Kohtje

Stilte en rust doet je zeer. Misschien toch eens wat meer stilte en rust zoeken, Agnieta. Misschien toch eens naar jezelf luisteren, naar die pijn. Misschien zit daar wel het begin van de oplossing..

En wat gebeurde er met jou tussen dat eerste en tweede bericht?

En toen?

Sorry jowan, ik kan een enorme muggenzifter zijn. Ik hoor deze opmerking wel vaker. En elke keer probeer ik dan daadwerkelijk zelf uit wat ik lees. En ook elke keer zie ik dat, als ik met mijn wijsvinger wijs mijn duim ook diezelfde kant op wijst.. Ik zie dan altijd maar drie vingers mijn eigen kant op wijzen..

Zeilbootbewoner, die hoop kun je alleen zélf gestalte geven door vandaag niet te drinken. Alles valt of staat met jouw eigen acties. Niet je situatie, niet je privé-dingen brengen je aan het drinken. Dat ben je zélf. Dat vertrouwen om vandaag de eerste niet te nemen dat je hebt is een mooie basis. Basis.... vertrouwen alléén is niet genoeg. Actie brengt je door de dag. En actie kan ook betekenen: NIET DOEN!!!

Was eigenlijk van "na mijn tijd" maar heb drie jongere broertjes (nou ja, tjes??) die in een deuk lagen. Keek dan stiekem mee.. toen al stiekem.. .

Ja, en Knots.

Waarom heet Dar nu Tante Til?

Nee, die naam is al in gebruik. Daar kun je niet meer mee op dit forum aankomen..

Wat heb je nodig? Misschien kan ik dingen missen waarvan ik me dat nu nog niet realiseer.

Gisteren naar een markt voor "donororganen" geweest. Ga elk jaar. Elk jaar koud. Dit jaar ook wel nat. Gelukkig bevindt het grootste gedeelte van die markt zich onder dak. Daar lopen ware Dr. Frankensteijnen rond. Mensen die van louter losse "organen" en "ledematen" een compleet functionerend geheel weten te maken. Zelf voel ik me daar altijd wel klein en nederig. Ik ben al blij als ik met een "pleistertje" hier of daar de boel "in leven" weet te houden. Maar de Dr. Frankensteijnen zijn niet te beroerd om ook mijn/onze lieveling af en toe te helpen met een flinke ingreep. Dat is nodig. Ze is ondertussen al bijna 33 jaar, piept en kraakt, maar loopt nog "als een tiet".. Het dagje markten heeft me weer blij gestemd. Ik vind het fijn te zien dat er zo veel mensen zijn die zich inzetten om te behouden wat er is.

De site www.hogere*.nl is niet alleen niet compleet maar ook totaal niet up-to-date. Volgens mij gebeurd daar helemaal niets meer. Ik probeer al enkele jaren mijn telefoonnummer bij verschillende meetings weg te laten halen door contact met ze op te nemen, maar er komt totaal geen respons. Ook staan er al jaren verkeerde adressen en tijden bij verschillende meetings. Niet als uitgangspunt nemen dus, deze site. Beter zoeken op de sites van de fellowships zelf. Al moet ik zeggen dat je ook bij die gegevens het best eerst even kunt bellen voor je gaat. De sites worden bijgehouden door vrijwilligers die ook nog eens verslaafd zijn.. er kan dus wel eens iets niet kloppen.

ik geef toe dat ik weer eens een stap te ver ben gegaan. Ik geef ook toe dat ik me de opvattingen van anderen aantrek. Of ze me nou passen of niet, ik trek ze me aan. En ja, dat is eigenlijk ook al een vorm van oordelen. Meestal is horen en oordelen voor mij niet van elkaar te scheiden. Maar dat hoeft inderdaad niet hardop.

