Etty

Ja leuk, daar wil ik graag bij zijn. Dank je voor het initiatief @Pinkman!

Goedemorgen, In de krant van gisteren: "Mintgroen interieur, houten kasten vol flessen op hun kant en hebberig makend artistieke etiketten. Voilà, zo’n typische hippe wijnkelder waarvan Parijs er talloze kent. Tenminste, zo lijkt het bij binnenkomst in Le Paon Qui Boit (De Drinkende Pauw) in het negentiende arrondissement van de hoofdstad. Maar deze plek is net even anders: Le Paon Qui Boit is Frankrijks eerste alcoholvrije wijnkelder. Zie het als een klein symptoom van een langzaam maar zekere verandering in de Franse levensstijl. Ook in wijnland Frankrijk zijn alcoholvrije alternatieven aan een opmars bezig. En dat is best opmerkelijk in een land waar de wijncultuur zo sterk is verankerd dat het onderdeel uitmaakt van de nationale identiteit." Ik dacht misschien leuk om te lezen voor degenen die een beetje moeite hebben om nuchter naar Frankrijk te gaan. Beter weer inderdaad, als het zo warm is denk ik altijd dat ik vakantie heb en dat het raar is om te werken.

Wij zijn samen veel gaan wandelen en de gesprekken die je kunt hebben met een fles wijn, dat alle tijd van de wereld gevoel dat er bij komt kijken, dat hebben wij ook als we wandelen. Er is alle rust, tijd genoeg. Omdat je elkaar niet aankijkt meer lef om eventuele gevoeligheden eruit te gooien. En een voordeel, de buren luisteren niet mee:) Op vakantie, die tegenwoordig altijd in het teken staat van wandelen, zijn we aan het einde van de dag wel uitgepraat, die behoefte is er helemaal niet meer. Behalve over wat er gegeten moet worde, en de wandeling van de volgende dag. En dan lekker met een boek voor de tent. In Italië kun je heel erg goed wandelen:-)

Wat ik bedoel is dat de wil juist niet bepaalt, omdat ik na een jaar toch weer ga drinken. En achteraf zie ik nu dat dat nooit een goed idee was. Wat wilde ik dan? Een jaar worstelen met hoeveelheden? Dacht het niet. Ik herken het niet dogmatisch willen zijn. Ik wilde dat hele strenge niet, dat veroordelende als ik het toch deed. Niet van de buitenwereld, maar ook niet van mezelf. Alcohol gebruiken stond voor mij voor vrij zijn. Maar ik zie dat dit in mijn geval een illusie is. En dat ik er mee in stand houd dat ik me eigenlijk heel onvrij voel. Afhankelijk. Tot nu toe zet alcohol drinken iets bij mij in gang. Ik kan er geen genoegen mee nemen om het gevoel dat ik er van krijg te ervaren, en dan vervolgens onbelast een half jaar te wachten totdat ik het weer ga doen. Dat komt denk ik omdat als ik alcohol drink, alle negatieve gevoelens en gedachten die ik heb over mezelf en mijn leven verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het is een verschil van dag en nacht, na twee glazen. Als drank geen optie is, dan heb ik van die negatieve gedachten niet zo veel last meer, het zijn maar verhalen , en ik heb zo mijn manier gevonden om het te accepteren dat ze er zijn. Ze niet zo serieus te nemen. Ze hoeven niet meer weg. Dat gaat vaker vanzelf, maar ik moet dat ook wel tegen mezelf zeggen, mezelf eraan herinneren dat ik me aan het verzetten ben tegen gevoelens die ik eigenlijk al aan het voelen ben. Als drank wel een optie is, dan zie ik dat als ik het even moelijk heb, het verlangen naar verlossing en verdoving me gaat beheersen, hoe subtiel aanvankelijk dan ook. Ik heb dat meer dan 20 keer (gok ik) kunnen observeren. Op een gegeven moment wordt het ongeloofwaardig. Wat niet wil zeggen dat ik het niet toch weer een keer ga proberen. Ik moet mezelf dat goede gevoel dat drugs mij geeft niet aandoen. Ik ga er onbeheersbaar van denken dat geluk van buiten komt en dat ik daar afhankelijk van ben. Daar heb ik niet zoveel controle over, zie ik. Hoe hard ik dat ook zou willen

@StrijkboutDat is inderdaad wat ik bedoel. Het is het idee dat mijn wil bepaat dat het dit keer anders gaat lopen, dat mij de das om doet. Want diezelfde wil kan ook een jaar niet drinken. En ik heb dat vele malen herhaald, waardoor ik nu iets heb van: wie houd ik nou voor de gek? Vanuit een meer beschouwend perspectief zie je het gewoon steeds gebeuren. Zie je de herhaling achter elkaar geplakt. En ben ik veel meer geneigd om er een les uit te trekken. Het probleem te zien.

