Kohtje

Zo boodschappen doen, dan laatste spulletjes bij elkaar harken en weekje Frankrijk. Tot later.

Juist ja, Lucide. Kleine successen en langzaam opbouwen. Vooral ook proberen in gesprek te blijven met je vriendin. Niet alleen over je successen maar ook over waar je het moeilijk mee hebt. Wederzijds begrip is van groot belang, zodat ook zij (langzaam) met je mee kan veranderen. Rustig aan, stukje bij beetje, dag voor dag. Je bent niet in één dag verslaafd geraakt, herstellen is niet anders. Soms lijkt er helemaal niets te veranderen, maar elke dag dat je niet drinkt maakt al een levensgroot verschil met wél drinken. Dat betaalt zich vroeger of later altijd uit.

Misschien is dat dan het eerste van de dingen die niet goed gaan die je dan aan kan pakken, bertd. Dat teveel kijken naar wat er niet goed gaat. Wat gaat er dan wél goed en waarom? Daarop focussen leidt af van wat er niet goed gaat.

Goedemorgen. Hier vanavond aubergine met lam en couscous. (en ui, komijn, tomaten, munt en kikkererwten).

Ha, stroopwafels.. onthouden. Heel koekjesassortiment aanwezig maar geen stroopwafels..

Daar is ook moed voor nodig, Kaboutertje. Toegeven dat je hulp nodig hebt. Ik wens je een goed en ondersteunend hulptraject..

Weer een mooie meeting achter de rug. We waren maar met z'n tienen. Maar wát een variaties in beleving van zowel herstel als terugval / gebruik. Wat een verhalen over terugkerend vertrouwen van familie en vrienden. Wat een verhalen over verlies van dierbaren. Wat een verhalen over frustraties, angsten, schaamte, herkenning, verwondering, verbazing. Wat een verhalen over blijdschap, herwonnen trots, herwonnen vertrouwen, herkenning, verwondering en verbazing. En wat een moed om na een terugval terug te komen en het herstel weer op te pikken. En wat een moed om je tekortkomingen onder ogen te zien en ze te delen met anderen. Zo'n meeting is net het forum, ook met koffie en thee, maar dan samengepakt in anderhalf uur en live.

deze like was persoonlijk..

Ja toine, zakelijk. Ik drukte gewoon per ongeluk op de linkermuisknop die net op dat moment boven de "vind ik leuk" knop hing.. Was helemaal niet van plan om iets of iemand te liken. Maar kan het niet meer ongedaan maken. Zakelijk dus. Persoonlijk wens ik je sterkte met het verduren van al je kwalen.

Ik heb dit bericht perongeluk geliked.. maar ik vind het helemaal niet leuk. Meende dat er toch ook een knop was om dit ongedaan te maken, maar ik zie 'm niet. Nou ja, dan deze omslachtige manier maar om te zeggen dat ik niet leuk vind wat ik hierboven, in het bericht van toine, zeg leuk te vinden... Sorry, toine, is niet persoonlijk hoor.

