Etty

@KraanStoppen met stiekem gedrag betekent waarschijnlijk automatisch dat je minder zult moeten gaan drinken, of bedoel je dat je op dezelfde manier wilt drinken maar dan openlijk? Dat zou wel eens kunnen betekenen dat je partner en kinderen gaan steigeren, je in de gaten gaan houden en dat je je verdoving kwijt bent. Je zegt ergens dat je in zwaar weer zit en alcohol inzet om hier mee om te gaan. Dat zomaar loslaten is misschien te moelijk zonder het uitzicht op een alternatief? Zit daar een uitweg voor jou? Andere bronnen van ondersteuning zoeken? Op een andere manier leren omgaan met moelijke omstandigheden? Toen ik stopte met drinken was het ook over met stiekem doen, maar dat lijkt me logisch.

Succes@Artemis, ben benieuwd hoe het je vergaat @Strijkbout het klinkt alsof je een behoorlijk negatief beeld hebt van leven zonder alcohol, cafeïne en suiker. Er zijn veel mensen die dat doen en die zijn er niet allemaal bezeten of dwangmatig mee bezig. Ik heb het idee dat het leven voor velen er juist rustiger en ongedwongener door wordt.

Ja brrr. Gelukkig is het niet zo gegaan. Het zat je mee:) Het nadeel aan een drinkpatroon waarbij het je tussendoor makkelijk lukt om je in te houden is dat je kunt gaan denken dat dat komt omdat je het onder controle hebt. Maar ik vraag me af, als ik kijk naar mijn eigen ervaring, of het niet vooral de schaamte en de schuldgevoelens over mijn laatste dronkenschap zijn die me weer even in het gareel houden. De schaamte, angst voor herhaling en de kater zijn groot genoeg om me dan gemotiveerd te houden. Dat kan dagen zijn, weken, afhankelijk van de ernst van de laatste gelegenheid. En in schaamte leven, zo'n knagend gevoel op de achtergrond, dat is niet te harden. Het gevoel ebt gelukkig ook weg. Iedereen lijkt het te zijn vergeten en 'ach, niemand is perfect' komt dan als gedachte op, tegelijkertijd met de gedachte dat het wel lekker zou zijn, een glas wijn, en dat ik zelf wel bepaal hoe ik leef, zo zoiets. Ik werd door de schaamte steeds braver en aangepaster tussen de drinkavonden door, en had er daardoor steeds meer behoefte aan om daar uit te breken.

Ik ben heel blij voor je dat er verder niets is gebeurd, het lijkt me vreselijk om te moeten leven met de spijt en het schuldgevoel als dat wel zo zou zijn. Zo onomkeerbaar en waarvoor? Ik wil het er niet inwrijven of zo hoor, ik heb ook stomme dingen gedaan. Ik ben niet in de auto gestapt, maar wel op de fiets bijvoorbeeld, slingerend. Op dit moment is het voor mij zo, dat ik het risico niet meer wil nemen.

Zo makkelijk kijk ik er zelf niet naar. Het is misschien niet zo erg als het enige wat je doet als je dronken bent in slaap vallen is terwijl je zit te netflixen. Maar kun je het ook wegwuiven als je ervaring hebt met een gevaar zijn voor jezelf of anderen? Je zegt dat je dronken in de auto bent gestapt. Niet iets om te bagatelliseren toch? De laatste keer dat ik dronken was viel ik voorover met mijn hoofd rakelings langs de houtkachel. Heb mezelf ontzettend voor schut gezet op feestjes. En ik weet: als ik bezopen ben doe ik het gewoon weer.

Ik ken iemand die via NMLK (nieuwe mensen leren kennen) leuke contacten heeft gekregen. Leden spreken af samen met meerdere mensen ergens naar toe te gaan, en dat kan van alles zijn. Je ontmoet mensen die om de één of andere reden behoefte hebben aan nieuwe contacten. Stel dat je vaker meegaat naar musea, dan kom je daar dezelfde mensen tegen. Als je meer een feestbeest bent, dan geldt hetzelfde. Ja dat is wel veiliger, althans, zo werkt het bij mij. Ik heb van te voren hele verhalen en bezwaren in mijn hoofd hoe mensen zullen zijn, maar dat is in de praktijk zelden zo. Ik bescherm mezelf vaak tegen afwijzing en teleurstelling op sociaal gebied door alvast te bedenken dat ik er toch niet tussen zal passen. Of dat ik van alles moet kunnen wat ik niet kan en dat ze me belachelijk zullen vinden. Het is gewoon niet waar. En even inzoomend weet ik dat ik zelf eigenlijk niet zulke hoge eisen heb, ik vind mensen al gauw oké, maar het is meer andersom: zullen zij me wel accepteren? Veiliger om ze alvast maar te veroordelen: 'ik ga niet tussen de blije Happinezkippen zitten' Ik wil mijn kring ook wat uitbreiden. Ik werk thuis en zoek iets sociaals waaraan ik kan deelnemen, iets in een team. Beetje dynamiek tussen mensen ervaren. Anders dan één op één. Dat mis ik. Ik zag dat staatsbosbeheer mensen nodig heeft die één zaterdag in de maand met een groep andere vrijwlligers de natuur in willen gaan om hun handen vuil te maken. Dat zou iets kunnen zijn, en wie weet voldoet dan dan al. Ik ga het gewoon een keer proberen.

