Kohtje

De perfect geasfalteerde Dorpsstraat in Retteketet is, na vele jaren veranderd in een lappendeken, maar nog steeds de Dorpsstraat in Retteketet. En zelfs na herbestraten en omtoveren tot voetgangersgebied en wéér herstelwerkzaamheden nadat er glasvezelkabel is gelegd en de riolering is vervangen, verzakkinkje hier en verzakkinkje daar is "weggewerkt", is de Dorpsstraat nog steeds de Dorpsstraat (in Retteketet..). Gedeeltelijk onherkenbaar voor degenen die er jarenlang niet meer zijn geweest, maar elke keer verbeterd voor de aan- en omwonenden.

Ja Erik, ik had inderdaad moeten zeggen met al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf.

Herstel heeft voor mij ook inderdaad te maken met een terugkeer naar een normale toestand, met het worden van een goed functionerende burger in deze maatschappij. Daarbij blijft voor mij onduidelijk of ik ook ooit een normale toestand heb gekend. Voor mij waren dingen vaak normaal omdat ik niet anders kende, maar ik hoorde van andere mensen, gezinnen, vriendjes/vriendinnetjes, etc. andere verhalen. Daaruit leerde ik dat het niet bij iedereen en overal hetzelfde was als bij ons thuis in het gezin. Disfunctionele gezinnen, hebben ze het wel eens over. Theoretisch gezien was ons gezin vroeger een disfunctioneel gezin met een alcoholistische vader.. Ik heb dit echter nooit bewust ervaren als abnormaal. Voor mij was dit normaal, het was immers de realiteit waarin ik opgroeide. Ik paste me op mijn manier aan aan de omstandigheden. Mijn manier van aanpassen was isolatie. Mijn eigen "veilige" wereldje creëren. Onbewust, op een "natuurlijke" manier. Daaruit voort kwam onbegrip, zowel vanuit mijzelf naar de maatschappij als omgekeerd. Daaruit voort kwam het grijpen naar alcohol, om mijn leed te "verzachten". Daaruit voort kwam veroordeling door de maatschappij omdat ik niet "spoorde" in wat "normaal" werd gevonden. Toen mijn leven, vele, vele jaren later door alcoholgebruik onhanteerbaar was geworden, zowel voor mezelf als voor mijn omgeving, en ik toegaf dat ik inderdaad niet helemaal spoorde, toen ik ook hoorde dat ik een ziekte zou hebben waarvoor ik niet verantwoordelijk ben maar dat er wel herstel mogelijk is door mezelf een andere kijk op het leven te gunnen, toen ik hoorde dat herstel betekende dat ik aan mezelf moest gaan werken en mezelf op een open manier moest gaan "bestuderen", liefst met behulp van klankborden om me heen, toen kreeg ik langzaam in de gaten wat herstel inhield en dat dat ook voor mij mogelijk was. Ik weet ook niet tot wát ik moet of zal herstellen. Ik leer alleen dat er gaten zitten in mijn manier van leven. Die gaten kan ik stoppen, dichten, een lap er over.. Dat zou de makkelijkste manier zijn. Ik leer echter ook te kijken naar waardoor die gaten zijn ontstaan. Door de oorzaak van het ontstaan van gaten aan te pakken en dáár mee aan het werk te gaan, maak ik de kans groter dat een gerepareerd gat langer dicht blijft. Blijft het feit dat ik nooit perfect normaal zal kunnen worden. Perfect normaal is perfect, ongeschonden. Maar ik zal altijd een soort van lappendeken blijven, steeds nieuwe lapjes, nieuwe stopsels, nieuwe littekens, steeds aan het werk om nieuwe schade te voorkomen, wat niet altijd mogelijk is, en/of te herstellen. Onder al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf. Niet onherstelbaar maar herstelbaar. Dat is de keuze die ik gemaakt heb. Dat is wat herstel voor mij is. Een altijd durend werk in uitvoering. Herstel is geen eindresultaat, herstel is een manier van leven voor mij geworden.

Goedemorgen. Zo vergaat het mij ook, Kastanje. Laagje voor laagje afschrapen werkt voor mij beter dan in één keer de spade diep de grond (=shit) in. Bewustwording is een proces dat werkt door langzaam, laagje voor laagje dus, de diepte in te gaan. In één keer de kern van de zaak willen raken bracht bij mij alleen maar (nog meer) verwarring, twijfel en onbegrip.

Op de één of andere onverklaarbare manier ben jij vaak m'n zonnetje in huis, wijfie.

Gisteren tijdens een "eendjesbijeenkomst" drie sigaretten gebietst.. Oeioei, wat heb ik 't nu moeilijk.. Die eerste was vies, de derde al weer "heerlijk"..

