Kohtje

Sterkte lady jane. En pas maar op voor barstjes met al die koude-warmte overgangen..

een simpel saunaatje.. betekent dat dan voor de centrale verwarming gaan zitten??

Dan zou je toch ergens blij moeten zijn dat je zoon uit huis geplaatst is en dat het gaat zoals het nu gaat, Agnieta. (regelmatig zien, bedoel ik) Want je zegt zelf dat je oudere kinderen dingen hebben gezien en meegemaakt die een kind nooit zou mogen zien of meemaken. En je zegt zelf dat je nu al vijf jaar hier bent en nog steeds niet voor langere periode gestopt kan blijven. Daar is je jongste zoon dan in elk geval niet dagelijks bij betrokken. Hoe moeilijk het ook is als kind om niet bij je eigen ouders op te groeien. Ik weet ook uit eigen ervaring hoe moeilijk en verwoestend het is om op te groeien in een gezin dat geplaagd wordt door alcoholisme. Hoewel dat me ook weer gemaakt heeft tot wat ik ben.. vol afschuwelijke herinneringen, ervaringen.. er zijn mensen die dat trauma's noemen.. Ik noem ze niet, ik neem ze mee en bekijk ze nu op latere leeftijd voor wat ze zijn. Ik ben wel eens jaloers op mensen die een gelukkige jeugd zeggen te hebben gehad. Maar aan de andere kant voel ik het ook niet zo dat ik een ongelukkige jeugd heb gehad. Pas veel later kwam het besef dat het allemaal veel beter, veel gelukkiger had gekund. Daarvoor was het gewoon normaal.. Mijn jeugd. Iedereen heeft wel wát. Momenteel ben ik bezig met een stukje verwerking door toe te staan dat mijn vrouw tijdens het koken met een vleesmes het vlees snijdt in de keuken terwijl ik er bij ben.. eerder deed ik dat zelf of ik was weg uit de keuken.. kan niet goed tegen mensen met een (vlees)mes. Ik heb mijn moeder in stilte vaak verweten dat ze bij m'n vader is gebleven met vijf kinderen. Ook was ik mijn moeder vaak dankbaar dat ze bij hem is gebleven met vijf kinderen. Ik heb drie broer(tje)s en een zus(je) die allemaal wel een tik van de molen hebben meegekregen. De één wat duidelijker dan de ander. Ik ben de enige van de vijf die alcoholist is geworden. Maar de ziekte verslaving uit zich op heel verschillende manieren bij mijn broers en zus. En als ik ons zo alle vijf eens objectief probeer te bekijken, dan zijn we eigenlijk best wel gewoon doorsnee mensen. Met elk z'n eigen zorgen, problemen, eigenaardigheden, angsten, verdrietjes, en ook fijne en mooie dingen. Maar zonder alcoholisme in het gezin zou ik waarschijnlijk óók tot een doorsnee burger zijn opgegroeid. Én misschien ook wel tot alcoholist. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, maar ik bedoel maar te zeggen dat niet de omstandigheden waaronder je opgroeit je maken tot wat je bent, maar hoe je omgaat met die omstandigheden. Je jongste zoon heeft het dan nu misschien niet makkelijk buiten z'n eigen gezin, het zal hem niet per definitie een slechter mens maken. En voor jou zelf is het misschien wel positief omdat een stukje verantwoordelijkheid wat je blijkbaar niet optimaal kunt dragen, van je schouders genomen is. Ook voor jou geldt: je bent geen slachtoffer van je omstandigheden, je staat midden in je omstandigheden. Maak er wat van.

Nou, je dag heb je natuurlijk al wel. Maandag 11 mei 2015!! Hebben we allemaal. Nu moeten we er elk voor zich wat van zien te maken.

