Kohtje

sorry, moest nog een achter.

Als het achterdeurtjes zijn, Bolletje, wel goed gesloten houden, hè?

Goedemorgen, Agnieta, ik heb met je te doen.. zo herkenbaar, die strijd met mezelf, die strijd met anderen over wat ik nou geheim moest houden en wat ik zo mondjesmaat kon vertellen.. steeds wikkend en wegend tussen de grote waarschijnlijkheid om totaal afgewezen te worden en de kans dat men me nog enigzins geloofde en misschien zelfs zielig en/of dapper zou vinden. Ik verviel daarbij in een steeds groter wordende leugen, in een steeds warriger web dat ik zélf aan het weven was maar waarin ik desondanks toch zélf verstrikt dreigde te raken. Drama scoort!! Met als gevolg steeds idiotere bedenksels. Het wrange daarbij was dat ik, om dit fake-leven in stand te houden -en ik kon écht niet meer anders-, steeds onder invloed moest zijn, of in elk geval de mogelijkheid bij de hand moest hebben om me te "bedwelmen".. Er waren momenten dat ik stopte met drinken. Dat was nodig omdat ik het lichamelijk niet meer volhield. Maar eenmaal weer een beetje nuchter moest ik, om verder te kunnen weer drank hebben. Ik raakte niet uit die modus waarin ik bang was om zonder alcohol door het leven te gaan. Ik realiseerde me best dat, als ik zou stoppen met drinken, er dingen zouden veranderen. Niet alleen maar dat ik niet meer dronken zou kunnen en/of mogen zijn (en daardoor de hele wereld aankon), maar dat werkelijk aan het licht zou komen dat ik juist helemaal de wereld niet aankon. Het "prachtige" beeld dat ik van mezelf gecreëerd had zou in duizenden fragmentjes uit elkaar spatten. Iedereen zou zien dat ik "niets voorstelde".. Om uit die modus te raken heb ik hulp nodig gehad. En om die hulp te vinden en te krijgen heb ik mezelf slechts één ding moeten beloven: geen drank, ook geen stiekeme voorraadjes. En geloof me, Agnieta, dat heeft me héééél zenuwachtig gemaakt, die belofte aan mezelf. Alles trilde aan me, tot aan m'n hersenen aan toe. Ik kon geen artikeltje in de krant lezen, ik kon geen kwartier achter elkaar slapen, ik kon geen kop koffie zetten, geen boodschappen doen zonder het gevoel dat ik het niet zou redden! Ik was gewend om op een huilerige, dramatische manier één of ander soort aandacht te vragen. Als ik die aandacht dan dacht te hebben kwam ik tot een soort van rust. Of liever gezegd: dan had ik weer een taak voor mezelf: de schijn hoog houden. Daar was ik dan zo druk mee, dat de trillerigheid, de zenuwachtigheid, de angst, naar de achtergrond gedrukt werd. Daar was ik dan ook zó druk mee, dat ik weer drank nodig had om het te kunnen volbrengen/vol te houden. Door die belofte aan mezelf heb ik geaccepteerd dat ik trillerig, zenuwachtig en angstig werd. Heb ik geaccepteerd dat het zo moest zijn en dat het voorlopig ook zo mócht zijn. Dit hoorde gewoon bij het afkicken. Niet één dag, niet één week, Niet één maandje maar, maar zo lang als het duurde... Die hulp die ik zocht en vond was veelzijdig. Allereerst mijn echtgenote die, op de hoogte van verslaving en afkicken, een oogje toekneep als ik niet of niet optimaal functioneerde. Maar ook een sponsor die me de oren van m'n hoofd vroeg over het hoe en waarom van m'n doen en laten. Soms werd ik doodmoe van die man, maar hij heeft me wel aan het denken gezet. Iets wat in het begin niet zo erg makkelijk ging, maar gaandeweg wel veel duidelijk voor mezelf maakte. Die me mijn manier van "vluchtdenken" openbaarde. En dan waren er nog de verhalen van medeverslaafden. Ik heb stukje bij beetje "begrepen" dat ik niet minder ben dan een ander. Ik trok me op aan de verhalen van mensen die al langer clean waren dan ik, ik probeerde uit te vinden waar het verschil zat tussen mensen die probleemloos clean bleven en mensen die er nog steeds moeite voor moesten doen, dus tussen géén trek meer en nog wel steeds trek, oftewel tussen niet-drinkers en nog-droog-drinkers.. Ik zou dit stuk nog veel langer kunnen maken, maar de kern is: door de vinger te leggen op het waaróm van mijn drinken werd drinken belachelijk. Confronterend maar helpend. Door zelfacceptatie was de schijnwerkelijkheid om me heen niet meer nodig. Zelfacceptatie, ik mag zijn die ik ben, ik hoef niet te zijn die ik denk dat anderen vinden die ik moet zijn. Noodvoorraadjes passen absoluut niet in het proces van herstel. Een noodvoorraadje duidt op een gebrek aan zelfvertrouwen en op het ontbreken van zelfacceptatie.

