Etty

Wij hebben een houtkachel, geen pelletkachel. We maken er een sport van om het hele jaar gratis hout bij elkaar te zoeken wat in de kachel kan.

Goedemorgen, @ikkanhet het is inderdaad heerlijk zo'n kachel, we hebben er ook één, maar ik weet niet hoelang het nog mag. Door het niet stoken gaat het ook stinken in huis merk ik.

Ja @bolletje, inderdaad. Door dat kijken naar voetbal zie ik teveel kerstreclames. Ik reageer daar nogal gevoelig op merk ik. Iets waar ik best mee kan leven voelt dan opeens als een gemis, een tekortkoming, een drama. Ik ben dan het meisje met de zwavelstokjes. Wat dat betreft is het fijn dat onze jongens weer naar huis zijn. In het filmhuis zag ik dat McDonalds een tegenoffensief is begonnen, een soort anti kerstreclamecampagne. Verfrissend.

Goedemorgen, Gisteren de kantoorruimte in huis leeggehaald en geschilderd, en vandaag de vloer leggen en weer inrichten. Het wordt mooi. Nu kan ik echt naar kantoor morgen.

Ja uiteraard, volkomen logisch! Maar er was een tijd dat het volkomen ongepast was om dat te doen, dacht ik. En nu mag het wel, ik lees en hoor geen enkele afkeuring. Dat valt me op. Er is dan kennelijk iets veranderd. Net als dat in films vrouwen tegenwoordig vaak opstaan in de ochtend zonder dat ze eerst opgemaakt zijn. Ook een goede ontwikkeling. (al schijnt er ook make-up te zijn voor de nacht, zodat je niet opstaat met je eigen hoofd, maar ik weet niet of dat echt waar is)

Als een film langdradig wordt dan sukkel ik tegenwoordig een beetje weg. Ik merk dat ik meer huil als alle clichés uit de kast worden getrokken. De kerstreclame. Vortex ontroerde me niet. Ik moest wel erg lachen toen ze zijn aantekeningen kordaat verscheurde.

Wat vond je ervan? Ik vond het een goede film, en ook goed in de zin van: niet mijn ogen sluiten. Wel daarna zin in iets minder realistisch:)

Het kleine huis op de prairie, als Charles ging huilen zei mijn moeder altijd dat haar neus ging prikken. Ik heb ook nog met mijn kinderen gekeken, ging nog prima.

Helemaal eens!

Een beetje leven en kijken wat er in me opkomt om te doen. Zeëen van tijd over nu:-)

Er zal best verdriet zijn, maar het lijkt ook voor de bühne. Het laat iets zien wat wenselijk is, imagotechnisch gezien. Zo lijkt het. Grappig. Bij de volgende verkiezingen zien we misschien wel huilende politici.

Goedemorgen, Ik ga steeds meer zien hoe al mijn verbeterplannen en gesleutel aan mezelf me steeds weer op hetzelfde punt brengen: een ander verbeterplan. Ik geloof dat ik wel kan ophouden met zoeken. Gisteren met een half oog meegekeken. Huilden voetballers vroeger ook in het openbaar na verlies? Of is het nu een ding geworden? Misschien is het zelfs wel stoer. Je moet wel ballen hebben om je voor het oog van de wereld ter aarde te storten en het op een janken te zetten. Emancipatie van de emotie? Mag je huilen als je een goede wedstrijd hebt gespeeld en je verliest of ook als je niet zo je dag had? Ik heb er geen verstand van.

De euforie maakt dat ik me goed voelen ga koppelen aan niet drinken. Zolang ik niet drink voel ik me goed is dan het waanidee. Niet hardop rationeel, ik ben niet gek, maar ergens in een schemergebied zit die overtuiging. En voor een deel klopt dat natuurlijk ook, niet teveel drinken heeft veel voordelen, maar niets ter wereld kan voorkomen dat ik me ook een keer rot ga voelen. Heel erg rot misschien wel. Dat is het leven. We hebben daar geen controle over. En stiekem krijgt het niet drinken wel die opdracht: red mij. Het niet drinken is dan eigenlijk een vervanging van het drinken. Als ik dat niet doorzie dan is de koppeling aan niet drinken=je rot voelen (in plaats van : leven is je ook af en toe rot voelen) snel gemaakt. In één klap die fijne controle kwijt. Dat is keihard vallen. Wat mij heeft geholpen is denken: ik ben me aan het bekwamen in niet drinken. Niks balen als ik een fles heb gekocht op een rotdag, ik zie dat het zo blijkbaar werkt. Mooi dat ik het zie. Wat doe ik de volgende keer als ik me rot voel? En wat kan ik doen aan die neiging om dat te voorkomen?

