Etty

Goedemorgen, Oh ja, vanaf drie uur 's ochtends mijn ouders lastig vallen, en als ik dan om zes uur mijn kado had uitgepakt voor het raam uitkijken naar de eerste oma. Ik denk dat ik ook ben blijven hangen in mijn adolescentie. In het goede geval maak je dan de eerste keuzes waarop je de rest van je leven kunt voortborduren. Ik ben broddellapjes blijven maken en pluk daar nu niet bepaald de vruchten van. Heb wel wat pogingen gedaan het roer om te gooien maar dat is tot nu toe niet gelukt. Het mislukte leven grijpt me weer naar de keel. Is ook een belangrijk deel van mijn alcoholprobleem. Rouwen om wat er niet was, en met mijn ogen op de toekomst de dingen gaan doen waar ik energie van krijg, blij van wordt, of tevreden. KMW. Als ik blijf drinken krijg ik die kans niet. Ik ga morgen naar een meeting. Nooit eerder gedaan. We hebben een fantastisch huis gevonden, waarbij we eerst overboden waren, maar de overbieders waren wat overmoedig, dus een week na de teleurstelling belde de makelaar dat we het toch kregen. Het allerleukste huis uit mijn leven. Mooie uitvalsbasis om dat nuchtere leven vorm te geven. Een katervrij huis gaat dat worden! En speciaal voor @lady jane, lieve schat, ik heb eergisteren het goede nieuws beklonken met anderhalve fles wijn, me gisteren door de dag heengesleept, en vandaag met het gevoel van een kind dat staat te trappelen om aan iets nieuws te beginnen opgestaan.

Heel herkenbaar. Zoals @Oskar ook zegt hierboven, we weten het allemaal wel, we hebben de inzichten. En het lukt ook vaak wel, voor langere periodes. Ik ga deze week voor het eerst in mijn leven naar een meeting. Waarom heb ik dat nooit eerder gedaan? Ik heb niets tegen zelfhulp, integendeel. Deze week dacht ik: ik kan het niet alleen. En er is hulp, wat houdt me dan tegen?

Goedemorgen, Ik droomde dat ik een winkeltje had en helemaal trots en blij ermee. Kwartjes en dubbeltjeswerk voorlopig. Er kwamen drie mannen naar binnen waarvan er één de kassa open wilde doen. Ik wilde hem nog tegen houden en vroeg waarom hij dat nou in godsnaam deed. Hij zei : 'misschien zit er wel honderd euro in voor mij'. Door zijn blik snapte ik dat ik kansloos was, en dat hij voortaan elke week op bezoek zou komen totdat ik het niet meer kon betalen en mijn gerealiseerde droom moest opgeven. Het gevoel van onrecht dat ik toen kreeg was zo heftig dat ik er wakker van werd. Gelukkig was het al half zes, want voor slapen was ik te opgefokt. Ik heb een half uur liggen fantaseren over wat je allemaal zou kunnen doen met dit soort lieden. Ik had van de week een gesprek over emotionele chantage, waarin ik vond dat mijn gesprekspartner wat al te gemakkelijk deed over de 'dader', het ging vaak onbewust zei hij. Ik kan me voorstellen dat mijn hersenen me iets duidelijk wilden maken vanochtend. Iets anders: de tweede dag met een frisse kop opgestaan. Gisteren uit eten met onze oude buren. Toen vond ik het opeens een stom idee van mezelf om een dag daarvoor te stoppen. Ze wilden allebei geen alcohol, en ik voelde opluchting. Ik wil het echt. Ik wil het leven van binnenuit voelen opborrelen, en ik wil de angst die dat oproept aangaan. Ook vandaag. Dus.

Echt wel: op 9 juni: "een flinke kater na het feest, gedronken en teveel. Brak en misselijk. Plan om het na drie glazen voor gezien te houden en over te gaan op cola zero grandioos mislukt. En ik wist het. En toch doen, vertel mij maar waarom. Het wordt zo'n dag, blegh. Zonde. Laat ik vandaag nu eens niet mezelf vreselijk gaan zitten afwijzen. Beetje lief zijn. En gewoon beetje in beweging komen. Tukje doen. Deze ervaring optellen bij de vorige, en me open stellen om ervan te leren. " Bijvoorbeeld. Ik heb nog wel meer geschreven volgens mij. Een jaar geleden nam ik het eerste glas en (hopelijk) afgelopen donderdag het laatste. Tussendoor heb ik pogingen gedaan van weken, een maand. Ik heb nooit met een halve schudder mijn wijsheden aan de man gebracht hier. Wat jij gesloten noemt herken ik niet. Maar je hebt kennelijk mijn berichten gelezen in de veronderstelling dat ik geen druppel drink, en ik kan me voorstellen dat je je dan een beetje belazerd voelt, kan dat? Dat was niet mijn bedoeling, om je op het verkeerde been te zetten, ook niet om je te laten schrikken. Ik schaam me niet. Die ben ik voorbij gelukkig.

