Etty

Door niet te drinken voel ik wat ik mis. En kan ik de voorwaarden gaan scheppen om mezelf te gaan geven wat ik mis. De eerste stap is accepteren van hoe het nu is, mezelf daarin niet afwijzen. Compassie voelen voor de worsteling. Voor het eenzame gevoel. En dan gaan kijken hoe ik mezelf kan geven wat ik mis. Wat kan een eerste kleine stap zijn? In jouw voorbeeld: in kaart brengen wat voor jou de mogelijkheden zijn om nieuwe mensen te leren kennen, of het contact te verdiepen met de huidige mensen met wie je contact hebt. Of het zit ‘m meer in je eigen gezelschap leren waarderen. Ik kan me eenzaam voelen maar realiseer me soms dat ik mezelf dan door de ogen van anderen zit te bekijken. Op dat moment heb ik eigenlijk geen behoefte aan contact met anderen, maar behoefte aan onvoorwaardelijke acceptatie van mezelf.

Goedemorgen, @Fonny heel veel plezier op het Pieterpad! Ik heb het in etappes gedaan op de laatste paar dagen na, die komen deze zomer aan de beurt. Ongecompliceerdere activiteiten zijn er niet, stap voor stap en wat ga ik eten. Heerlijk.

Goedemorgen,

@Lika

Wat een fijne tekst @Yana. @Lika een virtuele dikke hug

Lieve @Yana gecondoleerd met het verlies van je broer. Ik hoop dat je alles krijgt wat je nodig hebt om het te verwerken. Dikke knuffel.

Dat opruimen en kopen klinkt als een inhaalslag ergens, dat je nu de tijd hebt om dingen te doen die je als je veel drinkt niet doet maar wellicht wel zou willen. Zeker als je zegt dat het weer kalmer wordt na twee weken. Je zou het ook zelfzorglust in plaats van koopzucht kunnen noemen, dan kun je er misschien ook van genieten:-)

Goedemorgen, Een flinke kater na het feest, gedronken en teveel. Brak en misselijk. Plan om het na drie glazen voor gezien te houden en over te gaan op cola zero grandioos mislukt. En ik wist het. En toch doen, vertel mij maar waarom. Het wordt zo'n dag, blegh. Zonde. Laat ik vandaag nu eens niet mezelf vreselijk gaan zitten afwijzen. Beetje lief zijn. En gewoon beetje in beweging komen. Tukje doen. Deze ervaring optellen bij de vorige, en me open stellen om ervan te leren. Vanavond naar de film.

Ja precies, mooi op tijd getackeld. 'Oh zo rot voor mij dat ik er niet op tijd aan dacht'

Goedemorgen, Ja dat zou grappig zijn @Reacher, van dat feest. En eens met Maja wb je vriendin.

@TammydmLastig! Mijn partner en ik hebben hetzelfde drinkgedrag tegenwoordig. We voelen ons beter en prima zonder, en de verleiding is er af en toe toch, maar beperkt tot samen een fles. Zou hij in mijn ogen te ver gaan en zich misdragen onder invloed bijvoorbeeld, en zou hij daar heel graag mee willen stoppen en mij willen vragen niets te drinken waar hij bij is, dan voel ik een volmondig : ja, ik doe mee. Ik zou dan niet in termen denken van straf of dwang. Ik ken de voordelen van helemaal niet drinken en zie daar niet tegenop, en ik weet uit ervaring hoe erg het is om heel erg veel te drinken en daar geen controle over te hebben, en me kapot te schamen voor de dringen die ik deed onder invloed. Ik ken het wanhopige verlangen om mezelf daarvan te bevrijden. Het belang daarvan om weer te kunnen leven. Als je daar geen ervaring mee hebt is dat heel lastig voor te stellen misschien, en zul je misschien eerder denken dat hij een bewuste keuze heeft gemaakt om te ver te gaan, en daarmee ook voor de gevolgen die die keuze heeft voor jou: dat je nu niet meer kunt drinken. Dat hij jou dit aandoet. Ik denk zelf dat dit niet zo is. Dat hij er niets aan kon doen maar nu wel stappen zet om de situatie te veranderen, dankzij het te ver gaan. Misschien vind je hem wel slap en ben je boos op hem. Wrokkig. Kan ik me wel voorstellen. Zoals het lijkt wordt er nogal wat van jou gevraagd en wil je dat helemaal niet. Kan interessant zijn om te onderzoeken bij jezelf. Tegen jou zeggen dat je dit hoort te doen in een relatie gaat je niet helpen denk ik. Wie is er voor jou? Heb je negatieve ervaringen met in een zorgrol geduwd worden? Het kan best zijn dat je er uiteindelijk toch voor kiest om een tijdje niet te drinken om hem een makkelijker opstart te geven, maar stil staan bij wat het allemaal bij jezelf oproept is helemaal ok lijkt me. Als dat opgeruimd is kan het ook geen giftige invloed gaan hebben op jullie dynamiek. Dat je gaat verzuren en hij een smoes heeft om weer aan de zuip te gaan. Mee stoppen garandeert natuurlijk niks. Ik ga misschien iets heel stoms zeggen, maar misschien werkt het soms zelfs verzwakkend naar een partner. Wordt het te symbiotisch en het stoppen afhankelijk van de niet verslaafde partner. Toen we nog rookten stopten we steeds samen, en begonnen ook weer samen, door elkaar op te jutten. Of ruzie te zoeken. We dachten dat het alleen samen kon, vanwege de verleiding. Mijn partner was het toen zó zat, dat hij zei: ook al blijf jij je hele leven doorroken, ik stop. Voor mezelf. Hij hield vol en na een paar maanden stopte ik ook, 28 jaar geleden.

