Etty

Goedemorgen, Ik houd ook niet van bellen. Ook zakelijk niet. Ben stiekem blij met de vervanging door whats app. Mensen vragen tegenwoordig eerst of ze kunnen bellen, direct de telefoon pakken lijkt steeds meer te worden gezien als een inbreuk. Net als onuitgenodigd op bezoek komen. Ik heb een tijdje niet betalende debiteuren nagebeld. Dat waren geen fijne gesprekken. Toen verdween de angst wel en pakte ik sneller de telefoon ook op andere momenten. Het helpt me als ik het gesprek niet voorbereid en mag krukken. Ik hoef er niet goed in te zijn, ik hoef het niet leuk te vinden. En ik mag dat ook in mezelf afkeuren. En dan de telefoon pakken en bellen. Eh,eh,eh. Je zou ook een mooie brief kunnen schrijven @Yana? Met de uitnodiging om jou eens te bellen als het ze uit komt? Je mag mij ook bellen om te oefenen, dan laat ik lekker veel stiltes vallen die je mag opvullen

Dat zich gewoon in een veilige omgeving wil kunnen ontwikkelen, leren, vrolijk en spontaan zijn, zonder tegelijkertijd op de ander(en) te moeten letten om te voorkomen dat het fout gaat, ze boos worden, weggaan, verdrietig worden. Egoïstisch? Ik let nog steeds op. En zal dat uit gewoonte altijd blijven doen. Ik maak mezelf klein en negeer mijn eigen behoeften. Als ik goed kijk dan ben ik niet de enige die door mijn gedrag een prijs betaalt. En het is grappig genoeg dàt, het belang van de ander, wat me heeft gemotiveerd er iets aan te gaan doen. Leren over bewustzijn, meditatie, afweermechanismen. En nu de situatie met mijn kinderen een paar blinde vlekken blootlegt, zie ik dat ik in mijn zelfobservatie alleen dàt zag wat past bij het belang van de ander. Wat er beter, anders moest in mezelf. Fijn dat ik dit nu zie. Nu probeer ik het vermijdingsgedrag te stoppen en komen er angsten naar boven die voor mij duidelijk vroegkinderlijk zijn. Als ik dit of dat niet doe, dan word ik verlaten, volledig over het hoofd gezien, worden ze gek of razend, kunnen ze het leven niet aan en dan is er niemand voor mij, enz enz. Als ik er op tijd bij ben tenminste, want mijn hoofd verzint vliegensvlug een verhaal dat ik beter aan mezelf kan verkopen. Een appje sturen met een smoes om eigenlijk te checken of iemand nog wel met me wil omgaan. En ja hoor, ze reageren gewoon fijn, weg angst. En: ook weer bevestigd, dat je deze specifieke ander nodig hebt, het niet alleen kunt. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik deze angsten aandurf, in de bek durf te kijken, ontmaskeren als illusie: ik ben niet meer klein en afhankelijk. Maar: rustig aan. Heavy stuff. 'Hoewel het onderzoek naar de aard van je gedachten dus soms knap lastig is, levert het onderweg ook fascinerende ervaringen op, en uiteindelijk een vreugdevolle vrijheid die nergens mee te vergelijken is en ook op geen enkele andere manier te verwerven''. Uit verslaafd aan denken, van onze Jan.

Jazeker mag het @Reacher. Het niet lukken gebeurt toch, als het gebeurt. Bij het duiden helpt mij de volgende uitspraak van Rosenberg: "Natural Giving: Anything we do in life which is not out of that energy, we pay for and everybody else pays for. Anything we do to avoid punishment, everybody pays for. Everything we do for a reward, everybody pays for. Everything we do to make people like us, everybody pays for. Everything we do out of guilt, shame, duty, or obligation, everybody pays for."

Dat hoeft ook niet:)

Ik ben zo vaak gestopt in mijn leven dat mensen die ik al langer ken denken :'yeah right' , als ik aangeef niet te drinken. Het vertellen tegen de ander, de ander overtuigen, werkt voor mij dan ook niet als stok achter de deur:)

Dat anderen jou helemaal geloven daarin, vertrouwen, is dat belangrijk voor jou?

Is ze bezorgd om je denk je?

Door wie wordt je aangevallen @ikkanhet? Voor mij zou een beetje alcohol al een aanloopje zijn naar meer. Dus als iemand die mij kent zou zien dat ik ik het opdrink, dan kan ik me enige bezorgdheid wel voorstellen. Sommige mensen vinden het leuk om je op inconsequent gedrag te betrappen.

Het clubje waarin elke stap vóóruit gevolgd wordt door twee stappen achteruit of eindeloze herhaling van zetten. Waarin de stap vóóruit van de één de anderen in de club beangstigt, en een stap achteruit veiligheid lijkt te bieden. Saamhorigheid. De krabbemand. En zeggen tegen de één: jij mag wel schelden want jij bent om de één of andere reden niet toerekeningsvatbaar, daarmee ga je voorbij aan de onherroepelijke schade die iemand toebrengt aan de relaties met anderen, die nodig zijn voor die stap vooruit.