@Lika @rapilos Ik ben sinds december vorig jaar aan het rommelen met wijn. De knop lijkt om naar nul, een jaar later. Succes met het afbouwen, spannend!

Goedemorgen, Ik geloof dat de knop weer om is. Weer een stukje nederiger. En wijzer. En een jaar ouder. Man doet mee met de nuchterheid, dat is fijn, voorlopig.

@GewoonDoen Wat grappig, ik heb nog nooit stilgestaan bij dat je het ook zo kunt zien, dat alcohol de baas is over mij. Zoals ik nu opeens jouw naam zie als : doe es ff gewoon, zoals iedereen doet! In plaats van'just do it''. Liefs!

En, hoe zie je dat nu? Jouw voor de hand liggende verklaring klinkt heel logisch. Hoe kun je de spanning leren voelen voordat je de controle verliest? Het is mogelijk, weet ik uit ervaring. Bij mij komt er wel bij kijken dat ik moet toegeven hoe vaak angst mij te grazen heeft. Mijn stoere imago opgeven. Het zal ook een hele prettige kant hebben dat je in staat bent kalm en beheerst te blijven. Vooral als je in de beveiliging werkt, of bij de politie. Of als je partner de controle al kwijt is bij de kinderen. Als je het woord machteloos (ten opzichte van drank) in plaats van moedeloos gebruikt, zou dat helpen? Voor mij (ben ook aan het klootzakken) doet dat wel iets.

Delen dat er wordt gedacht aan scheiden schudt wel wakker. Elkaars verlatingsangst kietelen . En er is (in ieder geval voor even) minder motivatie voor gedrag waarmee we de ander in de weg zitten maar waarmee we onze zin krijgen. Iemand wordt even een te respecteren mens van vlees en bloed (zoals we een vriend zouden zien)in plaats van een pappie of mammie, een object die we naar hartelust alle kanten op chanteren en manipuleren en de schuld geven. Zo schoven wij steeds een stukje verder op naar waar we nu zijn. Daar moet je wel zin in hebben, ik hoor de mensen zonder partners al opgelucht adem halen en hun zegeningen tellen:-).

@JamesM Met kinderen om je heen is ook lastig om hier tijd voor in te ruimen. Maar eigenlijk is het belangrijker dan een zolderkamertje opknappen, dat we dan kennelijk wel weer kunnen. Mag ik eruit kwakken wat mijn gedachten zijn? Ik vind langdurige relaties erg interessant. Ik heb er zelf één, decennia, met de nodige crises. Momenteel heel tevreden. Het kan een interessante oefening zijn om een fileermes te pakken en te onderzoeken wat je bedoelt met verbinding. Het is een vaag woord, met een flinke (romantische en in mijn ogen onrealistische) lading. Voor je het weet zit je een onvervulde kindbehoefte op te partner te plakken. We bedoelen vaak dat we iets van de ander willen, maar wat precies? Welk gedrag wil je ervaren van de ander, of wil je zelf iets voelen? In het ideale geval staan we in verbinding met onszelf. We kennen onze behoeften, grenzen, en weten omdat we volwassen en emotioneel onafhankelijk zijn hoe we daarvoor moeten zorgen. Dat kunnen we zelf. We verwachten niet van anderen dat zij voor ons zorgen op een manier die ten koste gaat van henzelf. Als we iets geven dan hoeven we er niets voor terug. De behoeften van de ander zijn net zo belangrijk als die van ons. We weten dat een ander niet kan voelen wat wij voelen, ons volledig kan begrijpen. Dit maakt ons niet eenzaam. We zijn in een relatie omdat we dit willen, niet omdat we dit moeten. We kunnen delen wat er in ons leeft en geven deze ruimte ook aan anderen. Voor mij is het een richting. Kunnen delen wat er in mij leeft, hoe gek ook wat ik wil of denk, en dat mijn partner het dan niet gek, slecht of raar vindt, dat voelt heel intiem. Fris. Dat zou ik kunnen omschrijven als verbinding. Dan vindt ik mijn partner om op te vreten. Maar eigenlijk is het dat ik mij niet belemmerd voel om in verbinding te blijven met mezelf. Ik hoef geen behoeften te ontkennen, ik mag me uiten zoals ik ben. Tegenwoordig snap ik niet meer zo goed dat ik me zo kon laten afkeuren of belemmeren. Ik schiet er vaak van in de lach. En soms voel ik de neiging om te stompen😊. Dat zeg ik dan ook. De neiging om te pleasen is in mijn ogen eigenlijk ook een verslaving. Het kan verleidelijk zijn om te denken dat specifieke personen het middel zijn en dat je daarmee moet kappen. Stoppen met pleasen maakt leeg en somber en angstig. (stel je voor dat je als kind je pleasegedrag had moeten opgeven, hoe had je het dan overleefd?) En als je partner stopt met pleasen dan levert dat eigenlijk hetzelfde op. Twee handen op één buik. Jan Geurtz kan vermakelijk en inzichtgevend schrijven over relaties in ‘Verslaafd aan liefde’ (hij noemt het de moeder aller verslavingen, en nu we toch bezig zijn, haha). Ken je het?