Mooi berichtje An. En leuk je hier weer op de dagdraad te zien. Ik vind het mooi te zien hoe je vrijheid omschrijft. Ik had mezelf ook altijd wijsgemaakt dat ik alleen vrij kon zijn als ik van niets en niemand afhankelijk was. Het laatste wat ik zou willen was hulp. Dat zou betekenen dat ik iets niet kon, dat ik ergens van afhankelijk zou zijn, en dat was dus géén vrijheid. Nu, met hulp, voel ik me vrijer dan ooit omdat de angst om het fout te doen, wat altijd een schaduw wierp over m'n vermeende vrijheid, nu weg was. Ik heb het voor mezelf wel vergeleken met koorddansen. Eerder dacht ik me vrij te voelen als ik koorddanste zonder tips en trucs van mensen die ervaring hadden met koorddansen. Ik zou het zelf allemaal wel uitvinden. En ook nog eens zonder vangnet, want dat zou een gebrek aan zelfvertrouwen betekenen. Maar m'n angst om in de afgrond te storten belette me om werkelijk van m'n escapades te genieten, om me vrij te voelen. Nadat ik van dat koord gevallen was en me nog net had weten te redden door aan m'n pink aan het koord te blijven hangen begon ik te denken dat het misschien zo gek nog niet was om hulp in te schakelen. Nou was het zoeken van passende hulp ook nog een hele zoektocht, maar ik stond er in elk geval niet meer alleen voor. Met hulp inschakelen had ik voor mezelf in elk geval een vangnet gecreëerd. Daarmee was de sensatie van het koorddansen niet weggevallen, maar wel de angst om totaal verloren in de afgrond te vallen. Mét hulp voel ik me vrijer, mét hulp is er voor mij ruimte gekomen om te experimenteren met het omgaan met gevoelens (wat ik nog altijd erg moeilijk vind), met omstandigheden die me niet bevallen, met grote sh*t en met grote vreugde, zonder de angst mezelf meteen te vernietigen als ik 't even niet kan handelen. Wat weer niet wil zeggen dat ik roekeloos kan zijn. Ik moet mezelf goed in de gaten houden en m'n oren en ogen open houden. Goed naar mezelf luisteren, maar óók naar anderen. Dat laatste dreunt er wel eens in, maar niet zo hard als te pletter slaan op de bodem van de put. Succes An. Keep your mind open.

Ouwe komkommers worden steeds natter en slijmerig. Jij bent droog als gort, toch? En saai? Wat is saai..? Elke dag drinken is saai..

Ones, ik herken die strijd heel erg. Mijn ervaring is dat ik de strijd ook steeds verlies. Pas als er geen strijd meer is heb ik rust. Met drank is me dat gelukt, dat heb ik los kunnen laten. Daar is geen strijd meer, geen overwegen, geen twijfel. Met roken is die strijd er constant. Willen roken als ik gestopt ben, willen stoppen als ik weer rook... En dan kom ik als vanzelf weer bij Yvonne uit. Want voor mij is het afwegen van de voor- en nadelen op zich al strijd. Zolang ik in een niet-roken periode zit en ik ga de voors en tegens in m'n hoofd op een rijtje zetten dan ben ik feitelijk al aan het "droogroken". Dan kan ik verstandelijk misschien het roken nog een hele tijd voor me uitschuiven, maar echte rust heb ik pas als ik die rijtjes in m'n hoofd niet meer hoef te maken. Als ik me heb overgegeven aan het niet-roken en de consequenties daarvan "voor lief neem". Die consequenties kunnen bestaan uit onrust, gewichtstoename (wat in mijn geval niet zo verkeerd zou zijn), gemis etc.. Tot nu toe is me dat bij het roken niet gelukt. Daar probeer ik meditatie, maar daar neemt m'n warrige hoofd het steeds weer over. M'n warrige, verslaafde hoofd. Ik blijf proberen. Eerst meditatie oefenen zonder met roken te stoppen. Tijdens en vooral ná het mediteren wordt me steeds duidelijker dat roken een belachelijke "bezigheid" is die niets toevoegt aan de werkelijke waarde van m'n leven. Maar eenmaal weer opgenomen in de reuring van het dagelijkse leven, komt zomaar weer die zin in een sigaretje op, Even niet nadenken, en het is weer zover... paf paf paf.... Ik denk wel eens dat ik monnik moet worden om daadwerkelijk te kunnen stoppen. Maar dat gaat me net te ver. Dus oefenen met de gemoedstoestand van een meditatief moment vast houden. Elke keer een beetje langer. Dag voor dag.. tot het moment van loslaten daar is. Van de ene dag op de andere willen stoppen lukt me niet. Mijn wil heeft daar twee te sterke tegengestelde kanten voor. De wil van de roker die wil stoppen en de wil van de gestopte roker die wil roken. Ik zal oefenen tot ik daadwerkelijk stop zonder het zelf te willen, wanneer ik er echt klaar voor/mee ben. M.a.w. ik bevind me weer ergens op de startbaan.