Goedemorgen, Vandaag helpen met het huis leeghalen van schoonmoeder zodat het verkocht kan worden. Ze woont inmiddels in een verpleeghuis, maar is nog wel goed genoeg om mee te 'helpen'. Dat wordt op diverse gebieden een inspannende klus met die warmte. Ik vind het altijd wel interessant en vermakelijk, hoe al die afweermechnismen op elkaar inwerken in een gezin dat niet het mijne is.

Wie is die ik die het graag wil? Is dat diezelfde ik die het later niet meer wil? Voor mij is het meer een besluit, om niet te drinken, een gevolg van ervaringen. Er niet meer omheen kunnen. Zoals een ezel. Een opkomend verlangen in de kiem kunnen smoren met gedachten aan hoe het zich in de werkelijkheid zal uitspelen, zonder twijfel. Ontstaat er wel twijfel, nieuwsgierigheid, dan kan dat weer een jaar of anderhalf gedoe met wijn worden. Dat heb ik er zoals het nu is niet voor over. Been there done that, zoiets. Ik vind wil altijd zo veel belang krijgen. Zo'n aanjager van valse hoop die later weer instort. Weg wil. Zelfhulpgoeroe's weten daar wel raad mee, met het creëren van valse hoop. Als er een moment komt waarop je heel graag een roes wil, dan kun je denken: zie je, ik wil het nog niet echt. Doe mij eerst nog maar een zelf hulpboek of een podcast met een glas wijn. Ik heb trouwens veel gehad aan zelfhulpgoeroe's. Als we er nou vanuit zouden gaan dat de wil zwak is, dan hoeven we daar niet meer zoveel van te verwachten. Dan hoeven we niet te wachten tot we sterk zijn. Goed genoeg.

Goedemorgen, @Dune de redenering : 'nu is alles voor niets geweest ' maakt het juist lastiger om om te gaan met cravings. De kans is groot dat we dan we een craving koppelen aan falen. Er één krijgen valt dan tegen. 'Hè, het ging net zo goed, helemaal geen cravings gehad' . Maar het gaat juist goed als je cravings hebt èn je leert ermee omgaan. Wat doe je als het niet gaat als een trein? Je daarin bekwamen kan alleen met vallen en opstaan.

Mijn conclusie over angst is dat deze ons lijkt te beschermen tegen een herhaling van situaties die we al hebben overleefd. Er is nauwelijks iets rationeels aan. Als ik merk dat angst mijn raadgever is, dan probeer ik te kijken naar mijn onderbouwing. Daar komen dan een soort half rationele en half vage onbewuste overtuigingen onder te voorschijn die door een kind verzonnen lijken. Herkenbaar aan ja maar-redeneringen. Ik lees twee overtuigingen die je zou kunnen onderzoeken op waarheid: 'als ik hulp wil bij niet of minder drinken dan moet ik eerst naar de huisarts', en : als ik hulp vraag aan iemand van wie ik afhankelijk ben ( in dit geval voor het behandelen van al mijn kwalen) dan ziet hij mij vanaf dat moment als iemand die geen goede zorg meer verdient.'. Gevolg van de tweede overtuiging is dat je niet naar de huisarts gaat, gevolg van de eerste is dat je geen andere hulp zoekt. Muurvast.

