Kohtje

verwijderd wegens niet meer van toepassing

M'n hele jeugd komt weer boven, alleen maar doordat Suikertje Ietjefietje Letje noemde...

Niet dat we thuis nou zo graag Russisch wilden spreken, hoor... Ik spreek ook geen woord Russisch..

Als dat Lets is, eline, ik spreek geen woord Lets. En Russisch was bij ons thuis verboden taal. Taal van de bezetter..

Maar dat vind ik te lang, ik heb mezelf dus Kohtje genoemd.

Nee, KohtjehalfLetje...

Ik doe niet mee aan het veranderen van andermans naam. De naam is niet voor niks gekozen. Eerbied voor iemands naam. Alleen getallen in een naam wil ik nog wel eens weglaten.. als dat niet voor verwarring zorgt als er iemand met dezelfde naam hier rondschrijft maar met een ander of geen nummer.

Mijn vader was een Let. Mijn moeder niet. Ik ben dus een half Letje...

Alles even lekker helemaal uit z'n verband rukken.. Het is een knal-gele aca diane en een gewone dyane. Bij de aca is de Y vervangen door een i. Waarom?? Geen idee..

Ik heb dat ook hoor, Lucide. Voornemens lijken klaarhelder, bevrijdend en "verlichtend", tot het moment dat ze in daden moeten worden omgezet. Dan lijken ze ineens het tegenovergestelde te zijn.. donker, mistig en beklemmend. Ik heb ervaren dat die stap van theorie (voornemen) naar praktijk niet zonder slag of stoot gaat, dat dán pas het echte vallen en opstaan begint. Dat kwam in m'n voornemen niet voor, dat vallen en opstaan.. dat dacht ik zo even te doen. Maar juist door dat vallen en opstaan, dat regelmatig m'n neus stoten doordat ik mezelf tegenkom, kom ik m'n tekortkomingen tegen. En pas als ik ze tegenkom en onderken kan ik de stappen nemen die nodig zijn om ze te overwinnen. Wat voor jou één en al ellende lijkt, is voor mij als toeschouwer mooi om te zien. Je bent, zolang je jouw proces blijft delen, voor mij een prachtig voorbeeld van hoe ik het bij mezelf kan, moet of mag bijsturen.. daarom is délen zo belangrijk. Niet om wat weggegeven wordt, maar om wat ontvangen wordt. En dat werkt vice versa.. Daarom bedankt dat je jouw proces van herstel zo gedetailleerd beschrijft.

@ Jopie, vorig en dit jaar in het vroege voorjaar daar geweest. Apart gebied.. Mooi ook wel. @ Gerrit, ja, ik denk zelfs af en toe dat niets menselijks mij vreemd is..

Aan de voet van de Externsteine?

Ik weet niet wat er gebeurde, maar ineens waren we vanmiddag naar de Ikea in Duiven.. Alleen maar voor twee thermosflesjes en een snijplankje. Nou ja, de zondagmiddag is zo wel lekker snel voorbijgegaan. Zat er een beetje mee wát te doen.. Soms gebeuren er dingen bijna vanzelf als je helemaal geen zin hebt in wat dan ook. Als ik het zelf had moeten verzinnen dan was dít niet gebeurd. Nu wel en het is goed.

Dat is nou juist datgene in AA / NA wat mij zo aanspreekt. Ik begrijp er ook geen snars van en maak er mijn eigen potje van. Toch werkt het. Het is een programma vol suggesties, tips, ervaringen.. maar géén wetten en dogma's Het feit dat ik er geen snars van snap en ik het wel wíl snappen, maakt dat ik er mee bezig ga en blijf. Ik hoop voor mezelf dat ik het noooit zal snappen, dat de "waarheid" altijd nét achter de horizon blijft..

Misschien dat het doen zélf niet zozeer van moed getuigt, maar als ik mijzelf nu even in gedachten in jouw (deze) situatie probeer te zetten, dan denk ik niet dat ik de moed bijeen kan rapen om daadwerkelijk te gaan doen wat ik doen moet.. Die moed bedoelde ik eigenlijk.

20 Redenen, fruitvlieg? Da's inderdaad veel om te onthouden als het elastiekje te strak staat. Die ene reden: 'één is teveel', is misschien makkelijker te onthouden.

Het soort moed waar het mij meestal aan ontbreekt. Omring me nog altijd graag met een soort van gezelligheid en gemakkelijkheid. Jopie, maak er wat van. Of niet. Geheel aan jouzelf.

