Kohtje

Hoorde gisteren iemand in de meeting zeggen dat ie het de afgelopen week erg moeilijk had gehad om niet te drinken. En dat ie dat raar vond omdat het de afgelopen tien jaar al zo goed was gegaan. Terwijl hij twee weken geleden een witte sleutelhanger in ontvangst nam na een stevige terugval. En terwijl we zeven jaar geleden zo'n beetje tegelijkertijd in een behandeling en "in het programma stapten".. En terwijl hij me elke keer vraagt (nu al zes jaar lang) hoe ik dat toch doe omdat ie zelf elke drie weken terugvalt. Ik heb er gisteren niets van gezegd, maar moest wel denken aan "eerlijk naar jezelf" waar ik het gisteren hier nog over had. En voelde me toch wel een beetje een bevoorrecht mens.

Wilde daarstraks de garage uitrijden, ziet het me ook helemaal groen voor de ogen. Een op z'n kant liggende ca. 5 meter lange fles Gr*lsch blokkeerde de uitgang. Vrachtwagen was lossen bij theater/restaurant aan de overkant en had voor onze garage een parkeerplekje gevonden. Heb maar een kwartiertje gewacht en van de wachttijd gebruik gemaakt om mijn ouwe moedertje even met een telefoongesprekje te verrassen. Ben trouwens meer onder de indruk van het formaat van de stickers die ze tegenwoordig weten te fabriceren dan van hetgeen de sticker me laat zien. Want stickertjes zijn het allemaal. Jammer. Ben ooit opgeleid tot o.a. reclameschilder. Ben daar nooit echt fantastisch goed in geworden omdat de "stickertjes" dit in mijn ogen mooie beroep om zeep hebben geholpen. Goh, wa's dat nou??? zit ik hier te klagen??? Kohtje, ga wat dóen!!!

Dag 39. Niet makkelijk, maar niemand heeft me gezegd dat het makkelijk is. Wél te doen. Nog steeds op weg richting "ooit van Yvonne". Suikertje, adequate pillen zouden voor mij als verdoving werken. Verdoving van de ontwenningsverschijnselen. Niet zozeer de lichamelijke, die zijn na een paar dagen wel weg. Maar vooral de mentale. Die mentale ontwenningsverschijnselen zijn zo hardnekkig omdat mijn brein zo hardnekkig blijft zeggen dat ik niet zo erg verslaafd ben en dus best (af en toe) kan blijven roken.. . Dat ik kan stoppen als ik dat wil. Dat laatste is natuurlijk raar, want ik ben al gestopt en dan zegt dat brein dus weer het tegenovergestelde. Dat brein dat maar blijft zeggen dat roken lekker is. Dat ik het nodig heb (?????). Ik had het er op het alcoholforum al over... door in herstel te gaan kan ik leren m'n brein de baas te worden. Die sigaretjes zijn het probleem niet, het is m'n brein. En ik kan alleen dat brein leren hanteren als ik die eerste sigaret niet opsteek, als ik alle emoties die daarbij vrijkomen in pure vorm onderga en onderzoek. Ook hier: werk in uitvoering.

En dan bedoel ik niet alleen eerlijk naar anderen, maar vooral ook eerlijk naar onszelf. Nu koken. Tot laters..(morgen of zo)

Daar heb je gelijk in e. Maar we zijn er geen van allen trots op dat we alcoholist zijn. En het duurt bij ons allemaal een tijd voor we daar eerlijk over durven zijn. Bij de één gaat dat wat sneller dan bij de ander. Daarin zit de overeenkomst.

wat bedoel je daarmee, eline?

A3 toch.. je gaat toch ook al wat langer mee op dit forum, in de wereld van alcoholisten met al hun eerlijkheid maar ook oneerlijkheid? De wereld van werkelijkheid en schone schijn.... Waarom zouden we op dit forum anders zijn dan in onze dagelijkse sociale omgeving? Ik ging in de tijd dat ik mijn laatste terugvallen had expres naar meetings om maar luid te verkondigen dat ik niet gebruikt had. Een rare mengvorm van zelfverzekerdheid (wat betreft bedriegen), onmacht (wat betreft alcohol) en een soort van hoop dat ik ontmaskerd zou worden. Dat laatste is gelukt en dat heeft me gered. Ik stond naakt en schaamde me dood. Ik had geleerd dat m'n gebruik niet te maskeren is, dat m'n omgeving niet achterlijk is, dat ik niet geloofwaardig ben als ik (stiekem) gebruik. Ik had geleerd dat ik zo geloofwaardig overkom als ik ben.

Ik ga douchen. Vanavond meeting, wil ik een beetje "clean" verschijnen. Zit nu onder de muurverfspetters.

A3, als je alcoholist bent dan snap je dat...

