Etty

Goedemorgen,

Goedemorgen, Fijne vakantie @Lika. Geeft niks, mag best:) (enneh, niet doen hoor, levert niks op)

Man kookt. Malai Kari met pompoen https://thehappyfoodie.co.uk/recipes/meera-sodhas-pumpkin-malai-curry/

Dit kan heel kwetsend zijn, niet persé voor degenen die je autist noemt, maar wel voor degenen die autisme hebben en hun hele leven moeten opboksen tegen alle vooroordelen. Wie wilde je nu aanspreken met je bericht? Ik hoop dat ik je gewoon helemaal verkeerd begrijp.

Ik heb wisselende ervaringen met therapeuten. Degene die me het meest geholpen heeft leerde me wat ik moest doen als de oude shit naar boven komt door triggers. Dus hoe je daar dan in het nu je dingetje mee kunt doen en weer verder kunt waar je mee bezig was. Niet uitspinnen tot een groot drama met daders en slachtoffers. Ik hoop dat ze nog lang blijft leven zodat ik af en toe voor een opfrisbeurt naar haar toe kan gaan. Zoals ze me niet laat zeuren en weigert mee te gaan in mijn drama is kostelijk, ik lig dan vlak van het lachen. ja maar ja maar pieperdepiep. Ze heeft me geloof ik geholpen bij volwassen worden. Niet meer handelen vanuit het perspectief van een kind. Ik weet niet of zij daarin de hoofdmoot was, of ik dat ook op eigen houtje voor elkaar gekregen had, met behulp van een boek of zo, of gewoon door het bereiken van de volwassen leeftijd van 55:-)

lieve @Yana Toen ik iets naars meemaakte, zei iemand tegen me: 'zo onverdiend'. En een ander 'ik gun jou dit zo niet' (wie gun je dit wel? denk ik dan). Dat lijkt voor mij een beetje op: 'het is zo oneerlijk.' Als ontvangende partij van dit soort lief bedoelde uitlatingen merk ik dat ik me er niet beter door voel, het stoort me in mijn pogingen het leven te ervaren zoals het zich aandient. Zulke opmerkingen moedigen me aan om me te verzetten, en dat wil ik niet. In verzet zit zoveel lijden. Toch hoor ik mezelf wel eens zeggen tegen iemand dat het oneerlijk is, als iemand de ene rampspoed na de andere te verwerken krijgt. Dan denk ik: dit gelóóf je toch niet? Ik kan op dat moment dan niks anders verzinnen.

Goeiemorgen!

Je had nog een antwoord tegoed van me:). Tja welke smeoes was het dit keer? Ik heb er even over nagedacht en ik denk dat de gemene deler bij mij is dat ik me een periode neerslachtig voel en er niet uitkom met wat ik heb geleerd om te doen dan. Het is bij mij nooit zo erg dat ik de gordijnen dichtrek, het sluipt erin. En er ontstaat een houding van dat het me niet zoveel kan schelen als het weer zou uitmonden in maandenlang tobben, zo is het leven dan toch al. Ik wilde me heel graag een keer goed voelen, weten hoe dat ook alweer was. Ik was ook nieuwsgierig. En daar hebben we het volgens mij al vaker over gehad, voor mij is het meest aantrekkelijke van alcohol dat de zelfafwijzende gedachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik hoef jou niet te vertellen dat het er vanaf dat moment niet beter op gaat worden. Meer alcohol nodig om hetzelfde gevoel te bereiken en door het leven met een geslonken dopamine voorraad. Een leven van droogdrinken. Ik heb de negatieve spiraal kennelijk nodig om er weer uit te komen. En per saldo is het wel twee stappen vooruit één achteruit.

Ja zo gek, ik eet bijna voor 100 % biologisch en veganistisch, en kieper er zo een fles gif achteraan. Biologisch gif, dat dan weer wel. Inderdaad @Musashi, het is een weg, misschien wel zonder bestemming?

@ikkanhet dikke knuffel en sterkte. Het lijkt me bijna ondraaglijk spannend dit.

@ikkanhet Hoe was het gesprek, heb je al wat meer duidelijkheid?

@Jac"en dat het niet aardig was, dat klopt en zo was het bedoeld maar het is wel de waarheid elke dag overspoeld te worden door hosanna verhalen over sober blijven maakt je minder scherp , In elk geintje zit een seintje, naar mijn mening zou er een draad van gemaakt moeten worden een maandverslag voor de uitglijders onder ons . " Was het nou wel of niet aardig bedoeld? Voorkomt het vertellen van hosanna verhalen over onthouding een uitglijder? Stel dat jij zou uitglijden, wat zou een maandverslag voor jou kunnen betekenen? Een soort schandpaal effect? Je bericht komt op mij over als een soort uitnodiging tot schaamte.

