Kohtje

In Bretagne hebben we een sticker achter op de camper geplakt. Een sticker waarmee bijna iedere Breton rondrijdt en menigeen die Bretagne een warm hart toedraagt. De sticker stelt een dansende Bretonse dame voor, compleet met "coiffe". Het lijfje van de dame wordt gevormd door de tekst "A l'aise Breizh" wat zoiets betekent als: het rustige Bretagne. Wij zeggen altijd als we een auto met die sticker zien rijden: daar gaat weer een troela.. een vrolijk, ongecompliceerd, dansend Bretons boerinnetje. En toen we die sticker wilden kopen vroeg ik of ze ook "troela-stickers" hadden... Nee, die kende ze niet...

Troela..

Vandaag voel ik me weer alcoholgerelateerd. M.a.w. mijn hele belevingswereld staat weer in het licht van: ik ben alcoholist. Niet drinkend, weliswaar, maar ik realiseer me vandaag weer eens des te meer, met dank aan de "discussie" van gisteren, dat ik dankbaar mag zijn dat ik de obsessie van "die eerste slok naar binnen moeten werken" niet heb. Er zijn dagen dat ik me niet alcoholgerelateerd voel, dat ik min of meer vergeet dat ik alcoholist ben. Dat zijn de dagen dat ik geen feeling heb met verhalen van andere alcoholisten die een "gewoon" leven leiden. Dan vergeet ik de achtergrond van mezelf én die van anderen. Dan zie ik alles wat mij en anderen overkomt, alles wat door mij en anderen meegemaakt wordt als "gewoon" en niet de moeite waard om te vermelden of te horen/zien/lezen. Doordat ik me de afgelopen jaren zo bezig heb gehouden met de contradictie "alcoholist - gewoon leven" en daar veel, heel veel door geleerd heb en nog steeds leer, ben ik de dagen dat ik vergeet dat ik alcoholist ben veelal als saai en nietszeggend gaan ervaren. Terwijl juist dát soort dagen het doel zijn waar ik vanaf het begin van m'n herstel naar gestreefd heb. Want zeg nou zelf: als alcoholist die erkent alcoholist te zijn wil je toch weer terug naar "normaal"? Ik heb me met regelmaat afgevraagd of ik hier op het forum moet blijven. Ik zie het bij anderen ook. Die nemen dan afscheid en gaan hun eigen weg. Afscheid nemen ligt me niet zo. Gelukkig maar, want meerdere keren ben ik hier weggebleven, maar ook steeds weer teruggekomen. En dat heeft alles te maken met wat ik hierboven schreef. De ene dag voel ik me alcoholist, de andere dag niet. Ook speelt het me parten dat ik enorme twijfels heb over mijn empathische vermogens. Ik kan me de ene keer heel erg inleven in de gevoelens en belevenissen van anderen, maar ik heb ook met grote regelmaat last van ongeïnteresseerdheid. En dat is lang niet altijd persoonsgebonden. Iemand die me in eerste instantie geen reet interesseert kan me door een bepaalde gebeurtenis ineens persoonlijk raken waardoor mijn gevoelssluizen opengaan, maar andersom kan ook.. Het zal te maken hebben met m'n egocentrische levenshouding die ik van kinds af aan heb aangenomen en die ik theoretisch wel in kaart kan brengen maar waar ik me in de praktijk niet zomaar los van kan maken. Ik zit nu ruim zeven jaar in het 12-stappen herstelprogramma. Dit programma heeft me veel over mezelf en de ziekte verslaving geleerd. Maar buiten dat het me de rust heeft gegeven dat ik niet meer hoef te drinken, heeft het me ook veel onzekerheid opgeleverd. Want in hoeverre ben ik echt zélf veranderd, en in hoeverre "speel" ik dat ik veranderd ben? Deze tweestrijd, deze onzekerheid is en blijft een essentieel onderdeel van m'n dagelijks leven. Soms gaan er dagen voorbij dat ik die strijd niet "beleef" maar dan komt er altijd weer een moment dat ik met dáár dan weer bewust van wordt. Het komt er kort samengevat op neer dat ik mezelf eigenlijk niet kan veranderen.. ik kan m'n dénken veranderen, maar dat denken komt vanuit dezelfde hersenen die ik ook al had vóórdat ik aan m'n herstel ging werken. Ik was vroeger, als kind, maar ook later als volwassene, goed in het omzeilen van grote problemen van anderen. Instinctief doe ik dat nog steeds. Door me daar bewust van te zijn kan ik anders, tegen mijn "natuur" in, proberen te handelen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Als het lukt voelt dat goed. Als het niet lukt voel ik me een mislukkeling. Terwijl ik eigenlijk als mislukkeling het dichtst bij mezelf sta. Toch ben ik van mezelf gaan houden zoals ik ben. Ik realiseer me dat het mislukkeling-zijn-gevoel voortkomt uit het besef van wat perfect-zijn inhoudt. Het vergelijken van mezelf zoals ik mezelf zie en mezelf zoals ik mezelf graag zou willen zien. Mijn beeld van perfectie wordt gevormd door alle goede eigenschappen die ik in anderen zie. Niemand is perfect (sorry als ik iemand tegen het hoofd stoot..) maar het spiegelen aan mijn beeld van perfectie laat me zien dat ik gewoon mens ben en samen met al die andere miljarden imperfecte mensen deel uit maak van de mensheid. En dan voel ik me, ondanks het feit dat ik niemand lijk te snappen en niemand mij lijkt te snappen, toch niet meer alleen.. Ik neem géén afscheid van dit forum. (even een 'n' in een 'm' veranderd... in het kader van perfectioneren.)

