Kohtje

Was ook niet bedoeld als sneer of zielige opmerking of zo. Wij hebben geen kinderen. Geen bewuste keuze, wel hoe het gegaan is. Wij hebben weer andere cadeautjes van het leven mogen ontvangen. "Tel je zegeningen" heeft ons in staat gesteld het verdriet van het één te neutraliseren door het plezier van het ander. Ik wilde bij m'n vorige berichtje eerst een neerzetten, maar zag dat dat niet klopte met hoe we er in staan. Dus vervangen door een neutraler .

en zelfs dan nog niet.. nooit.

Jij hebt makkelijk praten... Maar wel gelijk. Tof, meis, drie jaar is niet niks. Gefeliciteerd. Ik ben ooit drie jaar van het roken af geweest. Da's alweer ruim twintig jaar geleden. Om helemaal niks één, twee sigaretjes gerookt tijdens een bbq met de buren.. en voilá, we zijn zomaar weer ruim twintig rokerige jaren verder. Pas dus op, Yvonne, voor bbq's met rokende buren.

Welkom Saar. Fijn dat je erbij wilt horen. Complete mislukkelingen willen dat niet. 't Kan, hoor. Leven, goed leven, mooi leven, zónder drank.

Hee Wijfie. Dat doe ik ook. Ik houd elke dag dat ik niet drink bij in m'n agenda. Bovenin in een hoekje zet ik dag nr. ..... Ik heb nog eens teruggekeken, zit nu op dag 2286. Consequent bijgehouden. Maar ik zie er eigenlijk geen patroon in. Wel helpt het me min of meer om me te laten zien dat het goed te doen is om langer dan 1 dag, 1 week, 1 maand... niet te drinken. Het is gewoon leuk om 's avonds weer een dag bij te kunnen schrijven.

OOhhh... nu schrijf ik het hier ook al: alcoholvrije koffie.. in het dagelijkse gesprek heb ik het ook vaak over alcoholvrije koffie, kan dan zo gauw niet op het woord Caffeïnevrij komen. Maar dat ik het nou ook al schrijf... foei toch!!!

Hier ook best veel koffie. Ik dan. Ook nog nu ik met roken gestopt ben.. 's Morgens twee bakkies "gewone", de rest van de dag zo ongeveer elke anderhalf uur een bakkie alcoholvrije.

MijnGerrit, het gaat nog niet helemaal goed met m'n vrouw. Ze heeft nu medicatie die nog moet "aanslaan".. Niet levensbedreigend (schildklier) allemaal maar wel aanpassingen in het gewone leventje. En moesten we al veel rekenen en wegen met eten en koken (diabetes type I), nu wordt dat allemaal nog een graadje strenger. Koken en eten is hier in huis meer een "noodzakelijk kwaad" dan feest. Maar er valt, al met al, goed mee te leven.

Hoorde gisteren iemand in de meeting zeggen dat ie het de afgelopen week erg moeilijk had gehad om niet te drinken. En dat ie dat raar vond omdat het de afgelopen tien jaar al zo goed was gegaan. Terwijl hij twee weken geleden een witte sleutelhanger in ontvangst nam na een stevige terugval. En terwijl we zeven jaar geleden zo'n beetje tegelijkertijd in een behandeling en "in het programma stapten".. En terwijl hij me elke keer vraagt (nu al zes jaar lang) hoe ik dat toch doe omdat ie zelf elke drie weken terugvalt. Ik heb er gisteren niets van gezegd, maar moest wel denken aan "eerlijk naar jezelf" waar ik het gisteren hier nog over had. En voelde me toch wel een beetje een bevoorrecht mens.

Wilde daarstraks de garage uitrijden, ziet het me ook helemaal groen voor de ogen. Een op z'n kant liggende ca. 5 meter lange fles Gr*lsch blokkeerde de uitgang. Vrachtwagen was lossen bij theater/restaurant aan de overkant en had voor onze garage een parkeerplekje gevonden. Heb maar een kwartiertje gewacht en van de wachttijd gebruik gemaakt om mijn ouwe moedertje even met een telefoongesprekje te verrassen. Ben trouwens meer onder de indruk van het formaat van de stickers die ze tegenwoordig weten te fabriceren dan van hetgeen de sticker me laat zien. Want stickertjes zijn het allemaal. Jammer. Ben ooit opgeleid tot o.a. reclameschilder. Ben daar nooit echt fantastisch goed in geworden omdat de "stickertjes" dit in mijn ogen mooie beroep om zeep hebben geholpen. Goh, wa's dat nou??? zit ik hier te klagen??? Kohtje, ga wat dóen!!!

Dag 39. Niet makkelijk, maar niemand heeft me gezegd dat het makkelijk is. Wél te doen. Nog steeds op weg richting "ooit van Yvonne". Suikertje, adequate pillen zouden voor mij als verdoving werken. Verdoving van de ontwenningsverschijnselen. Niet zozeer de lichamelijke, die zijn na een paar dagen wel weg. Maar vooral de mentale. Die mentale ontwenningsverschijnselen zijn zo hardnekkig omdat mijn brein zo hardnekkig blijft zeggen dat ik niet zo erg verslaafd ben en dus best (af en toe) kan blijven roken.. . Dat ik kan stoppen als ik dat wil. Dat laatste is natuurlijk raar, want ik ben al gestopt en dan zegt dat brein dus weer het tegenovergestelde. Dat brein dat maar blijft zeggen dat roken lekker is. Dat ik het nodig heb (?????). Ik had het er op het alcoholforum al over... door in herstel te gaan kan ik leren m'n brein de baas te worden. Die sigaretjes zijn het probleem niet, het is m'n brein. En ik kan alleen dat brein leren hanteren als ik die eerste sigaret niet opsteek, als ik alle emoties die daarbij vrijkomen in pure vorm onderga en onderzoek. Ook hier: werk in uitvoering.