Ik zag een uitzending van Radar waarbij een les met verborgen camera werd gefilmd. Arme beesten. Malle meiden. Bizar. Zonder social media zou er geen puppy yoga bestaan. Ook minder yoga denk ik. Was Adema ook maar zo begaan met de dieren die we eten.

Goedemorgen, Gisteren voor het eerst langer op kleindochter gepast. Het was nog leuker dan ik me had voorgesteld. Ze wil grijpen maar het lukt nog net niet. Zwaar gefrustreerd. Ze vond het liedje Dur dur d'être bébé wel grappig toen ik het zong, dat kwam als vanzelf in me op. Soms denk ik hoe fijn het zou zijn om weer opnieuw te beginnen, dan bedoel ik wel vanaf mijn 18e. In het begin haalde ik van alles uit de kast waarmee ik haar frustratie onderstreepte, maar ik werd steeds stiller en zachter, wachten op haar aanwijzingen, proberen haar te volgen. Oh ja. Meditatie met baby's. Ik hoop dat ik ik dat ook zo deed met mijn eigen kids, dat er vaak die rust was, want het werkte. Wat me doet denken aan het bericht van de week waarvan ik dacht dat het nepnieuws was, minister Adema wilde puppy-yoga verbieden. Puppy-yoga? Hoe kan dat een ding zijn? Kamervragen? Dat kwam om zoveel redenen heel vervreemdend op me over. Dan is de generatiekloof heel erg voelbaar bij mij. Morgen een feest waar ik als een berg tegenop zie. Het verzet is gróót. Er is nog steeds een interne strijd gaande over of ik ga. Ik denk dat ik niet van feesten zonder dansen houd waar je vooral moet praten met onbekenden of oude bekenden, en weet nog steeds niet of dat echt waar is. Drinken om het ongemak te dempen is een vreselijk slecht idee op een plek waar ik me zó ongemakkelijk voel en waar de drank rijkelijk zal vloeien. Niet doen dus. Ik zie een soort basisovertuiging dat ik niet goed genoeg ben steeds doorzichtiger worden, en voel naast het verzet ook bereidheid of nieuwsgierigheid hoe het zal zijn als ik me meer bewust blijf van wat er gebeurt, ik zit vol met oordelen over hoe het gaat zijn. Hoe kan ik dat nou weten? Allemaal verhalen. Er lijkt een keuze te zijn tussen de angst voor afwijzing of buitensluiting door anderen, of afwijzing door mezelf als ik niet ga. Ik ga gewoon geen keuze maken, ik wacht gewoon af wat er gebeurt;-)

Als je nou bedenkt dat die mensen die iets grappigs delen zich soms ook heel rot kunnen voelen, misschien wel rotter dan jij je ooit gevoeld hebt, vind je ze dan ook vreselijk @Remi1? Hoe kun je zo'n opmerking vanuit nederigheid maken? Ik zie het niet.

Die realisatie maakt het wel makkelijker om die sombere tijd te doorstaan. Je weet waar het door komt, en het gaat niet kleven aan allerlei omstandigheden of karakterfouten waar je dan weer mee gaat jongleren. Sjonge, wat een verspilling van energie was dat. En wat een doodlopend paadje. De vraag is nu dan: heb ik het er voor over? Wil ik me twee dagen zo voelen? (als je drie keer in de week drinkt voel je je dus altijd zo).

