Etty

Het is denk ik eerder: het beestje bij de naam noemen. De gevoelens waren er altijd al. Maar onze generatie mocht er niets mee. Gauw zand erover, niet miepen. Gevoelens mogen voelen en benoemen is veel belangrijker geworden, wat ook een plezierig effect heeft: je hoeft er niet zo van te schrikken als iemand zegt dat ie iets voelt. Het is veel normaler geworden. Iedereen heeft ze. Ook gevoelens van angst en onveiligheid. Volstrekt normaal. We hoeven er niets mee, alleen maar luisteren. Niet ontkennen, bagatelliseren, relativeren enz. Dat schept alleen maar afstand. Het is wel wennen, want we zijn getraind in zo hard mogelijk wegrennen als het gaat om voelen.

@Reacher Als ik je hoor zeggen: 'het forum is niet veilig', dan klinkt dat als een belangrijk inzicht. Alsof je zegt: zoals ik er naar keek was zoals ik het graag wilde, maar niet zoals het was. En dat je nu nog niet weet hoe je te verhouden tot het forum, wetende dat het je niet de veilige omgeving kan bieden die jij nodig hebt? Misschien was de insteek eerder: hoe kunnen we het forum veiliger maken, maar realiseer je je dat dit niet mogelijk is? In zijn huidige vorm is het forum geen plek waar je je kwetsbaar op kunt stellen zonder de kans aangevallen of afgewezen te worden op die kwetsbaarheid. Behalve als je bewust wilt oefenen met blootstellen, waarom zou je je dan kwetsbaar op willen stellen? Wat valt er dan nog te halen? Ik hoop dat je een modus kan vinden waarin ik je nog regelmatig kan lezen.

Ik heb een kat van 18 en een half die dementeert. Als ze er niet meer is wil ik geen andere meer. Zeg ik nu.

Hoe vonden jullie Tár @lady jane?

Ja door die trailer dacht ik iets psychedelisch terecht te komen, maar het is gewoon een redelijk samenhangend verhaal. Valt me wel op dat dat vaker gebeurt met trailers. Ik dacht een keer aan de hand van een trailer dat Isabelle Hupert haar man bij het oud vuil zou zetten nadat ze er achter kwam dat hij een dubbelleven had (of ziets) , maar ze kwijnde alleen maar zielig en pathetisch weg. Ik vond Tár wel een aardige film maar niet om zo lyrisch over te worden als in de pers. Over Tár las ik dat er vanuit 'het wereldje' nogal wat commentaar was op de dirigeerkwaliteiten van Blachett en dat haar vrouw in de film ook al niet echt viool kon spelen. En dat zoals de machtsstructuren in de klassieke muziekscene worden weergeveven ook niet klopt. Als je er verstand van hebt en er veel om geeft dat iets echt de werkelijkheid weergeeft, dan irriteert dat misschien.

Goedemorgen, Ik heb iets waar ik al een tijd over liep te peinzen op papier gezet gisteren en het werd daarna oorverdovend stil in mijn hoofd. Voor het eerst in tijden goed geslapen. Het is nog steeds stil. Fijn. Vandaag iemand verhuizen, hopelijk tussen de buien door dan.

@kruidenthee67 ik ook. Ik vertelde het aan mijn zus, en ze zei huh? Ik dacht dat jij altijd zo in contact was met je gevoel. Misschien dacht ik dat omdat ik kan huilen. Dat is toch wat anders. Dat is afgeleid, in tweede instantie of zo. @Lonster1 het vraagt inderdaad wel aandacht, maar als vanzelf komt dan weer die behoefte aan een reminder, inspiratie, oh ja... Het is niet fijn om zo geïdentificeerd te zijn met sores en afkeuring in je kop. Dat gaat toch steeds meer knellen. Steeds meer herkenbaar. Het zal neem ik aan vanzelf minder worden.

Zijn er dingen die je zou willen doen maar die je nu niet doet? Drinken kan allerlei verlangens afdekken en zolang we drinken hoef je er niets mee. Maar als je gestopt bent gaat dat niet meer. Je klinkt wat afwachtend, klopt dat?