Goedemorgen, Zit in een ritme van 10 uur naar bed, 5 uur wakker. Ik zou een gratis aangeboden koffielikeur, net als het roomboterkoekje naast het kopje, onaangeroerd laten staan. En jij? Heb je dit recent bij de hand gehad?

Ik vermoed dat dit voor sommigen als kind aangeleerd gedrag is om met geweld of misbruik om te gaan. Als je de dader klein maakt, ridiculiseert, zielig, begrijpt, dan krijg je een beetje controle terug, voel je je minder machteloos. Kun je een soort caretaker worden voor de 'dader'. Of hem op afstand zetten. Ik weet dat dit voor mij lang zo was, het was een manier om mijn eigen pijn niet te voelen. Ik ben geneigd te lachen om iemand die uit zijn plaat gaat. Mijn schoonmoeder is haar zelfbeheersing kwijt en ik vond het aanvankelijk vermakelijk om haar de zorgmedewerkers te zien uitkafferen, tot ze het van de week het op mij gemunt had. Pas toen zag ik dat ik die zorgmedewerkers gewoon over het hoofd had gezien, net als mezelf toen ik klein was. Het agressieve gedrag komt niet echt binnen als het op anderen gericht is. Wat ik ook meen te zien is dat degenen die zelf de neiging hebben al of niet dronken zich op anderen af te reageren, het voor elkaar opnemen. Het gedrag bagatelliseren. Het 'slachtoffer' kleiner maken, minder zielig, een aansteller of aanstichter (blijven) vinden. Vanuit schuld en schaamte? De angst om het te hebben verpest voor zichzelf? Als het inleven in de dader puur vanuit een groot empathisch vermogen zou komen, dan zou je verwachten dat er tegelijkertijd ook empathie zou zijn voor het slachtoffer. En dat zie je zelden, er lijkt in het hart een keuze te worden gemaakt.

@RoseeDenk je dat het zonder partner ingewikkelder is, of juist niet?

Het lukt om overeind te blijven. Trouw aan mezelf ook nog. Ze zijn er nu aan gewend dat er geen partij wordt gekozen, geen voeding van onze kant aan het wederzijdse vijandsbeeld. Indien nodig zoeken ze dat maar bij partners, vrienden etc. Er zijn twee gezinnen nu: wij met hem en wij met haar (was het niet altijd al zo?). Ergens zijn we allemaal opgelucht, er hoeft geen energie meer naar het goed houden met z'n vieren, het op eieren lopen. En we hebben er iemand bij gehaald, die een tijdje meekijkt, en die ons wil helpen. Die goed voelt. Gisteren het eerste gesprek mee gehad. Hij zei dat het hem opviel hoe streng we zijn voor onszelf en vroeg me wat ik er bij voelde als hij tegen me zei dat ik al goed genoeg was (of zoiets). Nou ja niets dus, natuurlijk. Wat een loze woorden dacht ik. Duh. Zó makkelijk. Maar vanochtend schoten de tranen in mijn ogen van het onvermogen deze woorden te denken over mezelf. En van de behoeften daaronder, die eindeloos worden uitgesteld als ik niet kan zeggen tegen mezelf dat het goed genoeg is, als ik àltijd leef met dat het eerst beter moet.

Goedemorgen allemaal, In mijn tuintje doet alles het zo supergoed! Bij het koken lopen we regelmatig naar buiten om wat te knippen en te plukken. Ik heb een blauwe maandag vrijwilligerswerk gedaan in een stiltetuin vorig seizoen, waar ik heel blij werd van de zorgvuldigheid van het tuinieren daar, het mm2 gedoe. Ik wilde er alleen ook graag bij ouwehoeren met de andere vrijwilligers en dat was niet de bedoeling vanwege de behoefte aan stilte van de bezoekers natuurlijk. Dus doe ik het nu in mijn eigen tuin. Wat je aandacht geeft groeit, nu heb ik het bewijs:)

Je opmerking had een plagerige escape voor Judith kunnen zijn, zo van: ach ja, sorry, ben ook wat lichtgeraakt vandaag. Want wie drinkt er tegenwoordig nog Sherry? Onder mannen zie je dingen vaak met een sisser aflopen dan: degene die zich om niks staat op te winden lijdt nauwelijks gezichtsverlies, omdat hij niet de kans krijgt het hele drama op te blazen. Tussen de seksen, en onder vrouwen, werkt dat minder. Al blijft dat generaliseren. Dus blijf.