Hi Kira, Ik heb geen idee. Na al die jaren. Ik houd het maar bij de feiten: als ik alcohol drink dan gaat het vaak goed, maar daar heb ik zelf geen invloed op, of het goed gaat. Dat is gewoon geluk. Ik kan nog zoveel met mezelf afspreken, maar ik weet van te voren niet of ik het er bij één kan houden of dat het er toch 15 worden. Daar kan ik helemaal niets aan doen, dat is geen zwakte of zo. Gewoon zoals het blijkbaar gaat in dit lichaam. En ik wil liever niet ervaren hoe het is om 3 flessen wijn op te hebben. Dat is ontzettend naar en walgelijk. Dat is zo vaak gebeurd, dat het me niet meer lukt om mezlf voor de gek te houden. Het te 'vergeten'.

Is er iets waar mensen samenkomen en waarbij jij je voorstelt dat je je er prettig zou voelen?

Goedemorgen,

Soms is alcohol het probleem gewoon niet. Net als 5 kg te zwaar zijn. Het kunnen gezochte problemen zijn, surrogaatproblemen en het oplossen ervan geeft ons een tijdelijke boost. Als ik nou geen alcohol meer drink dan... als ik nou 5 kg afval dan... Rationeel weten we wel dat de hemel dan niet open gaat maar half onbewust vagig hopen we erop dat ons leven dan makkelijker zal worden, we meer geliefd zullen zijn of we meer succes kunnen hebben. En die hoop stort na verloop van tijd in en de motivatie is dan uiteraard ook gelijk weg.

Misschien is de alcohol het probleem niet?

Meer filosofisch: ik denk dat we als mens niet in staat zijn om controle te hebben over in welk vakje het balletje rolt. Dat we dat wel graag willen denken. Kijk eens, heb ik gedaan. Als we wel in staat zouden zijn, hadden we allemaal een prachtig leven. In dit geval zou weten dat je niet de vrije wil hebt om te bepalen wat hier de uitkomst is ook tot de conclusie kunnen leiden dat je je echt overgeeft aan de wil van de goden.

@Oskarzegt dat hij er minimaal een half jaar over wil nadenken en niet impulsief wil zijn hierin. En hij wil het onderzoeken. Zoals ik het interpreteer mag de uitkomst van dat onderzoek ook zijn om het uiteindelijk niet te doen. Een ingeving: je zei dat je partner niet staat te springen. Ze heeft concludeer ik daar uit geen rotsvast vertrouwen in een positieve afloop van een experiment met alcohol. Goed te begrijpen maar willen we niet allemaal graag vertrouwd worden, voor vol aangezien? Door niets te drinken kun je eigenlijk niet bewijzen dat je te vertrouwen bent. Blijf je altijd die niet Normale Man/Vader met dat dingetje: nee doe mij maar fris (want we weten allemaal wat ik op mijn kerfstok heb).

Welkom @nuchter2023. Dat is wel naar dat we daar alcohol voor nodig hebben hè? Het nare is dat je tussen het drinken door steeds minder lief en vriendelijk bent voor jezelf, minder los naar anderen. Maar dat is te harden omdat je elke dag een escape hebt. Voor mij is de aantrekkingskracht van alcohol vooral dat ik mezelf zo tof vind dan. Zo onvoorwaardelijk leuk. Iets minder overdreven kun je dat ook in nuchtere toestand bereiken, (eventueel met hulp)en daar kun je de hele dag van genieten, niet alleen tijdens de eerste twee, drie glazen. Wat heb jij nodig om nu liever en vriendelijker je zijn naar jezelf?