Je hebt een uitmuntende manier om je craving de baas te worden goed onder de knie, Agnieta. Drinken. Lost niets op, behalve craving en trek. Je hebt ook een uitmuntende manier om craving en trek op te wekken goed onder de knie. Je boos, bezorgd, woedend, verongelijkt voelen naar aanleiding van de meest uiteenlopende "redenen". Eén van de grondbeginselen van herstel is om de oorzaak van je (heftige) emoties bij jezelf te zoeken. Het klein te houden door het bij jezelf te zoeken. Als we onze motieven bij anderen gaan zoeken wordt alles zo ingewikkeld en groot. Te groot voor een gewoon mens. En al helemaal voor een gewoon en verslaafd mens. Je zegt dat je brein iets zag.. Meissie, je ógen zien iets en dán komt pas dat brein. Daartussenin zit ook nog zoiets als wat in jouw geval Agnieta heet. Verslaving laat het brein de baas zijn over Agnieta. Herstel leert je dat Agnieta de baas kan zijn over je brein. En daarmee de baas over craving en trek.

De stilte van een virtuele "boswandeling"..

Boswandelaars, maak er met elkaar een memorabele dag van. Houdt er, als je wolfje in het bos tegenkomt, rekening mee dat hij of zij vandaag jarig is (zie verjaardagskalender). De kans is echter groot dat hij of zij in Duitsland ronddoolt. Wees toch maar voorzichtig met rode kapjes.. Gegroet.

Kaboutertje, voor jou en alle mensen die bij je zijn heel veel sterkte. En van harte beterschap voor je zoontje.

Lieve Jane, jij zoekt naar stabiliteit, ik ook. Ik zeg ook niet dat ik instabiel ben in de zin van totaal onevenwichtig.. Ik ervaar een soort van wankel evenwicht, als een koorddanser. Ik val niet, maar ben elk moment op zoek naar evenwicht. Je zegt het zelf: stabiliteit is geen stilstaan. Ik denk dat we beiden hetzelfde bedoelen maar het anders zeggen. Wéér die woorden, hè?

Een interessant intro, 1977. Waarom zou je hier morgen spijt van hebben? Ben benieuwd naar het vervolg.

De "discussie" tussen stoppers en minderaars met alle irritaties en begrip, die mooie mengvorm van dit alles op dit forum... 't Is of ik een herhaling van een herhaling van een herhaling van een herhaling zit te lezen. En elke keer leer ik er weer nieuwe dingen van. Nu vooral over hoe we geneigd zijn ons gecontroleerd gebruik of juist ons stoppen met hand en tand te verdedigen. En tegelijkertijd de motivatie van het andere "kamp" te ontkrachten. Ik herken in beide "kampen" het "gelijk hebben".. Twee "gelijken" die onverenigbaar zijn. (ik heb gelijk.... nee, ik heb gelijk... etc.) Ik ben blij dat de geschiedenis zich steeds herhaald, dat de feiten zich steeds herhalen. Mijn interpretatie ervan is elke keer anders. Zo worden voor mij langzamerhand die twee onverenigbare "gelijken" op de één of andere manier tóch verenigbaar in een soort van "groter gelijk". Mijn gelijk is mijn gelijk. Uiteindelijk heb ik m'n gelijk niet hoeven of zelfs kúnnen halen bij anderen maar heb ik m'n gelijk gekregen van m'n eigen ervaringen. Maar dan wel weer dankzij een mengsel van de ervaringen van anderen. En steeds in m'n achterhoofd: m'n gelijk van vandaag kan morgen onwaar blijken. Ik blijf mengen. Ik ben niet stabiel. Stabiel maakt me lui en onoplettend. Stabiel maakt me kwetsbaar.

O.. welterusten. lieverd

Erik, joh, het zijn maar woorden. Voor mij is overgave aan m'n hogere macht precies hetzelfde als wat jij in de tweede zin zegt. Albert Remmo, Hoe je op een hogere macht kunt vertrouwen?? Ik heb daar niet zo klip en klaar een antwoorde op. Mij hielp het om alles wat ik niet vertrouwde zo goed mogelijk los te laten.

