komende weken. Wat bezielde me denk ik dan. Die stomme schreeuw om drank, het excuus van die somberheid met Antabuse. 

 

[Lieke7777]

Misschien  en is ff keihard  en gerelateerd  naar mijn antabuse ervaring.. je neemt ze in omdat  je wilt stoppen maar moeite  hebt  om er consequent  in te  blijven  en op moeilijke  momenten  wilt  stoppen.   Je maakt een afspraak met je psych  om ze samen  te nemen om je gesteund  te voelen en dat er op moeilijke  momenten  er iemand   voor  je is  die je er doorheen praat  en helpt en steunt om je  deze afspraak door te zetten. 

 

Denk dat  je spych toch erg makkelijk met je is meegegaan in je onderbewuste  om niet  te nemen.. want  immers  nog geen week later ben je toch gaan drinken. 

 Ik heb  ook momenten  gehad  maar ben er niet  onderuit  gekomen  om het niet te nemen   ben gemotiveerd  en gerust gesteld  en daar ben ik echt blij mee met zo iemand  achter mij    mee kijkende   .

6 september 2020 bewerkt door Lieke7777

[Pytje]

Er is altijd een nieuwe kans. Ook al lijkt het erop dat je steeds in dezelfde valkuil stapt, het is een volgende stap op jouw pad. Lijkt misschien oneindig, maar jij weet heel goed waar je wilt uitkomen. Houd dat voor ogen, Descartes

[Descartes33]

Je hebt gelijk en misschien is mijn psych te soft. Daarom wil ik ook naar AA.

Ik weet niet of antabuse me kan helpen. Vorig jaar ging dat heel goed, hoewel ik er niet gelukkiger op werd. Maar het ging wel beter. Totdat ik ermee ging spelen, vond dat het niet meer hoefde. En toen ging het mis, sindsdien neem ik ze met tegenzin. 
 

ik moet hier denk ik oprechter in zijn, maar wat ik al zei, ik voel mezelf zo’n leugenaar, ik vergeet alle ellende gewoon. 
gelukkig kan ik hier nu teruglezen welk patroon ik heb gevolgd. Dat ik moet veranderen staat vast.

[kruidenthee67]

Hoi Descartes,

 

Ergens lees ik, volgens mij op de dagdraad, iets in de trant van dat je eigenlijk nog niet echt erkent dat je een probleem hebt. Misschien interpreteer ik dat verkeerd.  En ik lees over drama en veel redeneringen waarom en zo...ik lees goeie adviezen van anderen, bemoediging.  Herkenning...ook van mijn kant.  Met name ook het kunnen stoppen voor een paar weken en dan weer de terugval, steeds destructiever.  De angst en moedeloosheid, en vooral zelfafwijzing. Achteraf zie ik het als een soort van grens opzoeken...de bodem. 

Het ging de goede kant op toen ik daadwerkelijk kon erkennen dat ik een probleem had (heb) met alcohol,  verslaafd.

Mijn ogen gingen open door een grens die mijn partner aangaf. En misschien nog wel belangrijker,  mijn bezoeken aan de AA.  Confronterend, maar ook helpend. Toen kon ik me 'overgeven'.  Het forum was mijn eerste stap...in RL de groep een belangrijke volgende.

En de dagen werden weken, de weken maanden, de maanden jaren....

Ook ik heb veel gedaan aan ' persoonljke ontwikkeling', therapie, hulp in allerlei vormen. Maar het is pas echt betekenisvol geworden toen ik langer nuchter kon zijn.

Voor mij bleek de verslaving aanpakken, heel simpel, niet meer drinken echt de belangrijkste stap te zijn. Sommige issues verdwenen, anderen werden juist helder...ik ook helder en daardoor in staat dingen aan te pakken...no more drama

Ja,  het  blijft af en toe struggelen ' met het leven ' . En  vooral met mezelf...maar nuchter is dat toch van een andere orde...niet perse makkelijker...maar wel constructief.

 

Ik wens je, dat je de moed vindt, in jezelf, om er echt voor te gaan. Je moet het zelluf doen, maar niet alleen....