Ik heb recent ontdekt dat ik nogal afgesneden ben geweest van mijn lichaam, dat als ik me probeerde af te vragen hoe ik me voelde, dat ik dan altijd ging dènken over hoe ik me voelde in plaats van voelen. Misschien stelde ik me wel voor hoe ik ik me moest voelen. Dat lijf echt ervaren, het fysieke aspect van de emotie, de trigger enz was veel te bedreigend denk ik. Maar nu is dat niet meer zo kennelijk en dat lijf als uitgangspunt is een nieuw terrein voor me. Ik vind het geweldig want elke keer als ik op tijd besef: oh ja voelen, dan is er daarna direct ruimte. Er is dan ook minder neiging de bron van het gevoel buiten mezelf te zoeken. Het is meer leven van binnen naar buiten dan van buiten naar binnen.

@KraanStoppen met stiekem gedrag betekent waarschijnlijk automatisch dat je minder zult moeten gaan drinken, of bedoel je dat je op dezelfde manier wilt drinken maar dan openlijk? Dat zou wel eens kunnen betekenen dat je partner en kinderen gaan steigeren, je in de gaten gaan houden en dat je je verdoving kwijt bent. Je zegt ergens dat je in zwaar weer zit en alcohol inzet om hier mee om te gaan. Dat zomaar loslaten is misschien te moelijk zonder het uitzicht op een alternatief? Zit daar een uitweg voor jou? Andere bronnen van ondersteuning zoeken? Op een andere manier leren omgaan met moelijke omstandigheden? Toen ik stopte met drinken was het ook over met stiekem doen, maar dat lijkt me logisch.

Succes@Artemis, ben benieuwd hoe het je vergaat @Strijkbout het klinkt alsof je een behoorlijk negatief beeld hebt van leven zonder alcohol, cafeïne en suiker. Er zijn veel mensen die dat doen en die zijn er niet allemaal bezeten of dwangmatig mee bezig. Ik heb het idee dat het leven voor velen er juist rustiger en ongedwongener door wordt.

Ja brrr. Gelukkig is het niet zo gegaan. Het zat je mee:) Het nadeel aan een drinkpatroon waarbij het je tussendoor makkelijk lukt om je in te houden is dat je kunt gaan denken dat dat komt omdat je het onder controle hebt. Maar ik vraag me af, als ik kijk naar mijn eigen ervaring, of het niet vooral de schaamte en de schuldgevoelens over mijn laatste dronkenschap zijn die me weer even in het gareel houden. De schaamte, angst voor herhaling en de kater zijn groot genoeg om me dan gemotiveerd te houden. Dat kan dagen zijn, weken, afhankelijk van de ernst van de laatste gelegenheid. En in schaamte leven, zo'n knagend gevoel op de achtergrond, dat is niet te harden. Het gevoel ebt gelukkig ook weg. Iedereen lijkt het te zijn vergeten en 'ach, niemand is perfect' komt dan als gedachte op, tegelijkertijd met de gedachte dat het wel lekker zou zijn, een glas wijn, en dat ik zelf wel bepaal hoe ik leef, zo zoiets. Ik werd door de schaamte steeds braver en aangepaster tussen de drinkavonden door, en had er daardoor steeds meer behoefte aan om daar uit te breken.

Ik ben heel blij voor je dat er verder niets is gebeurd, het lijkt me vreselijk om te moeten leven met de spijt en het schuldgevoel als dat wel zo zou zijn. Zo onomkeerbaar en waarvoor? Ik wil het er niet inwrijven of zo hoor, ik heb ook stomme dingen gedaan. Ik ben niet in de auto gestapt, maar wel op de fiets bijvoorbeeld, slingerend. Op dit moment is het voor mij zo, dat ik het risico niet meer wil nemen.

Zo makkelijk kijk ik er zelf niet naar. Het is misschien niet zo erg als het enige wat je doet als je dronken bent in slaap vallen is terwijl je zit te netflixen. Maar kun je het ook wegwuiven als je ervaring hebt met een gevaar zijn voor jezelf of anderen? Je zegt dat je dronken in de auto bent gestapt. Niet iets om te bagatelliseren toch? De laatste keer dat ik dronken was viel ik voorover met mijn hoofd rakelings langs de houtkachel. Heb mezelf ontzettend voor schut gezet op feestjes. En ik weet: als ik bezopen ben doe ik het gewoon weer.

