Kohtje

Yeaaaaaahhhhh!!!! 24 uur zonder nicotine. Weer eens.... Gisteren in een vlaag van verstandsverbijstering, zeg maar, m'n toen enige (aangebroken) pakje sigaretten onder de kraan gehouden. Onder het mom van: als ik er de deur voor uitmoet is de drempel toch weer een stukje hoger. Nou ben ik, als verslaafde met trek, in staat om bergen over te gaan om m'n middel te bemachtigen, maar ik heb gisteren m'n vlaag van verstandsverbijstering eens verstandig bekeken.. Zolang ik m'n waanzinnige (verslaafde) denken met geestelijk gezond denken kan overtreffen zit ik aan de veilige kant wat betreft het niet roken. Delen is helen, dus ik deel het hier maar.

Succes hiermee. Lijkt me logisch dat er meer achter zit. Achter stress zit altijd wat.

Ja Agnieta, die redenatie heb ik ook al geprobeerd. Ik ben daar niet blij meer mee. Rechtvaardiging zoeken. Wanneer ben ik er nou wél klaar voor? Als alles onder controle is? Als ik zin heb om te stoppen? Nee, dat moment gaat voor mij nóóit komen. Ik kan gaan zitten wachten tot ik er klaar voor ben, dat schiet niet op. Ik kán stoppen als ik er klaar mee ben. Dat ben ik al jaren. Het enige moment dat stoppen ook daadwerkelijk stoppen betekent is NU. Maar ik vind het fijn voor jou dat jij er wel blij mee bent.

Getverderrie. Ik zie hoe stom ik redeneer en toch doe ik er niets aan. Tenminste niet op dit moment. En stoppen komt nou juist aan op dít moment.. Ochoch... wat ben ik toch....

Zo werkt verslaving dus bij mij... bekend toch?

Dank je wel, MijnGerrit. Vandaag is de dag van overwegen.. heb de eerste sigaretten toch al op..(??) Maar voor het eind van de dag neem ik al dan niet de stap.

Heel begrijpelijk dat je ontevreden bent over jezelf, Blekje. Ik ben ook ontevreden over mezelf. Dat zonet genoemde roken bijvoorbeeld. En koffie. En pinda's. En... Ik "verzin" ook steeds zogenaamde verzachtende omstandighede om mijn ontevredenheid te maskeren. Ik voed mijn ontevredenheid echter met dingen waar ik dan vervolgens weer ontevreden over ben. Maar door me hier bewust van te zijn houdt deze ontevredenheid ook de deur open om daadwerkelijk wat aan die ontevredenheid te doen. Vooralsnog is dit een weg met steeds verkeerde afslagen voor mij. Ik merk dat ik steeds een soort van voldoening vind in dingen waar ik achteraf tóch weer niet tevreden over ben, die ik toch weer kan bestempelen als vluchtgedrag. Toch houd ik die deur open door niet weg te zinken in berusting maar in ontevredenheid. In die zin is ontevredenheid voor mij dan toch nog min of meer een zegen.

De ideale maand om te stoppen met wat dan ook is weer aangebroken. Na slechts 28 dagen heb je je eerste maand er al opzitten. Ik zou stoppen met roken weer eens kunnen overwegen.....

Zo zie ik het ook met verslaving. Pas toen ik er last van kreeg ging ik me afvragen of ik verslaafd was. Tot die tijd was er niks om me af te vragen..

Ja, nou, hier maak je volgens mij van een olifant weer "gewoon" een mug. 't Is pas relevant als je last hebt van die olifant.

Waar zit 'm nou toch die pijn en moeite in, An? Wat maakt dat je eigenlijk liever niet die "veiligheid" inbouwt? (m.a.w. waarom wil je eigenlijk drinken? want dat lees ik in je berichtjes)

Wijfie, hier maak ik me nou juist zo zorgen om bij jou.. Jouw gedachten worden met grote regelmaat in de praktijk gebracht. Je komt hier ook vaak melden dat alles goed is gegaan, dat geef ik toe, maar ik heb dan meer het gevoel van: "pfffff, daar heeft ze mazzel gehad.." dan dat ik denk: "die Wijfie gaat lekker.." Ik hoop van harte dat je morgen ook weer "mazzel" hebt, maar erg stabiel kom je nog niet op me over. Ik hoop dat je eindelijk eens tot de overtuiging komt dat drank je niet staat. Ik hoop dat je je dusdanig sterk en zelfverzekerd zult gaan voelen dat dat drankduiveltje niet meer gemeen naar je lacht maar niet eens met je in gesprek durft te gaan. Ik hoop dat je eens niet meer zult hoeven zeggen: "er is leven na de drank" maar dat je kunt zeggen: "er is leven zonder drank".

Ja jowan, maar tussen een bedreiging zien en een bedreiging als zodanig herkennen én erkennen en daar naar handelen kan nog een lange weg van vallen en opstaan liggen...

