Kohtje

Als "wij" het kunnen kun jij het óók, zeilbootbewoner. Je bent niets minder, "wij" zijn niets meer. We zijn allemaal gelijk in het verslaafd zijn, en voor ons allemaal is/was het moeilijk om te stoppen en gestopt te blijven.. Achteraf is het natuurlijk altijd makkelijker praten, maar je kunt alleen achteraf kómen door er nú doorheen te gaan.

Dat we dit echt niet willen weten we, zeilbootbewoner. Meestal uit eigen ervaring. Je weet het zelf ook. Maar andersom: denk eens aan al die mensen hier op het forum die al een tijd droog staan. Dat wil je echt wel!!! Alles beter dan hoe je je nu voelt. En dat kan door vanaf nu die eerste achterwege te laten. Niets meer, niets minder. Nogmaals sterkte.

We gingen vanmorgen in het nog wat frisse voorjaarszonnetje met onze Dyane (Lucille heet ze) op pad naar het clubmagazijn. Wat gebabbeld daar, wat gekeken, even een kachelslangetje gemonteerd. Nu eenmaal terug lijkt het of we ruim een half jaar op pad zijn geweest. Compleet herfst. We zitten zelfs aan de koffie met speculaas..

Zeilbootbewoner, wat een ellende hè? Ik kan me dat nog goed voor de geest halen, die angst om te stoppen als ik eenmaal wist dat ik zo veel gedronken had dat stoppen verschrikkelijk zou zijn. En dan weer een beetje drinken om die ontwenningsverschijnselen maar vóór te blijven.. een gebed zonder end.. Ik kan je ook, net als velen hier voor mij, alleen maar het advies geven om nu meteen te stoppen. Maar ik weet ook hoe machteloos je staat tegenover die angst om te stoppen. Dus geen advies van mij, hoewel dat hier toch al een beetje gegeven is, maar alleen sterkte gewenst.

Tot later... logisch, jopie.

Ach arme An... Drinken,alcohol, is niet je probleem. Alcohol is slechts de tijdelijke oplossing voor het probleem. Het probleem is niet waaraan je verslaafd bent, maar de verslaving zélf. Dat gevoel, dat verlangen naar iets buiten je dat je probleem zal oplossen. Dát is je verslaving. Met een pilletje dat de mogelijkheid van drinken onmogelijk/onwenselijk maakt schuif je alleen maar voor je uit wat zo nodig is om werkelijk vrij te worden van drankzucht: het aanpakken van je ziekte verslaving. Je kent de weg.

Fruitvlieg, je hebt het over AA-ers onder ons. Ik heb het liever over mensen die de 12 stappen in hun leven toepassen. Ik kom in meetings (of het nou AA is of NA of CA) regelmatig mensen tegen die op de hoogte zijn van de 12 stappen, ze soms zelfs helemaal uit hun hoofd kunnen opdreunen, jaar in jaar uit elke week een meeting bezoeken maar het nog steeds moeilijk hebben (zelfs na 10 jaar clean) als ze met hun "drug of choise" worden geconfronteerd. Er is een verschil tussen de stappen kennen en ze toepassen. Er zijn er die zich lang staande weten te houden met alleen kennis van de 12 stappen. Maar het blijft een gevecht voor ze. De stappen toepassen betekent werken aan jezelf, aan je attitude in het leven. Als je dat rigoureus doet, verandering durft aan te gaan, soms in het diepe durft te springen, bereid bent om andermans goede ervaringen ook eens te proberen, je koppigheid opzij te zetten en het eens niet beter willen weten dan een ander, etc... dan kan dat er toe leiden dat je verlost raakt van die eeuwige gekmakende drankgedachten. Bij mij werkt het zo. Ik denk nog vaak aan drank omdat dat onlosmakelijk met mij te maken heeft. Ik ben immers alcoholist. Maar ik denk niet aan drank van: hebben, hebben, hebben... maar van: veel mensen met de ziekte verslaving zoeken in drank dat wat ze op een andere manier niet kunnen bereiken. Hoe kan ik ze laten zien dat ze óf geen drank nodig hebben om te bereiken wat ze willen bereiken, óf dat ze niet hoeven te bereiken wat ze denken te moeten bereiken.. Op die manier blijf ik me betrokken voelen bij andere alcoholisten. De twaalfde stap zegt daarover: "Tot een geestelijk ontwaken gekomen als resultaat van deze stappen, probeerden wij deze boodschap uit te dragen naar verslaafden en deze uitgangspunten in al ons doen en laten toe te passen." Buiten dat ik nog steeds aan mezelf aan het sleutelen ben, want het werk is nooit gedaan, is vooral stap 12 datgene wat me nog aan drank, aan de ziekte verslaving doet denken. Niet omdat ik zelf nog zo lijd, maar omdat er nog zoveel andere lijdende verslaafden zijn en ik er aan mee wil werken om deze mensen in elk geval op de mogelijkheid van een zinvoller leven te wijzen.