Mijn beste denken als ik me "goed" voelde bracht me altijd weer terug naar waar ik vandaan kwam. Bij die zelfhulpgroepen komen veel mensen die zich goed voelen en zich goed willen blijven voelen. Mensen die al zó vaak hebben geprobeerd zich goed te blijven voelen zonder er met elkaar over te spreken. Mensen die altijd gevlucht waren voor de confrontatie met het feit dat ze verslaafd zijn. Ontwijken, ontkennen, omzeilen, uit de weg gaan, andere wegen bewandelen, ik ken het allemaal uit eigen ervaring. Het ging pas beter met me toen ik me er in gooide.. er dwars doorheen dan maar.

Blekje, mooi te lezen dat je vanavond je eerste Intact bijeenkomst gaat bezoeken. Ik hoop dat je er wat uit kan halen. Loop niet te hard van stapel met dat werken, hè? Zingeving is mooi en goed, maar pas op dat het geen last gaat worden... Geen tijd meer voor piekeren of trek kan nou juist weer een oorzaak zijn van piekeren en trek.

Quote: Rest me nog één vraag. Als verslaving een ziekte is, zou je dan al ziek geweest kunnen zijn voordat je uberhaubt ooit iets gebruikt hebt? Misschien een rare vraag, maar goed. Voor mij is gebruik niet mijn ziekte. "Slechts" een symptoom. Gaandeweg m'n zelfonderzoek, het op zoek gaan naar m'n plussen en minnen, kwam ik er achter dat veel van m'n al zeer jeugdige gedrag terug te voeren is op het "typische" gedrag van een verslaafde. Genoeg was nooit genoeg. Obsessie, onbedwingbaar verlangen, niet om kunnen gaan met de realiteit, in de vorm van overal commentaar op hebben of dwars tegen in gaan, me niet begrepen voelen, me vaak afgewezen voelen, alles onder controle willen hebben, perfect willen zijn, etc. etc.etc... Ik denk dat ik al ziek was voordat ik ook maar één druppel alcohol gehad had.. En nu, na vele druppels drank en gestopt ben ik nog steeds ziek. Ik kan alleen m'n best doen die ziekte zoveel mogelijk tot stilstand te brengen..

Ietjefietje, arm mensje.. Ik heb hier niks te zoeken, hoor, maar leef wel mee met jullie strijd. Ik zie dat jouw wens 72 kg. is. Is dat niet een beetje veel (lees weinig) van het goede? Zou om te beginnen 80 kg al niet een hele uitdaging zijn? Learning to dance in de rain moet je niet met reuzenpassen doen maar met kleine "trippeltjes". Veel eleganter en ook minder vermoeiend. Sterkte. En niet opgeven hoor.

Nog maar een niet officiële vertaling uit "Just for Today" van NA-Anonieme Verslaafden. 28 maart Gevoelens onder ogen zien “We kunnen bang zijn dat in aanraking komen met onze gevoelens een overweldigende kettingreactie van leed en angst teweeg zal brengen.” Toen wij gebruikten waren velen van ons niet in staat of bereid om emoties te voelen. Als we gelukkig waren gebruikten we om nog gelukkiger te worden. Als we boos of depressief waren gebruikten we om deze gevoelens te maskeren. Door in dit patroon te blijven gedurende onze actieve verslaving werden we emotioneel zo verward dat we niet meer wisten wat normale emoties waren en wat niet. Na een tijdje in herstel te zijn gekomen bemerkten we dat onderdrukte emoties plotseling aan de oppervlakte kwamen. We kunnen ervaren dat we onze emoties niet kunnen herkennen. Wat wij ervaren als razende woede is wellicht slechts frustratie. Wat wij ervaren als suïcidale depressie kan gewoonweg droefheid zijn. Op deze momenten is het noodzakelijk dat we de hulp van onze sponsor of fellows uit NA inroepen. Naar een bijeenkomst gaan en vertellen wat er in ons leven gebeurt kan helpen onze gevoelens onder ogen te zien in plaats van er angstig van weg te lopen. Alleen voor vandaag: loop ik niet weg van ongemakkelijke emoties die ik kan ervaren. Ik zal de hulp van vrienden in herstel gebruiken om mijn emoties te onderkennen.

Ha toine, Bedankt alvast voor het antwoord op de vraag die ik je nog helemaal niet gesteld heb. Hoe onbeleefd van mij.. Laat ik dan alsnog de vraag maar even stellen.. maak ik natuurlijk niks goed mee, maar voor mezelf.. om het plaatje even compleet te krijgen... Toine, hoe gaat het met je?