Hè getsie.. ik doe m'n best om het niet te krijgen en ik krijg het tóch.. het gevoel dat iemand in mijn ogen aandacht vraagt door dramatisch, vaag, ontwijkend, baggatelliserend.......... En dan de twijfel over of het nou aan mij ligt of niet. Zó'n besluit nemen, hier melden en zeggen dat we er niet zo zwaar aan moeten tillen en het beter moeten doen. Ik laat het voor nu even helemaal los. Soms betrap ik mezelf er op dat ik een ander beter wil zien dan ik feitelijk kan.. Soms lukt dat ook inderdaad, maar ook soms (nog) niet. Ik ben slecht in mensenkennis. Excuus daarvoor.

Hottentottensoldaten, Ik staar me bijna blind op het zinnetje: "je bent niet alleen alcohol." Daarna schrijf je nog zes zinnen waar ik me bijna blind op staar. Ik snap alles woord voor woord, maar het verhaal, de boodschap, de samenhang ontgaat me.

Ik vind het altijd schokkend als ik hoor dat iemand zelf een eind aan het leven wil maken of gemaakt heeft. "Niet uit te leggen, het onvermogen om te veranderen..." Ik vraag me dan altijd af of het echt onvermogen is of onwil uit angst (ANGST!!!) voor wat we kunnen worden. Zelf heb ik in een ver verleden een poging gedaan een eind aan mijn leven te maken. Dit mislukte tot grote frustratie van mezelf. Ik zag absoluut geen uitwegen meer in het leven. De periode na deze poging was zo mogelijk nog zwarter dan de periode ervoor. Alles en iedereen praatte op me in om het leven zonniger te zien. Onmogelijk op dat moment. Toch, doordat het leven doorging en ik in al mijn zwartheid en tegen mijn wil meekabbelde, kwam er een soort genezingsproces op gang.. eerst gevormd door zelfbevestiging dat ik niets kon, nergens voor deugde (zelfs de dood wilde me niet), door niemand geliefd was, alleen maar tot last was. Langzaam ging dit over in een vorm van: als ik dan niet dood kan, dan zál ik maar leven. Maar het leven dat ik had wilde ik absoluut niet meer. Het besef kwam druppelsgewijs dat ik, wilde ik een ander leven, zélf moest veranderen. En ik kwam langzamerhand zóver dat het me niet meer kon schelen in wát ik zou veranderen, als ik maar niet meer het leven hoefde te lijden dat ik deed.. Het duurde nog een jaar of vijf voordat ik gericht hulp zocht via verslavingszorg, maar die periode vóór verslavingszorg had ik nodig om mijn wens om dood te zijn om te buigen naar de wens om in elk geval te proberen te veranderen in iemand met een kans. Keer op keer ging dat mis of dreigde mis te gaan. De grote angst voor het onbekende, het misschien onmogelijke of ondraaglijke hield me keer op keer tegen om net even verder te gaan dan wat ik kende of kon overzien Maar ook keer op keer ging ik door. Vaak/meestal onder invloed van alcohol. Menig keer heb in die aanloop naar gerichte hulp nog naar de dood verlangd. Maar nooit meer zo sterk dat ik het heft in eigen hand wilde nemen. Langzaam groeide het zaadje van wat nu mijn onderschrift is uit tot een kapstok waaraan ik de waarde en zin van mijn leven heb gehangen. Toen ik bij verslavingszorg terecht kwam was dat nog niet het einde van de lijdensweg. Gesprekken en behandelingen leken te helpen, maar meerdere keren viel ik terug in oude gedachten- en handelingspatronen. Daarin paste ook heel vertrouwd het drinken. Pas toen ik tot het besef kwam dat niet een behandeling op zich mij daadwerkelijk kon helpen, en ook dat alcohol niet mijn probleem was, toen ik tot het besef kwam dat ik alleen mezelf daadwerkelijk kon helpen (middels behandeling) en dat ik aan een ziekte leed die ik handelbaar kon makendoor m'n hele levensvisie letterlijk op z'n kop te zetten, pas toen kwam mijn waardering voor het grote cadeau dat het leven is tot bloei. Er was wat voor nodig om mijn leven op de kop te zetten, maar nu ik dat eenmaal gedaan heb realiseer ik me dat ik vóór die tijd op de kop leefde.. vandaar dat ik er niet mee om kon gaan. Vanaf dat ik dát op de kop heb gezet staat alles goed. Niet meer op de kop, maar precies zoals ik het kan begrijpen. Ik heb dat steeds als onmogelijk, als doodeng voor me uitgeschoven. Angst dat ik in iets monsterlijks zou veranderen, dat de wereld in iets monsterlijks zou veranderen. Vandaag begrijp ik: het leven is een cadeau. Mooi of lelijk doet er niet toe, groots is het. Hottentottensoldaten,

