Etty

@Kraan er is zoals ik het zie nu een misverstand: @Strijkbout reageerde op jouw post met een ervaringsverhaal maar haalde dat later weg. Mijn gedachte daarbij was: lullig voor Kraan. Zou @Lonster1ook zo gedacht kunnen hebben?

En weer een nacht voorbij, hoe voel je je vandaag @Ties? Succes!

Goedemorgen, Mijn dag begint goed. Ik heb de betontegels en de fietsbeugels uit mijn voortuin gehaald en er is iemand die ze wil ophalen zag ik. Had een advertentie gezet. Er komt gras met bloemetjes. En potten. En een bankje. In de vroege ochtend is alleen daar zon en het is een fijn plekje dan. Ik ben gisteren helemaal vergeten om om 8 uur stil te zijn. We gingen eten met een bord op schoot voor de tv om half 8, en toen ik naar bed ging dacht ik er pas weer aan. 'Foei', schoot er door mijn hoofd. Tijdens onze wandeling heb ik het gisteren wel uitgebreid gehad over 4 mei nav de uitspraken van Van der Plas over het bezoek van Zelensky. En over wat 4 mei betekent voor mij.

Hee @Emmy Vervelend dat gepieker. En als het plakt op gezondheid en angst voor erge ziektes dan kan dat je behoorlijk gijzelen weet ik uit ervaring. En alcohol als ontspanning maakt dat gepieker alleen maar erger omdat het zo ongezond is. Wel goed dat je ziet dat je het doet. Dat is best belangrijk denk ik, omdat je er dan wat mee kunt. Als je er helemaal in mee ging, in dat hoofd, zou je het niet eens door hebben en de hele tijd achter die gedachten aanhobbelen. Voor mij waren dingen als mindfulness of de natuur in lange tijd geen manier om even aan dat drukke piekerhoofd te ontsnappen. Het werd juist erger, omdat ik dan minder werd afgeleid van dat hoofd. Herken je dat? In met mijn handen iets doen kon ik wel ontspanning vinden. Veel piekeren zie ik als iets waar je niet makkelijk zelf uit komt, of als iets wat vanzelf overgaat. Een beetje hulp of op zijn minst wat actieve positieve aandacht ervoor hebben is wel fijn. Het gepieker dient een onbewust doel en als je dat doel bij jezelf leert kennen, dan wordt het piekeren minder en lukt ontspannen steeds beter. Onder gepieker zit volgens mij altijd angst, en het gepieker maakt banger en banger. Ook al lijkt het alsof het piekerdenken je er juist uit helpt. het een soort van moet. De hele tijd een ondertoon van stress in ons lijf. Schrap staan. En dat voelt als normaal. Dat is het niet.

Nee, dat is zo. En ik wil niet drinken. Helpt om dat even hardop te zeggen. Ik ben nu aan het kijken waar ze lekkere mocktails serveren zodat we kunnen proosten. Heb er wel zin in, we kunnen het de laatste tijd heel goed vinden samen. Wat grappig, die gedachten vergelijken met een ster die niet meer bestaat, die onthou ik!

Goedemorgen, @Rosee, herkenbaar, dat hoofd uit willen zetten. Ik merk wel dat het steeds makkelijker is om de gedachte aan alcohol als oplossing uit de zorgenriedel te stoppen. Nu nog de gedachten die ik met alcohol wil verdrijven. Toch zit daar ook verbetering in. Ik kan me niet voorstellen dat jij het niet met jezelf kunt uithouden, je bent zo'n schat:-) Ik ga volgende weekend met mijn zus een weekend op pad, ze is dan ook jarig, een mijlpaal. Dit is om allerlei redenen lastig qua alcohol. Een mooie stad, lekker weer, een zus die drinkt en iets te vieren heeft, geen spelbreker wlllen zijn, weinig privacy. Ik heb dan gewoon gedachten die me vertellen dat het best wel kan, één of twee glazen. En dat dit heus niet gaat leiden tot binnen twee weken weer op minimaal anderhalve fles zitten en weer een jaar worstelen met schuld en schaamte voordat ik uiteindelijk weer stop. Een weggegooid jaar. Ik heb er niet meer zoveel, jaren om weg te gooien.