Veel mensen schrijven zich denk ik in als ze de kater goed voelen. En laten na het voorstelbericht niets meer horen. Wat ook vaak gebeurt is dat de euforie van het begin niet als zodanig wordt herkend, en dat heel erg trek krijgen dan op een mislukte poging gaat lijken. Die euforie geeft onterecht de indruk dat het je heel makkelijk afgaat, en dat dat zo gaat blijven.

Tuurlijk, je hebt helemaal gelijk, het wordt makkelijker. Gewoner om de dingen te doen zonder dat je alcohol nodig hebt. Maar: na 8 jaar niet drinken leek het me toch een goed idee om tijdens een zwoele zomeravond met mijn lief eens te proberen hoe een glas wijn zou vallen. Het verslaafde gedoe zou wel uit mijn systeem zijn. Achteraf gezien viel dat samen met de start van een hele heftige periode met puberzoon. Ik had mijn smoes om weer aan de zuip te gaan.

Dag @Duifje, goed dat je je hebt aangemeld. Vanwege de privacy misschien je naam even weghalen. We spreken elkaar hier aan met de schuilnaam. Wat is je plan?

Ze zeggen dat we allemaal een armlengte verwijderd zijn van een terugval. Om met beide benen op de grond te blijven, en een beetje alert. Dus in die zin zijn we allemaal nieuw

Goedemorgen, Ik begin opgelucht aan mijn dag. Ik heb een opschrijfboekje waarin ik dingen kan schrijven als ik niet in de buurt van mijn pc ben. Die zeer persoonlijke aantekeningen neem ik dan later over in een document waar niemand bij kan, en verscheur de geschreven pagina's. Dat laatste had ik al een tijdje niet gedaan. En vanochtend bekroop me opeens het vermoeden dat ik het ergens had laten liggen. En als dat waar was, mijn halve schoonfamilie het gelezen zou kunnen hebben. Maar gelukkig, het zat gewoon in mijn tas.

Inspirerend. Ik herken ook de valkuil, er nog niet zijn, nog mogen sleutelen van jezelf, en de lijdensweg daar mee verlengen.

Goedemorgen, Het hangt er bij mij vanaf wie ik voor me heb, of ik met een verklaring kom waarom ik geen alcohol wil. Ik vind verslavingen een leuk onderwerp, iedereen heeft er mee te maken, dus als de gelegenheid zich voordoet en de ander is nieuwsgierig, dan graag. En als ik dat verkeerd inschat en ze zitten er niet op te wachten, dan hebben ze ook weer diè ervaring:) Is het vooral in het begin dat dit speelt? Ik kan me ook zo voorstellen dat er non verbaal op zo'n moment ook heel wat gebeurt waar we geen weet van hebben. Het snakken, de twijfel, de moeite van de één wordt opgevangen door de ander en 'verholpen.'

Welkom @Elinn, Je noemt al een aantal dingen die je kunt doen om het moment tussen thuiskomen en eten minder een valkuil te laten zijn. Wat voor mij ook werkt is kijken welke behoefte ik op dat moment eigenlijk heb en of ik deze op een andere manier kan vervullen dan met wijn. Zelfzorg. Bij mij is het: ontspanning, maar ook: mezelf even uitzetten. Dat kritische denkhoofd. Ik ben gaan experimenteren met 10 minuten mediteren, een inspirerende of troostende tekst lezen, of een kwartiertje schrijven. De frustraties van de dag, de vervelende opmerking van die en die die is blijven hangen en waar ik van weg wil bijv. Of een paar ontspanningsoefeningen doen. Haken, breien, houthakken. Wat voor jou werkt.

Irritant als mensen maar blijven aandringen. Hoeveel tijd wordt daar letterlijk aan besteedt in het paar uur samenzijn? Je zou het ook kunnen zien als een onderwerp van gesprek dat langskomt, waar je niet zoveel mee hebt. Sommige mensen kunnen zich ook niet voorstellen dat je geen kinderen hebt, niet aan paasontbijtjes doet, een hekel hebt aan vakanties, geen geloof hebt, Wilders wel/niet een toffe peer vindt, etc. En dan proberen ze je over te halen net zo te denken als zij. Maar zodra het gesprek op een ander onderwerp overgaat, zijn ze het vergeten. Mensen kunnen ook zo aandringen met eten.

Hoe merk je dan dat je er niet meer bij hoort? Ik vindt dat een altijd een tricky gedachte als ik 'm denk, omdat ik mijn waarneming daarin niet altijd vertrouw. Ik heb snel het gevoel van buitensluiting, er niet bij horen. En zie dat ik het ben die mezelf dan alvast buitensluit. Aan de andere kant, als mensen besluiten om samen drugs te gaan gebruiken, dan doen ze dat het liefst niet in gezelschap van iemand die daar de nuchtere getuige van gaat zijn. Het hangt er denk ik ook vanaf hoeveel de mensen met wie je omgaat drinken? Hoe is dat bij jou?