Ik heb 'geloven' een tijdje als hulpmiddel gebruikt. Maar ik 'geloof' uiteindelijk meer in ervaren dan in 'geloven' als einddoel. Toch was geloven wel even noodzakelijk om ertoe te komen om meer te ervaren dan ik dacht dat ik kon.. Huh?? Niet alles geloven wat ik zeg, hoor...

Astronomisch gezien een beetje meteoronlogisch.. ook als ik op dit moment zo naar buiten kijk.

Ik hoorde dat gisteren vliegtuigen gaten in de lucht hebben gemaakt. Niks van gemerkt. Maar er gaat wel eens vaker iets langs me heen zonder dat 't me opvalt. Waarom ik dit meld? geen idee eigenlijk..

Dag 23. Regelmatig voel ik me bevrijd, als ik bijv. langs de sigarettenbalie loop en niks hoef te kopen. Ook regelmatig voel ik me nog gevangen in de stoppoging... trek en niet "mogen".. Maar ja, ik ben nog maar net begonnen. Ik richt me op het "ooit" van Yvonne.

Ja rapilos, zodra het echt ergens over gaat gaat het mijn petje ook teboven, hoor. Dat houdt me lekker nederig

Aahhh... eindelijk gaat het hier ergens over..

Ha, ik heb vanmiddag ook lekker zitten kletsen met een "lotgenoot".. best fijn om zo ongedwongen te kunnen praten over dingen waar "de honden geen brood van lusten".. Ben nu een beetje leeg. Hoewel, eigenlijk ook weer gevuld. Gewoon nog even over namijmeren.

"Vroeger" dacht ik dat ik spiritueel werd van spiritualiën. Ik dacht enorm creatief te zijn onder hun invloed.. Nu ik met beide benen meer op de grond sta ga ik me steeds meer realiseren dat spiritualiteit veel meer te maken heeft met mezelf zoals ik ben dan met mezelf zoals ik kán zijn of denk te moeten zijn. Met creativiteit kan mijn spiritualiteit "de geest" krijgen, kan ik dicht bij mezelf komen. Zodra creativiteit een kunstje, een trucje wordt, verwijder ik me van mezelf en kom ik dichter bij wat ik denk te moeten zijn, bij wat ik denk dat anderen van me verwachten. Daarom probeer ik nooit tevreden te zijn met wat ik bereikt heb maar steeds te blijven zoeken naar.....

't Is mooi weer, Agnieta.. de mensen gaan er weer op uit..

En tóch vind ik je vaak mooi redeneren, jowan..

het verschil tussen genieten en vluchten dus..

Zou dat alles zijn?? Tja, die hogere macht doet soms ook maar wat. Ik moet me helemaal niet afvragen of er een bedoeling is of dat ik 't fout of goed interpreteer... Als ik heel basaal luister naar de influisteringen of inschreeuwen van m'n hogere macht, dan laat ie me dingen ervaren en doen met het gevoel of ik gewoon mezelf volg..