Wat jammer dat ze er niet voor open staat. Heeft ze misschien de indruk dat zij dan vooral aan de bak moet? Dat jullie in therapie moeten omdat zij moet (mee) veranderen? Hier is het wel eens als een verwijt naar een hoofd geslingerd, in een rotgesprek. Als mijn partner op een onbeladen moment het voorstel zou doen omdat hij onze relatie wil helen, en ik ben er goed van doordrongen dat het anders einde oefening kan zijn, waarom zou ik dan niet in therapie willen? Wij zaten 4 jaar geleden in een dikke crisis, en hebben ons suf gewandeld en geluld. Naast elkaar lopen, niet zitten tegenover elkaar, stiltes vallen makkelijker, doen jullie dat wel eens?

Een indrukwekkend proces beschrijf je. Veel is herkenbaar voor mij. Dat vind ik mooi om te lezen, zo universeel in relaties. Ik kan me voorstellen dat je vrouw iets soortgelijks ervaart. Heb je al eens gedacht aan relatietherapie?

@rebooten hoelang ben je gestopt? Ik kan me voorstellen na na een tijd niet drinken angsten of somberheid minder worden. Heb je al iets gevonden? Het nadeel van een cognitieve benadering is denk ik dat ik er wel inzichten door heb gekregen, maar het gaat meestal niet verder dan een beter verhaal denken dan het verhaal waar ik mezelf mee de problemen in denk. Ik blijf de angst of de somberheid bezweren met gedachten. En het zijn twee kampen in mijn hoofd die in gevecht zijn, elkaar bestrijden, willen ontkrachten. Zoals je al zegt, helpt dat niet echt op een duurzame manier. Het kan een keer fout . Zeker als het weer toegeven aan een sluimerende verslaving een optie is. En dan is er weer dat nare gevoel van verloren heben, falen. Je gedrag aanpassen kan wel wat doen, dan ben je bijv. niet meer bang om in een trein te stappen, maar dan gaat het toch weer ergens anders op plakken. Uit je hoofd, kunnen kijken naar je gedachten, weten dat je ze niet bent, en gevoelens leren toelaten op de momenten dat je ze hebt, je grenzen en behoeften leren kennen, als dat de ingang is van een therapie, dan zou het je verder kunnen helpen. Mij heeft het geholpen.