Zo, bloemenvaasje weer bekeken, veel gehoord over alle buren in het seniorencomplex, lekkere dingetjes in overvloed gehad en of ik niet vergeten was dat ik in juli met haar naar de oogarts zou gaan. Het was gezellig. En dat meen ik. Ik ben zo blij dat zij aan mij kan vragen of ik dingen die ik met haar afspreek niet vergeet in plaats van andersom.. Ik denk dat de tijd dat het wél nodig was dat ze dit soort dingen aan me moest vragen omdat ik met m'n afgestompte hersens echt álles vergat of gewoon niet nakwam, haar getraind heeft. Ze herhaalt wel veel verhalen, maar vergeten doet ze niet zo veel. 84 Is ze.

of in je ogen wrijven...

58 Jaar geleden viel moederdag op 12 mei. Ik gaf mijn toen nog spiksplinternieuwe moeder toen voor het eerst een cadeautje. Een vaasje dat door een keramieken hondje werd ondersteund met daarin een bosje gele fresia's met van die groene "dingetjes" erbij. Dat had mijn toen nog spiksplinternieuwe vader voor me gekocht. Ik denk van een voorschot op mijn latere zakgeld, want ik had zelf nog geen rooie cent. Straks ga ik bij mijn onderhand oude moeder langs met een bos bloemen zonder vaas. Vaasjes en vazen heeft ze meer dan genoeg. Bloemen heeft ze nooit genoeg... Ook dat eerste vaasje heeft ze nog, met een geplakt hondenpootje. Straks krijg ik te horen dat ze dat op haar eerste moederdag van me gekregen heeft. Goh... van mij?? ja ja... Een goede en/of leerzame dag gewenst voor jullie allemaal.

Hoi, Gisteravond laat teruggekeerd van een weekje Frankrijk. Goed bevallen. Zo goed dat we over twee weken weer gaan. Een week met z'n tweeën plus hondje op een kleine tien vierkante meter wonen en reizen. Lekker hoor. Dan krijg je, als je thuiskomt bijna pleinvrees als je je eigen woonkamer weer inkomt. 4 Mei was bijzonder door een bezoek aan Colleville waar een "kleine" tienduizend witmarmeren kruizen/davidsterren staan. Elk kruis, elke davidster representeerd een amerikaanse soldaat die gesneuveld is tijdens en kort na de invasie in Normandië. Vorig jaar was ik daar op 5 juni, een dag voor de herdenking van D-day, toen 70 jaar geleden. Het leek toen wel kermis.. nu heerste er een serene rust. 's Avonds 20.00 uur hebben we in ons campertje twee minuten stilte "gehouden". Zonder tv, zonder radio, zonder mensen om ons heen die "meededen". Gewoon twee minuten stilte met ons tweetjes. Met fluitende en tjilpende vogeltjes om ons heen. Het was stiller dan stil... 5 Mei is in Frankrijk een heel gewone dag. Maar vrij heb ik me wel gevoeld. 7 Mei verjaardag. Lekker ook al weer met z'n tweetjes. Groen gebakje gezocht, niet gevonden. Toen maar een rood gebakje gegeten. Dat groene gebakje is een beetje een traditietje geworden sinds we een jaar of tien geleden voor het eerst m'n verjaardag in het buitenland vierden. Dat was toen in Engeland. Het enige gebakje dat er nog wel lekker uitzag was groen geglazuurd.. Sindsdien proberen we elke keer groene gebakjes te vinden op 7 mei. Trouwens, nog bedankt voor de felicitaties hier op het forum. En Spud, weer terug, ook alsnog gefeliciteerd. En gisteren, 8 mei, was het in Frankrijk bevrijdingsdag. Dan is daar bijna iedereen vrij. Het leek wel zondag. Geen vrachtwagens op de weg, overal herdenkingsbijeenkomsten en festiviteiten. We konden in Frankrijk lekker doorrijden. In België kwamen de file's weer. Daar was het gewoon vrijdag- werkdag.. Net een beetje de afgelopen week hier doorgehiphopt.. Ik vind het altijd knap als mensen (Blondie, Joris) na een terugval(letje) de moed niet opgeven en weer doorgaan. Ik moest erg lachen om de fysio van Kaboutertje die in z'n blootje waarschijnlijk al veel vrouwen heeft gezien en de ogen van de fysio van Wijfie die bijna uit haar BH rolden.. Nou ja. Ik ben er weer. Ik hoop dat jullie weinig last van me zullen hebben. Dag dag..