Zeilbootbewoner, je kunt een eventuele opname niet combineren met je werk. Je hebt meerdere collega's die voor langere tijd in de ziektewet zitten. Jij neemt de verantwoordelijkheid op je dat je hun afwezigheid moet opvangen. Je moet echter inzien dat je zelf een dodelijke ziekte in al z'n hevigheid onder de leden hebt. Verslaving, in jouw specifieke geval alcoholisme, is een progressieve ziekte als je er niets aan doet. Doorgaan, doorgaan, doorgaan... tot het gaatje. 't Is zo'n teken van ontkenning, van zelfverloochening. Altijd maar ten koste van onszelf de schijn ophouden naar de buitenwereld dat het allemaal best nog gaat. Terwijl we onszelf langzaam maar zeker steeds onhoudbaarder maken, zowel voor onze omgeving als voor onszelf. We zijn in deze fase een gevaar voor onszelf, maar, niet onbelangrijk, zeer zeker ook voor onze omgeving. We zeggen vaak dat we met drank op alles heel goed onder controle hebben. We staan echter geheel en al in dienst van onze verslaving en morele verantwoordelijkheden komen altijd pas ná onze "verplichtingen" jegens de "verslavingsstemmetjes".. Kortom, we zijn in actieve verslaving absoluut onbetrouwbaar. Zou jij, als je je ziek zou melden, door zo iemand vervangen willen worden?

Nee Bas, niet beledigd. Ben wel aan dat kontje gewend, hoor. Je bent de eerste niet. Net weer fijne meeting gehad. Intiem. 12 Man. Alleen de koffie (alcoholvrij maar mét caffeïne) was niet te zuipen dit keer..

Tja, het oosten is best lang, hè? Helemaal van het noorden tot het zuiden..

ik weet dat het een bewuste (voorlopige) keuze van je is, maar ik mis je wel, Jopie.

Ja, Bas, ik woon weer iets ten oosten van de rand van de Veluwe.

Daar ben ik vorig jaar één keer geweest, Jane. Maar die groep bestaat niet meer. Waren overigens allemaal mensen (5) die ik ook wekelijks in meetings van Narcotics Anonymous tegenkwam. Had niet veel meerwaarde. Ergens is nicotine natuurlijk ook een drug. Het doet iets met me. Niet zo levensontwrichtend als alcohol, cocaïne, heroïne, en noem de hele rits maar op, maar toch.... Het gaat bij het toepassen van het programma niet om het middel maar om de ziekte verslaving.

Die Bas. Op zoek naar de precieze redenen van de drang naar verdoving. (zag ik in je 1e bericht bij wie is wie). Nou, in je bezigheden van vandaag hoef je die niet te zoeken, lijkt me zo. De antwoorden liggen misschien meer in dat laatste: niet gehaast, geen stress, gewoon ontspannen bezig gebleven. Rust, en dan vooral innerlijke rust, ontneemt mij de drang om te vluchten in verdoving. En als er dan eens innerlijke onrust is dan ga ik nu eerst op zoek naar rust. Die rust vind ik dan weer door de onrust te analyseren. Als ik mijn onrust analyseer blijkt die meestal voor het grootste deel te bestaan uit onzin. Dingen die ik me inbeeld, die ik invul vanuit de gedachten/verwachtingen die ik dénk dat anderen over/van mij hebben. Soms is 't even puzzelen, maar dat puzzelen alleen al maakt me een stuk rustiger. Zo werkt werken aan mezelf erg rustgevend voor me.

verdriet en cadeautjes...

zoep.... klinkt als dikke soep . Lekkuhhh!