Ik heb na zitten denken over je vraag @Kraan. Terugkijkend is er niet één reden waardoor ik meer ben gaan drinken dan me lief is. Als ik kijk naar mogelijke aanleidingen in de toekomst waarbij ik het moelijk ga krijgen, dan liggen die altijd op het sociale vlak en de angst om niet leuk, interessant of aardig gevonden te worden. Door ervaringen in mijn jeugd is er een diepe(meestal onbewuste) overtuiging in mij ontstaan dat ik niet de moeite waard ben voor andere mensen om aandacht aan te schenken. En dat ik mijn best moet doen om dat te veranderen, te verbloemen enz. Alle teleurstellingenen angsten op dat gebied, en alle sucessen, zijn voor mij een aanleiding om aan drank te denken. De dodelijke combinatie van trauma en verslaving is neem ik aan dat je door een trauma respons gegijzeld wordt en er dan maar één uitweg mogelijk lijkt te zijn. Eén strategie?

Goedemorgen, Mooi wat je schrijft over je dochter @lady jane. Ik ben gisteren naar Alma Viva geweest. Mooi, al doezelde ik wel wat in af en toe. Als ik 's avonds ga heb ik dat vaker. Bij deze film kon dat, ging het zo te zien toch meer om de sfeer en de herhaling waaruit moet blijken hoe het leven is in een kleine dorpsgemeenschap in Portugal gezien door de ogen van een klein meisje.

Beetje in de tuin bezig geweest, met de buurvrouw gekletst, spullen waar ik vanaf wil op marktplaats gezet. Leuke simpele dingen die ik eigenlijk alleen fijn vind als er geen zorgen door mijn kop spoken. Dus als ik in de tuin sta te klooien dan weet ik dat het lekker gaat. Ah wat leuk een nieuwe kat @Strijkbout. Zo'n kleintje . Bij de buren zag ik er ook weer één in de gordijnen hangen. Ik moet sterk zijn, we beginnen er niet meer aan!

Ik noem het niet voor niets een vrolijke hypothese @Oskar. Het onderzoeken waard. Maar hoe langer ik leef, hoe aannemelijker het lijkt dat het leven gewoon gebeurt, ook het leren van ervaring. Ik kan het helemaal mis hebben natuurlijk, maar ook dat gebeurt gewoon.

Een heerlijk boek, daar heb ik ook zin in. Een goed verhaal. Bij boeken is het bij mij òf ik stop niet met lezen, òf ik hou op na 15 pagina's, dan kom ik er niet in. Ik heb een enorm alle tijd verslindend project afgerond en heb nu wel weer ruimte voor een goed boek. Ik vind de combi van hele fijne motregen en al dat frisse groen buiten heerlijk, het ruikt zo lekker.

de verslaving voorbij

'Vraag me overigens wel af... zit hier niet potentieel de valkuil in dat het allemaal wel heel 'losjes' wordt, en ook een manier kan worden om juist het drinken te rechtvaardigen en wel 'oké te vinden?' Is dat juist niet wat er nu de hele tijd gebeurt? Er is een ik die afkeurt, en er is een ik die rechtvaardigt. Als je de 'Ik of ego illusie' doorziet, dan geldt dat ook voor de illusies die datzelfde ik verzint : dat je het nodig hebt, niet ziek zal worden, geen mensen gaat appen, niet wakker zal liggen om drie uur, niet je hele dopaminehuishouding in de war gooit en neerslachtiger door het leven gaat dan nodig enz. Misschien blijft er dan een blije drinker over die af en toe een glas drinkt of zich zonder zelfverwijt klem zuipt. Maar bij mij gaat dat niet zo. Ik wil het effect van te veel drank op mijn leven niet. Als ik met mijn witte huid te lang in de zon ga zitten dan verbrand ik. Ook als ik verdrietig ben en troost zoek in de warmte. Als ik een glas wijn drink dan heb ik dat diverse malen op precies dezelfde manier verkeerd zien gaan. Er kan dan wel geen vrije wil bestaan (nog zo'n ik-illusie), leren kunnen we wel van hoe iets in de praktijk gaat. Ik heb lange periodes niet gedronken en op een gegeven moment begon ik weer. Achteraf gezien was het stoppen of weer beginnen geen keuze, het gebeurde. Als er een 'ik' was geweest die er vat op had gehad en aan de knoppen draaide, dan was achteraf gezien mijn hele leven op heel veel fronten anders gelopen. Dus die ik moet wel een illusie zijn is mijn vrolijke hypothese. Lijkt me aannemelijker dan te veronderstellen dat die ik wel bestaat. Het (niet zo) handige aan het geloof in een ik is dat we er de schuld mee kunnen geven en krijgen. En er daardoor, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, onze individuele verantwoordelijkheid voor het geheel mee kunnen ontlopen.