Zo boodschappen doen, dan laatste spulletjes bij elkaar harken en weekje Frankrijk. Tot later.

Juist ja, Lucide. Kleine successen en langzaam opbouwen. Vooral ook proberen in gesprek te blijven met je vriendin. Niet alleen over je successen maar ook over waar je het moeilijk mee hebt. Wederzijds begrip is van groot belang, zodat ook zij (langzaam) met je mee kan veranderen. Rustig aan, stukje bij beetje, dag voor dag. Je bent niet in één dag verslaafd geraakt, herstellen is niet anders. Soms lijkt er helemaal niets te veranderen, maar elke dag dat je niet drinkt maakt al een levensgroot verschil met wél drinken. Dat betaalt zich vroeger of later altijd uit.

Misschien is dat dan het eerste van de dingen die niet goed gaan die je dan aan kan pakken, bertd. Dat teveel kijken naar wat er niet goed gaat. Wat gaat er dan wél goed en waarom? Daarop focussen leidt af van wat er niet goed gaat.

Goedemorgen. Hier vanavond aubergine met lam en couscous. (en ui, komijn, tomaten, munt en kikkererwten).

Ha, stroopwafels.. onthouden. Heel koekjesassortiment aanwezig maar geen stroopwafels..

Daar is ook moed voor nodig, Kaboutertje. Toegeven dat je hulp nodig hebt. Ik wens je een goed en ondersteunend hulptraject..

Weer een mooie meeting achter de rug. We waren maar met z'n tienen. Maar wát een variaties in beleving van zowel herstel als terugval / gebruik. Wat een verhalen over terugkerend vertrouwen van familie en vrienden. Wat een verhalen over verlies van dierbaren. Wat een verhalen over frustraties, angsten, schaamte, herkenning, verwondering, verbazing. Wat een verhalen over blijdschap, herwonnen trots, herwonnen vertrouwen, herkenning, verwondering en verbazing. En wat een moed om na een terugval terug te komen en het herstel weer op te pikken. En wat een moed om je tekortkomingen onder ogen te zien en ze te delen met anderen. Zo'n meeting is net het forum, ook met koffie en thee, maar dan samengepakt in anderhalf uur en live.

deze like was persoonlijk..

Ja toine, zakelijk. Ik drukte gewoon per ongeluk op de linkermuisknop die net op dat moment boven de "vind ik leuk" knop hing.. Was helemaal niet van plan om iets of iemand te liken. Maar kan het niet meer ongedaan maken. Zakelijk dus. Persoonlijk wens ik je sterkte met het verduren van al je kwalen.

Ik heb dit bericht perongeluk geliked.. maar ik vind het helemaal niet leuk. Meende dat er toch ook een knop was om dit ongedaan te maken, maar ik zie 'm niet. Nou ja, dan deze omslachtige manier maar om te zeggen dat ik niet leuk vind wat ik hierboven, in het bericht van toine, zeg leuk te vinden... Sorry, toine, is niet persoonlijk hoor.