Ik vind het fijn dat je dit opwerpt. Het is interessante kost. Houdt veel mensen hier bezig denk ik. Dank je daarvoor. En ik vind het ook heel normaal om het erover te hebben. Je wilt iets onderzoeken bij jezelf en ik respecteer dat. Dat het bij mij op een bepaalde manier liep wil niet zeggen dat het jou ook zo zal vergaan. Dat herken ik. Alleen omdat het gezegd wordt wil het nog niet zeggen dat het zo is. Eén van de dingen die ik me herinner van dat eerste glas is blijdschap. Ik verbaasde me erover dat ik me weer deelnemer voelde aan 'iets'. Met niet drinken plaats ik me onbewust buiten dat 'iets' en dat is oké als ik weet waarom, maar als ik ga twijfelen of het nog nodig is dan wordt het verlangen naar deelnemen opeens weer heel sterk. Een Normaal Mens zijn. Erbij horen (al geef ik dat niet toe want dat is kinderachtig). Als ik kijk naar de afgelopen nuchtere 15 maanden dan zijn er veel momenten waarop het niet drinken op bijna onopvallende wijze een Ander Mens van mij maakt. Ik kan daar best tegen, maar wat zou kleine Etty doen als ze de kans kreeg? Er is een verlangen naar een glas bier in een Abdij. Er is een reele kans dat er aan toegeven zal leiden tot een situatie van groot lijden en enorme spijt, zoals je eerder hebt meegemaakt Je doet mee aan het roulette spel en zet je hele vermogen in. Voor die kleine kans dat je het kunt verdubbelen. Zou je dat verstandig vinden? Er moeten wel onbewuste krachten aan het werk zijn, dit kan geen logische afweging zijn. Misschien wil je wel niet verstandig zijn? Dat verlangen, die behoefte, moet wel heel erg belangrijk voor je zijn. Ik zou dàt heel serieus nemen en onderzoeken bij mezelf. Waar staat het voor? Is het vrijheid, spontaniteit? Autonomie? Zorgeloosheid? Ervaar je nu misschien stiekem een gemis in je leven dat je rationeel wegpoetst omdat alle omstandigheden nu zo fijn zijn? Als je vooruit spoelt en je zou weer in de ellende zitten, dan zou je zeker weten niet denken: maar ik heb wel lekker genoten van dat ene biertje. Van de smaak en de entourage. Dat nemen ze me niet meer af. Het is niet logisch dat je zoiets onbeduidends als een glas bier zo belangrijk maakt. Wat zit er achter?

Er is een kans dat je na je eerste bier de rest van je leven matig met alcohol kunt omgaan. Statistisch is die kans klein. De kans is veel groter dat je na het eerste biertje zonder dat je daar controle over hebt terug naar af gaat voordat je jezelf weer in de greep krijgt. Dat je in dezelfde misère terecht komt, misschien erger. Ik vermoed dat we zeer weinig controle hebben over welke kant de bal oprolt. Dat het een gok is. Dat het niets met zelfkennis of vertrouwen te maken heeft. Uit eigen ervaring: ik stond er diverse keren bij en keek ernaar. Tot de maat weer vol was. Wil je de gok wagen? Het risico nemen? Als je aan gokken verslaafd was geweest, en je had jezelf en je gezin diep in de schulden gestoken, de laatste afbetaling is de deur uit, zou het dan nu een goed moment zijn om het weer eens een keertje te proberen in het casino? Je dicht aan de beleving van een (één??) glas van het één of ander allerlei eigenschappen toe. Het leest als dwepen, romantiseren. Het doet me denken aan een uitspraak van Sharon Stone die moeilijk aan een partner kon komen: 'ze gaan met Sharon Stone naar bed en worden wakker met mij" Domweg gelukkig kan ook saai zijn. En spelen met de gedachte (een beetje spelen met vuur als je het mij vraagt) aan drank zou ook kunnen duiden op de behoefte aan avontuur. Die ook op andere manieren vervuld kan worden. Tegen eigenwijsheid is geen kruid gewassen. Hoe meer bezwaren opgeworpen worden, hoe eigenwijzer.

Ik hou van de aanblik van boeken in mijn huis. Dus heb een kastje vol boeken. Die schoon ik wel op, ik wil alleen naar boeken kijken die ik nog (een keer) wil lezen of inzien. Boeken die ik al gelezen heb maar nooit weer zal lezen gaan naar iemand die er wat aan heeft of de kringloopwinkel. Ik heb een ereader aangeschaft voor onderweg. Zo kan ik een stapel boeken meenemen zonder dat ik ze mee hoef te sjouwen. De bieb heeft veel boeken voor de erader, ook twee van Alan Watts zag ik. Met ingebouwde leeslamp vind ik het in bed ook handig. Een ereader haalt het niet bij papier maar heeft voordelen. Dat gaat over zintuigen. Ik ben meer gaan lezen dankzij de ereader en koop daardoor ook meer boeken. Non fictie lees ik het liefst op papier, met potlood en merkstift in de hand, en aantekeningen maken in een ereader werkt niet voor mij. Ik heb een paar eboeken gekocht die ik graag nog een keer wil lezen maar overweeg toch de echte versie te kopen.