@Chantal88 Het kan best een tijd duren voordat je man vertrouwen heeft opgebouwd, dat kun je bijna niet versnellen. En dat hoeft ook niet, het is zijn proces. Als jij niet meer het gedrag vertoont waardoor hij zijn vertrouwen heeft verloren, dan groeit dat vanzelf weer. Het zal nooit meer 100 % worden misschien, maar dat is ook helemaal niet nodig of wenselijk. Stel je in op een poos. En stel het niet als een doel op zich. Voor nu is het belangrijk dat je kunt accepteren dat hij het nog niet heeft, en dat jij je daar af en toe rot onder voelt. Voor allebei volkomen normaal. Het is een valkuil om dat vertrouwen in te zetten als een soort strijd. 'vertrouw je me nou nòg niet,' want je zal de eerste niet zijn die het gebrek aan vertrouwen als excuus aangrijpt om een borrel te nemen. Wees ook lief voor jezelf! Het idee van 'niet vertrouwen' kan als een muur tussen mensen in staan. Als een afstand. Hoe laat je zien dat je iets niet meer doet? Als het je aanspreekt kun je de afstand verkleinen door hem af en toe iets te vertellen over je proces. Dat je vertelt over je middag en dat er een trigger was waardoor je trek kreeg en even de neiging op voelde komen om stiekem een borrel te nemen, maar dat je het niet hebt gedaan. Dat kan vertrouwen geven. Je kunt hem voorstellen of hij het af en toe fijn zou vinden als je een test zou doen. Op de momenten dat hij er aan twijfelt of je stiekem hebt gedronken. Ik kan me voorstellen dat als dan elke keer blijkt dat je je belofte hebt gehouden, dan dat hem helpt. Ik kan me ook voorstellen dat dit voor jou op den duur erg onprettig is en tegen jullie gaat werken. In het verdragen van ongemakkelijke gevoelens zijn mensen met een alcoholprobleem niet zo goed en ze kiezen het liefst voor een oplossing op de korte termijn. Vertrouwen is een probleem waarbij er niet zo'n oplossing is. Waarbij het vooral gaat om tijd en het geduld of het vermogen ontwikkelen de ongemakkelijke gevoelens uit te zitten.

Sartre zei: de hel dat zijn de anderen. Als ik me niet vergis bedoelde hij daarmee: als je jezelf door de ogen van anderen ziet en je daarvan afhankelijk opstelt, dat dat nogal wat ellende veroorzaakt. Als je stopt met drinken ben je niet af van de zorg om hoe een ander naar je kijkt. Maar het scheelt wel enorm en je bent meer in staat om er wat mee te doen. Als je door gaat met zuipen kom je misschien op een punt dat het je niet meer kan schelen. In de supermarkt zitten we klem tussen onze afhankelijkheid van drank en onze afhankelijkheid van de goedkeuring van anderen. Ik zag van de week een groepje alcoholisten zoals we ze graag zien zodat we kunnen zeggen: ik ben geen alcoholist. Vlak bij de opvang, lekker op een bankje met z'n vijven in de zon, drank erbij, druk kletsen, de schaamte voorbij. Zou je een opmerking maken dan kreeg je de wind van voren. Mijn vader was er zo één. Best een pittig leven, maar het kent zijn momenten van saamhorigheid en gezelligheid en tobben over of de buurman ziet hoeveel hij zuipen ging deed ie niet. Als ik iemand om half zes bij de zelfscanner zie staan met een fles wijn en een komkommer, dan heb ik zo mijn gedachten. Iemand die niet weet wat een alcoholprobleem is, zal misschien denken oh ja een komkommer moest ik ook eigenlijk hebben.

Mijn ervaring (met mensen met wie ik meewas, niet aan den lijve) is dat als je op de eerste hulp terecht komt dat het dan niet uitmaakt wat je geschiedenis is, dat je kanker kunt hebben of regelmatige hersenbloedingen, maar dat ze ook altijd andere mogelijke oorzaken willen uitsluiten. Eerst kijken of de stekker erin zit zeg maar. In je opleiding als arts leer je dat je geen conclusies moet trekken zonder onderbouwing. je zou echt voor aap staan tov je vakgenoten als je zou zeggen: ja ik dacht: het is een alcoholist dus ik heb maar niet verder gekeken dan mijn neus lang was. Lijkt het je niet fijn om op een gegeven moment tegen je arts te zeggen als hij vraagt of je nog drinkt: 'nee, al anderhalf jaar niet meer'. Huisartsen hebben ook alcoholproblemen hoor. Kan het een smoes zijn van jou?

Goedemorgen, We hebben zonnepanelen sinds kort en mijn partner wordt helemaal blij van de opbrengst ervan, die hij via een app kan volgen. En daar word ik weer blij van. De invloed van de zonnepanelen op mij is dat ik het als een soort commitment voel aan dit huis en meer zin heb om er mijn eigen draai qua interieur aan te geven en niet steeds in mijn achterhoofd houd dat kopers het ook mooi moeten vinden. De afgelopen jaren kreeg ik het vaker op mijn heupen, verhuizen, maar de conclusie is dat wat ik zoek niet bestaat, net als een ideale partner. Ik geloof dat ik op steeds meer fronten rust vind. Ik heb dus nu een voortuin die straks vol gras en bloemen en potten staat, met een bankje voor het raam en de regenpijp afgekoppeld in een geultje naar het gras. . Laatst had mijn partner een afspraak met iemand en die was wat vroeg, mijn partner was er nog niet. 'oh, appte de gast, ik zit hier heerlijk op het bankje in de zon, rustig aan'. Ik ben gisteren naar 'Waterhorse' geweest. Mooie film. Menselijk, echt.