Mooi berichtje An. En leuk je hier weer op de dagdraad te zien. Ik vind het mooi te zien hoe je vrijheid omschrijft. Ik had mezelf ook altijd wijsgemaakt dat ik alleen vrij kon zijn als ik van niets en niemand afhankelijk was. Het laatste wat ik zou willen was hulp. Dat zou betekenen dat ik iets niet kon, dat ik ergens van afhankelijk zou zijn, en dat was dus géén vrijheid. Nu, met hulp, voel ik me vrijer dan ooit omdat de angst om het fout te doen, wat altijd een schaduw wierp over m'n vermeende vrijheid, nu weg was. Ik heb het voor mezelf wel vergeleken met koorddansen. Eerder dacht ik me vrij te voelen als ik koorddanste zonder tips en trucs van mensen die ervaring hadden met koorddansen. Ik zou het zelf allemaal wel uitvinden. En ook nog eens zonder vangnet, want dat zou een gebrek aan zelfvertrouwen betekenen. Maar m'n angst om in de afgrond te storten belette me om werkelijk van m'n escapades te genieten, om me vrij te voelen. Nadat ik van dat koord gevallen was en me nog net had weten te redden door aan m'n pink aan het koord te blijven hangen begon ik te denken dat het misschien zo gek nog niet was om hulp in te schakelen. Nou was het zoeken van passende hulp ook nog een hele zoektocht, maar ik stond er in elk geval niet meer alleen voor. Met hulp inschakelen had ik voor mezelf in elk geval een vangnet gecreëerd. Daarmee was de sensatie van het koorddansen niet weggevallen, maar wel de angst om totaal verloren in de afgrond te vallen. Mét hulp voel ik me vrijer, mét hulp is er voor mij ruimte gekomen om te experimenteren met het omgaan met gevoelens (wat ik nog altijd erg moeilijk vind), met omstandigheden die me niet bevallen, met grote sh*t en met grote vreugde, zonder de angst mezelf meteen te vernietigen als ik 't even niet kan handelen. Wat weer niet wil zeggen dat ik roekeloos kan zijn. Ik moet mezelf goed in de gaten houden en m'n oren en ogen open houden. Goed naar mezelf luisteren, maar óók naar anderen. Dat laatste dreunt er wel eens in, maar niet zo hard als te pletter slaan op de bodem van de put. Succes An. Keep your mind open.

Ouwe komkommers worden steeds natter en slijmerig. Jij bent droog als gort, toch? En saai? Wat is saai..? Elke dag drinken is saai..

Ones, ik herken die strijd heel erg. Mijn ervaring is dat ik de strijd ook steeds verlies. Pas als er geen strijd meer is heb ik rust. Met drank is me dat gelukt, dat heb ik los kunnen laten. Daar is geen strijd meer, geen overwegen, geen twijfel. Met roken is die strijd er constant. Willen roken als ik gestopt ben, willen stoppen als ik weer rook... En dan kom ik als vanzelf weer bij Yvonne uit. Want voor mij is het afwegen van de voor- en nadelen op zich al strijd. Zolang ik in een niet-roken periode zit en ik ga de voors en tegens in m'n hoofd op een rijtje zetten dan ben ik feitelijk al aan het "droogroken". Dan kan ik verstandelijk misschien het roken nog een hele tijd voor me uitschuiven, maar echte rust heb ik pas als ik die rijtjes in m'n hoofd niet meer hoef te maken. Als ik me heb overgegeven aan het niet-roken en de consequenties daarvan "voor lief neem". Die consequenties kunnen bestaan uit onrust, gewichtstoename (wat in mijn geval niet zo verkeerd zou zijn), gemis etc.. Tot nu toe is me dat bij het roken niet gelukt. Daar probeer ik meditatie, maar daar neemt m'n warrige hoofd het steeds weer over. M'n warrige, verslaafde hoofd. Ik blijf proberen. Eerst meditatie oefenen zonder met roken te stoppen. Tijdens en vooral ná het mediteren wordt me steeds duidelijker dat roken een belachelijke "bezigheid" is die niets toevoegt aan de werkelijke waarde van m'n leven. Maar eenmaal weer opgenomen in de reuring van het dagelijkse leven, komt zomaar weer die zin in een sigaretje op, Even niet nadenken, en het is weer zover... paf paf paf.... Ik denk wel eens dat ik monnik moet worden om daadwerkelijk te kunnen stoppen. Maar dat gaat me net te ver. Dus oefenen met de gemoedstoestand van een meditatief moment vast houden. Elke keer een beetje langer. Dag voor dag.. tot het moment van loslaten daar is. Van de ene dag op de andere willen stoppen lukt me niet. Mijn wil heeft daar twee te sterke tegengestelde kanten voor. De wil van de roker die wil stoppen en de wil van de gestopte roker die wil roken. Ik zal oefenen tot ik daadwerkelijk stop zonder het zelf te willen, wanneer ik er echt klaar voor/mee ben. M.a.w. ik bevind me weer ergens op de startbaan.