Lucide, alle opgebouwde positiviteit van de afgelopen dagen komt voort uit allerlei beloften. Ik deed ook de allermooiste beloften als ik het weer eens helemaal en allemaal verbruit had. En mijn ega putte daar dan weer hoop uit. Net als ikzelf. Als ik alleen mijn beloftes maar waar zou maken, zou alles goed komen. Helaas was het zo dat als ik mijn beloftes een tijdje nakwam (combi van wilskracht en angst) en alles inderdaad goed leek te komen, ik weer inzakte en eigenlijk geen reden meer zag om helemaal niks en niemendal meer te drinken. Als ik mijn gebruik maar een beetje onder controle zou houden, dan hoefde dat helemaal geen reden te zijn om alles weer in het honderd te laten lopen. Toch gebeurde dat steeds wel. Want mijn alcoholgebruik hád ik niet in de hand. Tot mijn vrouw er schoon genoeg van had, na jaren, en me het huis uitzette. Ze deed nu eindelijk een keer wat ik steeds met mooie beloftes op het nippertje had weten te voorkomen. Voor mij was dit een, of nee, hét dieptepunt in mijn alco-"loopbaan" dat me deed besluiten dat ik niet voor mijn vrouw of wie dan ook moest stoppen met drinken, maar dat ik voor mezelf het besluit moest nemen om m'n leven weer een beetje richting te geven. Want met mooie beloftes naar anderen toe hield ik het vol om die ander te pleasen. En als de zin in of de noodzaak van pleasen dan even wat minder werd dan was de noodzaak om van de rotzooi af te blijven ook minder. Toen ik niet meer kon rekenen op beloning voor het stoppen met drinken van buitenaf heb ik de stap gezet om te stoppen omdat ik dat zelf wilde. Of eigenlijk meer omdat ik inzag dat de keuze was: stoppen of (langzaam) doodgaan. Er viel niets méér te verdienen, te verdedigen dan m'n eigen leven. Ik ben gestopt zonder ergens op te rekenen. Uiteindelijk heeft die stap me het leven teruggegeven. Niet omdat ik beloning zócht, maar áls beloning. Beloning op een meer natuurlijke manier, als (logisch) gevolg van wat ik vandaag doe. Ja, tijd hebben we allemaal nodig. En aangerichte schade ongedaan maken is (zo goed als) onmogelijk. Maar we kunnen met ingang van dit moment proberen om de aangerichte schade niet nog groter te maken en geen nieuwe schade aan te richten. Hopen op een goede afloop geeft je geen zekerheid dat dat zal lukken. Werken aan jezelf maakt die kans groter. Garanties heeft niemand in het leven, maar de eerste steen voor je toekomst leg je vandaag.

Raar gedroomd. Moest een camper van 18 meter hier achteruit de garage uitrijden. (Garage is maar 14 meter...) Haalde het niet. Woon in een smalle straat in de binnenstad. Iedereen ging zich ermee bemoeien, tot aan de burgemeester aan toe. M'n rijbewijs werd ingenomen en moest voor straf ook nog de verbreding van onze straat zelf betalen. Uiteindelijk wist ik het goed te maken met appeltaart. En die camper? Nooit meer gezien.

Je weet het, hè Yvonne? Heet dit nou droogroken?

Mooi Jopie. Trusten. 18 meter..... pjoeee hee. Ruime boggies nemen, denk ik zo.

Weet je al waarom er niemand kwam opdagen, blondie?

Overigens ken ik ook veel mensen die in Schotland, Zuid-Afrika of Thailand (12-stappen)klinieken hebben bezocht, van vier weken tot zelfs vier maanden lang, en daar goede resultaten geboekt hebben.