Maar wat heb je nou proberen over te brengen, ik begrijp je boodschap niet helemaal geloof ik. Welk seintje?

Goedemorgen, Ik sluit aan in het rijtje geloof ik:-) Ben weer op een vertrouw punt aanbeland. Na een jaar of twee niet drinken af en toe een glas in december, naar mateloosheid. Van de week bij mijn zus anderhalve fles wijn opgedronken. En verschrikkelijk brak, gatver. De week ervoor twee glazen wijn op een terras, en onderweg naar huis een fles gekocht en opgedronken. Is het nu weer klaar? Ik denk het wel. Het voelt wel zo. @Francoise

Dat denk ik ook. Zonder vallen zal het niet gaan. Uiteindelijk zullen ze zelf tot de conclusie moeten komen dat iets niet werkt. Als ze alleen de raad van anderen opvolgt kiest ze in jouw voorbeeld misschien weer iemand uit met dezelfde issues. Ik reageer er zelf niet goed op als iemand mij vertelt hoe ik moet leven, dat zoals ik dat nu doe niet goed is. Dat zal ook wel gelden voor jongvolwassenen, misschien nog meer, omdat ze graag als volwassene serieus genomen willen worden.

@ikkanhet ik hoop dat jullie morgen een waardevolle dag hebben

Ik weet niet of ik dan nog loyaal ben. Waar ik aan dacht is de klassieke situatie dat de partner direct op het eerste gezicht al wordt afgekeurd op uiterlijk, manier van praten, afkomst, gewoonten, wat ie doet voor de kost etc. Doe maar niet, denk ik dan. In het geval dat je kind loyaal blijft aan een partner die haar duidelijk slecht behandeld, dat lijkt me moelijk aan te zien. Als ze de partner kansen blijft geven omdat ze medelijden heeft bijv. Fijn dat je dochter nu een partner heeft waarbij ze zich gelukkig voelt.

Ja, en wat gij niet wil dat u geschiedt... Ik ervaarde kritiek op mijn partner als zeer onwelkom, nog steeds eigenlijk. Mijn loyaliteit ligt uitdrukkelijk bij hem. Als iemand daar aan zit te prutsen kan ie optiefen.

Voor de vaders van dochters, uit een Kronkel van Carmiggelt: ‘ik zal je eens wat zeggen over de vrije opvoeding. Ik vroeger - ik vertelde mijn ouders niks. Maar ik deed wat ze zeiden. En zo'n modern kind vertelt je alles, maar 't doet nooit wat je zegt. Nou ja, aan het begin is dat nog geen doodwond. Maar zo'n meisje groeit op, hè, en dan komen de jongens. Goed, de natuur moet zijn loop hebben, dat kan ik billijken. Maar ik weet nog precies, ze was veertien en toen komt ze thuis met een knul van achttien. Ik zag 't zó - een gluiperd van het zuiverste water. Harry - ik droom nog wel eens van hem als ik wat zwaar getafeld heb. Maar wat doe je, in de moderne opvoedkunde? Je zegt niet: “Zeg, uit me ogen met dat stuk verdriet.” Nee, je haalt de kwal in of hij Sinterklaas is. Die Harry! Hij was er voortdurend. En mee-eten. Hij moest ook telkens mee-eten. En dan was hij zo gedienstig, weet je wel. Zo glijerig. Hij reikte je alles an - de sju en het zout en de aardappels. Bah. Ik dacht, als dát me schoonzoon worden moet, dan verhang ik me op een mooie, stille zondag in 't Bosplan. Maar ja, ze was veertien toen, dus je had nog wel een zékere invloed. “Hoe vind je Harry, pa?” vroeg ze. En ik link. Ik begon 'm enorm te prijzen, man, ik prees hem regelrecht het graf in. Dat hij zo beleefd was. En dat hij je alles zo mooi aanreikte. Op die manier zaagde ik indirect de poten onder zijn stoel uit, want zo'n meisje heeft dat niet graag, dat pa zo enthousiast is. In een maand had ik 'm plat. Dag Harry.’

Wat leuk @bumperjim, de rol van schoonvader. Je lijkt me een hele leuke. Het heerlijke van dit soort ontmoetingen is dat er veel bereidheid is elkaar te mogen, het halve werk is al gedaan voor ze binnenkomen. Een beetje als op vakantie, dan zijn we ook zo aardig tegen elkaar. Toevoeging: tegen vreemden.