Goedemorgen, Vannacht had ik een droom waarin een situatie waar ik vreselijk van baal en verdrietig over ben werd opgelost. Alles was goed. Ik werd wakker en dacht: ik heb het liever andersom. Eigenlijk was het een nachtmerrie. Gek. Maar ook ergens: als het zomaar opgelost zou zijn, dan zou het leerzame deel ook weg zijn. De ervaring die er is door een belangrijke houvast kwijt te zijn. Die zou ik dan wel missen. De kop kan niet meer terug in het zand.

Goedemorgen,

Goedemorgen, Lijkt me een 'leuke' film @bumperjim, ga ik zeker zien. In deze donkere dagen ga ik twee keer per week naar het filmhuis, heerlijk. In december een paar uit de oude doos, David Lynch. Afgelopen weekend 'the menu' en 'she said'. Vanavond Emily.

Dat het niet zo lekker gaat en dat je dan naar anderen gaat uithalen?

Zwaar geschut: 'moeilijk en ongezellig'. Inderdaad, wat maakt die ene nou uit, als je hem niet drinkt? Aan mezelf vraag ik: waarom is het belangrijk voor mij dat die ander mij snapt? We hadden het hier laatst nog over hier op het forum. Dat bezwijken onder sociale druk, de angst om er niet bij te horen, iets anders kan zijn dan een smoes nodig hebben om te drinken.

Ik lees vaak dubbele boodschappen, waaruit ik zou kunnen opmaken dat ze mijn hulp wel nodig hebben. Ik ga twijfelen. Dat ik denk: ik laat ze gewoon een tijdje in hun sop gaar koken, maar dan bang ben dat ze denken :hoe het met me gaat kan ze niks schelen. Mijn moeder was toxic avant la lettre

Ik ook niet @Yvonne. Maar ergens zullen ze het toch wel weten. Maar er is een verschil tussen een reactie krijgen als: kind waarom ben je nou weer ongelukkig, we maken ons altijd zorgen om jou, of gewoon aan de ogen van je moeder zien dat ze zorgen om je maakt. En dat voorkomt inderdaad niet dat ze je weten te vinden als het nodig is. 'en ze keek hem aan met de blik die hij zo goed van zijn moeder kende: een mengeling van paniek en tristesse die geen glimlach weg kon spelen.' deze in komt uit een boek van Griet Opdebeeck en verwoord exact wat mijn kinderen aan mij zien als ik het gevoel heb dat ik hun pijn moet fixen. Want dat kan ik niet.

Ja, maar zo werkt het gewoon soms. Vannacht een uur wakker gelegen en liggen malen over dochter. Meestal helpt het om tegen mezelf te zeggen dat ik niet haar maar mezelf in veiligheid wil brengen met dat gepieker. Het is iets in onszelf waar we iets mee moeten, niet gaan liggen nadenken over hun leven fixen. Vannacht werkte het niet. Dan denk ik, pieker maar dan, doe maar even. Mijn partner piekert nooit over de kinderen. Nooit gedaan ook. Als het zou helpen had hij het vast ook gedaan.

Voor mijn zoon (nu 27) is het systeem waar je mee te maken hebt als volwassene een stuk makkelijker dan toen hij op de middelbare school zat. Ik verbaas me echt over zijn belastbaarheid nu. Hij heeft zijn wereld al een beetje nara zijn eigen hand kunnen zetten, en hij hoeft natuurlijk niet meer de hele dag om te gaan met pubers

Nou ja en veel minder kosten. Geen smartphones, laptops. Geen dure koffie to go, een boterham mee. Wij zijn echt gekke Henkie als het gaat om wat wij allemaal hebben gefinancierd. Dat was voor een deel ook wel om conflicten te vermijden. En misschien ook wel om te laten zien dat we mee konden komen met andere ouders. Beetje dom.

Dus je onderhoudt drie mensen die zelf ook in staat zijn om geld te verdienen? Wat houd jij hoog?

Ik ging toen ik 16 was een maand op vakantie en stuurde de eerste dag een kaartje dat ik veilig was aangekomen aan de andere kant van de oceaan. Mijn moeder maakte zich namelijk nogal snel zorgen. Die kaart kwam pas na twee weken aan