Lucide, alle opgebouwde positiviteit van de afgelopen dagen komt voort uit allerlei beloften. Ik deed ook de allermooiste beloften als ik het weer eens helemaal en allemaal verbruit had. En mijn ega putte daar dan weer hoop uit. Net als ikzelf. Als ik alleen mijn beloftes maar waar zou maken, zou alles goed komen. Helaas was het zo dat als ik mijn beloftes een tijdje nakwam (combi van wilskracht en angst) en alles inderdaad goed leek te komen, ik weer inzakte en eigenlijk geen reden meer zag om helemaal niks en niemendal meer te drinken. Als ik mijn gebruik maar een beetje onder controle zou houden, dan hoefde dat helemaal geen reden te zijn om alles weer in het honderd te laten lopen. Toch gebeurde dat steeds wel. Want mijn alcoholgebruik hád ik niet in de hand. Tot mijn vrouw er schoon genoeg van had, na jaren, en me het huis uitzette. Ze deed nu eindelijk een keer wat ik steeds met mooie beloftes op het nippertje had weten te voorkomen. Voor mij was dit een, of nee, hét dieptepunt in mijn alco-"loopbaan" dat me deed besluiten dat ik niet voor mijn vrouw of wie dan ook moest stoppen met drinken, maar dat ik voor mezelf het besluit moest nemen om m'n leven weer een beetje richting te geven. Want met mooie beloftes naar anderen toe hield ik het vol om die ander te pleasen. En als de zin in of de noodzaak van pleasen dan even wat minder werd dan was de noodzaak om van de rotzooi af te blijven ook minder. Toen ik niet meer kon rekenen op beloning voor het stoppen met drinken van buitenaf heb ik de stap gezet om te stoppen omdat ik dat zelf wilde. Of eigenlijk meer omdat ik inzag dat de keuze was: stoppen of (langzaam) doodgaan. Er viel niets méér te verdienen, te verdedigen dan m'n eigen leven. Ik ben gestopt zonder ergens op te rekenen. Uiteindelijk heeft die stap me het leven teruggegeven. Niet omdat ik beloning zócht, maar áls beloning. Beloning op een meer natuurlijke manier, als (logisch) gevolg van wat ik vandaag doe. Ja, tijd hebben we allemaal nodig. En aangerichte schade ongedaan maken is (zo goed als) onmogelijk. Maar we kunnen met ingang van dit moment proberen om de aangerichte schade niet nog groter te maken en geen nieuwe schade aan te richten. Hopen op een goede afloop geeft je geen zekerheid dat dat zal lukken. Werken aan jezelf maakt die kans groter. Garanties heeft niemand in het leven, maar de eerste steen voor je toekomst leg je vandaag.

Raar gedroomd. Moest een camper van 18 meter hier achteruit de garage uitrijden. (Garage is maar 14 meter...) Haalde het niet. Woon in een smalle straat in de binnenstad. Iedereen ging zich ermee bemoeien, tot aan de burgemeester aan toe. M'n rijbewijs werd ingenomen en moest voor straf ook nog de verbreding van onze straat zelf betalen. Uiteindelijk wist ik het goed te maken met appeltaart. En die camper? Nooit meer gezien.

Je weet het, hè Yvonne? Heet dit nou droogroken?