Ik dacht een tijd geleden dat ik alcohol de baas was als ik trekmoment op trekmoment overleefde zonder te drinken. Nu realiseer ik me dat alcohol in die tijd nog steeds de baas was. Ik leefde in voortdurende angst en hoop.. angst dat ik verrast zou worden door een trekmoment, hoop dat er geen trekmomenten zouden komen.. Ik vertrouwde op mijn wilskracht. Ik heb geconstateerd dat ik veel wilskracht heb. Tientallen, zoniet honderden keren ben ik gestopt met drinken omdat ik dat wilde. Een geestelijk gezond mens zou na een paar keer 'de moed opgegeven hebben'. Ik niet. Ik wilde, ik wilde, ik wilde.. en het lukte niet, en het lukte wéér niet, en het lukte nóg een keer niet.. Maar ik bleef willen. Ziek, krankzinnig.. Tot ik in de gaten kreeg dat ik het met wilskracht alléén niet zou gaan redden. Mijn verslaving was sterker dan mijn wilskracht. Ik ben op zoek gegaan naar iets dat sterker was dan mijn wilskracht, iets dat ook sterker was dan mijn verslaving. De één zegt dat dát wat sterker is dan je wilskracht buiten jezelf te vinden is. De ander zegt juist dat het diep van binnen komt. Weer een ander zegt dat er niets sterkers, groters dan wilskracht bestaat. Als ik wilskracht als de top van mijn kunnen beschouw dan zou ik zeggen dat ik iets buiten/boven mijzelf heb gevonden. Als ik wilskracht als mijn centrum, mijn "ruggengraat" beschouw, dan ben ik geneigd te zeggen dat ik iets gevonden heb dat zich compact en energierijk binnen in mijn centrum, in m'n merg bevind en dat ik het dus diep van binnen heb gevonden. Of als wilskracht gevonden wordt in "volg je hart", dan heb ik iets gevonden in een "geheime hartkamer".. Ik vond en vind het leuk om mijn 'hogere macht' in woorden te vangen. Maar ben me gaan realiseren dat dat onmogelijk is. Op het moment dat ik denk mijn hogere macht te begrijpen is het mijn hogere macht niet meer. Sta ik minstens op gelijke voet en moet ik oppassen dat ik met mijn manipulatieve, verslaafde geest die hogere macht mijn wil niet ga opleggen, m.a.w. dat ik niet de baas ga spelen over mijn hogere macht. Ik ben gaan vertrouwen op het mysterie / de mysteries van het leven. Daar is mijn hogere macht onderdeel van. Of zijn mysteries juist onderdeel van mijn hogere macht??. Zweverig?? Ach, ik ben het als een prettige manier van leven gaan zien. Het was even wennen, maar het gaf een gevoel van opluchting toen ik me realiseerde dat ik niet álles hoef te begrijpen en onder controle te hebben. Dat ik niet voor alles in het leven verantwoordelijk ben. Ik vind het prettiger om op deze zweverige manier met beide benen op de grond te staan en de onzin van vluchten (in een roes) in te zien dan om met beide benen op de grond onverwachte trekmomenten af te wachten en te vertrouwen op mijn kwetsbare wilskracht.

Hier ook een beetje triestig. Naar aanleiding van gezondheidsproblemen van m'n vrouw/vriendin/maatje/steun en toeverlaat.(=1persoon) Maar ook vol hoop en vertrouwen dat alles onder controle gaat komen, wat betreft die gezondheid. Ook een beetje triestig dat mensen die hier van hun alcoholprobleem af willen komen soms zóóó lang worstelen. Dat er keer op keer weer een "reden" (b)lijkt te zijn om richting alcohol te gaan denken en soms zelfs doen.. Ja, zelf heb ik ook jaren lopen worstelen. Geen fijne tijd. 't Maakt me bij tijd en wijle een beetje moedeloos als ik zie dat anderen dan nog volop in die niet fijne tijd zitten.. Nu ook weer even. Maar dat gaat wel weer over, hoor. Dan ga ik er weer volop tegenaan wat betreft het delen van de boodschap van herstel. Dus hoed U voor mijn betere tijden..

Lekker simpel Toine?... Ik neem die eerste niet. Ondanks alles. (Of is dit laatste al weer te zweverig?) :sun:

Agnieta, ik weet niet precies wat je onder gesodemieter verstaat. Of dat alleen het drinken is of het totaalplaatje van drinken én de gevolgen... Maakt ook eigenlijk niet uit, want het zgn. gesodemieter valt of staat met dat eerste glas. Je zoekt het in de moeilijke hoek. Dat je er zoveel voor moet doen om een nuchter leven te leiden. Het is niet véél dat je hoeft te doen, maar het vergt wel wat van je. Niemand kan je precies vertellen HOE je het moet doen. Behalve dan dat iedereen je kan vertellen dat je die eerste niet moet nemen. In die zin is het simpel. Hoe? Door die stap van die eerste niet nemen te zetten, en de gevolgen die dát heeft te ondergaan. Hoe je dat kúnt ondergaan? Door het onderscheid te maken tussen wat je WILT (drinken) en wat je KUNT (niet drinken). Wat je wilt, dat weet je wel. Maar wat je kúnt, daar zul je jezelf versteld kunnen doen staan door het eens te proberen. Dus ondanks de enorme trek naar alcohol daar niet aan toegeven. Dát is werken aan je herstel. Dat betekent (vooral in het begin) vaak afzien. Daar kun je opstandig en keiboos van worden. Weglopen als je boos bent is op zich niet erg, maar gebruik dat moment dan om je woede uit te pluizen. Probeer je eigen aandeel in die woede te ontrafelen. En probeer te ontdekken wat je nou werkelijk zo boos maakt. Is het iets wat iemand hier zegt of is het je eigen onmachtige gevoel? En wat maakt dan dat je je onmachtig voelt? etc.etc.. zwets maar een eind raak in je hoofd... Probeer met (een beetje) zelfspot je eigen overbodige gedachten en gedragingen bloot te leggen. Probeer met (een beetje) zelfspot je gevecht met alcohol in kaart te brengen. Probeer gewoon eens wat je Kúnt i.p.v. te doen wat je wilt..

Is dat nou een Utrechts roodborstje, Ietjefietje?

Dit krijg ik niet voor elkaar. Wél 1 keer nadenken nadat ik iets denk te denken...