@Wendyy welkom. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie dat doen: als je mensen ziet drinken, hoe gaan jullie daar mee om? Hoe weersta je de drang om niet ook een glas erbij te zetten? Wat als je zucht hebt, en het is binnen handbereik.” Misschien helpt het om het de eerste tijd even te mijden, totdat je je wat steviger voelt? Misschien voel je je dan wat meer gemotiveerd door een helderder hoofd, een fitter lichaam, betere slaap, optimistischer, dat soort dingen. Dan valt er iets concreets te verliezen. Dat helpt mij. Je zou dan wel medewerking nodig hebben van je man, dat hij geen fles wijn opentrekt voor jouw neus. Misschien is het nog niet tot hem doorgedrongen en zou je tegen hem kunnen zeggen: ‘ik heb een serieus probleem en je mag niet zeggen dat het wel meevalt. Dat is lief maar het helpt mij niet. Ik heb je hulp nodig’. Voor mij is het sociale ook een enorme aanjager en trigger, deep down is er bij mij een angst om er buiten vallen en ik ben er nog steeds gevoelig voor. Hoe ik dat ook probeer af te serveren als kinderachtig. Met betrekking tot alcohol kom ik dan in een klem te zitten: stoppen roept de angst op dat mensen me dan niet meer leuk vinden en me gaan mijden, blijven drinken brengt me in allerlei situaties waardoor ik me wezenloos schaam of schuldig voel en ik me pas weer ok voel als ik iedereen onder ogen ben gekomen en ze me nog oké vinden. Dat wordt dan een vicieuze cirkel waarin ik helemaal verdwijn, machteloosheid voel en mijn gedachten volledig gericht zijn op wat de ander van mij zal vinden. Herkenbaar? En ik schaam me ervoor, want ik zie mezelf graag als iemand die op eigen benen staat. En die zichzelf niet onder de bus gooit om erbij te horen. Ik zie de angst bij mezelf niet als een smoes om te drinken, ik zie alcohol als een middel om de angst voor verlating, eenzaamheid of wat daar ook onder moge liggen niet te voelen. Als ik daar aandacht aan besteed (dat heb ik echt moeten leren) en die angst niet onder het kleed veeg als ie opkomt, dan voel ik me stevig. Dan lost een verlangen dat opkomt na een eventuele trigger binnen no time op. Dan zie ik dwars door de gedachten heen(mijn ervaring is dat die niet stoppen maar dat hoeft ook niet ). Dan kun je voor mijn neus een glas wijn drinken en me proberen wijs te maken dat ik iets bijzonders mis. Haha. Dan mag je me ook chanteren en zeggen dat ik ongezellig ben. Haha. Als ik de aandacht voor mijn gevoelens verlies, dan neig ik tot terugvallen, en ben ik zo weer driekwart jaar aan het rommelen. Rationeel weet ik heus wel dat niemand mij in de steek gaat laten omdat ik anders doe, en zo wel, toedeloe dan maar. De angst is kinderlijk, stamt uit een tijd waarin ik echt afhankelijk was. En ik alles deed om de ander niet te verliezen. Het onderdrukken van de angst vermomt zich op allerlei manieren die heel volwassen aandoen en zich meestal in mijn blinde vlekken-gebied blijft bevinden totdat iemand me erop wijst. Psychologen of andere ter zake kundige hulpverleners kunnen dat. Als je nog geen hulp hebt, zou ik je dat zeker aanraden. Dan nog moet je zelf aan de bak, maar dat is een stuk makkelijker met wat meer inzicht in waarom we ons leven blijven uithollen. Wat ons tegenhoudt om ermee te stoppen. Sterkte en succes!

Goedemorgen,

Welkom @Vietje Goed dat je hulp hebt gezocht. Succes! Bij de hulp zal vast aan de orde komen waar je tegenaan loopt in sociaal contact en wat je daar aan kunt doen.

Goedemorgen, Dagpact: Claudius Fonny Etty Nog een week in mijn oude huis, dat steeds leger wordt omdat we al een hoop hebben verhuisd. En dan naar een tijdelijk appartement (is de bedoeling) middenin een nieuwe stad, nieuwe omgeving. En van daaruit kijken waar en hoe we willen wonen. Dat voelt als vrij. Een beetje zoals ik me voelde toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Fijn om deze omgeving en dit huis te verlaten. We hebben al heel veel spullen weggedaan, nemen alleen mee wat we echt (echt echt) willen bewaren en wat we echt gebruiken. Wat niet in het appartement of de berging past gaat weg. De eerste Swedish death cleaning:-) Ik merk steeds meer op hoeveel mensen er eigenlijk niet drinken als ik ergens kom, grappig, eerder viel me juist op hoeveel mensen er wel drinken.

Goedemorgen, De herfst is mijn favoriete seizoen, en het minst verbonden met drank. DAGPACT: Claudius Spud Freekie Yvonne Etty Ik ga er vanuit dat de volgende me gezellig tegen Yvonne aanplakt.

Het lijkt er hier op dat de zelfafwijzing eigenlijk ook angst is voor door anderen afgewezen worden. Als het aan mij zou liggen dan deed ik precies wat ik wilde,maar er zijn altijd van die vage half tot het bewustzijn doordringende stemmetjes die menen dat dat niet mag of kan. Dat heet socialisatie😃

Goedemorgen, Wat mij te doen staat is de levensblijheid die ontstaat richten op dat wat mij echt drijft, niet gericht op prestatie, bijzonder of belangrijk zijn. Of op zijn minst goedgekeurd. Leven van binnen naar buiten en niet andersom, door de ogen van anderen, van buiten naar binnen. Doe ik dat niet, dan kom ik toch weer op het idee om naar de fles te grijpen na verloop van tijd. Want ik word er somber van, altijd maar weer die goedkeuring of toestemming nodig hebben, en vooral het vermijden van afkeuring. En daar bovenop een dikke laag schaamte over dat ik daar (op mijn leeftijd nog) zo vatbaar voor ben, waardoor ik het niet wil zien. Ik zie mezelf liever als iemand die tevreden is en niet zo nodig hoeft. Daarmee verloochen ik mezelf nog meer. Als het zou kloppen oke, maar ik verlang wel meer! Alleen 'ze' zien me al aankomen... Het leven vind plaats waar we kwetsbaar durven zijn. Dwars door de de angst en de schaamte! De komende dagen is het nog lekker weer en ga ik twee etappes van het Pieterpad lopen, Vierlingsbeek-Venlo. Zin in!