Bertd, zolang ik nog de obsessie had om alcohol tot me te nemen zag ik terrasjes ook als "drenkplaatsen".. Pas toen ik me los had gemaakt van het idee dat ik alcohol nodig had om te kunnen (over)leven kon ik terrasjes gewoon zien als terrasjes. Ik kan nu gewoon naast mensen zitten met grote glazen "jeweetwel" zonder dat het kwijl me uit de mond loopt. Dat heeft wel even geduurd, hoor, voor ik zover was. Ik heb me in het begin best zielig gevoeld als ik iemand anders zag genieten van "jeweetwel" en ik "mocht" niet. Door met dat zieligheidsgevoel aan de slag te gaan heb ik mezelf ervan te weten overtuigen dat ik helemaal niet zielig ben. Ik ben dankbaar dat ik géén "jeweetwel" meer hoef omdat ik met "jeweetwel" mezelf kapot maak. In het verleden zat ik mezelf op een terrasje te vernietigen onder het mom van genieten. Tegenwoordig zit ik op een terrasje om gewoon te genieten. Zonder "jeweetwel" en zonder zelfmedelijden.

jOwan, vlgd. week conventie Breda?

Erik, dit is nou precies waar het in meetings ook om draait. Ik ga daar niet al jarenlang heen met het idee een ander te herstellen (lees: een ander het herstel door de strot te douwen) maar met het idee dat alles wat ik share door een ander opgepikt kan worden. Niet om mijn schuldgevoel af te kopen of om te vissen naar complimenten, maar uit dankbaarheid dat wat anderen voor mij gedaan hebben ook door mij teruggedaan kan worden.

Net terug van de meeting. Mezelf weer even onder de loep genomen. Met hulp van de shares van anderen, de spiegels waarin ik mezelf zo ongenadig kon herkennen. Kom tot de conclusie dat als ik de meetings en dit forum niet had, en als ik (nog) niet verslaafd was, ik waarschijnlijk binnen nu en afzienbare tijd verslaafd zou zijn... Want, mijn hemel, wat kan ik het leven toch complex maken in m'n hoofd. Zonder "praatpalen" zou ik maar één oplossing kunnen bedenken.. lekker makkelijk wegwezen in in roes. Nu kan ik gelukkig lachen als ik m'n eigen krankzinnige manier van denken herken in de krankzinnige manier van denken van anderen. Lachen omdat de opluchting groot is dat ik niet de enige ben die zo raar is... Er wordt regelmatig wat afgelachen in die meetings. Ik denk dat anderen zichzelf ook herkennen.

Gipsy, heel mooi gebaar. Maar zo kun je wel aan de gang blijven. Ik zou ook de hele wereld wel willen redden en gelukkig maken, maar ik ben niet almachtig. Ik ben nog altijd bezig m'n eigen kleine wereldje te herstellen van het leed dat ik ze heb aangedaan. Omgekeerd ben ik ook nog altijd bezig te herstellen van het vermeende leed dat mij is aangedaan. Of liever gezegd, mijn eigen aandeel te "ontmaskeren" in al dat leed dat me is aangedaan. Daar heb ik m'n handen al meer dan vol aan. Ik mag niet verwachten dat de wereld mij begrijpt als ik mezelf al niet eens begrijp. Ik mag niet verwachten dat de wereld lief voor mij is, terwijl ik mezelf willens en wetens aan het vernietigen was.