Verliefdheid kan ook over gaan in 'houden van'

Ik was vroeger ongeveer 2 keer per jaar voor een periode van 3 maanden neerslachtig. Dan at ik teveel, dronk teveel, en rookte weer. Ik deed geen leuke of interessante dingen. Als ik daar maar weer genoeg van baalde ging ik op zoek naar een oplossing. Ik had inmiddels weer een rokershoest, was weer kilo's aangekomen, en had weer dagelijks last van schaamte vanwege de laatste dronkenschap. Op een dag stopte ik dan met roken, drinken, of ik ging op dieet. Soms alles tegelijk. De knop ging om. Ging naar de sportschool, sprak weer af met vrienden, enz. En was zo blij en opgelucht dat ik weer uit de hel was. Euforisch, hyper was ik dan. Vol zelfvertrouwen. Na een maand of drie was de hoest weg, was ik slank en fit. Maar de manier waarop ik met (vermeende) afwijzing, teleurstelling en tegenslag omging was er nog steeds: mezelf helemaal de grond in boren. Daar was ik me niet van bewust. Ik geloofde gewoon wat ik dacht. En tegenslag gebeurt, hoe slank, gezond of interessant je ook bent. De euforie verdween al snel en ik zat weer in dat neerslachtige hoofd gevangen. De voordelen van mijn gezonde leven betekenden dan vrijwel niets meer. Dat is niet te harden zonder iets om het te verzachten. Dus there you go: het hoopje dat je met stoffer en blik hebt opgeveegd weer op de vloer verspreiden zodat je weer opnieuw kunt vegen. (als je zo terugkijkt en nog wil beweren dat er zoiets bestaat als een vrije wil mag je mij dat uitleggen). Als ik stopte met iets wat niet goed voor me was dan was dat altijd vanuit de intentie dat het voor altijd was. Ik dacht niet: ik doe alleen vandaag gezond en verstandig, morgen ga ik weer terug in de put misschien. Dus bij mij was juist het besluit voor altijd en het onwrikbare geloof daarin (tijdelijk uiteraard) de basis voor het euforische gevoel. De laatste keer dat ik besloot te stoppen (15 maanden geleden) voelde ik geen euforie. Ik weet wat ik stiekem met stoppen met alcohol probeer op te lossen en het is tot mijn bewustzijn doorgedrongen dat het niet werkt.

Staat je vrij hoor:) We spreken deze buren als we ze toevallig tegen het lijf lopen op straat. En dat is het hoi. Wat uitgebreider als de voortuinen weer eens aan de beurt zijn. In de lente dus. Zwaar en aanmatigend. Dat zie ik niet. Eerder gewoon duidelijk. Iets waar je mee zit delen. Zo zie je maar.

Precies Yvonne, beter direct reageren. Er zijn vast ook termijnen waarbinnen je bij een bedrijf dit kunt aankaarten. Als je het dan terloops laat vallen ergens in de lente is het: waarom heb je dat nou niet eerder gezegd?

Haha, we hebben ook wel mensen aan de deur gehad die gelijk begonnen met: dit accepteren wij niet! Dat zou ons niet zo gauw gebeuren, we zullen gewoon eerst vragen of ze het hebben gezien. Ben beniewd.

@Yvonne Zekers! Ze wonen hier pas een jaar, fijne mensen in vergelijking met hun voorgangers. Ben toch een beetje bang dat het de relatie gaat verstoren. In een eerder huis hadden de buren opeens zonder overleg de toch al hoge duiventil met een meter verhoogd, waardoor de zon voor een deel weg was uit de tuin. We zijn wel gaan praten, en vonden het toch wel zielig voor de buurman, de duiven waren zijn allesie. Als ruil heeft hij toen het raam van hun toilet die op onze tuin uitkwam (wie verzint het, huis gekocht met klimop ervoor) dichtgespijkerd, zodat we voortaan verschoond waren van de toiletgeluiden van het grote gezin. Goede deal vonden we dat toen.

Dus: aanbellen en hopen dat ze redelijk zijn. Dat ze het niet hebben gezien, weten. Dat het bedrijf die ze heeft geplaatst dacht: ojee, laten we onze mond maar houden, gauw door naar de volgende klus.

Haha @Adri02, dat zei mijn partner ook al. Maar we willen ze zelf ook, (of de kopers van ons huis eventueel) en dankzij hun actie zouden we zelf minder opbrengst kunnen hebben, of we moeten hetzelfde doen met de buren aan de andere kant:)