En dan bedoel ik niet alleen eerlijk naar anderen, maar vooral ook eerlijk naar onszelf. Nu koken. Tot laters..(morgen of zo)

Daar heb je gelijk in e. Maar we zijn er geen van allen trots op dat we alcoholist zijn. En het duurt bij ons allemaal een tijd voor we daar eerlijk over durven zijn. Bij de één gaat dat wat sneller dan bij de ander. Daarin zit de overeenkomst.

wat bedoel je daarmee, eline?

A3 toch.. je gaat toch ook al wat langer mee op dit forum, in de wereld van alcoholisten met al hun eerlijkheid maar ook oneerlijkheid? De wereld van werkelijkheid en schone schijn.... Waarom zouden we op dit forum anders zijn dan in onze dagelijkse sociale omgeving? Ik ging in de tijd dat ik mijn laatste terugvallen had expres naar meetings om maar luid te verkondigen dat ik niet gebruikt had. Een rare mengvorm van zelfverzekerdheid (wat betreft bedriegen), onmacht (wat betreft alcohol) en een soort van hoop dat ik ontmaskerd zou worden. Dat laatste is gelukt en dat heeft me gered. Ik stond naakt en schaamde me dood. Ik had geleerd dat m'n gebruik niet te maskeren is, dat m'n omgeving niet achterlijk is, dat ik niet geloofwaardig ben als ik (stiekem) gebruik. Ik had geleerd dat ik zo geloofwaardig overkom als ik ben.

Ik ga douchen. Vanavond meeting, wil ik een beetje "clean" verschijnen. Zit nu onder de muurverfspetters.

A3, als je alcoholist bent dan snap je dat...

Je hebt een uitmuntende manier om je craving de baas te worden goed onder de knie, Agnieta. Drinken. Lost niets op, behalve craving en trek. Je hebt ook een uitmuntende manier om craving en trek op te wekken goed onder de knie. Je boos, bezorgd, woedend, verongelijkt voelen naar aanleiding van de meest uiteenlopende "redenen". Eén van de grondbeginselen van herstel is om de oorzaak van je (heftige) emoties bij jezelf te zoeken. Het klein te houden door het bij jezelf te zoeken. Als we onze motieven bij anderen gaan zoeken wordt alles zo ingewikkeld en groot. Te groot voor een gewoon mens. En al helemaal voor een gewoon en verslaafd mens. Je zegt dat je brein iets zag.. Meissie, je ógen zien iets en dán komt pas dat brein. Daartussenin zit ook nog zoiets als wat in jouw geval Agnieta heet. Verslaving laat het brein de baas zijn over Agnieta. Herstel leert je dat Agnieta de baas kan zijn over je brein. En daarmee de baas over craving en trek.

De stilte van een virtuele "boswandeling"..

Boswandelaars, maak er met elkaar een memorabele dag van. Houdt er, als je wolfje in het bos tegenkomt, rekening mee dat hij of zij vandaag jarig is (zie verjaardagskalender). De kans is echter groot dat hij of zij in Duitsland ronddoolt. Wees toch maar voorzichtig met rode kapjes.. Gegroet.

Kaboutertje, voor jou en alle mensen die bij je zijn heel veel sterkte. En van harte beterschap voor je zoontje.

Lieve Jane, jij zoekt naar stabiliteit, ik ook. Ik zeg ook niet dat ik instabiel ben in de zin van totaal onevenwichtig.. Ik ervaar een soort van wankel evenwicht, als een koorddanser. Ik val niet, maar ben elk moment op zoek naar evenwicht. Je zegt het zelf: stabiliteit is geen stilstaan. Ik denk dat we beiden hetzelfde bedoelen maar het anders zeggen. Wéér die woorden, hè?

Een interessant intro, 1977. Waarom zou je hier morgen spijt van hebben? Ben benieuwd naar het vervolg.

De "discussie" tussen stoppers en minderaars met alle irritaties en begrip, die mooie mengvorm van dit alles op dit forum... 't Is of ik een herhaling van een herhaling van een herhaling van een herhaling zit te lezen. En elke keer leer ik er weer nieuwe dingen van. Nu vooral over hoe we geneigd zijn ons gecontroleerd gebruik of juist ons stoppen met hand en tand te verdedigen. En tegelijkertijd de motivatie van het andere "kamp" te ontkrachten. Ik herken in beide "kampen" het "gelijk hebben".. Twee "gelijken" die onverenigbaar zijn. (ik heb gelijk.... nee, ik heb gelijk... etc.) Ik ben blij dat de geschiedenis zich steeds herhaald, dat de feiten zich steeds herhalen. Mijn interpretatie ervan is elke keer anders. Zo worden voor mij langzamerhand die twee onverenigbare "gelijken" op de één of andere manier tóch verenigbaar in een soort van "groter gelijk". Mijn gelijk is mijn gelijk. Uiteindelijk heb ik m'n gelijk niet hoeven of zelfs kúnnen halen bij anderen maar heb ik m'n gelijk gekregen van m'n eigen ervaringen. Maar dan wel weer dankzij een mengsel van de ervaringen van anderen. En steeds in m'n achterhoofd: m'n gelijk van vandaag kan morgen onwaar blijken. Ik blijf mengen. Ik ben niet stabiel. Stabiel maakt me lui en onoplettend. Stabiel maakt me kwetsbaar.