Tja, meis... die hele grote buitenwereld past zich niet aan ons aan... Vaak moeilijk voor ons met ons grote verdriet, maar wees niet boos. In de grote mechanismen voelen we ons soms of we vermalen worden, maar in feite zijn we gewoon onderdeel van diezelfde grote mechanismen. En malen in de ogen van anderen anderen weer fijn. Geven en nemen, leven en laten leven, ieder voor zich, god voor allen, maar óók Ikke, Ikke, Ikke en de rest kan stikken etc.. Zo werkt het al sinds het ontstaan van de wereld en zo zal het blijven gaan. Ik wens je kalmte om (op den duur) te kunnen accepteren wat je niet kunt veranderen.

's Morgens vroeg ben ik niet op m'n best. Ik moet altijd even weer mezelf bij elkaar rapen van alle plekken waar ik me gisteravond heb neergegooid en achtergelaten. Ik heb in het 12 stappen programma een leidraad gevonden om enige regelmaat in m'n leven te brengen. Die regelmaat betreft niet zozeer m'n dagindeling, m'n doen en laten, als wel het terugbrengen van m'n emoties naar voor mij overzichtelijke proporties. Eigenlijk moet ik dus niet van regelmaat spreken, maar van nivellering. Met het in toom houden van de neiging om m'n emoties alle kanten op uit te laten barsten ben ik af en toe zo bezig, dat m'n "gewone" gang van zaken voor de buitenwacht wel eens rommelig over komt. Ik kan van hot naar haar springen, van de hak op de tak, van het kastje naar de muur, maar hoe dan ook, sinds ik de 12 stappen gebruik kan ik springen wat ik wil, ik spring altijd, of meestal van oost naar west, thuis best.. Daarom ben ik 's morgens altijd even zoet met mezelf weer bij elkaar rapen. Daarbij moet ik niet teveel "aan de kop hebben". Lezen in Just for Today helpt me daar altijd goed bij. Dat zet me elke ochtend weer op de rails. Vaak vind ik deze teksten in m'n ochtendmood zelfs wel zeikerig, maar ik dwing mezelf ertoe te lezen wat er gezegd wordt in plaats van wat er geschreven staat. En zo kom ik dan langzamerhand, met wat hulp van een kop koffie, vanuit de toestand "zombie" weer in de modus "medemens".

goede morgen. even zonder hoofdletters omdat ik suikertje niet bang wil maken en deze goede-morgen-wens ook voor hem bestemd is.

Dat komt me bekend voor, Suikertje. Ik ben me echter gaan realiseren dat dat eerste wat je zegt belangrijk is: het wordt goed bedoeld. Die hoofdletters werden toen gereduceerd tot "slechts" hoofdletters. Ik ben de boodschap door de hoofdletters en de schrijfwijze heen gaan zien. Ik laat me niet meer weerhouden door hoofdletters.