JaNina, probeer eens net als ik te "dwarrelen", te "fladderen".. verras en laat je verrassen. Gewoon hier en daar wat schrijven. Maakt niet eens zoveel uit wat.. Als je dwarrelt heb je grote kans dat je ineens érgens wel "een beetje wortel schiet"..

Wijfie, als je nou toch zó geen zin hebt om te drinken, waar maak je je dan druk om? Aan de andere kant: als je je zo druk maakt om zéér grote gevaren, waarom gá je dan in hemelsnaam?

Voor het fixeren van pastel- en houtskoolwerkstukken op papier en potlood/houtskoolschetsen op doek gebruik ik altijd goedkope haarlak. Stinkt een uur in de wind, maar dat doet officiële fixeer en/of vernis ook. Scheelt financieel gezien een "slok op een borrel"..

Tja, meissie, als je in opdracht schildert en de "klant" verwacht uiterlijke gelijkenis, dan is een foto wel handig. Maar schilderen vanuit hoe jij je model ziet, paard, hond, mens, bosje bloemen, stilleven, maakt niet uit, geeft uiteindelijk een veel persoonlijker schilderij. Ik schilder zowel "grof" zoals jij dat noemt alsook fijn, op het priegelige af. Afwisselend, al naar gelang mijn stemming. Soms maanden met één priegelschilderij bezig, dan weer eens twee of drie op een dag (grof, vlot...). Ik gebruik van allerlei soorten penselen, kwasten, palletmessen, en verschillende soorten verf (meestal niet door elkaar, hoor). Olie, acryl, gouache, maar ook (kleur)potlood, inkt, viltstift, waskrijt, pastelkrijt etc... De term doppen ken ik niet, tenminste niet gerelateerd aan schilderen. Wel gerelateerd aan boontjes.

Aan de andere kant is het weer makkelijker, Bolletje. Je hoeft geen voorbeeld te volgen, alleen je ingevingen of dát wat je al geschilderd hebt.

Je mag niet klagen, fruitvlieg. 't Staat al weer aardig bovenaan..

Met telkens kleine stapjes kom je uiteindelijk een heel eind, Suikertje. Oók bij de tandarts. Blijven stappen, hoor..

Bedoel je niet dat het dan eigenlijk wel JOUW olifant is? In jouw hoofd? In JOUW realiteit? Maar dat het eigenlijk misschien in de objectieve realiteit toch (maar) een mug is? Ik kan een halve nacht wakker liggen als ik een mug hoor zoemen zonder dat ik 'm kan vinden. Ik zie mezelf dan de volgende ochtend al onder de enorme bulten, half leeggezogen en met gekmakende jeuk wakker worden. Dat wil ik niet... Dus ik lig maar te woelen en om me heen te slaan als het gezoem dichterbij komt. Dit is letterlijk waar, maar ook figuurlijk. In mijn realiteit van dat moment, die nacht, vliegt er een gigantisch bloeddorstig wezen door de slaapkamer. Toch betreft het "slechts" een muggetje...

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen, wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand. Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog, ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen, de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**... Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum. Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren. Dat was luisteren. Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje. Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat". Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had. Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid. Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring. In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien ook wel eens voor mij kan gelden. Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om daar iets aan te willen doen. Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op een weg naar de afgrond. Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende, verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen. In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso niet meer... In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in.. Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren. Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant. Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen. Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper... Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in.. De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet is de boodschap. Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen. Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een kopje koffie... Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Nou Bolletje, die vergelijking gaat niet helemaal op, hoor.. Een diabeet heeft een puur physiek mankement. Een alcoholist heeft nog altijd de mogelijkheid om zichzelf mentaal te veranderen zodat "medicatie" onnodig wordt.

Ik wil niemand op z'n ziel trappen, niemand ontmoedigen, niemand ongelijk geven. Ik wil alleen delen wat ik zelf ervaren heb en wat ik aan ervaringen van andere verslaafden uit hun eigen mond heb horen vertellen in meetings. Plus dat ik dat wil delen wat ik geleerd heb uit de literatuur van NA-Anonieme Verslaafden. Dit alles samen maakt dat ik erg huiverig ben voor alles wat met (verdovende) medicatie te maken heeft. Ons verslaafde lichaam kent het verschil niet tussen drugs (incl. alcohol) en medicatie die door een arts wordt voorgeschreven. De pest met verslaving is dat we vaak wéten dat we onszelf aan het vernietigen zijn, maar dat we ons uiteindelijk toch laten leiden door waar het lichaam om schreeuwt. Dus dénken dat we verantwoord bezig zijn (hetzij met medicatie, hetzij met een enkel glaasje op z'n tijd) is geen garantie voor een clean leven. Verslaving gaat het verstand te boven. Ook artsen zijn te misleiden. Dat is waar ik me vaak over verbaas en waardoor bij mij regelmatig alarmbellen gaan rinkelen wanneer ik lees over allerlei met naam en toenaam vermelde middeltjes die het leven makkelijker maken.