Etty

@Francoise, wat zou je zelf willen van vrienden als je in deze situatie zou zitten? Misschien is dat wel precies wat je kunt doen?

Oh ja precies @Yvonne, sorry... In de zomer moet je me horen klagen als de buren aan het BBQ-en zijn met hun hompen vlees... Het ding zal er uit moeten, maar we zijn er nog niet aan toe.

Het mag hier ook nog wel, maar de stookschaamte rukt op. Ik steek mijn kop nog in het zand, het past zo goed bij het idee van zelfvoorzienend zijn, net als die halve meter moestuin die we hebben in de achtertuin. Misschien moeten we maar echt buiten gaan wonen. Maar ja, dan heb ik geen filmhuis op een uur lopen.

Veel plezier in Zuid Afrika!

@bumperjim We doen het meer voor de leuk en de kleine besparing aan stookkosten, ik woon in een rijtjeshuis en ze zien me al aankomen als we de hele dag zouden gaan stoken. Maar op sommige dagen is het gewoon niet warm te krijgen met de cv en dan is het erg fijn.

Wij hebben een houtkachel, geen pelletkachel. We maken er een sport van om het hele jaar gratis hout bij elkaar te zoeken wat in de kachel kan.

Goedemorgen, @ikkanhet het is inderdaad heerlijk zo'n kachel, we hebben er ook één, maar ik weet niet hoelang het nog mag. Door het niet stoken gaat het ook stinken in huis merk ik.

Ja @bolletje, inderdaad. Door dat kijken naar voetbal zie ik teveel kerstreclames. Ik reageer daar nogal gevoelig op merk ik. Iets waar ik best mee kan leven voelt dan opeens als een gemis, een tekortkoming, een drama. Ik ben dan het meisje met de zwavelstokjes. Wat dat betreft is het fijn dat onze jongens weer naar huis zijn. In het filmhuis zag ik dat McDonalds een tegenoffensief is begonnen, een soort anti kerstreclamecampagne. Verfrissend.

Goedemorgen, Gisteren de kantoorruimte in huis leeggehaald en geschilderd, en vandaag de vloer leggen en weer inrichten. Het wordt mooi. Nu kan ik echt naar kantoor morgen.

Ja uiteraard, volkomen logisch! Maar er was een tijd dat het volkomen ongepast was om dat te doen, dacht ik. En nu mag het wel, ik lees en hoor geen enkele afkeuring. Dat valt me op. Er is dan kennelijk iets veranderd. Net als dat in films vrouwen tegenwoordig vaak opstaan in de ochtend zonder dat ze eerst opgemaakt zijn. Ook een goede ontwikkeling. (al schijnt er ook make-up te zijn voor de nacht, zodat je niet opstaat met je eigen hoofd, maar ik weet niet of dat echt waar is)

Als een film langdradig wordt dan sukkel ik tegenwoordig een beetje weg. Ik merk dat ik meer huil als alle clichés uit de kast worden getrokken. De kerstreclame. Vortex ontroerde me niet. Ik moest wel erg lachen toen ze zijn aantekeningen kordaat verscheurde.

Wat vond je ervan? Ik vond het een goede film, en ook goed in de zin van: niet mijn ogen sluiten. Wel daarna zin in iets minder realistisch:)

Het kleine huis op de prairie, als Charles ging huilen zei mijn moeder altijd dat haar neus ging prikken. Ik heb ook nog met mijn kinderen gekeken, ging nog prima.

Helemaal eens!

Een beetje leven en kijken wat er in me opkomt om te doen. Zeëen van tijd over nu:-)

Er zal best verdriet zijn, maar het lijkt ook voor de bühne. Het laat iets zien wat wenselijk is, imagotechnisch gezien. Zo lijkt het. Grappig. Bij de volgende verkiezingen zien we misschien wel huilende politici.

