Kohtje

Mijn berlingo heet trouwens Kohtje..

Tja, jopie, een verandering kan vandaag een verbetering zijn, maar morgen weer aan verandering toe zijn..of verbetering.. Verandering is wat objectiever, hè? Berlingo's zijn lief.. vooral de oudere types. Maar 40 km/u is niet echt snel.

We zijn als Citrofiel zijnde natuurlijk wel behoorlijk bevooroordeeld. En da's eigenlijk niet zo best.

Hoi Asterix. Dat kan.. gelukkig is er keuze genoeg. Wij hebben er wel een. Lekker ding.

Kastanje, fijn voor je. Hoop dat 't je ook uiteindelijk gelukkiger kan maken. Ik zie je onderschrift "Niet perfect is ook Goed". Perfectie nastreven is niet zo erg, zolang je maar niet de ambitie hebt perfect te worden. Je kunt zeggen dat niet perfect zelfs beter is dan perfect. Het laat ruimte om te veranderen.

Even kopje koffie met een plak Citroëncake.. Citroën Cactus is tweede geworden in auto van het jaar verkiezingen. Niet gek.

sorry, weer vergeten...

Misschien toch nog wat ontwenningsverschijnselen, eline?

Ook kaboutertje en Joris en Boldus van harte gefeliciteerd met je verjaardag . Zo. Genoeg.

Goedemorgen, blondie , ploffie , loper , jowan , kastanje , Albert Remmo , eline , Yvonne , bolletje , MijnGerrit , Proud Mary , jopie , lady jane , toine , akelei en last but not least Agnieta :sun: !!!

En dan niet verder via dit forum spelen.. herstel is een persoonlijke aangelegenheid waar je alleen en met hulp van je hogere macht en sponsor aan werkt.

Opstandig? Waarvan? Agnieta, dit zou zomaar eens het begin van het antwoord op vraag 1 kunnen opleveren.. Opschrijven, meis.. opschrijven.

Groot ego - klein zelfbeeld. Herkenbaar. M'n ego moest wel groot zijn om mijn kleine, lage zelfbeeld nog enigszins te compenseren.

Meissie, meissie... het is geen studie in de zin van dat je er heel veel voorkennis voor nodig hebt. Zelfs geen zelfkennis.. die kweek je juist met eerlijk naar jezelf kijken. Je hoeft alleen maar te kijken. Kijken naar jezelf. En je bij alles wat je ziet alleen maar af te vragen of het klopt wat je ziet. De enige die antwoord op die laatste vraag kan geven ben jijzelf. Ik heb ook niet meer dan een MBO opleiding huisschilder. Kunstacademie tel ik niet als maatschappelijk aanvaard vakdiploma... was eigenlijk ook een soort "kennis van mezelf" opleiding. En hier vanavond ook diepvriesspinazie..

Je krijgt het niet benauwd van mij.. Drama scoort, zei ik eerder al. Door in je eigen drama te (gaan) geloven kun je jezelf niet ontdekken, meis. Ontdoe je van je façade en kijk eerlijk naar jezelf. Zonder te melden wat je ziet.. alleen maar waarnemen. Zonder oordeel van iemand anders, zonder oordeel van jezelf. Er nu even vanuitgaande dat je jezelf niet kunt veranderen in kalmte proberen te aanvaarden wat je niet kunt veranderen. Later kun je om moed vragen om te veranderen wat je kunt veranderen. Maar daar moet je eerst een helder en eerlijk beeld van jezelf voor hebben.

Agnieta, nog even een vraagje.. vraag 1 uit het stappenwerkboek van NA-Anonieme Verslaafden. "Wat betekent 'de ziekte verslaving' voor jou? Vooraf aan deze vraag staat een stukje tekst. 'Verslaving is een ziekte - niet de drugs (alcohol), niet ons gedrag maar onze ziekte maakt ons tot verslaafden. Er is iets in ons dat het onmogelijk maakt om ons drugs(alcohol)gebruik in de hand te houden. Datzelfde 'iets' maakt ons ook vatbaar voor obsessie en dwangmatigheid in andere delen van ons leven. Hoe weten we dat onze ziekte actief is? De ziekte is actief als we gevangen zitten in obsessieve, dwangmatige en egocentrische patronen. Deze patronen blijven zich eindeloos herhalen en leiden tot niets anders dan lichamelijk, mentaal, spiritueel en emotioneel verval.' Niet antwoorden hier op het forum. Voor jezelf onderzoeken en opschrijven in een schrift.

Iets leuks? Nou ja, ik heb geen trek, geen craving, geen voorraadje (drank en sigaretten), geen... ik heb eigenlijk niks. Best een rijk gevoel.

sorry, moest nog een achter.

Als het achterdeurtjes zijn, Bolletje, wel goed gesloten houden, hè?