Soms kom je er in je eentje niet uit. Ik vraag ook of mijn partner met me meekijkt, die haalt de angel er vaak uit. Of ik zelf al, als ik het mezelf hardop hoor vertellen aan hem. Dan zie ik dat mijn wantrouwen en angst voor afwijzing opspeelt. Opschrijven helpt ook, maar minder. Als mijn partner er niet zou zijn denk ik dat ik wel op zoek zou gaan naar iemand anders om dat te doen. Ken je iemand die je zou kunnen helpen op dit soort momenten? Bij mij was de angst voor afwijzing en belachelijk gemaakt te worden heel sterk. Ik had allerlei onbewuste neigingen en patronen ontwikkeld om die angst en de pijn onder die angst te voorkomen: slijmen, helpen, indruk maken enz. En dan vooral bij de personen door wie ik me juist afgewezen voelde en daardoor eigenlijk niet mocht. Ik heb hierbij veel gehad aan therapie. En ik denk ook dat de leeftijd heeft geholpen. Ervaringen van echt afgewezen worden ook. Ik ben er niet meer bang voor. Het doet nog steeds pijn als het gebeurt, en dat is volstrekt normaal. Het kan niet worden voorkomen. En hoeft ook niet want de pijn is te doen. Dat ik me zo schrap zet en bang ben is een overblijfsel uit het verleden en daar kan een therapie bij helpen, als dat onbeheersbaar is en je in zijn greep houdt. Het heeft voor mij niet te maken met sterker worden, meer met je zwak mogen voelen en voor mijn eigen emoties zorgen.

Gotspe is brutaliteit, maar niet als in een grote muil opzetten tegen je oma. Het is meer als iemand het ziekenhuis inslaan en dan zeuren dat ie je niet kan helpen verhuizen de volgende dag. Althans, zo heb ik het begrepen.

@Woman dat lijkt me wel heel vervelend dat je pas om half twee naar bed kunt. Ik hoop voor je dat het oplosbaar is met je buurvrouw. Misschien heeft ze de doppen nog niet gekocht. Ik denk dat ik zelf wel mijn best zou doen om mijn buren te helpen geen overlast van mij te hebben. En denk dan maar dat dit voor de meeste anderen ook zal gelden. Ik ben op zoek naar een huis en zal wat je zegt onthouden over een hoekhuis, daar had ik nog niet aan gedacht, dat je op die manier bijna altijd een slaapkamer hebt zonder contactgeluiden van buren. Een hutje op de hei, lijkt me heerlijk @bumperjim maar onbetaalbaar als ik ook nog in de buurt van mijn kinderen wil zijn. En dan zeg jij natuurlijk: moet je maar hierheen komen

Kun je dan wel slapen met die woede? Ik ben dan zo opgefokt dat het me niet lukt. Ik vind ook dat er een verschil zit tussen geluid waar je iets aan kunt veranderen, en waar je niets aan kunt veranderen. Als ik in het filmhuis zit komt het soms voor dat mensen zitten te kletsen of te eten en dat me dat nogal afleidt van de film. Ik heb dan de gedachte : dat snap je toch zelf wel, dat je tijdens een film zonder denderende muziek en geschreeuw niet inhoudelijk duidelijk hoorbaar kan gaan zitten fluisteren pal naast het hoofd van je buurvrouw of een zak borrelnoten laten kraken tussen je tanden? Dat doe je toch ook niet in het theater? Dus denk ik dan verder, als je het doet dan weet je wat je doet en wat het effect is op mensen, en je doet het toch. Dus heb je er schijt aan. Met die redenering creëer ik mijn eigen woede. Door niets te zeggen creer ik mijn eigen machteloosheid ook. Meestal hebben mensen niet door dat ze overlast veroorzaken en zijn ze maar wat graag bereid om zich aan te passen als je het vriendelijk vraagt. In het geval van mijn slaapbehoefte moet ik wel met de buren gaan praten, vanwege die opgefoktheid die er anders zou zijn blijven, plus mijn eigen lafheid niet kunnen en willen acccepteren. Als ze dan zouden zeggen: zeik niet zo, leven en laten leven, dan heb ik een groter probleem, gelukkig nog niet meegemaakt. Maar goed, dan heb ik gedaan wat ik kon, en kan dan altijd nog omarmen hoe het dan is.

Ja, ik ken dat. Van alles accepteren vanuit een soort lafheid onder het mom van radicale acceptatie. Dat is een valkuil. Toch is het handig om eerst te kijken of je het in jezelf kunt oplossen voordat je er een ander mee lastig valt. Zit er een onbewuste aanname hoe dingen horen te zijn die me dwars zit, waar ik niet eens echt achter sta? Zoiets.