Mijn partner zit ook heel anders in elkaar, het zorgt vaak wel voor evenwicht. Beide kanten op. Misschien heeft je partner nog het idee dat hij iets voor je moet oplossen @Ties? Ik zou zeggen: laat mij maar schuiven met die podcasts, dat is wat ik nu nodig heb. Ik weet niet hoe bont je het maakt, als hij geen aandacht meer krijgt kan ik me voorstellen dat hij een beteje gaat muiten:-)

Welkom @Sunflower31 Fijn dat je hier bent:) Als ik drink dan is ook het einde zoek. Of dat kan het zomaar zijn. Ik weet van te voren niet of ik het bij 1 glas ga houden of dat het er 20 worden. Vooraf controle uitoefenen kan door het niet in huis te hebben, maar op feesten waar genoeg is om door te blijven gaan en er niet op je lijkt te worden gelet kan ik vooraf mezelf nog zo ernstig hebben toegesproken, ik ben op een gegeven moment strontlazerus, de volgende dag dood en doodziek en ik schaam me weken daarna de ogen uit de kop. Dat maakt dat ik het wel weer een tijdje uit mijn hoofd laat, en dat wekt de schijn van controle. De schaamte is echter een onderdeel van de cyclus. Schaamte houdt me kunstmatig braaf. Braver en onderdaniger dan ik ben en dat gaat knellen. Zodra de schaamte is weggeëbt (en dat doet ie gelukkig altijd) komt er een soort fuck-it mindset voor in de plaats. 'ik mag toch wel een keer... enz'. Jan Geurtz' benadering sprak mij erg aan. Hij maakt van het vastlopen in een verslaving een mogelijkheid om persoonlijk te groeien waardoor je er iets aan hebt op alle levensgebieden. Weg van de schaamte en de zelfafwijzing. Succes!

Misschien is het enige wat die 'ik' doet de boel tegenhouden in plaats van laten rollen:)

Verpieter je eigenlijk? het klinkt zo alsof je wegkwijnen bent. Hoeveel geld zou je overhebben om minder geld te hebben ( kun je ook minder zuipen) maar wel blij te zijn met het leven dat je leidt, de meeste tijd? Misschien kun je als je toch uit je neus zit te eten een plan maken om stapsgewijs een bedrijf te beginnen in kaas of worst, of stroopwafels, of klimaatneutraal schoonmaken. Iets wat je al kunt of kunt leren. Samen met je partner? Als laatste kun je dan je baan opgeven, als het al lekker loopt omdat je partner al flink bezig is. Een vriend van ons heb ik 30 jaar steen en been horen klagen over zijn baan bij een grote verzekeringsmaatschappij. Wel een dikke bolide voor de deur en drie keer per jaar op vakantie. Nu is hij met pensioen, en geniet volgens mij met volle teugen. Af en toe krijg ik een lollig filmpje toegestuurd, en als we elkaar spreken maakt hij een relaxte indruk. Voor hem is die baan verleden tijd. Maar hij leeft nog en is gezond gebleven. Niet iedereen haalt de 65. Misschien is het klagen ook een manier van leven. Ben je op die manier een Hollander gebleven. Dat kan. is dat bij jou zo? Die indruk maak je niet. Waar wacht je op? Dat laatste zei een vriend altijd tegen me.

@TiesHet klinkt alsof je vindt dat verhuizen alleen maar leuk voor jou mag zijn, omdat er rationele overwegingen zijn waarbij je nieuwe plek duidelijk beter is dan de oude. Er komen misschien ook hele normale gevoelens van rouw bij kijken, afscheid van het oude. Tijdelijk verlies van vertrouwdheid, veiligheid ? Zou je dat naast de blijdschap en het verheugen ook mogen voelen als je die gevoelens zou hebben?

