Etty

Een beetje leven en kijken wat er in me opkomt om te doen. Zeëen van tijd over nu:-)

Er zal best verdriet zijn, maar het lijkt ook voor de bühne. Het laat iets zien wat wenselijk is, imagotechnisch gezien. Zo lijkt het. Grappig. Bij de volgende verkiezingen zien we misschien wel huilende politici.

Goedemorgen, Ik ga steeds meer zien hoe al mijn verbeterplannen en gesleutel aan mezelf me steeds weer op hetzelfde punt brengen: een ander verbeterplan. Ik geloof dat ik wel kan ophouden met zoeken. Gisteren met een half oog meegekeken. Huilden voetballers vroeger ook in het openbaar na verlies? Of is het nu een ding geworden? Misschien is het zelfs wel stoer. Je moet wel ballen hebben om je voor het oog van de wereld ter aarde te storten en het op een janken te zetten. Emancipatie van de emotie? Mag je huilen als je een goede wedstrijd hebt gespeeld en je verliest of ook als je niet zo je dag had? Ik heb er geen verstand van.

De euforie maakt dat ik me goed voelen ga koppelen aan niet drinken. Zolang ik niet drink voel ik me goed is dan het waanidee. Niet hardop rationeel, ik ben niet gek, maar ergens in een schemergebied zit die overtuiging. En voor een deel klopt dat natuurlijk ook, niet teveel drinken heeft veel voordelen, maar niets ter wereld kan voorkomen dat ik me ook een keer rot ga voelen. Heel erg rot misschien wel. Dat is het leven. We hebben daar geen controle over. En stiekem krijgt het niet drinken wel die opdracht: red mij. Het niet drinken is dan eigenlijk een vervanging van het drinken. Als ik dat niet doorzie dan is de koppeling aan niet drinken=je rot voelen (in plaats van : leven is je ook af en toe rot voelen) snel gemaakt. In één klap die fijne controle kwijt. Dat is keihard vallen. Wat mij heeft geholpen is denken: ik ben me aan het bekwamen in niet drinken. Niks balen als ik een fles heb gekocht op een rotdag, ik zie dat het zo blijkbaar werkt. Mooi dat ik het zie. Wat doe ik de volgende keer als ik me rot voel? En wat kan ik doen aan die neiging om dat te voorkomen?

Goedemorgen, Vannacht had ik een droom waarin een situatie waar ik vreselijk van baal en verdrietig over ben werd opgelost. Alles was goed. Ik werd wakker en dacht: ik heb het liever andersom. Eigenlijk was het een nachtmerrie. Gek. Maar ook ergens: als het zomaar opgelost zou zijn, dan zou het leerzame deel ook weg zijn. De ervaring die er is door een belangrijke houvast kwijt te zijn. Die zou ik dan wel missen. De kop kan niet meer terug in het zand.

Goedemorgen,

Goedemorgen, Lijkt me een 'leuke' film @bumperjim, ga ik zeker zien. In deze donkere dagen ga ik twee keer per week naar het filmhuis, heerlijk. In december een paar uit de oude doos, David Lynch. Afgelopen weekend 'the menu' en 'she said'. Vanavond Emily.

Dat het niet zo lekker gaat en dat je dan naar anderen gaat uithalen?

Zwaar geschut: 'moeilijk en ongezellig'. Inderdaad, wat maakt die ene nou uit, als je hem niet drinkt? Aan mezelf vraag ik: waarom is het belangrijk voor mij dat die ander mij snapt? We hadden het hier laatst nog over hier op het forum. Dat bezwijken onder sociale druk, de angst om er niet bij te horen, iets anders kan zijn dan een smoes nodig hebben om te drinken.

Ik lees vaak dubbele boodschappen, waaruit ik zou kunnen opmaken dat ze mijn hulp wel nodig hebben. Ik ga twijfelen. Dat ik denk: ik laat ze gewoon een tijdje in hun sop gaar koken, maar dan bang ben dat ze denken :hoe het met me gaat kan ze niks schelen. Mijn moeder was toxic avant la lettre

Ik ook niet @Yvonne. Maar ergens zullen ze het toch wel weten. Maar er is een verschil tussen een reactie krijgen als: kind waarom ben je nou weer ongelukkig, we maken ons altijd zorgen om jou, of gewoon aan de ogen van je moeder zien dat ze zorgen om je maakt. En dat voorkomt inderdaad niet dat ze je weten te vinden als het nodig is. 'en ze keek hem aan met de blik die hij zo goed van zijn moeder kende: een mengeling van paniek en tristesse die geen glimlach weg kon spelen.' deze in komt uit een boek van Griet Opdebeeck en verwoord exact wat mijn kinderen aan mij zien als ik het gevoel heb dat ik hun pijn moet fixen. Want dat kan ik niet.

Ja, maar zo werkt het gewoon soms. Vannacht een uur wakker gelegen en liggen malen over dochter. Meestal helpt het om tegen mezelf te zeggen dat ik niet haar maar mezelf in veiligheid wil brengen met dat gepieker. Het is iets in onszelf waar we iets mee moeten, niet gaan liggen nadenken over hun leven fixen. Vannacht werkte het niet. Dan denk ik, pieker maar dan, doe maar even. Mijn partner piekert nooit over de kinderen. Nooit gedaan ook. Als het zou helpen had hij het vast ook gedaan.

