Kohtje

Tot later. Ik zeg dit ook regelmatig.. maar eigenlijk een beetje overbodig. Tot vroeger.

Gipsy, teveel gedronken. Waar lag het omslagpunt tussen genoeg en teveel? En hoezo niet lekker?? Kom nou.. dan was het niet zover gekomen. Ik heb gisteren niet gedronken. Ik kan niet zeggen dat dat genoeg was, maar het was zeer zeker niet teveel. En gek genoeg óók niet te weinig. En dan zet je je op het dagpact, ondanks het feit dat je uit eten gaat.. Hoezo "ondanks"? Ik zou zeggen: "juist vanwege" het feit dat je uit eten gaat... De keiharde afspraak met jezelf om vandaag niet te drinken kan je vanavond helpen.. niet dat halfslachtige: "ach, vanavond zie ik wel hoe het loopt..." En dan als laatste nog even: misschien log je tussendoor in.. Je bent vandaag alleen thuis én hebt drank in huis... als ik jou was en het op veilig zou willen spelen zou ik de hele dag ingelogd blijven en me regelmatig melden. Regelmatig melden hoe die fles me aanstaart en wat dat met me doet.. Je kunt die fles leeggooien om die "staarwedstrijd" te vermijden. Het zonde vinden om een dure fles leeg te gooien is natuurlijk een smoes. Je houdt van wijn, die gooi je niet zo makkelijk weg. De sterke drank kun je wél weggooien. Dat zou in mijn smoezenarsenaal als zonde bestempeld worden. Ik was van de sterke drank... Waarom pik ik nou net jouw berichtje uit? Ik herkende in die paar regeltjes mezelf toen ik nog niet wist hoe ik in hemelsnaam ooit echt van die troep af zou kunnen komen. Ik dacht steeds dat het aan mijn zwakte lag, dat ik te week en lafhartig was om dóór te pakken, dat het mijn lot als verslaafde was om af en toe (?) terug te vallen in drankgebruik.. In die drie regeltjes in je bovenstaande bericht zie ik echter de totale machteloosheid naar je verslaving toe. Alles wordt gebaggatelliseerd en goedgepraat met zachte woordjes en voorbehoudjes.. Allemaal "ach" en "misschien"... Je drankprobleem oplossen is niet mogelijk, maar het hanteerbaar maken wel. En dat lukt alleen door die eerste NIET te nemen. De kans van slagen wordt alleen maar groter door je probleem niet kleiner te maken dan het is. Eerlijk zijn naar je zelf en eerlijk onder ogen zien hoe groot je probleem met alcohol is. Uiteindelijk is verslaving een progressieve en dodelijke ziekte als je er niets aan doet.

Dagpact: Anette Lucide Kaboutertje Gipsy Blondie Agnieta BillyBob jowan Joris Kohtje

Zal ik doen, jowan. Ik twijfel me een ongeluk. Ik hop vol twijfel van zekerheid naar zekerheid.. zo ziet mijn herstelproces er uit. Ik mis dan ook mensen als A3.. die brengen me verder door me uit m'n comfortabele evenwicht te halen. Twijfel houdt me in beweging. Ik geloof niet in een hogere macht die ik moet vertrouwen, ik vertrouw op een hogere macht die ik niet hoef te geloven.. Fijne meeting gehad. Meld me droog af voor het dagpact. Trusten.

Tja, ik denk dat ik aan eten en een meeting toe ben. Tot later.

Die sokken kun je nou juist zo lekker op kauwen.. maar dat komt vanzelf wel weer, kaboutertje.

big smile...

Denk niet dat het in Friesland op het nieuws komt, hoor. Was DTV (Deventer TeleVisie). En ik stond (met hond) áchter de camera.. Door in die richting te kijken wist ik ongeveer waar de bom zich bevond.

Ik was het al weer bijna vergeten, maar ik heb ook nog een "ditje-datje" voor deze dagdraad. Ik liep vanmiddag met het hondje langs de IJssel en zag allemaal mensen naar de overkant staan turen. Ook stond er een wagen van de plaatselijke televisie. Bleek dat er zo rond dat moment een bom uit WO II tot ontploffing gebracht zou worden. Even gewacht, en ja hoor... dikke BOEM en een hoop zand de lucht in. Hmmm... ouwejaar is indrukwekkender qua geknal, maar dit was wel weer bijzonderder. Zó bijzonder dat de hond een gat in de lucht sprong van schrik terwijl ie met oud en nieuw geen moer geeft om dat geknal.. Dacht: ik meld het tóch maar even. Voor het ditje-datje gevoel..

daar is geen woord Fries bij...

dan heb je, volgens het liedje, teveel gedronken, Agnieta...