Hallo Wisse, Door jouw berichtjes ga ik weer even helemaal terug in de tijd, nog voordat ik met verslavingszorg in aanraking kwam. Ik wilde, hoe dan ook, stoppen met drinken. Alles liep uit de hand of was al uit de hand gelopen. Zo kon het niet langer en ik wist dat dit allemaal gevolgen waren van mijn drinken. Mijn huisarts, de eerste waar ik met mijn "wens" om te stoppen naartoe ging, schreef me campral voor. Ik was reuzeblij. Nu zou alles goed komen, want als ik deze trekremmer zou slikken zou ik niet meer hoeven drinken. Ik vertrouwde volkomen op dit middel, het zou het voor mij immers een peuleschilletje maken... Jammer genoeg werkte dit voor geen meter bij mij.. In m'n grote blijdschap en opluchting dacht ik géén trek meer te hebben maar wél wat te moeten drinken om te vieren dat ik geen trek meer had, dat ik een stap in de goede richting had gemaakt. Hoe krom kun je denken als verslaafde? Ik begon te denken dat ik genept was. En (voor mijn vrouw) smoesjes te verzinnen zodat ik geen campral meer zou hoeven slikken. Ik gaf campral de schuld van mijn rommelende darmen, van mijn vermoeidheid, van mijn lusteloosheid, mijn algehele gevoel van mallaise.. Veel later kwam ik er achter dat het niet de campral was die me ziek maakte, en ook dat het niet de campral was die mijn trek kon verminderen. Maar mijn vrouw 'trapte erin'.. ik stopte met campral. En zo kon ik weer drinken.. Affijn, weer een jaar doorgemodderd met een hoop drank. Toen kwam er wéér zo'n moment dat alles misging. Weer huisarts en dit keer doorverwijzing naar verslavingszorg. Daar begonnen ze over een week crisisopvang/detox. O nee, geen opname.. ik doe het zelf wel. Bij m'n zus in huis.. ver van m'n eigen huis, dan had m'n vrouw een weekje rust. Ramp. Bij m'n zus in huis was iedereen overdag aan het werk en/of naar school.. ze kenden mijn dronken gedrag niet zo goed, volop gelegenheid dus om me overdag vol te gieten en 's avonds, als iedereen weer thuis was, vroeg naar bed te gaan, met een in m'n tas verstopte fles voor "noodgevallen". Ik ben die week naar redelijke eigen tevredenheid doorgekomen. Dronken en wel. Eenmaal weer thuis ging het natuurlijk weer snel verkeerd. Toen, omdat ik zelf zo gauw geen andere uitvluchten meer kon bedenken, toch een week in de kliniek geweest. In de directe nabijheid van mensen die verslaving kennen, die niet zo makkelijk om de tuin te leiden zijn. Bovendien kon ik ook niet een stiekem flesje bij me hebben. Kortom, ik móest wel zonder drank. Tevens werd aandacht besteed aan gezond eten, regelmaat, beweging, buitenlucht, gesprekken over verslaafd zijn, alles waar ik als actieve verslaafde zo'n grote hekel aan had.. Ik kwam er ook achter dat alle problemen die ik eerder aan campral toeschreef, gewoon afkickverschijnselen zijn. Sommige van deze verschijnselen duren enkele dagen, andere weken tot maandenlang.. Ik was altijd van mening dat ik zelf altijd het beste mijn eigen probleem kon oplossen, liefst in mijn eigen tijd en omgeving. Dat was de grootste en meest hardnekkige en vernietigende fout die ik telkens maakte. Ik kwam er gelukkig achter dat ik het best geholpen ben door naar anderen te luisteren en me open te stellen voor hulp die anderen me aanreiken. Mijn eigen mening en mijn eigen weg volgen brachten me steeds verder in de problemen.. Ik loste mijn problemen op door er nieuwe overheen te gooien of ze glashard te ontkennen. Afleiding zoeken om niet te drinken is een goede manier. Maar dit werkt slechts tijdelijk. Wat Royco hierboven al zegt: het houdt een keer op met afleidingen verzinnen. Wat langduriger effect kan hebben is op zoek gaan naar de werkelijke redenen van je drinken en die aanpakken. Dat is (bijna) niet in je uppie te doen. Daar heb je anderen voor nodig. Anderen die de (denk)fouten kunnen zien die je voor jezelf niet wilt of kunt zien. Hier op het forum kun je daar een begin mee maken. En gooi de mogelijkheid van professionele hulp in een kliniek niet meteen in een hoek. Het kán het verschil betekenen tussen leven en dood. Sterkte.