Goedemorgen, Dagpact: jowan Kaboutertje Agnieta BillyBob Lucide Blondie Anette Joris Kohtje

Met gespuis is het nog treuriger gesteld dan met grind/grint. Gespuis kent ook geen meervoud. Maar gespuis heeft maar één enkelvoud Gespuiz is geen enkelvoud, enkel fout.

Grint Grind Allebei goed. Grint heeft geen meervoud, dán maar twee enkelvouden. (Grind idem dito)

Of: Wie of wat dan ook.... Geef me KALMTE om te aanvaarden wat ik nu niet kan veranderen MOED om te veranderen wat ik nu kan veranderen WIJSHEID om tussen deze twee een onderscheid te maken

OEI!

Ik vergeet me steeds 's avonds af te melden voor het dagpact, heb ik gemerkt. Maar belangrijker vind ik dat ik 's morgens met mezelf afspreek om vandaag niet te drinken.

Goedemorgen, Dagpact: Agnieta Lucide Kaboutertje Blondie jowan joris Kohtje

Makkelijker per porie??? Lijkt mij een omslachtig werkje..

Ze zeggen wel eens: you bring the body, the spirit will follow... Ook zeggen ze wel: fake it till you make it... Beide probeer ik wel eens uit. En verd*md, soms werkt 't ook nog..!

hihi, lady jane, 't draait mij ook een beetje in de bovenkamer, hoor. Maar die dijk klopt wel, langs het kanaal en de A1. In Deventer. En hond Tapas klopt. Volgens mij de tekeningen ook. Maar er gaat me nu iets dagen van dat we twee keer in Deventer zo'n meeting hebben gehad. Dat zou kunnen verklaren dat ik jou daar niet meer helemaal kan plaatsen omdat die twee meetings in m'n herinnering een beetje door elkaar heen zijn gaan lopen en dus ietwat vervaagd.. Heb de tekenares toen van het station gehaald, maar ook een keer iemand halverwege opgepikt om de weg te wijzen.. En nu ik dit zo recapituleer kan ik me ook twee verschillende auto's voor de geest halen waarmee ik toen ging. Twee keer Deventer dus.. één keer met, en één keer zonder jou erbij.. Pffff... de herinneringen zitten er wel, 't geheugen is alleen net als ik zelf: aartslui

Nou, Agnieta, als ik jou was zou ik me over je geheugen ook maar niet te veel zorgen maken.. Je weet je zelfs dingen te herinneren van vóórdat je hier was..

En, o ja.... Dagpact: Agnieta BillyBob Kaboutertje Joris Blondie jowan Lucide Kohtje

Sorry, kaboutertje, berichtje aan lady jane moest eerst even, voor ik het weer zou vergeten.. Maar nu jij, meis... heel veel sterkte en vooral ook kalmte gewenst!!!

Goedemorgen, @ LadyJane, "....en Kohtje, 2009, in Apeldoorn bij Tactive, mijn eerste meeting, ik reed met Houtje en Tapas mee en BamBam heeft haar verhaal verteld". Nu ik dit zo rustig teruglees gaat me ergens heel in de diepte een klein lampje branden. De hond Tapas was daar ook bij, nietwaar? Alleen was dat niet in Apeldoorn maar in Deventer. In Apeldoorn ben ik nooit naar een meeting met medewerkers van Tactive geweest. Wel in Deventer, Enschede en zelfs een keer in Amersfoort. Die keer in 2009 was in Deventer, het grasveld naast het kanaal..