Lucide, ik weet niet of er hier een speciale draad voor is. In de loop van de tijd zijn hier verschillende klinieken, methodes, behandelingen voorbijgekomen. Om dat allemaal na te gaan zoeken lijkt mij onbegonnen werk. Ik zal je mijn ervaringen in het kort vertellen. In 2005/2006 ben ik in Zutphen in een kliniek geweest (HHK). Eerst een week detox, enkele weken later een opname van drie weken om te bepalen hoe ik verder zou gaan: deeltijdopname, klinische opname of ambulante begeleiding. Voor mij werd het toen deeltijd. Drie dagen in de week naar de kliniek voor therapieën, gesprekken, dagboekbespreken etc.. Na enkele weken bleek dat het voor mij niet te zijn. M'n "vrije tijd" gebruikte ik regelmatig om terug te vallen. Ik kon toen doorstromen naar de klinische behandeling. Vijf dagen in de week, intern. Alleen de weekeinden naar huis. Daar heb ik vier maanden gezeten en dat werkte goed. Intens, maar voor mij zette dat zoden aan de dijk. Nadat ik daar weg ging heb ik me hier op het forum aangemeld voor de "feedback" die ik zou gaan missen. Dat ging best goed. 18 Maanden cleantijd heb ik toen gehaald, waarbij aangetekend moet worden dat de laatste 3 à 4 maanden vrij moeizaam gingen. De dingen die ik in de kliniek geleerd had begonnen te vervagen. Het forum was niet genoeg om een langzaam dichterbij komende terugval te voorkomen. Sterker nog, het forum werkte mee aan het afglijden. Overigens niet de schuld van het forum, hoor. Na een tijd van terugval na terugval heb ik me ten einde raad in 2008 aangemeld voor een 12-stappenbehandeling. In Apeldoorn, via Tactus. Duur: 16 weken. Daar moest ik vier, later drie middagen in de week heen. Je bent inmiddels een beetje bekend met NA. Je hebt een boekje met de stappen. In die behandeling werd ik min of meer wegwijs gemaakt in hoe om te gaan met die stappen. Ook veel theorie over hoe de ziekte verslaving werkt. Hoe de manier van denken van iemand met de ziekte verslaving is. Ervaringsverhalen, eigen ervaringen verwerken in het herstelprogramma. En, last but not least, de zeer sterke aanbeveling om ten minste twee meetings in de week te bezoeken en een sponsor te zoeken. Want ná die behandeling (en een jaar nazorg in de vorm van een wekelijkse bijeenkomst van groepsgenoten uit de behandeling) komt het toch op jezelf neer. Voor mij is de combinatie van dit forum met veelal Niet-12-Stappen-mensen én de meetings van NA een gouden gebleken. Ik leer de stappen toepassen in mijn leven door meetings te bezoeken. En ik leer mijn 12-stappen-taal te "normaliseren", om te buigen naar "gewone mensen taal" om op dit forum nog enigszins mee te kunnen doen. Al met al leer ik de dingen én mezelf van meerdere kanten te bekijken. Al met al leer ik ook dat ik nog een hoop te leren heb. En dat is goed. Want stilstand in m'n leerproces heeft me in het verleden niet veel goeds gebracht.

poedermelk of oploskoffie eten, toine.

Het kan best zijn dat het aan de kaak stellen van morele zelfvoldaanheid bij anderen voor jezelf een manier is om de drank te verslaan. Er zijn zóveel manieren. En ieder doet het op z'n eigen manier.

Ik heb een jaar of vijf geleden een vacuum in de benzineleiding van m'n toenmalige eendje weggezogen. Gevolg: mond vol benzine. Meteen uitgespuugd, langdurig naspoelen met water.. én jarenlang geen gaatjes in m'n kiezen. (echt waar)

Less is more, en met een o erbij is Roger nóg moore.