Uit "Just for Today" 7 april. De waarde van het verleden "Deze ervaring uit de eerste hand met alle fasen van ziekte en herstel is van ongeëvenaarde therapeutische waarde. We zijn hier om vrijuit over onze ervaringen te praten met elke verslaafde die wil herstellen." (Basis Tekst, p. 11) Velen van ons kwamen het programma binnen met enkele dingen waar we serieus spijt van hadden. We hadden nooit onze middelbare school afgemaakt, of we zijn niet doorgegaan met een hogere opleiding. We hadden vriendschappen en huwelijken verwoest. We hadden banen verloren. En we wisten dat we niets daarvan konden veranderen. Misschien dachten we dat we altijd spijt moesten blijven hebben en eenvoudigweg een manier moesten vinden om met onze spijt te leven. In tegendeel, we ontdekken dat ons verleden een onontgonnen goudmijn is als we ons de eerste keer geroepen voelen om het te delen met een nog worstelende nieuwkomer. Als we luisteren naar iemand die z'n Vijfde Stap met ons deelt, kunnen we een speciaal soort steun geven die niemand anders kan geven - vanuit onze eigen ervaring. We hebben dezelfde dingen gedaan. We hebben dezelfde gevoelens van schaamte en wroeging gehad. We hebben geleden zoals alleen een verslaafde kan lijden. Wij kunnen herkenning vinden - en dat kunnen zij ook. Ons verleden is waardevol - eigenlijk onbetaalbaar - omdat we alles daaruit kunnen gebruiken om de verslaafde die nog lijdt te helpen. Onze Hogere Macht kan door ons werken als we ons verleden delen. Die mogelijkheid is de reden dat we hier zijn en het uitvoeren hiervan is het meest belangrijke doel dat we moeten nastreven. Alleen voor vandaag: Ik heb niet langer spijt van mijn verleden omdat ik dit met andere verslaafden kan delen en misschien de pijn of zelfs de dood van een ander kan voorkomen.

Succes Nancy!!!! Ik moet eerst weer naar het begin van de startbaan om een (mentale) aanloop te nemen...

Ben ik ook benieuwd naar, MijnGerrit.

Ja, die mogen er ook zijn. En die meeting... ach, ik heb wel vaker geen zin in maar nog nooit spijt gehad van een meeting. Kom er altijd positief geladen vandaan.

Ben vandaag niet vooruit te branden.. en dan moet ik ook nog naar een meeting.. Vandaag dus een "learning day". ?????

Een certificaat voor een maand niet drinken.. Je zal later toch maar verslaafd raken aan de alcohol. Voor dat je dát in de gaten hebt. Kijk je naar je certificaat als bevestiging dat je best zónder kunt. Dus je bent niet verslaafd. Kijk maar.... certificaat!!! Die smoes had ik niet. Ik had alleen een certificaat "Linoleum leggen".

Ik ook maar weer exit hier.. ben met stoppen met roken niet zo fanatiek als met stoppen met drinken. Met drank had ik mezelf in een onhoudbare positie gemanouvreerd. Met roken is dat (nog (lang)) niet het geval. Ik moet er eerst weer "klaar" voor en mee zijn.. Jij ook succes, Suikertje. En allemaal hier bedankt voor de support.

ProudMary, wat voor ingreep had je dan? Was dat aan je voet? En wat moest LadyJane bij de rechtbank? Ik kan het allemaal niet zo bijhouden, hier.. Is niet van de laatste tijd, hoor. Altijd al gehad.

Nu ik wat langer droog sta zal een bonbonnetje of een gebakje of toetje waarin (al dan niet de smaak van) drank verwerkt zit me niet meteen een terugval bezorgen. Eerder zou dat ook misschien niet gebeurd zijn, maar vooral de eerste jaren was ik zo gespitst op geen drank, dat zelfs de geur me al op m'n hoede deed zijn. Ik had mezelf op nul gezet en was dus extra allert op alles wat maar met drank te maken had of kon hebben. Nul was nul, dus ook geen nulkommaheelkleinbeetje. We hadden een keer van die lekker makkelijke toetjes meegenomen.. bij de eerste hap vermoedde ik al drank. Heb niet eens gekeken of 't er ook werkelijk inzat maar meteen gestopt en aan m'n ega gegeven.. zelfs het vermoeden deed me al stoppen met gebruiken. Niet omdat ik meteen trek kreeg in drank, maar tussen de oren voelde het niet goed. Nu ben ik voor mezelf iets milder geworden. Bij een vermoeden kijk of vraag ik naar hoe het zit. En al naar gelang de hoeveelheid en gelegenheid doe ik er niet zo moeilijk over. Een toetje of gebakje waar ik door een minimale hoeveelheid verrast wordt eet ik gewoon op, maar een (kersen)bonbon waarvan ik wéét of een sterk vermoeden heb dat er wat likeur in zit laat ik liggen. Ik zoek de kleine verleidinkjes niet op, maar ik raak niet (meer) in paniek als er een per ongelukje gebeurd.