Gefeliciteerd, kruidenthee, met je slagen.. weet niet waarvoor (zie hieronder), maar toch gefeliciteerd. En JaNina nog gefeliciteerd met je verjaardag. Geheugen.. tja. Ik heb me ook een tijdje zorgen gemaakt om mijn geheugen. Ik doe het niet meer. Ik heb me er bij neergelegd dat ik regelmatig gaten in mijn herinneringen heb. Zowel oudere herinneringen als kakelverse.. Zo was ik tijdens de ADB meeting van vorig jaar (die "van" MijnGerrit) blij verrast om Lady Jane in het echie te ontmoeten. Bleek (volgens haar) dat we elkaar al eerder op een meeting hadden ontmoet. Tot op de dag van vandaag kan ik me niet voor de geest halen waar en wanneer dat dan was. Ze kwam me niet eens bekend voor. Nou kan ik me daar over gaan schamen, en het kan als een belediging door LadyJane worden opgevat.. maar daar heb ik die herinnering niet mee terug. Ik kan niet meer dan het wonderlijk vinden dat een geheugen zo fragiel is en zo onpersoonlijk selectief. En ik heb met die wonderlijke gatenkaas leren leven. Aan belangrijke dingen die ik vergeet word ik heus wel herinnerd. En als het een keer echt mis gaat, tja, dan gaat het mis. Ook daar heb ik mee leren leven. Overigens ken ik ook persoonlijk het fenomeen wel van "vergeten in de hoop dat het voorbij of over gaat". Maar dat pas ik eigenlijk, sinds ik gestopt ben met drinken, niet meer toe. Eigenlijk was het drinken zelf een vorm van "vergeten in de hoop dat het voorbij of over gaat".

Oh oh.... Dagpact: Lucide Kaboutertje Blondie BillyBob jowan joris Kohtje Agnieta Zo'n pact groeit sneller dan ik kan typen...

Dagpact: Lucide Kaboutertje Blondie BillyBob jowan joris Kohtje Vandaag drink ik niet. Ervaring heeft me geleerd dat dat grote kans van slagen heeft!!! Beter, jowan? Het typt in elk geval wel lekkerder weg... en de dufheid verdwijnt er ook wat mee.

Goedemorgen, Beetje duf. Kom voor nu niet verder dan: Dagpact: Lucide Kaboutertje Blondie BillyBob jowan joris Kohtje Mezelf 's morgens beloven dat ik vandaag niet zal drinken is zo'n beetje het enige waarvan ik weet dat het die dag kans van slagen heeft. Maar zelfs dát is niet zeker. Gelukkig heb ik weer zoiets als vertrouwen kunnen ontwikkelen. Daardoor hoef ik niet meer met angst en beven de hele dag te gaan zitten hopen dat de dag maar snel en zonder al te veel brokken voorbij mag zijn.

Meld me nog even om me droog van het dagpact af te melden. Een goede nacht allemaal. PS. weer fijne meeting gehad vanavond. Voor het eerst sinds jaren weer eens meegereden met een fellow. Dat was voor het laatst toen ik drie jaar geleden te laat was met m'n rijbewijs verlengen. Ik rij graag zelf, maar meerijden is toch wel een beetje verwennerij.. En Ietjefietje, zeven weken is dan misschien niet zo bijzonder, maar dat je je 's avonds droog af kunt melden is elke avond toch wel een klein wondertje. Wat zeg ik? Een groot wonder. Een alcoholist die niet drinkt is een wonderlijk iets...

Kaboutertje toch.. het lijkt wel of de wet van Murphy bij jou volop aan het werk is.. Die gelatenheid van je zou zo maar eens een natuurlijke reactie kunnen zijn. Een soort van pas op de plaats maken. Gelatenheid zou zo maar eens een natuurlijke vorm van overgave kunnen zijn. Een natuurlijke vorm van rust. Het denken, het piekeren stopt omdat het teveel wordt. Ik hoop dat je in elk geval die innerlijke "rust" kunt vasthouden en geen onrealistische verwachtingen gaat koesteren. Daar wordt een mens maar opstandig en ontevreden van. Sterkte, meisje.

Ik snap je, Yogajuf. Ik wilde op mijn beurt alleen maar aangeven dat er zo veel onduidelijk is.. Taal is in beweging, begrippen veranderen vaak ook qua lading, maar soms ben ik het spoor een beetje bijster.

Denk 't wel. Zo stel ik me je in elk geval wel voor...