Ik ken iemand die via NMLK (nieuwe mensen leren kennen) leuke contacten heeft gekregen. Leden spreken af samen met meerdere mensen ergens naar toe te gaan, en dat kan van alles zijn. Je ontmoet mensen die om de één of andere reden behoefte hebben aan nieuwe contacten. Stel dat je vaker meegaat naar musea, dan kom je daar dezelfde mensen tegen. Als je meer een feestbeest bent, dan geldt hetzelfde. Ja dat is wel veiliger, althans, zo werkt het bij mij. Ik heb van te voren hele verhalen en bezwaren in mijn hoofd hoe mensen zullen zijn, maar dat is in de praktijk zelden zo. Ik bescherm mezelf vaak tegen afwijzing en teleurstelling op sociaal gebied door alvast te bedenken dat ik er toch niet tussen zal passen. Of dat ik van alles moet kunnen wat ik niet kan en dat ze me belachelijk zullen vinden. Het is gewoon niet waar. En even inzoomend weet ik dat ik zelf eigenlijk niet zulke hoge eisen heb, ik vind mensen al gauw oké, maar het is meer andersom: zullen zij me wel accepteren? Veiliger om ze alvast maar te veroordelen: 'ik ga niet tussen de blije Happinezkippen zitten' Ik wil mijn kring ook wat uitbreiden. Ik werk thuis en zoek iets sociaals waaraan ik kan deelnemen, iets in een team. Beetje dynamiek tussen mensen ervaren. Anders dan één op één. Dat mis ik. Ik zag dat staatsbosbeheer mensen nodig heeft die één zaterdag in de maand met een groep andere vrijwlligers de natuur in willen gaan om hun handen vuil te maken. Dat zou iets kunnen zijn, en wie weet voldoet dan dan al. Ik ga het gewoon een keer proberen.

Hi Kira, Ik heb geen idee. Na al die jaren. Ik houd het maar bij de feiten: als ik alcohol drink dan gaat het vaak goed, maar daar heb ik zelf geen invloed op, of het goed gaat. Dat is gewoon geluk. Ik kan nog zoveel met mezelf afspreken, maar ik weet van te voren niet of ik het er bij één kan houden of dat het er toch 15 worden. Daar kan ik helemaal niets aan doen, dat is geen zwakte of zo. Gewoon zoals het blijkbaar gaat in dit lichaam. En ik wil liever niet ervaren hoe het is om 3 flessen wijn op te hebben. Dat is ontzettend naar en walgelijk. Dat is zo vaak gebeurd, dat het me niet meer lukt om mezlf voor de gek te houden. Het te 'vergeten'.

Is er iets waar mensen samenkomen en waarbij jij je voorstelt dat je je er prettig zou voelen?

Goedemorgen,

Soms is alcohol het probleem gewoon niet. Net als 5 kg te zwaar zijn. Het kunnen gezochte problemen zijn, surrogaatproblemen en het oplossen ervan geeft ons een tijdelijke boost. Als ik nou geen alcohol meer drink dan... als ik nou 5 kg afval dan... Rationeel weten we wel dat de hemel dan niet open gaat maar half onbewust vagig hopen we erop dat ons leven dan makkelijker zal worden, we meer geliefd zullen zijn of we meer succes kunnen hebben. En die hoop stort na verloop van tijd in en de motivatie is dan uiteraard ook gelijk weg.

Misschien is de alcohol het probleem niet?

Meer filosofisch: ik denk dat we als mens niet in staat zijn om controle te hebben over in welk vakje het balletje rolt. Dat we dat wel graag willen denken. Kijk eens, heb ik gedaan. Als we wel in staat zouden zijn, hadden we allemaal een prachtig leven. In dit geval zou weten dat je niet de vrije wil hebt om te bepalen wat hier de uitkomst is ook tot de conclusie kunnen leiden dat je je echt overgeeft aan de wil van de goden.