Goedemorgen, Ik open het forum zonet met op de achtergrond het liedje "HAPPY" en zie als eerste HAPPY als jarige op de verjaardagskalender staan. Nou weet ik niet (meer) wie Happy is, maar ik zie dit toch maar als een "teken" van mijn hogere macht dat ik Happy moet feliciteren. Happy, gefeliciteerd met je verjaardag!! Ik snap vaak helemaal niets van mijn hogere macht. Wat zou hier de "bedoeling" van zijn???

Suikertje, ik weet niet waarom anderen het zonder pillen kunnen, ik weet alleen waarom het mij tot nu toe lukt zonder pillen. Ik heb hulp gehad, veel hulp. Maar hulp zonder zelf in aktie te komen heeft in het verleden bij mij tot niets anders geleid dan schuld- en schaamtegevoel. Tot afhankelijkheid ook. Hulp om het theoretisch allemaal op orde te krijgen leek me in eerste instantie genoeg om het voortaan goed te doen. Toch ging het allemaal werkelijk beter toen ik me over mijn angsten en vooroordelen heenzette en op zoek ging naar de échte redenen van mijn drinken. Toen ik me daar op vaak pijnlijke wijze van bewust werd kon ik, alweer met hulp, de moed opbrengen om mijn "karaktermisvormingen" onder ogen te zien en -óók weer met hulp- de moed opbrengen om me daar in eerste instantie mee te verzoenen, en in tweede instantie ze om te bouwen tot zinvoller karaktertrekken. Mijn zgn. "character defects" zijn in wezen niets anders dan verkeerd (lees: egocentrisch) gebruikte talenten. Ik probeer te woekeren met de talenten die ik heb. In actieve verslaving gebruikte ik ze (die talenten) om mezelf zo goed mogelijk weg te laten komen in bedreigende situaties. Nu in herstel gebruik ik ze om me over mijn eigen angsten en vooroordelen heen te tillen en aldus een "bredere kijk" te creëren. Dit is wat ik versta onder spiritualiteit. Niks zweverigs aan, wel doodeng soms. Mezelf tot de grond durven afbreken en daarna met wat ik allemaal leer weer opbouwen. Die bredere kijk maakt alcohol tot een totaal overbodig iets. Waardoor ook geen trek. In het héél kort is dit wat mij het (nogmaals tot nu toe) mogelijk maakt het zonder pillen te doen.

Blondie, misschien vaker een dagje vrij en oefenen met vrije tijd? Leren omgaan met jezelf... Dat is wat de meeste verslaafden moeten leren, eenmaal gestopt met gebruiken.

Nee Bolletje, het is me niet duidelijker. Maar ga lekker door zo. Bij jou werkt het kennelijk naar tevredenheid.

Is dat, die laatste zin, dan de reden dat je nog steeds refusal slikt, Bolletje? Ben je nog steeds bang dat je een keer zal gaan drinken terwijl alcohol al zo lang uit je leven is verdwenen? Je durft de drank, je vluchtgedrag los te laten, op eigen benen te staan, en dan tóch dat pilletje.. Ik kan je maar niet helemaal snappen, meis. Ik probeer het steeds, maar ik stuit steeds op een soort van tegenstrijdigheid in je berichten.. Aan de ene kant blakend van zelfvertrouwen, aan de andere kant angstig.

Kaboutertje, BIG HUG!!!! En nu weer normaal doen, hè? :rose: :rose:

Dit zijn ook heel normale reakties, kaboutertje. En ook daar vallen voor jezelf grote overwinningen te halen. Blijf jezelf, laat die onrust toe. Die hoort er bij. Je kunt proberen achter die onrust en onzekerheid je eigen onaantastbare IK te vinden. Als je die ziet, zie je je grootste zekerheid: jezelf. Omarm die zekerheid, omarm jezelf. :rose:

Mooi is dat toch, dat we in zulke op het oog heel gewone dingen zulke grote overwinningen op onszelf weten te behalen.

Al die keuzemogelijkheden geven in elk geval kleur aan het leven en, naar blijkt, ook aan dit forum.

Mooi Gipsy. Jammer dat het nu net woensdag is, hè? Ik mag vanavond weer een NA-meeting bezoeken. Op loopafstand..