Goedemorgen, Agnieta, ik heb met je te doen.. zo herkenbaar, die strijd met mezelf, die strijd met anderen over wat ik nou geheim moest houden en wat ik zo mondjesmaat kon vertellen.. steeds wikkend en wegend tussen de grote waarschijnlijkheid om totaal afgewezen te worden en de kans dat men me nog enigzins geloofde en misschien zelfs zielig en/of dapper zou vinden. Ik verviel daarbij in een steeds groter wordende leugen, in een steeds warriger web dat ik zélf aan het weven was maar waarin ik desondanks toch zélf verstrikt dreigde te raken. Drama scoort!! Met als gevolg steeds idiotere bedenksels. Het wrange daarbij was dat ik, om dit fake-leven in stand te houden -en ik kon écht niet meer anders-, steeds onder invloed moest zijn, of in elk geval de mogelijkheid bij de hand moest hebben om me te "bedwelmen".. Er waren momenten dat ik stopte met drinken. Dat was nodig omdat ik het lichamelijk niet meer volhield. Maar eenmaal weer een beetje nuchter moest ik, om verder te kunnen weer drank hebben. Ik raakte niet uit die modus waarin ik bang was om zonder alcohol door het leven te gaan. Ik realiseerde me best dat, als ik zou stoppen met drinken, er dingen zouden veranderen. Niet alleen maar dat ik niet meer dronken zou kunnen en/of mogen zijn (en daardoor de hele wereld aankon), maar dat werkelijk aan het licht zou komen dat ik juist helemaal de wereld niet aankon. Het "prachtige" beeld dat ik van mezelf gecreëerd had zou in duizenden fragmentjes uit elkaar spatten. Iedereen zou zien dat ik "niets voorstelde".. Om uit die modus te raken heb ik hulp nodig gehad. En om die hulp te vinden en te krijgen heb ik mezelf slechts één ding moeten beloven: geen drank, ook geen stiekeme voorraadjes. En geloof me, Agnieta, dat heeft me héééél zenuwachtig gemaakt, die belofte aan mezelf. Alles trilde aan me, tot aan m'n hersenen aan toe. Ik kon geen artikeltje in de krant lezen, ik kon geen kwartier achter elkaar slapen, ik kon geen kop koffie zetten, geen boodschappen doen zonder het gevoel dat ik het niet zou redden! Ik was gewend om op een huilerige, dramatische manier één of ander soort aandacht te vragen. Als ik die aandacht dan dacht te hebben kwam ik tot een soort van rust. Of liever gezegd: dan had ik weer een taak voor mezelf: de schijn hoog houden. Daar was ik dan zo druk mee, dat de trillerigheid, de zenuwachtigheid, de angst, naar de achtergrond gedrukt werd. Daar was ik dan ook zó druk mee, dat ik weer drank nodig had om het te kunnen volbrengen/vol te houden. Door die belofte aan mezelf heb ik geaccepteerd dat ik trillerig, zenuwachtig en angstig werd. Heb ik geaccepteerd dat het zo moest zijn en dat het voorlopig ook zo mócht zijn. Dit hoorde gewoon bij het afkicken. Niet één dag, niet één week, Niet één maandje maar, maar zo lang als het duurde... Die hulp die ik zocht en vond was veelzijdig. Allereerst mijn echtgenote die, op de hoogte van verslaving en afkicken, een oogje toekneep als ik niet of niet optimaal functioneerde. Maar ook een sponsor die me de oren van m'n hoofd vroeg over het hoe en waarom van m'n doen en laten. Soms werd ik doodmoe van die man, maar hij heeft me wel aan het denken gezet. Iets wat in het begin niet zo erg makkelijk ging, maar gaandeweg wel veel duidelijk voor mezelf maakte. Die me mijn manier van "vluchtdenken" openbaarde. En dan waren er nog de verhalen van medeverslaafden. Ik heb stukje bij beetje "begrepen" dat ik niet minder ben dan een ander. Ik trok me op aan de verhalen van mensen die al langer clean waren dan ik, ik probeerde uit te vinden waar het verschil zat tussen mensen die probleemloos clean bleven en mensen die er nog steeds moeite voor moesten doen, dus tussen géén trek meer en nog wel steeds trek, oftewel tussen niet-drinkers en nog-droog-drinkers.. Ik zou dit stuk nog veel langer kunnen maken, maar de kern is: door de vinger te leggen op het waaróm van mijn drinken werd drinken belachelijk. Confronterend maar helpend. Door zelfacceptatie was de schijnwerkelijkheid om me heen niet meer nodig. Zelfacceptatie, ik mag zijn die ik ben, ik hoef niet te zijn die ik denk dat anderen vinden die ik moet zijn. Noodvoorraadjes passen absoluut niet in het proces van herstel. Een noodvoorraadje duidt op een gebrek aan zelfvertrouwen en op het ontbreken van zelfacceptatie.

Ik heb 'geloven' een tijdje als hulpmiddel gebruikt. Maar ik 'geloof' uiteindelijk meer in ervaren dan in 'geloven' als einddoel. Toch was geloven wel even noodzakelijk om ertoe te komen om meer te ervaren dan ik dacht dat ik kon.. Huh?? Niet alles geloven wat ik zeg, hoor...

Astronomisch gezien een beetje meteoronlogisch.. ook als ik op dit moment zo naar buiten kijk.

Ik hoorde dat gisteren vliegtuigen gaten in de lucht hebben gemaakt. Niks van gemerkt. Maar er gaat wel eens vaker iets langs me heen zonder dat 't me opvalt. Waarom ik dit meld? geen idee eigenlijk..

Dag 23. Regelmatig voel ik me bevrijd, als ik bijv. langs de sigarettenbalie loop en niks hoef te kopen. Ook regelmatig voel ik me nog gevangen in de stoppoging... trek en niet "mogen".. Maar ja, ik ben nog maar net begonnen. Ik richt me op het "ooit" van Yvonne.

Ja rapilos, zodra het echt ergens over gaat gaat het mijn petje ook teboven, hoor. Dat houdt me lekker nederig