Jurassic Park 5... een nieuwe kijk.

sorry, knoeiboel met quoten, weghalen, etc. hieronder het bericht zoals de bedoeling was..

Toine, je doet me denken aan onze airedale terriër van destijds. Die had een verdovingsspuit gehad omdat ie geopereerd moest worden maar ging maar niet "onder zeil".. Dierenarts zei: "moet je een tik met een houten hamer?..." Toen viel ie acuut in slaap. De hond, hè, niet de dierenarts...

SUCH IS LIFE, AND IT BECOMES SUCHER AND SUCHER...

op verzoek aangepast.

Lucide, wat jij hier zegt: Omdat ik altijd heel erg bezig ben met wat anderen van mij denken, ben ik dag in, dag uit bezig met alles zo goed mogelijk doen. Niet voor mezelf maar voor anderen. Zijn er vervolgens geen anderen in de buurt dan hoef ik me voor niemand te bewijzen behalve mezelf. En daar zit iets niet goed! Ik heb niet de motivatie om het voor mezelf goed te doen. komt in de buurt van wat ik bedoelde met: Het komt er kort samengevat op neer dat ik mezelf eigenlijk niet kan veranderen.. ik kan m'n dénken veranderen, maar dat denken komt vanuit dezelfde hersenen die ik ook al had vóórdat ik aan m'n herstel ging werken. Ik was vroeger, als kind, maar ook later als volwassene, goed in het omzeilen van grote problemen van anderen. Instinctief doe ik dat nog steeds. Door me daar bewust van te zijn kan ik anders, tegen mijn "natuur" in, proberen te handelen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Als het lukt voelt dat goed. Als het niet lukt voel ik me een mislukkeling. Terwijl ik eigenlijk als mislukkeling het dichtst bij mezelf sta. En met wat ik zei over of ik nou écht verander of dat ik "speel" dat ik verander. Ik schipper wat tussen wat ik echt zélf wil en wat ik denk dat anderen van mij willen. Dat is wat voor mij "sociaal leven" betekent.. rekening houden met anderen. En daar soms een beetje mee sjoemelen om mezelf niet te verliezen. Toen ik nog dronk bleef het wat betreft rekening houden met anderen alleen bij de gedachte, was er van "sociaal" geen sprake. Toen verloor ik mezelf totaal in egocentrisme... Ik heb aldus, zowel voor de "buitenwereld" als voor mezelf wel degelijk vooruitgang geboekt sinds ik ben gestopt met drinken. Het is alleen niet zo dat ik nou de perfecte huisgenoot of wát voor genoot dan ook ben geworden.

In Bretagne hebben we een sticker achter op de camper geplakt. Een sticker waarmee bijna iedere Breton rondrijdt en menigeen die Bretagne een warm hart toedraagt. De sticker stelt een dansende Bretonse dame voor, compleet met "coiffe". Het lijfje van de dame wordt gevormd door de tekst "A l'aise Breizh" wat zoiets betekent als: het rustige Bretagne. Wij zeggen altijd als we een auto met die sticker zien rijden: daar gaat weer een troela.. een vrolijk, ongecompliceerd, dansend Bretons boerinnetje. En toen we die sticker wilden kopen vroeg ik of ze ook "troela-stickers" hadden... Nee, die kende ze niet...

Troela..