Het leest als een herkenbare worsteling bij je. Je poneerde de stelling op het filosofendraadje: de ik is een illusie. Dat zou je kunnen helpen bij de worsteling misschien. Als je het ik (of ego) niet meer ziet als iets dat aan de knoppen zit, dan hoef je er ook niet meer op te vertrouwen dat het die ik is die je uit de misère gaat helpen. Er is minder claimen, kramp. Je kunt het eigenlijk niet meer fout doen. Dan voel je je vrijer om iets wel of niet te doen. Pas als het niet uitmaakt of je wel of niet drinkt, als je geen oordeel over die zogenaamde ik hebt, kun je zien wat het je oplevert om het wel of niet te doen. Alsof je het bij een ander ziet gebeuren. Ken je Jan Geurtz? Die heeft een boek geschreven over verslavingen dat hier over gaat o.a.

Goedemorgen, Vroeger ging ik met de kinderen spullen verkopen op de vrijmarkt. Enig om te doen. Ze ervan te zien leren. Aan het begin van de dag schuchter direct ja zeggen tegen een bod, en aan het einde van de dag ze te horen zeggen: nee dan neemt ik het liever weer mee naar huis. Ik las vandaag een artikel in de krant over schatzoeken. In kringloopwinkels en op markten op zoek naar iets wat veel waard is en dat voor een habbekrats wordt aangeboden door mensen die dat niet weten .Lijkt me een leuke hobby. Ik krijg er zin in. Wat het wel een beetje verpest voor mij is dat ik het eigenlijk een beetje oneerlijk vindt. Handelen met voorkennis. Dat je weet dat iets zesduizend euro waard is en je er een tientje voor biedt. Aan de andere kant staat het een ieder vrij om zich te verdiepen in de waarde van spullen. Een buurman van mij doet het tegenwoordig, en verkoopt het dan weer. Alle dozen en inpakmateriaal die we krijgen bij online aankopen wil hij altijd graag hebben. Hij heeft er echt oog voor gekregen. Ik vind vaak dat Willem wat ongemakkelijk overkomt. Alsof hij zegt: ik ben maar een gewone boerenlul net als jullie, alsof hij het jongetje is uit de nieuwe kleren van de keizer en op het punt staat te roepen dat de keizer geen kleren aan heeft, maar bang is dat dan zijn moeder boos op hem wordt. Ik ga vandaag in de tuin aan de slag en de duinen in en lekker eten. Daar heb ik echt zin in. Een een beetje werken, wat op een vrije dag zo door de week altijd heel lekker voelt: het hoeft niet.

Ai dat is pittig @lady jane, sterkte met op afstand moederen!

Goedemorgen, Ik ga ook even de duinen in nu de zon nog schijnt. En dan vanmiddag wat werk inhalen. Ik was gisteren naar 'Joyland' Pakistaanse film. Aanrader vind ik. En wezen dansen. Zo'n dansfeest voor plussers. De muziek was niet mijn ding, te popi en meebleren, maar wel zin gekregen om dit weer vaker te doen.

Hoi, Ik ga lekker in bad met een boek, terwijl partner kookt. Geen idee wat. Gisteren naar The quiet girl geweest, mooie film. Verder niet veel te melden.

Heel fijn dat je blijft !