 

Wens je kalmte, moed en wijsheid

 

 

 

 

 

[Descartes33]

Dankjewel @kruidenthee67.

Overgave aan Aa vind ik moeilijk maar het is wel nodig. Ik heb een problematisch zelfvertrouwen, en als ik een tijd niet drink dan lijkt de verslaving ook weg te zijn. 

[kruidenthee67]

@Descartes33

Ben je al eens naar een meeting geweest?

 

 

 

[Descartes33]

2 minuten geleden zei kruidenthee67:

@Descartes33

Ben je al eens naar een meeting geweest?

 

 

 

Ja in 2018. Ik vond sommige verhalen moeilijk om te horen, ik zat ook nog hevig in de ontkenning.

[Lieke7777]

Ik heb juist heel veel kracht uit de verhalen  gehaald van de AA . 

Vooral  omdat ik wilde  bereiken  wat hun bereikt  hadden.

Nu vind ik nieuwkomers  ook heel fijn om mijn  verhaal  te vertellen ' maar idd belangrijkste  is dat de ontkenning weggaat.

Maar de stap  naar de AA is een stap naar deze weg . 

[kruidenthee67]

Ja, snap ik...ik vond het vooral confronterend. Want altijd gedacht dat het ' wel mee viel'. Ook als wist ik inmiddels dondersgoed dat dat niet was...ontkenning ja.  Maar uiteindelijk was het ook een enorme opluchting, mensen die mij begrepen...en waar ik na een tijd meeluisteren ook echt alles op tafel kon leggen.  

 

[kruidenthee67]

De combi verslavingszorg en AA (en mijn maatje niet te vergeten) was mijn redding.

 

Waar ben je bang voor en wat heb je te verliezen?

[Descartes33]

2 minuten geleden zei kruidenthee67:

De combi verslavingszorg en AA (en mijn maatje niet te vergeten) was mijn redding.

 

Waar ben je bang voor en wat heb je te verliezen?

Goeie vraag. Toen ik twee jaar terug in de kliniek zat heb ik zoveel ellende gehoord dat ik ben gaan twijfelen over de schoonheid van het leven. Volgens mij probeer ik mezelf daartegen te beschermen. Maar dat is hypocriet want mijn verhaal is net zo erg.

[Descartes33]

Twijfelen over de schoonheid van het leven, misschien ben ik daar inmiddels wel uit. Als ik goed om me heen kijk zie ik een puinhoop.

Ik had twee fantastische weken, de eerste op vakantie. Het deed me zo fantastisch goed om in de Noordzee te liggen, ik kon me totaal overgeven. Ik ben met volle aandacht aan de 12 stappen van AA begonnen, meetings gevolgd, ik was zo kalm. Maar toen ik weer in de stad kwam voelde ik alweer zo’n vreselijk stroperig laagje over alles. 
Op werk raasde gisteren alles om me heen, ik moet (en ik ben echt woedend) om de drie minuten beslissingen nemen die over zo vreselijk veel geld gaan. En als ik om me heen kijk dan zitten er helemaal geen mensen die er ook maar enig belang bij hebben om de goede beslissing te nemen. Ik heb om hulp gevraagd, ik voelde gewoon dat het niet goed met me ging. Maar de reactie die ik krijg is dat mensen hun eigen frustratie gaan delen, naar boven en naar beneden trappen, geen enkel goed, vruchtbaar advies, al was het maar een beetje empathie. 
 

Dus gisteren ben ik weer gaan drinken. Ik ben niet helemaal naar de kloten zoals ik eerder wel zou zijn, ik heb iets gevonden de afgelopen weken, maar het is niet best. Ik hoopte volgens mij dat ik met een beetje alcohol de rust zou vinden die ik er vroeger in vond, maar in feite is het walgelijk, het voelt inmiddels echt als gif.

Dit, precies dit is de klotezooi van verslaving: ik ben te zwak om met de shit om te gaan die de wereld onvermijdelijk over je heen legt, ik heb het gewoon niet geleerd, om ermee om te gaan. En ik los het niet op, wat ik ook doe. Ik kan best even stoppen met drinken maar dan zie ik mezelf weer en dan raak ik zo teleurgesteld, zo wanhopig.