Vandaag voel ik me weer alcoholgerelateerd. M.a.w. mijn hele belevingswereld staat weer in het licht van: ik ben alcoholist. Niet drinkend, weliswaar, maar ik realiseer me vandaag weer eens des te meer, met dank aan de "discussie" van gisteren, dat ik dankbaar mag zijn dat ik de obsessie van "die eerste slok naar binnen moeten werken" niet heb. Er zijn dagen dat ik me niet alcoholgerelateerd voel, dat ik min of meer vergeet dat ik alcoholist ben. Dat zijn de dagen dat ik geen feeling heb met verhalen van andere alcoholisten die een "gewoon" leven leiden. Dan vergeet ik de achtergrond van mezelf én die van anderen. Dan zie ik alles wat mij en anderen overkomt, alles wat door mij en anderen meegemaakt wordt als "gewoon" en niet de moeite waard om te vermelden of te horen/zien/lezen. Doordat ik me de afgelopen jaren zo bezig heb gehouden met de contradictie "alcoholist - gewoon leven" en daar veel, heel veel door geleerd heb en nog steeds leer, ben ik de dagen dat ik vergeet dat ik alcoholist ben veelal als saai en nietszeggend gaan ervaren. Terwijl juist dát soort dagen het doel zijn waar ik vanaf het begin van m'n herstel naar gestreefd heb. Want zeg nou zelf: als alcoholist die erkent alcoholist te zijn wil je toch weer terug naar "normaal"? Ik heb me met regelmaat afgevraagd of ik hier op het forum moet blijven. Ik zie het bij anderen ook. Die nemen dan afscheid en gaan hun eigen weg. Afscheid nemen ligt me niet zo. Gelukkig maar, want meerdere keren ben ik hier weggebleven, maar ook steeds weer teruggekomen. En dat heeft alles te maken met wat ik hierboven schreef. De ene dag voel ik me alcoholist, de andere dag niet. Ook speelt het me parten dat ik enorme twijfels heb over mijn empathische vermogens. Ik kan me de ene keer heel erg inleven in de gevoelens en belevenissen van anderen, maar ik heb ook met grote regelmaat last van ongeïnteresseerdheid. En dat is lang niet altijd persoonsgebonden. Iemand die me in eerste instantie geen reet interesseert kan me door een bepaalde gebeurtenis ineens persoonlijk raken waardoor mijn gevoelssluizen opengaan, maar andersom kan ook.. Het zal te maken hebben met m'n egocentrische levenshouding die ik van kinds af aan heb aangenomen en die ik theoretisch wel in kaart kan brengen maar waar ik me in de praktijk niet zomaar los van kan maken. Ik zit nu ruim zeven jaar in het 12-stappen herstelprogramma. Dit programma heeft me veel over mezelf en de ziekte verslaving geleerd. Maar buiten dat het me de rust heeft gegeven dat ik niet meer hoef te drinken, heeft het me ook veel onzekerheid opgeleverd. Want in hoeverre ben ik echt zélf veranderd, en in hoeverre "speel" ik dat ik veranderd ben? Deze tweestrijd, deze onzekerheid is en blijft een essentieel onderdeel van m'n dagelijks leven. Soms gaan er dagen voorbij dat ik die strijd niet "beleef" maar dan komt er altijd weer een moment dat ik met dáár dan weer bewust van wordt. Het komt er kort samengevat op neer dat ik mezelf eigenlijk niet kan veranderen.. ik kan m'n dénken veranderen, maar dat denken komt vanuit dezelfde hersenen die ik ook al had vóórdat ik aan m'n herstel ging werken. Ik was vroeger, als kind, maar ook later als volwassene, goed in het omzeilen van grote problemen van anderen. Instinctief doe ik dat nog steeds. Door me daar bewust van te zijn kan ik anders, tegen mijn "natuur" in, proberen te handelen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Als het lukt voelt dat goed. Als het niet lukt voel ik me een mislukkeling. Terwijl ik eigenlijk als mislukkeling het dichtst bij mezelf sta. Toch ben ik van mezelf gaan houden zoals ik ben. Ik realiseer me dat het mislukkeling-zijn-gevoel voortkomt uit het besef van wat perfect-zijn inhoudt. Het vergelijken van mezelf zoals ik mezelf zie en mezelf zoals ik mezelf graag zou willen zien. Mijn beeld van perfectie wordt gevormd door alle goede eigenschappen die ik in anderen zie. Niemand is perfect (sorry als ik iemand tegen het hoofd stoot..) maar het spiegelen aan mijn beeld van perfectie laat me zien dat ik gewoon mens ben en samen met al die andere miljarden imperfecte mensen deel uit maak van de mensheid. En dan voel ik me, ondanks het feit dat ik niemand lijk te snappen en niemand mij lijkt te snappen, toch niet meer alleen.. Ik neem géén afscheid van dit forum. (even een 'n' in een 'm' veranderd... in het kader van perfectioneren.)

Goedemorgen, Dagpact: jowan Kaboutertje Agnieta BillyBob Lucide Blondie Anette Joris Kohtje

Met gespuis is het nog treuriger gesteld dan met grind/grint. Gespuis kent ook geen meervoud. Maar gespuis heeft maar één enkelvoud Gespuiz is geen enkelvoud, enkel fout.

Grint Grind Allebei goed. Grint heeft geen meervoud, dán maar twee enkelvouden. (Grind idem dito)

Of: Wie of wat dan ook.... Geef me KALMTE om te aanvaarden wat ik nu niet kan veranderen MOED om te veranderen wat ik nu kan veranderen WIJSHEID om tussen deze twee een onderscheid te maken

OEI!