Goedemorgen, Het idee dat we als mens belangrijk, bijzonder of interessant moeten zijn speelt ons vooral parten denk ik. Dat er aan voorwaarden voldaan moet worden voordat we gewoon kunnen leven zoals dieren dat doen. Dit drijft ons weg van onze werkelijke behoeften, want die passen vaak niet in hoe we denken te moeten zijn. Passen niet in het plaatje. Erik Stofferis heeft het over verslaving als zingevingsprobleem, ik ben het daar mee eens. Het leven heeft geen zin anders dan de behoeften vervullen die er opborrelen, in elk mens weer andere. We hebben afgeleerd wat die behoeften zijn, we rationaliseren alles plat. Of verdoven. Als je gevolg geef aan die individuele behoeften, dan vraag je je niet meer of of het leven zin heeft. Dan ben je er, je bestaat, dat is genoeg, het klopt. Als het niet klopt blijf je aanklooien.

Wat heb je schatten van kinderen @Nouky Ik wist niet dat ze al zo oud waren, op hun leeftijd is ze er buiten houden ook niet te doen denk ik. Als ze weten dat je een alcoholprobleem hebt is het goed nieuws als ze horen dat je er iets aan gaat doen. En op die leeftijd weten ze ook wel dat dit een proces is. Dikke knuffel, laat de tranen maar lekker stromen!

Welkom @Nouky Alcohol als middel tegen depressie ken ik. Rationeel weet ik dat het de boel alleen maar erger maakt. Net als 4 Magnums eten tegen overgewicht. Maar op het moment zelf kan ik me even lekker voelen, even de rush of de roes. Omdat als je regelmatig alcohol drinkt je dopaminehuishouding verstoord raakt kan het zijn dat je je zonder alcohol niet meer lekker kunt voelen, ook niet op de momenten waarop je je vroeger wel lekker gevoeld zou hebben. 'Ik vraag me af of ik dit ga volhouden omdat ik ook ben gestopt in de hoop dat mijn depressie wat minder zou worden, maar die lijkt nu alleen maar erger te worden.' Dat is erg lastig, maar wel normaal. Sommige mensen worden euforisch vanwege de energie, de opluchting, de positieve verwachtingen van het niet drinken. Dat is ook normaal. Ik weet niet of je dan beter af bent, want die euforie stort vaak in en dat kan dan zo tegenvallen dat de hele motivatie weg is. Als het goed is komt de natuurlijke dopamine afgifte vanzelf weer op gang de komende weken. Of wat langer, afhankelijk van hoe jouw brein herstelt en hoe lang en hoeveel je dronk. Je kunt het een handje helpen door dingen te doen waarvan je weet dat ze je een prettig gevoel geven. Ook al vind je er door je huidige gemoed geen klap aan. Op een geven moment zul je merken dat je beter in je vel komt te zitten terwijl je die dingen doet. Gebeurt dat niet, dan kun je hulp zoeken of verder kijken, dan is er iets anders aan de hand. Iets dat niets met alcohol te maken heeft en je ook niet met stoppen alleen oplost. 'Tijdens het leeggooien ervan begon ik zelfs te denken hoe graag ik dit moment met bijvoorbeeld mijn kinderen zou willen delen.' Persoonlijk zou ik je dat niet aanraden. Ik zou ze zoveel mogelijk buiten dit proces laten. Het lijkt een fantastische stok achter de deur, maar er komt juist veel meer druk op je beslissing te liggen. Kinderen kunnen wel een hele mooie motivatie zijn om te stoppen. Het is misschien wel een goed idee om dat met een andere volwassene te doen,partner, vriendin, moeder, delen wat er in je leeft. Of iets symbolisch doen. Of naar een supportgroep als de AA waarbij je je successen kunt vieren. Succes!

@Rosee lief dat je het vraagt! Ik wilde eigenlijk een heel verhaal pennen gisteren maar werd afgeleid . Druk bezig met verkoop huis. We gaan tijdelijk huren en rustig kijken naar een ander huis, voelt lekker vrij, nog niet vastleggen ergens anders maar wel weg van hier. Ik ga hier geen gewoonte van maken want er gaat veel tijd in zitten! En jij?

Goedemorgen,