Voor mijn zoon (nu 27) is het systeem waar je mee te maken hebt als volwassene een stuk makkelijker dan toen hij op de middelbare school zat. Ik verbaas me echt over zijn belastbaarheid nu. Hij heeft zijn wereld al een beetje nara zijn eigen hand kunnen zetten, en hij hoeft natuurlijk niet meer de hele dag om te gaan met pubers

Nou ja en veel minder kosten. Geen smartphones, laptops. Geen dure koffie to go, een boterham mee. Wij zijn echt gekke Henkie als het gaat om wat wij allemaal hebben gefinancierd. Dat was voor een deel ook wel om conflicten te vermijden. En misschien ook wel om te laten zien dat we mee konden komen met andere ouders. Beetje dom.

Dus je onderhoudt drie mensen die zelf ook in staat zijn om geld te verdienen? Wat houd jij hoog?

Ik ging toen ik 16 was een maand op vakantie en stuurde de eerste dag een kaartje dat ik veilig was aangekomen aan de andere kant van de oceaan. Mijn moeder maakte zich namelijk nogal snel zorgen. Die kaart kwam pas na twee weken aan

Een therapeut die me al snel doorhad wees me er fijntjes op. Zij had het ook over gezonde frustraties en tegenslagen waar we ze niet tegen mogen beschermen, die ze moeten meemaken, die bij het leven horen. Als we ze proberen te voorkomen dan geven we ze de boodschap mee: je kunt het niet, je hebt mij nodig. En ze krijgen ze toch wel. Die studie van toen nee, daar heb ik geen zin meer in. Studeren op zich wel, en doe ik ook eigenlijk wel maar dan niet meer voor een diploma. Ik leer altijd wel iets nieuws. Ik ben nu in staat om te kijken waar mijn behoeften liggen, en er dan een vorm bij te kiezen om ze te vervullen. Soms kan dat niet meer dan een klein beetje maar dat is al leuk. Dat hoeft niet persé met een betaalde baan te zijn. Ik ben tevreden met het werk wat ik nu doe omdat het parttime genoeg betaalt en verder te kunnen doen met mijn tijd wat ik wil. Wat ik anders had willen doen, ik probeer te antwoorden maar ik vind dat zo'n zelfkastijding eigenlijk. Goed dat je het vroeg. Wat ik nu kan en wil veranderen, daar wil ik me mee bezig houden. De rest is geweest, en ik heb mijn best gedaan. Dat doen we allemaal.

Goedemorgen,

Dat klinkt goed! Wat je schrijft lijkt heel erg op hoe ik het deed. Ik had mijn leven ook helemaal heengeplooid om de kinderen, beschikbaar beschikbaar beschikbaar. Ook na een jaar gestopt met een studie (spijt van!), werken in een eigen bedrijf zodat ik mijn eigen uren kon inplannen en vrij kon nemen als er wat was. Ik ben nu 57 en ik denk soms wel dat ik het anders had willen doen. Maar op dat moment was het mijn manier, de manier waarop ik het allemaal vol kon houden. En zo voelde het ook regelmatig, niet genieten van mijn leven maar de dag doorkomen. Mijn lol was dat anderen daar wel aan toe kwamen, aan van het leven genieten. En dat ìs ook leuk maar je kunt het overdrijven. Ken je de term 'curling ouderschap?' Dat was wel op mij van toepassing;)

Ja, herkenbaar. Misschien verwachten we er iets van wat niet realistisch is. En als we drinken is het een excuus. Als ik gestopt ben, dan... En dan zijn we gestopt en dan is het alleen maar iets verstandigs, en wanneer krijgen we het nou? De beloning voor ons offer? De koppeling met alcohol klopt niet. Leegte, gebrek aan zelfsturing enz, dat komt niet omdat we niet drinken. Dat komt omdat we ons leven hebben ingericht op een manier die niet bevredigend is voor ons. Misschien wel voor alle anderen, en dat is best lekker, maar niet voor ons. Doe je dingen die je echt leuk vind om te doen, het doen zelf, en niet alleen voor de beloning (slanker/beter enz)?

Goedemorgen, Naar 'Vortex' geweest. Twee oudjes in een stampvol appartement in Parijs, zij aan het dementeren, hij flinke hartproblemen. Een inkijkje van 114 minuten in een niet onwaarschijnlijk toekomstscenario. Er liepen mensen weg, dat gebeurt niet vaak. Ik vond het een mooie film.

Mijn partner zei jaren geleden, toen ik heel blij was dat ik niet meer dronk, dat hij het zó jammer vond dat we niet meer zus en zo konden. Dat hij dat zo zou gaan missen. Hij dronk toen nog wel. Ik weet nog dat ik me enorm verscheurd voelde. Waarom kon ik nou niet gewoon... Als de ander het maar fijn heeft. Misschien ook sterker iets wat bij vrouwen leeft. Dat pleasegedrag.

Ja dat. Zo herkenbaar:)

Waarom laat je die nu toe denk je? Is er iets veranderd? Mijn eigen ervaring met 'weer beginnen omdat het een goed idee is gaan lijken' is dat er achteraf gezien altijd een soort timing was. Een toenemende onverschilligheid, somberheid. Subtiel. Gewenning aan de dankbaarheid dat ik niet drink waardoor het niet meer zoveel voorstelt. Het jaargetijde. Oid.

Denk je dat het een excuus was van jou om te kunnen drinken? Ik weet dat het bij mij zo is: ik verloochen mezelf liever dan dat ik iemand teleur moet stellen in de vriendschap of relatie. De situatie die jij schetst zou voor mij ook een lastige zijn om me aan de afspraken te houden die ik met mezelf gemaakt heb. Dat zou dan niet zo veel met alcohol te maken hebben, of een smoes nodig hebben. Eerder met mijn angst voor iets.