Dus wat moet ik doen? Ander werk? Ik ben vreselijk gesteld op mijn inkomen, en de tragiek is ook nog eens dat ik mijn werk vrij goed doe. Als ik het moet overdragen dan vrees ik dat het een puinhoop wordt, en de inhoud van het werk gaat me aan het hart. Ik werk op het gebied van zorg voor mensen met psychische problemen, vooral ook verslaving, de ironie! Als ik nou maar volhoud dan levert dat zoveel op voor zoveel mensen met mijn eigen problematiek. Ik kan wel janken als ik naar de psychologische zorg in Nederland kijk, en ik kan gvd iets bijdragen, iets beter maken. Men is het goede gewoon helemaal uit het oog verloren. En ik ook, maar ik vecht ertegen, ik wil niet mee gaan in de egoïstische attitude, ik wil gvd absolute verbetering voor al die mooie mensen die helemaal naar de kloten gaan.

Maar ik moet eerlijk zijn, ik ben de egoïst want ik zit te zuipen, paniekerig en vol zelfmedelijden. Maar ik heb iets buiten mezelf nodig, een arm om me heen, al was het maar één collega die me aan zou kijken en zou zeggen ‘ik wil ook mijn best doen’. In plaats van een beetje te glunderen om weer een nieuwe opdracht die veel geld in het laatje brengt. Ik snap soms helemaal niks van de wereld, of beter: ik snap bijna alles, het grote plaatje is echter helemaal zinloos. 
 

Goed dat moest ik ff van me afschrijven. Ik ben woedend, echt woedend, op mezelf en ik de wereld om me heen. Maar ik ben een klein beetje trots dat ik niet helemaal kapot ben en hier nu al dingen schrijf, in plaats van op het moment dat ik echt vernietigd ben. En ik ben trots dat ik vandaag heb gewerkt, een aantal gruwelijke vegen uit de pan heb gegeven aan een aantal zuigers die er een potje van maken, en dat ik dat morgen weer ga doen. 

[bumperjim]

Je trekt het je erg gaan. Misschien iets meer dan gezond voor je is  

Morgen is er weer een dag. Sterkte 

[Lika]

Waar zit de kern voor jou om te in te zetten voor dit werk? Intrinsiek? 

 

[Descartes33]

..

24 juli 2021 bewerkt door Descartes33
Te privé

[Wings69]

49 minuten geleden zei Descartes33:

Ja. Ik geloof erin dat mensen elkaar kunnen helpen als ze in zichzelf en elkaar geloven. In deze maatschappij zijn dat dan de psychologen. Zij krijgen een bak kennis en kunde en kunnen dan, als ze willen, de mensen die ook maar in de wereld zijn geworpen en waarbij het niet lukt, helpen.

Ik ben na een studie filosofie beland in een baan waar het voortdurend draait om protocollen en zorgverzekeraars. Het is een naakt wereldje waarin iedereen voor zichzelf probeert te zorgen. Niemand is zo gek om zichzelf te verlaten. 
Maar ik zit aan de kant van de organisatie want dat kan ik goed, ik ben slim, ik kan het zo uittekenen dat het allemaal zo min mogelijk tijd kost. En dat is exact mijn motivatie, dat de psychologen geen tijd meer kwijt zijn aan administratie maar kunnen helpen. 
Maar het lukt niet. Psychologen zijn ook maar mensen, net zo fout als ik. Ze drijven maar door de wereld. En ze kunnen zichzelf goed veilig houden en dat is hun eerste aandachtspunt. En dat moet ook, ik leer het ze elke dag, je moet je grenzen bewaken want anders kun je niks meer. 
Maar ik doe mijn werk en word elke dag geconfronteerd met cijfers. Verslaafden zullen altijd terugvallen. Cognitieve gedragstherapie werkt en wordt vergoed. Waarom? Vanwege ROM. Routine Outcome Monitoring. Een vragenlijst die iedereen die in behandeling is moet invullen. Natuurlijk vult iedereen in dat het beter gaat, want je voelt je schuldig dat je hulp nodig had. Dus het werkt. De terugvalpercentages worden niet gemeten. 
 