Goedemorgen, Ik ga steeds meer zien hoe al mijn verbeterplannen en gesleutel aan mezelf me steeds weer op hetzelfde punt brengen: een ander verbeterplan. Ik geloof dat ik wel kan ophouden met zoeken. Gisteren met een half oog meegekeken. Huilden voetballers vroeger ook in het openbaar na verlies? Of is het nu een ding geworden? Misschien is het zelfs wel stoer. Je moet wel ballen hebben om je voor het oog van de wereld ter aarde te storten en het op een janken te zetten. Emancipatie van de emotie? Mag je huilen als je een goede wedstrijd hebt gespeeld en je verliest of ook als je niet zo je dag had? Ik heb er geen verstand van.

De euforie maakt dat ik me goed voelen ga koppelen aan niet drinken. Zolang ik niet drink voel ik me goed is dan het waanidee. Niet hardop rationeel, ik ben niet gek, maar ergens in een schemergebied zit die overtuiging. En voor een deel klopt dat natuurlijk ook, niet teveel drinken heeft veel voordelen, maar niets ter wereld kan voorkomen dat ik me ook een keer rot ga voelen. Heel erg rot misschien wel. Dat is het leven. We hebben daar geen controle over. En stiekem krijgt het niet drinken wel die opdracht: red mij. Het niet drinken is dan eigenlijk een vervanging van het drinken. Als ik dat niet doorzie dan is de koppeling aan niet drinken=je rot voelen (in plaats van : leven is je ook af en toe rot voelen) snel gemaakt. In één klap die fijne controle kwijt. Dat is keihard vallen. Wat mij heeft geholpen is denken: ik ben me aan het bekwamen in niet drinken. Niks balen als ik een fles heb gekocht op een rotdag, ik zie dat het zo blijkbaar werkt. Mooi dat ik het zie. Wat doe ik de volgende keer als ik me rot voel? En wat kan ik doen aan die neiging om dat te voorkomen?

Goedemorgen, Vannacht had ik een droom waarin een situatie waar ik vreselijk van baal en verdrietig over ben werd opgelost. Alles was goed. Ik werd wakker en dacht: ik heb het liever andersom. Eigenlijk was het een nachtmerrie. Gek. Maar ook ergens: als het zomaar opgelost zou zijn, dan zou het leerzame deel ook weg zijn. De ervaring die er is door een belangrijke houvast kwijt te zijn. Die zou ik dan wel missen. De kop kan niet meer terug in het zand.

Goedemorgen,

Goedemorgen, Lijkt me een 'leuke' film @bumperjim, ga ik zeker zien. In deze donkere dagen ga ik twee keer per week naar het filmhuis, heerlijk. In december een paar uit de oude doos, David Lynch. Afgelopen weekend 'the menu' en 'she said'. Vanavond Emily.

Dat het niet zo lekker gaat en dat je dan naar anderen gaat uithalen?

Zwaar geschut: 'moeilijk en ongezellig'. Inderdaad, wat maakt die ene nou uit, als je hem niet drinkt? Aan mezelf vraag ik: waarom is het belangrijk voor mij dat die ander mij snapt? We hadden het hier laatst nog over hier op het forum. Dat bezwijken onder sociale druk, de angst om er niet bij te horen, iets anders kan zijn dan een smoes nodig hebben om te drinken.

Ik lees vaak dubbele boodschappen, waaruit ik zou kunnen opmaken dat ze mijn hulp wel nodig hebben. Ik ga twijfelen. Dat ik denk: ik laat ze gewoon een tijdje in hun sop gaar koken, maar dan bang ben dat ze denken :hoe het met me gaat kan ze niks schelen. Mijn moeder was toxic avant la lettre

Ik ook niet @Yvonne. Maar ergens zullen ze het toch wel weten. Maar er is een verschil tussen een reactie krijgen als: kind waarom ben je nou weer ongelukkig, we maken ons altijd zorgen om jou, of gewoon aan de ogen van je moeder zien dat ze zorgen om je maakt. En dat voorkomt inderdaad niet dat ze je weten te vinden als het nodig is. 'en ze keek hem aan met de blik die hij zo goed van zijn moeder kende: een mengeling van paniek en tristesse die geen glimlach weg kon spelen.' deze in komt uit een boek van Griet Opdebeeck en verwoord exact wat mijn kinderen aan mij zien als ik het gevoel heb dat ik hun pijn moet fixen. Want dat kan ik niet.