Even een ditje-datje... Morgen meeting cq puzzelrit van de "eendenclub". Morgen regen en stevige wind. Koffie en broodjes mee. We gaan met Berlingo Kohtje. Die kan wel wat hebben. Dyane Lucille mag thuisblijven. Droog van haar oude dag genieten. Lucille én regen én harde wind tesamen gaat mij aan het hart. Hondje gaat sowieso mee, oud of niet. Dus ook water en Koekjes mee.

Nu even boodschappen doen.

Helemaal gelijk, toine. Absolute waarheid van vandaag is misschien de vergissing van morgen. Ik zeg ook altijd: laten je principes van vandaag niet je gevangenis van morgen zijn. Alles naar omstandigheden goed, toine. Zoek een sponsor. Geslacht: man Leeftijd onbelangrijk Kinderen geen bezwaar Moet veel praktische ervaring hebben met de 12 Stappen En bovenal bereid zijn mij te begeleiden in m'n herstel.

zal is zullen... nóg een tikfout, toine En volgens mij spreek jij hier de absolute waarheid. Jouw waarheid. Toch?

Bas, die ziekte heb je of die heb je niet. Daar komt geen verantwoordelijkheid aan te pas. Die ziekte laat je wel onverantwoordelijke dingen doen. Maar die verantwoordelijkheid kun je terugnemen door aan je herstel te werken. We zijn niet verantwoordelijk voor onze ziekte, wel voor ons herstel.

.....

Dit is niet de plek. Dit is tussen mij, m'n hogere macht en m'n sponsor. Stap 5. Ik heb momenteel geen sponsor. Ben op zoek. Ik heb nog veel te doen in m'n herstelproces. Alles op z'n tijd. Alleen voor vandaag.

Hot, ik ervaar afstand Daarmee kom je me te dicht bij. Bij een deel van mijn verleden waarmee ik nog niet "afgerekend" heb. Gegroet.

Wijfie, Ik dacht: waar heeft Suikertje het nou over. Dus even je berichtje teruggelezen. En ja hoor, daar helemaal aan het eind even die terloopse mededeling. Je moppert vaak over je huwelijk, maar al met al het zo samen 27 jaar met elkaar uithouden en dan sámen moorkoppen eten, zegt toch óók wel iets. Dus van harte gefeliciteerd. :rose:

Doe je wel even rustig, Agnieta?

Een niet officiële vertaling uit "Just for Today" (van NA) 27 maart "Overeenkomstig de beginselen van herstel proberen wij om niet over anderen te oordelen, niet te moraliseren of in hokjes te plaatsen." "Hoe vaak niet hebben wij in ons herstel het gedrag van een ander verkeerd begrepen, onmiddellijk een mening gevormd, de ander een etiket opgeplakt en de persoon netjes in een hokje geplaatst? Misschien hadden ze wel een ander begrip dan wij van de Macht, groter dan zijzelf en dus concludeerden wij dat hun geloof niet spiritueel was. Of misschien zagen we een stel in een twistgesprek en namen aan dat hun relatie niet deugde, om later uit te vinden dat zij voor vele jaren gelukkig getrouwd waren gebleven. Gedachteloos onze fellows in categorieën onderverdelen bespaart ons de moeite ze beter te leren kennen. Iedere keer als wij een oordeel vellen over het gedrag van een ander voorkomen wij ze als potentiële vrienden te zien en medereizigers op het pad van herstel. Als we diegene die we veroordelen vragen of zij graag als stereotype worden neergezet zouden we een doorslaand “nee” als antwoord krijgen. Zouden wij ons gekleineerd voelen als dit ons werd aangedaan? Ja natuurlijk. Wij willen graag dat anderen ons van onze beste kant zien. Zo willen collega-verslaafden ook dat we goed over hen denken. Ons herstelprogramma vraagt ons positief in het leven te staan. Hoe meer we ons concentreren op het positieve in een ander, hoe meer we dat bij onszelf zullen aantreffen." Alleen voor vandaag zal ik afzien van negatief oordelen over anderen en in plaats daarvan mij concentreren op het warderen van de goede kanten in iedereen.

Helemaal juist, Erik. In mijn herstelproces is wat jij hier benoemt een grotere valkuil voor me dan drank. Dat is ook wat ze, in mijn beleving, bedoelen met: herstel is een levenslang proces. Of: stoppen met gebruiken is niet zo moeilijk, maar gestopt blijven... Hierom ben ik ook zo blij met m'n meetings en hierom ben ik ook (weer) op zoek naar een sponsor. Ik heb spiegels én weerwoord nodig om m'n ego niet zó te laten groeien dat het weer het centrum van mijn kosmos wordt. Dank voor je uiteenzetting.

Daar ga je je toch niet druk om maken hè, hottentottensoldaten? Pas een beetje op jezelf, alsjeblieft.