Ik moest ook denk aan het woke verhaal @Musashi. Er lijkt een verschuiving gaande te zijn waarin gevoelens meer aandacht krijgen. Vroeger was de enige manier om met pijnlijke gevoelens om te gaan ze wegdrukken. Niet janken, je bent niet van suiker. We hebben allemaal wel eens wat. Wat ik nu hoor is: we willen serieus genomen worden, we willen worden gehoord. We willen het niet meer oplossen zoals jullie dat hebben gedaan. Good for them. De emancipatie van gevoelens. Maar inderdaad: we hebben ze allemaal, en wie moet er dan rekening houden met wie? Je zou de indruk kunnen krijgen dat de gevoelens van de één meer bijzonder zijn dan die van de ander. Dat kan nooit goed gaan. Ik werkte vroeger in een bedrijf met vooral mannen. De directeur kwam regelmatig met een roodaangelopen hoofd van drift uit zijn hok stormen. Hij riep eerst op bulderende toon iets in het algemeen: wat is hier gvd aan de hand! Wie heeft dit gedaan! Waarop bij iedereen in de kantoortuin het hoofd tussen de schouders verdween. Dat verbaasde me in het begin, al die praatjesmakers waren bang voor die driftkikker! Ik moest mijn lachen inhouden. Totdat ik zelf een keer degene was die 'het gedaan had' en een publieke vernedering kreeg. De baan was heel erg leuk en ik heb ontzettend gelachen met mijn collega's. We vonden de directeur een klootzak, (en een slijmerd, maar dat was vooral tegen mij, pittige meid van 25) maar niemand had het over hoe het voelde om zo vernederd te worden, welk effect het op ons had om in een gespannen sfeer te werken. Ik probeerde mijn tranen van vernedering in te houden todat ik op de wc was en nam mezelf mijn zwakte kwalijk. Is het beter om gevoelens weg te drukken, weg te redeneren, wat we allemaal doen en hebben geleerd? Is het dankzij de generatie jongere mensen die anders met hun gevoelens willen omgaan dat zo'n werksfeer als ik hierboven beschrijf niet meer zo gewoon is?

Misschien helpt het je als je ondersteuning zoekt, iemand die een tijdje met je meekijkt? Drie jonge kinderen is pittig, en als je er middenin zit is het vaak moeilijk om te zien wat je eventueel anders zou kunnen doen. Achteraf gezien had ik graag hulp gezocht voor mezelf. Heb het te weinig gedaan, omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Schaamte. Kinderen drukken op allerlei knoppen waarbij je vol op de automatische piloot gaat volgens patronen waar je misschien in je eentje niet uit komt. Vaak spelen blinde vlekken een rol, en een ander kan je helpen die te leren zien.

Het is denk ik eerder: het beestje bij de naam noemen. De gevoelens waren er altijd al. Maar onze generatie mocht er niets mee. Gauw zand erover, niet miepen. Gevoelens mogen voelen en benoemen is veel belangrijker geworden, wat ook een plezierig effect heeft: je hoeft er niet zo van te schrikken als iemand zegt dat ie iets voelt. Het is veel normaler geworden. Iedereen heeft ze. Ook gevoelens van angst en onveiligheid. Volstrekt normaal. We hoeven er niets mee, alleen maar luisteren. Niet ontkennen, bagatelliseren, relativeren enz. Dat schept alleen maar afstand. Het is wel wennen, want we zijn getraind in zo hard mogelijk wegrennen als het gaat om voelen.

@Reacher Als ik je hoor zeggen: 'het forum is niet veilig', dan klinkt dat als een belangrijk inzicht. Alsof je zegt: zoals ik er naar keek was zoals ik het graag wilde, maar niet zoals het was. En dat je nu nog niet weet hoe je te verhouden tot het forum, wetende dat het je niet de veilige omgeving kan bieden die jij nodig hebt? Misschien was de insteek eerder: hoe kunnen we het forum veiliger maken, maar realiseer je je dat dit niet mogelijk is? In zijn huidige vorm is het forum geen plek waar je je kwetsbaar op kunt stellen zonder de kans aangevallen of afgewezen te worden op die kwetsbaarheid. Behalve als je bewust wilt oefenen met blootstellen, waarom zou je je dan kwetsbaar op willen stellen? Wat valt er dan nog te halen? Ik hoop dat je een modus kan vinden waarin ik je nog regelmatig kan lezen.

Ik heb een kat van 18 en een half die dementeert. Als ze er niet meer is wil ik geen andere meer. Zeg ik nu.

Hoe vonden jullie Tár @lady jane?