Goedemorgen, Hier ook zo fris als een hoentje en met een opgeruimd gemoed om half zes klaarwakker. Zin in de dag. Mijn drie maanden oude kleindochter knuffelen. Ik merk dit keer (sinds december weer 'af en toe') als ik twee/drie glazen wijn heb gedronken hoe dit me meestal een down gevoel geeft de volgende dag en vaak de dag erna. De dingen komen veel dramatischer binnen. Ik ben banger. Mentale kater noemen ze dit geloof ik. Ik heb dit nu een paar keer kunnen bestuderen en het is echt zo. Het weerhoudt me. Voorheen legde ik de link niet. Ik claimde de somberheid zelf, moest gewoon meer zus of zo, beter mijn best doen. Maar de somberheid komt uit een flesje. Net als de gekkigheid en de vrolijkheid.

Goedemorgen,

Goedemorgen, Van de week met mijn zoon een wandeling gemaakt over de hei, er zou wel een druppeltje vallen maar we waren helemaal verzopen. Het begon zelfs te onweren, liepen we daar op een open veld met een plu. Het had wel wat. Maar van het weerbericht klopte geen fluit inderdaad. Dagpact: Etty

Kan me voorstellen. Ik zou het uiteindelijk wel zeggen. Puur het feit dat je dat moeilijk vindt is al weer interessant om te bespreken. Ze zal het volkomen normaal vinden en je begrijpen. Schaamte? Gek dat we hulp zoeken maar dan toch hoog gaan zitten houden dat we oké zijn hè? Alsof je met je auto naar de garage gaat voor een onderhoudsbeurt maar niet vertelt van de startproblemen. Gefeliciteerd met een maand nuchter!

Beetje gegoogled, had er nog nooit van gehoord, ook al heb ik me al flink wat verdiept in non-dualiteit. Leuk, bedankt voor de tip!

Goedemorgen, Vandaag weer aan het klussen, huis verkoopklaar maken. Geen echte haast, want nog geen huis gekocht.

Wat een bijzondere club mensen bij elkaar is dit toch. Dit had zo makkelijk kunnen uitmonden in iets anders. @Reacher ik vind jou een schat. Maar dat wist je al.

Ik denk dat mensen met veel discipline óf in de gelegenhied zijn geweest emotioneel volwassen te worden en geleerd hebben dat de lange termijn in de gaten houden per saldo winst oplevert, óf ze zitten in een kramp van controle die tot nu toe werkt. Een verdedigingsmechanisme. Zo van: als ik er maar voor zorg dat ik alles onder controle heb dan gaat het goed. Je herkent met welk type je te maken hebt als het door omstandigheden niet lukt de discipline te handhaven, als het een beetje tegenzit. De emotioneel volwassen figuur zal zich er bij neerleggen dat het tijdelijk niet lukken gaat. De controlefreak is op zijn minst niet te harden. Ik vatte het ook niet zo op hoor, dat je het zo bedoelde:).

Dat denk ik ook. Dan zeggen mensen : 'goh wat knap' bij dingen die me moeiteloos afgaan. Ja duh. Vastlopen in een verslaving brengt je het inzicht dat er niet zoiets bestaat als een ijzeren wil. Dat je geen mislukkeling bent omdat je niet genoeg wil.

Welkom @Ayla89 Somberheid komt niet omdat ik niet drink, maar omdat ik wel drink of liever gezegd: gedronken heb. De mentale kater. Door alcohol raakt er nogal wat van slag in ons brein en als je al wat zwaarmoediger dan gemiddeld bent afgesteld en je gebruikt alcohol om je beter te voelen dan is er eigenlijk alleen de neerwaartse spiraal. Door alcohol voel je je na gebruik neerslachtig en je gebruikt het weer om die neerslachtigheid niet te voelen. Hoelang het duurt voordat we mentaal weer in evenwicht zijn weet ik niet, dat zal persoon verschillen. Wat kan helpen is dingen doen die je afleiden, leuk of nuttig. Als je je somber aan het voelen bent, kun je van omgeving veranderen bijv. Naar buiten helpt mij. En opletten of ik mezelf geen verhalen zit te vertellen die het lijden vergroten. Oh wat heb ik een zwaar leven..... Met alcohol heb je een fopleven, een schijnleven. Oh wat is het leuk. Voor even dan. Succes!