Dat vind ik een hele goeie. Een kind dat aandacht/sturing nodig heeft terwijl je er even geen tijd voor hebt. en het dan uiteindelijk, terwijl je je nog zo had voorgenomen dit niet te doen, afschepen met een snoepje of een zak chips voor de tv. Morgen beginnen we met opvoeden:).

@Kraan er is zoals ik het zie nu een misverstand: @Strijkbout reageerde op jouw post met een ervaringsverhaal maar haalde dat later weg. Mijn gedachte daarbij was: lullig voor Kraan. Zou @Lonster1ook zo gedacht kunnen hebben?

En weer een nacht voorbij, hoe voel je je vandaag @Ties? Succes!

Goedemorgen, Mijn dag begint goed. Ik heb de betontegels en de fietsbeugels uit mijn voortuin gehaald en er is iemand die ze wil ophalen zag ik. Had een advertentie gezet. Er komt gras met bloemetjes. En potten. En een bankje. In de vroege ochtend is alleen daar zon en het is een fijn plekje dan. Ik ben gisteren helemaal vergeten om om 8 uur stil te zijn. We gingen eten met een bord op schoot voor de tv om half 8, en toen ik naar bed ging dacht ik er pas weer aan. 'Foei', schoot er door mijn hoofd. Tijdens onze wandeling heb ik het gisteren wel uitgebreid gehad over 4 mei nav de uitspraken van Van der Plas over het bezoek van Zelensky. En over wat 4 mei betekent voor mij.

Hee @Emmy Vervelend dat gepieker. En als het plakt op gezondheid en angst voor erge ziektes dan kan dat je behoorlijk gijzelen weet ik uit ervaring. En alcohol als ontspanning maakt dat gepieker alleen maar erger omdat het zo ongezond is. Wel goed dat je ziet dat je het doet. Dat is best belangrijk denk ik, omdat je er dan wat mee kunt. Als je er helemaal in mee ging, in dat hoofd, zou je het niet eens door hebben en de hele tijd achter die gedachten aanhobbelen. Voor mij waren dingen als mindfulness of de natuur in lange tijd geen manier om even aan dat drukke piekerhoofd te ontsnappen. Het werd juist erger, omdat ik dan minder werd afgeleid van dat hoofd. Herken je dat? In met mijn handen iets doen kon ik wel ontspanning vinden. Veel piekeren zie ik als iets waar je niet makkelijk zelf uit komt, of als iets wat vanzelf overgaat. Een beetje hulp of op zijn minst wat actieve positieve aandacht ervoor hebben is wel fijn. Het gepieker dient een onbewust doel en als je dat doel bij jezelf leert kennen, dan wordt het piekeren minder en lukt ontspannen steeds beter. Onder gepieker zit volgens mij altijd angst, en het gepieker maakt banger en banger. Ook al lijkt het alsof het piekerdenken je er juist uit helpt. het een soort van moet. De hele tijd een ondertoon van stress in ons lijf. Schrap staan. En dat voelt als normaal. Dat is het niet.

Nee, dat is zo. En ik wil niet drinken. Helpt om dat even hardop te zeggen. Ik ben nu aan het kijken waar ze lekkere mocktails serveren zodat we kunnen proosten. Heb er wel zin in, we kunnen het de laatste tijd heel goed vinden samen. Wat grappig, die gedachten vergelijken met een ster die niet meer bestaat, die onthou ik!

Goedemorgen, @Rosee, herkenbaar, dat hoofd uit willen zetten. Ik merk wel dat het steeds makkelijker is om de gedachte aan alcohol als oplossing uit de zorgenriedel te stoppen. Nu nog de gedachten die ik met alcohol wil verdrijven. Toch zit daar ook verbetering in. Ik kan me niet voorstellen dat jij het niet met jezelf kunt uithouden, je bent zo'n schat:-) Ik ga volgende weekend met mijn zus een weekend op pad, ze is dan ook jarig, een mijlpaal. Dit is om allerlei redenen lastig qua alcohol. Een mooie stad, lekker weer, een zus die drinkt en iets te vieren heeft, geen spelbreker wlllen zijn, weinig privacy. Ik heb dan gewoon gedachten die me vertellen dat het best wel kan, één of twee glazen. En dat dit heus niet gaat leiden tot binnen twee weken weer op minimaal anderhalve fles zitten en weer een jaar worstelen met schuld en schaamte voordat ik uiteindelijk weer stop. Een weggegooid jaar. Ik heb er niet meer zoveel, jaren om weg te gooien.