@Oskarzegt dat hij er minimaal een half jaar over wil nadenken en niet impulsief wil zijn hierin. En hij wil het onderzoeken. Zoals ik het interpreteer mag de uitkomst van dat onderzoek ook zijn om het uiteindelijk niet te doen. Een ingeving: je zei dat je partner niet staat te springen. Ze heeft concludeer ik daar uit geen rotsvast vertrouwen in een positieve afloop van een experiment met alcohol. Goed te begrijpen maar willen we niet allemaal graag vertrouwd worden, voor vol aangezien? Door niets te drinken kun je eigenlijk niet bewijzen dat je te vertrouwen bent. Blijf je altijd die niet Normale Man/Vader met dat dingetje: nee doe mij maar fris (want we weten allemaal wat ik op mijn kerfstok heb).

Welkom @nuchter2023. Dat is wel naar dat we daar alcohol voor nodig hebben hè? Het nare is dat je tussen het drinken door steeds minder lief en vriendelijk bent voor jezelf, minder los naar anderen. Maar dat is te harden omdat je elke dag een escape hebt. Voor mij is de aantrekkingskracht van alcohol vooral dat ik mezelf zo tof vind dan. Zo onvoorwaardelijk leuk. Iets minder overdreven kun je dat ook in nuchtere toestand bereiken, (eventueel met hulp)en daar kun je de hele dag van genieten, niet alleen tijdens de eerste twee, drie glazen. Wat heb jij nodig om nu liever en vriendelijker je zijn naar jezelf?

Ik vind het fijn dat je dit opwerpt. Het is interessante kost. Houdt veel mensen hier bezig denk ik. Dank je daarvoor. En ik vind het ook heel normaal om het erover te hebben. Je wilt iets onderzoeken bij jezelf en ik respecteer dat. Dat het bij mij op een bepaalde manier liep wil niet zeggen dat het jou ook zo zal vergaan. Dat herken ik. Alleen omdat het gezegd wordt wil het nog niet zeggen dat het zo is. Eén van de dingen die ik me herinner van dat eerste glas is blijdschap. Ik verbaasde me erover dat ik me weer deelnemer voelde aan 'iets'. Met niet drinken plaats ik me onbewust buiten dat 'iets' en dat is oké als ik weet waarom, maar als ik ga twijfelen of het nog nodig is dan wordt het verlangen naar deelnemen opeens weer heel sterk. Een Normaal Mens zijn. Erbij horen (al geef ik dat niet toe want dat is kinderachtig). Als ik kijk naar de afgelopen nuchtere 15 maanden dan zijn er veel momenten waarop het niet drinken op bijna onopvallende wijze een Ander Mens van mij maakt. Ik kan daar best tegen, maar wat zou kleine Etty doen als ze de kans kreeg? Er is een verlangen naar een glas bier in een Abdij. Er is een reele kans dat er aan toegeven zal leiden tot een situatie van groot lijden en enorme spijt, zoals je eerder hebt meegemaakt Je doet mee aan het roulette spel en zet je hele vermogen in. Voor die kleine kans dat je het kunt verdubbelen. Zou je dat verstandig vinden? Er moeten wel onbewuste krachten aan het werk zijn, dit kan geen logische afweging zijn. Misschien wil je wel niet verstandig zijn? Dat verlangen, die behoefte, moet wel heel erg belangrijk voor je zijn. Ik zou dàt heel serieus nemen en onderzoeken bij mezelf. Waar staat het voor? Is het vrijheid, spontaniteit? Autonomie? Zorgeloosheid? Ervaar je nu misschien stiekem een gemis in je leven dat je rationeel wegpoetst omdat alle omstandigheden nu zo fijn zijn? Als je vooruit spoelt en je zou weer in de ellende zitten, dan zou je zeker weten niet denken: maar ik heb wel lekker genoten van dat ene biertje. Van de smaak en de entourage. Dat nemen ze me niet meer af. Het is niet logisch dat je zoiets onbeduidends als een glas bier zo belangrijk maakt. Wat zit er achter?