Uit "Just for Today" van 15 mei: De meesten van ons zijn doodsbang om naar zichzelf te kijken, hun binnenste te onderzoeken. We zijn bang als we ons handelen en onze motieven onderzoeken we een bodemloze zwarte put van zelfzucht en haat zullen aantreffen. Maar als we de Vierde Stap (opmaken van een persoonlijke inventaris) nemen zullen we bemerken dat onze angsten ongegrond waren. We zijn menselijk, net als ieder ander, niet meer en niet minder. We hebben allemaal persoonlijkheidstrekjes waar we niet bijzonder trots op zijn. Op een slechte dag kunnen we denken dat onze fouten erger zijn dan die van ieder ander. We twijfelen soms aan onszelf. We twijfelen aan onze motieven. We kunnen zelfs aan ons bestaan twijfelen. Maar als we de gedachten van onze fellows zouden kunnen lezen zouden we dezelfde worstelingen zien. We zijn niet beter of slechter dan iemand anders. We kunnen alleen veranderen wat we erkennen en begrijpen. In plaats van bang te blijven voor wat opgeslagen is in onszelf kunnen we het beter in de openbaarheid brengen. We zullen niet langer bang zijn en ons herstel zal bloeien in het volle licht van zelfbewustzijn.

Ahh.. wacht even, ik geloof tóch dat ik je kan volgen, Agnieta. Ik denk dat je jezelf gewoon niet vertrouwd of durft te geloven als je wat langere tijd clean bent. Dat als je je cleantijd ziet groeien het gevoel ontstaat dat je dit móet volhouden.. en dát voelt als druk. Wat dan weer reden genoeg zou zijn om te gaan drinken. En als je niet achterom kijkt naar de afgelopen cleantijd, en je alleen op vandaag richt, dan is het allemaal niet zo zwaar, dan valt er niet zo veel te verliezen... Ik denk dat dit een beetje hetzelfde is als hoogtevrees. Niet naar beneden kijken, dan word je niet bang. Terwijl de diepte onder je er niet minder van wordt. Het speelt zich af tussen de oren. Dag voor dag clean blijven is goed. Ook voor mij, meis. Maar na verloop van tijd groeit het zelfvertrouwen. Ik kon ook in het begin niet geloven dat een jaar slechts een begin zou zijn. Dacht dat ik na een jaar kon gaan wachten op een terugval.. 18 maanden was m'n "record" hiervoor. Maar een jaar werden er twee, en drie... als ik dan nóg geen vertrouwen in mezelf zou hebben dat ik het wel goed deed, had ik niet kunnen genieten van een nuchter leven.. Een leven zonder alcohol is voor een alcoholist na verloop van tijd geen strijd meer tégen alcohol maar genieten zónder alcohol. Tenminste als je je afhankelijkheid los weet te laten. Anders is het leven misschien leuker en fijner mét (af en toe) alcohol.

Je bent mij kwijt in je redeneringen, Agnieta.. ben je nou bang voor cleantijd??

Jemig Agnieta... Nee, ik wist niet dat 13-12-08 een memorabele dag voor me zou worden. Dat bijzondere van die dag groeide met elke dag dat ik clean bleef. En het bijzondere van die dag is weg als ik terugval. Voor een dagpact is élke dag bijzonder. Maar dan alleen voor dié dag. Dat geldt ook voor mij. Maar morgen is 15-05-15 gisteren en is 16-05-15 bijzonder. Dat duurt maar een dag. M'n stopdatum krijgt, hoe langer geleden, steeds meer magie voor me, geeft me een boost om er nog weer een dagje aan te plakken.

Wat ik bedoel te zeggen, Agnieta, is dat een datum pas betekenis krijgt als stopdatum als je werkelijk gestopt blijft. Als jij over een jaar nog steeds kunt zeggen dat je op 15-05-15 gestopt bent, dán krijgt die datum betekenis. Als je over een jaar en een beetje zegt: 16-06-16 is een mooie stopdatum, dan betekent 15-05-15 niet zoveel meer.

Agnieta, dat is een prachtige datum, maar dat geldt alleen als het ook werkelijk je stopdatum is. Als het alleen maar een "poging tot" blijkt, verliest zo'n datum al snel z'n gouden glans.

Dit klinkt als een goede handeling, An, maar je weet ook dat AA niet ongedaan kan maken wat gebeurd is. Ze kunnen wel eventueel voorkomen wat nu gebeurd is als je éérst AA belt.