Eindstand werk ik in een wereld waar ik totaal niet in geloof. Ik denk soms aan God, waar ik ook niet in geloof. Maar ik heb het wel nodig. Ik probeer die sprong te maken. Maar de psychologie: het is de grootste leugen die de wereld zichzelf ooit heeft opgelegd. En morgen, ik ben moe en ga zo slapen, mag ik er weer mee dealen. 

I feel you...ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gewerkt in de hulpverlening....na een heftige burnout en na een lange adempauze terecht gekomen in de verzekering. Ik loop enorm aan tegen regelgeving en allerlei procedures. In deze tijd/maatschappij lijkt het unieke individu steeds meer ondergeschikt aan echte aandacht aan echt zorg en aandacht. Tijdens mijn avonden onder invloed heb ik heel wat geschreven aan mezelf met als doel vast te stellen wat ik nou echt vond. Ik kon er dan echt niet mee dealen. Wat ik voor mezelf nu wel weet, is dat ik in de toekomst zal moeten leren leven met onrecht en tegenstijdigheid....en alcohol helpt mij vooralsnog om hier een zogenaamde balans in te vinden. Maar dit is dan altijd onder invloed. Ik hoop echt zeer binnenkort te ontdekken hoe strijdbaar ik echt ben zonder mijn 'valse kracht genaamd alcohol'....wat wil en vind nou echt als ik langer nuchter ben; ik hoop te ontdekken hoe strijdbaar ik dan echt ben! 

[Wings69]

@Descartes33 Ik zit dus ook al een tijdje te panieken over mijn werk en mijn toekomst. Na een eerder bericht van mij hierover besefte ik dat juist werk en de waarde hiervan een enorme trigger is....ik wil nu niets liever dan gewoon niet meer afhankelijk zijn van alcohol. Dat is nu mijn voornaamste levensdoel...en de zorgen over hoe het verder gaat betreft mijn carrière moet ik maar proberen los te laten; hoe vreselijk moeilijk ook!. Zoals ik het nu zie ga ik mijn echte kwaliteiten pas weer ontdekken wanneer ik eindelijk weer langere tijd nuchter ben....pas dan ook kan en durf ik denk ik de echte balans op te maken. By the way...ik heb nog wel steeds vertrouwen in de hulpverlening!  

[Wings69]

33 minuten geleden zei Wings69:

Maar de psychologie: het is de grootste leugen die de wereld zichzelf ooit heeft opgelegd.

wat maakt dat jij denkt dat dit een leugen is? Denk jij dat we gevormd zijn zonder invloed van opvoeding en andere omgevingsfactoren? Zou betekenen dat we dus eigenlijk een leeg omhulsel zijn! Van mezelf weet ik dat ik mijn verslaving niet op zichzelf staat...ik ben erfelijk belast; tegelijkertijd zijn er vele dingen in mijn jeugd en opvoeding gebeurt die van enorme invloed waren op mijn ontwikkeling, waardoor ik onvoldoende basis en stabiliteit ontwikkeld heb en me dus extra kwetsbaar hebben gemaakt voor verslavingen. 

[bumperjim]

5 uur geleden zei Descartes33:

Psychologen zijn ook maar mensen, net zo fout als ik. Ze drijven maar door de wereld.

Net als huisartsen en rechters en politieagenten... En als je die gewone mensen in een systeem plaatst waar bepaald gedrag beloond wordt, via cijfertjes, dan gaan ze zich op een bepaalde manier gedragen  En dat systeem is ontworpen door andere gewone mensen die ook maar dachten dat ze deden wat er van hen verwacht werd.

Het is wat het is Descartes. En wanneer je kan accepteren dat veel dingen zijn zoals ze zijn, dan hoef je je niet te verdoven.

Wat niet wil zeggen dat je niet moet streven naar verandering, maar ook daar heb je geen alcohol bij nodig. Juist niet. 

23 september 2020 bewerkt door bumperjim